Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Agnieszka Połyniak (spr. )
Sędziowie:	SSO Mariusz Górski, SSO Waldemar Majka

przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 r.

sprawy R. P.

syna R. i E. z domu L., urodzonego (...) w W.

oskarżonego z art. 13§1kk w zw. z art. 286§1kk, art. 286§1kk, art.286§1kk i art. 297§1 kk, art. 270§1kk w zw. z art. 11 §2kk, art. 286§1 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 9 grudnia 2014 r. sygnatura akt III K 689/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Ż. z Kancelarii Adwokackiej w W. 516, 60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 110/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 09 grudnia 2014r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, w sprawie o sygn. akt III K 689/13 uznał R. P. za winnego tego, że:

I. w dniu 30 września 2012 r. w W. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. O. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim złożeniu na portalu internetowym (...) oferty sprzedaży telefonu komórkowego marki H. (...) wprowadził w błąd kupującego co do zamiaru przesłania mu nabytego towaru, wysyłając nabywcy paczkę z zawartością taśmy klejącej oraz rękawiczek roboczych, a następnie usiłował uzyskać zapłatę za wystawiony aparat, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego i wycofanie wpłaconych pieniędzy z Urzędu Pocztowego, usiłując doprowadzić w ten sposób P. K. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 935 zł, tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

z tym, że z opisu czynu wyeliminował, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z D. O., to jest występku z art. 13§1 kk w zw. z art. 286 § 1 k.k.;

II. w dniu 8 września 2012 r. w W. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim złożeniu na portalu internetowym (...) oferty sprzedaży telefonu komórkowego marki S. (...) wprowadził w błąd kupującego co do zamiaru przesłania mu nabytego towaru wysyłając nabywcy paczkę z zawartością kartonu od suszarki do włosów wraz z kłębkiem wełny, instrukcją obsługi, a następnie uzyskał zapłatę od kupującego, który dokonał płatności za pobraniem za wystawiony aparat, doprowadzając w ten sposób M. Ż. (1) do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 1150 zł

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

III.w dniu 30 sierpnia 2012 r. w W. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim złożeniu na portalu internetowym (...) oferty sprzedaży telefonu komórkowego marki S. (...) wprowadzając w błąd kupującego co do zamiaru wywiązania się z przyjętego na siebie zgodnie z warunkami oferty zobowiązania dostarczenia zakupionego towaru, pobrał następnie zapłatę za towar wpłaconą na wskazany przez siebie rachunek bankowy, po czym nic wysłał go nabywcy i nie dokonał zwrotu pieniędzy, doprowadzając w ten sposób K. M. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 420 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

IV.w dniu 6 września 2012 r. w W. woj. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu z A. R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim złożeniu na portalu internetowym (...) oferty sprzedaży telefonu komórkowego marki S. (...) wprowadzając w błąd kupującego co do zamiaru wywiązania się z przyjętego na siebie zgodnie z warunkami oferty zobowiązania dostarczenia zakupionego towaru, pobrał następnie zapłatę za towar wpłaconą na wskazany przez siebie rachunek bankowy, po czym nie wysłał go nabywcy i nie dokonał zwrotu pieniędzy doprowadzając w ten sposób D. B. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 150 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

V.w dniu 30 lipca 2012 r. w W. woj. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu z A. R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim złożeniu na portalu internetowym (...) oferty sprzedaży konsoli (...)wprowadzając w błąd kupującego co do zamiaru wywiązania się z przyjętego na siebie zgodnie z warunkami oferty zobowiązania dostarczenia zakupionego towaru, pobrał następnie zapłatę za towar wpłaconą na wskazany przez siebie rachunek bankowy, po czym nie wysłał jej nabywcy i nie dokonał zwrotu pieniędzy doprowadzając w ten sposób R. T. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 50 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

VI.w sierpniu 2012 r. w W. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim złożeniu na portalu internetowym (...)oferty sprzedaży konsoli do gry (...) wprowadzając w błąd kupującego co do zamiaru wywiązania się z przyjętego na siebie zgodnie z warunkami oferty zobowiązania dostarczenia zakupionego towaru, pobrał następnie zapłatę za towar wpłaconą na wskazany przez siebie rachunek bankowy, po czym nie wysłał jej nabywcy i nie dokonał zwrotu pieniędzy, doprowadzając w ten sposób B. S. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 275 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

z tym, iż w odniesieniu do czynu opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku sprecyzował , że oskarżony pobrał tytułem, zaliczki za towar kwotę 150zł. , w odniesieniu do czynu opisanego w pkt. V części wstępnej wyroku sprecyzował, że oskarżony pobrał tytułem zaliczki za towar kwotę 50 zł, w odniesieniu do czynu opisanego w pkt. VI części wstępnej wyroku sprecyzował, że oskarżony pobrał tytułem ½ zapłaty za towar kwotę 275 zł. i za czyny te, przy przyjęciu, iż stanowią ciąg przestępstw z art. 91§1 kk na podstawie art. 286§1 kk i art. 91§1 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności,

VII.w dniu 07 stycznia 2011 r. w W., w woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd upoważnionego przedstawiciela (...) Banku S.A z/s we W. co do swojej tożsamości, miejsca zatrudnienia i osiąganych dochodach, przedkładając podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu K. P. w (...) Sp. z o.o. z/ś w W. oraz co do woli i możliwości wywiązania się ze zobowiązania, podrabiając na umowie kredytu nr (...) podpis K. P., doprowadził (...) Bank S.A. z/ś we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 1766,36 zł,

VIII.w dniu 07 stycznia 2011 r. w W., w woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd upoważnionego przedstawiciela (...) Banku S.A. z/ś we W. co swojej tożsamości, miejsca zatrudnienia i osiąganych dochodach, przedkładając podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu K. P. w (...) Sp. z o.o. z/ś w W. oraz co do woli i możliwości wywiązania się ze zobowiązania, podrabiając na umowie kredytu nr (...) podpis K. P., doprowadził (...) Bank S.A. z/ś we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 2.736, 39 zł,

IX.w dniu 08 stycznia 2011 r. w W., w woj. (...), w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd upoważnionego przedstawiciela (...) Bank S.A. z/ś we (...) S.A. co swojej tożsamości, miejsca zatrudnienia i osiąganych dochodach, przedkładając podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu K. P. w (...) Sp. z o.o. z/ś w W., oraz co do woli i możliwości wywiązania się ze zobowiązania, podrabiając na umowie kredytu nr (...) podpis K. P., doprowadził (...) Bank S.A. z/ś we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 2.434, 84, to jest występków z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za czyny te, przy przyjęciu, iż stanowią ciąg przestępstw z art. 91§1 kk na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierzył mu karę roku i 2 / dwóch/ miesięcy pozbawienia wolności,

X.w dniu 22 marca 2012 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, po uprzednim podrobieniu podpisu S. K., wprowadzając w błąd co do swojej tożsamości, zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...), doprowadzając (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1537, 21 zł,

XI.w dniu 18 marca 2012 r. w W., woj. (...), działając w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się kserokopią dowodu osobistego
wystawionego na dane W. S. i podrabiając jego podpis wprowadził w błąd upoważnionego pracownika pokrzywdzonego - (...) sp. z o.o. z/ś w W. co do swej tożsamości i zamiaru spłaty zaciągniętego zobowiązania, wynikiem czego zawarł z(...) sp. z o.o. z/ś w W. umowę na świadczenie usług telekomunikacyjnych, czym doprowadził (...) sp. z o.o. z/ś w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.443,77 złotych,

XII.w dniu 24 lutego 2012 roku w W., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu osoby występującej w imieniu pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. z/ś w W. w błąd co do swej tożsamości i zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, podpisując się za R. H. na umowie o świadczenie usług telekomunikacyjnych, doprowadził (...) sp. z o.o. z/ś w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.649,16 złotych, wynikającej z wartości uzyskanego telefonu komórkowego i wykorzystanych usług telekomunikacyjnych,

to jest występków z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za czyny te, przy przyjęciu, iż stanowią ciąg przestępstw z art. 91§1 kk na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierzył mu karę roku i 2/ dwóch / miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. łączy oskarżonemu R. P. kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt I, II i III części dyspozytywnej wyroku i wymierzył temuż oskarżonemu karę łączną 2 / dwóch / lat pozbawienia wolności,

Z rozstrzygnięciem tym nie pogodził się oskarżony, który osobiście oraz za pośrednictwem swego obrońcy zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść zarzucając:

1)  R. P.w osobistej apelacji, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku, zarzucił, iż Sąd Rejonowy w Wałbrzychu nie rozpoznał jego wniosku o jednoczesne wydanie wyroku łącznego obejmujący także inne, prawomocne już wyroki, a także, iż niewłaściwie ocenił zeznania świadka K. P., który nie przyznał się do tego, że otrzymał od oskarżonego 4000 złotych by spłacić kredyty zaciągnięte na jego dane oraz, że wiedział, iż dowód osobisty miał oskarżony i pobrał na jego nazwisko kredyty. Zakwestionował przy tym możliwość, by K. P. bez dowodu osobistego mógł wyjechać za granicę. Apelujący podniósł także, że zarzut naruszenia prawa do obrony, który miał się przejawiać tym, że sąd utrudniał mu kontakt z obrońcą z urzędu i nie mógł ustalić linii obrony, dziwne wydało mu się i to, że przebadany przez lekarzy psychiatrów został tylko drugi współoskarżony w sprawie, choć 12 razy został skazany za te same przestępstwa. Nadto Sąd nie przesłuchał świadka M. B., który miałby poświadczyć, że wręczył on K. P. pieniądze na spłatę kredytów.

2)  Obrońca R. P. na podstawie art. 438 pkt 2 i 4 k.p.k. zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia art. 7 kpk polegającą na dowolnej, subiektywnej ocenie dowodów zebranych w sprawie, szczególnie na pominięciu okoliczności, że oskarżony na rozprawie w dniu 1 sierpnia 2014 r. wskazał, że nie przyznaje się do czynów popełnionych na szkodę (...) Bank S.A. (...) Bank S.A., a nadto wskazał, że K. P. wiedział, że będą na jego nazwisko zawierane umowy kredytowe na co wyraził zgodę, gdyż potrzebował pieniędzy oraz przyjął od oskarżonego pieniądze w kwocie ponad 4000 zł na spłatę zaciągniętych kredytów,

II.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary polegającą na przyjęciu, że nie zachodzą podstawy do zawieszenia wykonania orzeczonej kary, podczas gdy całokształt okoliczności sprawy oraz okoliczności związanych z sytuacją osobistą oskarżonego dają podstawy do przyjęcia, że zastosowanie wobec oskarżonego kary z warunkowym zawieszeniem spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 427§1 kpk oraz art. 437§2 kpk skarżący wniósł o:

I.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów opisanych w pkt VII,VIII, IX części wstępnej wyroku

II.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt IV i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji oraz warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres próby lat 5, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Ani apelacja obrońcy, ani osobista R. P. nie zasługują na uwzględnienie i są chybione w stopniu oczywistym.

Wbrew twierdzeniom skarżących Sąd orzekający w sprawie prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, nie uchybiając swej powinności zagwarantowania oskarżonemu czynnego udziału w tym postępowaniu i realizacji jego prawa do obrony.

Akt oskarżenia wniesiony został przez prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu wraz z wnioskiem o wydanie wyroku skazującego R. P. za wszystkie zarzucane mu czynu na kary pozbawienia wolności, a jako karę łączną – na 2 lata i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Zanim powyższy wniosek został złożony oskarżony sam taką propozycję zgłosił, wycofał się z niej dopiero na etapie postępowania sądowego (k. 769). Trudno w takim przypadku uwierzyć, iż oskarżony nie zdawał sobie sprawy z treści zarzutów oraz dowodów, które go obciążają, tym bardziej, że składał wnioski o doręczenie mu kserokopii zeznań konkretnych świadków (np. k. 799). Twierdzenie zatem, że nie wiedział o co jest oskarżony w niniejszej sprawie, jest co najmniej niewiarygodne. Nadto, jak wynika z akt sprawy, oskarżony zna swoje prawa, w pełni z nich korzysta (np. składając wnioski o doręczenie kserokopii protokołów posiedzeń i rozprawy), czynnie uczestniczył w każdej rozprawie i posiedzeniu. Czym miałoby się objawiać naruszenie jego prawa do obrony i niemożność realizacji przyjętej linii obrony, nie sposób dostrzec.

R. P. korzystał przy tym z pomocy obrońcy z urzędu i nie była to obrona formalna, ponieważ obrońca czynnie uczestniczył w rozprawie. Od samego początku oskarżony wiedział o ustanowieniu obrońcy, bowiem wniosek taki złożył 13.01.2014r., a Sąd rozpoznał go na posiedzeniu w dniu 22.01.2014r, w którym R. P. uczestniczył (k.838). Od tego też momentu, już na kolejnym posiedzeniu w przedmiocie wydania wyroku bez przeprowadzenia rozprawy (k. 866), oskarżony miał kontakt (i to osobisty) z obrońcą, poznał więc nie tylko jego imię i nazwisko, ale nie było żadnych przeszkód, by mógł ustalić ewentualną formę kontaktów z obrońcą. W toku całego procesu oskarżony nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do swego obrońcy i przyjętej przezeń linii obrony. Forsowana w apelacji osobistej teza oskarżonego, iż nie mógł ustalić linii obrony, co miałoby mieć wpływ na wynik postępowania, jest w tych okolicznościach pozbawiona racjonalnych podstaw.

Okoliczność, iż oskarżony wielokrotnie dopuszczał się przestępstw z art. 286 k.k. (i nie tylko), co potwierdza informacja z KRK (np. k.984 – 986), nie świadczy, jakby sobie tego życzył apelujący, iż zaistniały jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, które obligowałyby do przeprowadzenia dowodu z opinii sądowo – psychiatrycznej. Z akt sprawy, w tym informacji, które na swój temat przedstawił R. P. (k. 838), wynika jednoznacznie, iż jest on osoba zdrową, nieleczoną psychiatrycznie, zaś ujawniony w toku całego postępowania mechanizm działania oskarżonego, jego postawa w toku procesu, jednoznacznie świadczą o tym, że nie ma żadnych racjonalnych powodów, by powziąć wątpliwość co do stanu jego zdrowia psychicznego, rozumienia znaczenia czynów, których się dopuścił, jak też możliwości pokierowania swoim postepowaniem. To, że dotychczas był tyle razy karany za czyny z art. 286 k.k., z art. 297 k.k. oraz przeciwko mieniu, jak tez sposób jego działania (ujawniony w toku tego postępowania) prowadzą do jednoznacznego wniosku, iż jest on zdemoralizowany, i pozbawiony jakichkolwiek skrupułów (skoro np. popełnił przestępstwo na szkodę swojej ówczesnej konkubiny). Nie ma i nie było żadnych podstaw ku temu, by powołać biegłych psychiatrów i ustalać stan zdrowia psychicznego oskarżonego aktualny, czy też z daty popełnienia przez niego przypisanych mu przestępstw.

Nie jest prawdą, że jakikolwiek wniosek oskarżonego, w tym o wydanie wyroku łącznego, został przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu pominięty. Trudno przy tym zgodzić się ze skarżącym, że możliwe było uwzględnienie jego wniosku w tym zakresie zanim wydany został wyrok, i to skazujący, w niniejszej sprawie oraz, by okoliczność ta miała jakikolwiek wpływ na trafność rozstrzygnięcia przedmiotowego postępowania. Z akt sprawy wynika bowiem, że wniosek R. P. został zgodnie z właściwością przesłany do rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Szubinie (k. 861).

Sąd rozpoznał przy tym wniosek oskarżonego o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania M. B., którego – jak wynika z zeznań K. P., ten nie zna, zaś okoliczności w jakich oskarżony wszedł w posiadanie dowodu osobistego pokrzywdzonego jednoznacznie przeczą linii obrony R. P., iż było to za wiedzą i zgodą pokrzywdzonego.

Z zeznań świadków, w tym np. K. Z., z którym w 2010r. K. P. i oskarżony pracował w firmie J. M. wynika jednoznacznie, że K. P. miał stwierdzić, iż zgubił portfel, w nim m.in. dowód osobisty, poszukiwał go, a koledzy z pracy pomagali mu w tym (k. 438 v – 439). Znamienne, że świadek nie wiedział nic na temat tego, by dokumenty odnalazły się.

Te relacje należy powiązać także z tym, że K. P. zawiadomienie o popełnieniu przestępstw na jego szkodę poprzez zawarcie umów na zakup towarów w systemie sprzedaży ratalnej, złożył 24.01.2011r., zaś z treści umów wynika, że zawarte zostały 07.01.2011r. i 08.01.2011r. Podkreślenia wymaga i to, że składając zawiadomienie pokrzywdzony nie wskazał kto mógł dysponować jego dowodem osobistym i nikogo o to nie posądził. Trudno uwierzyć, że znając dane osoby, która w rzeczywistości zawierała umowy, pobrała sprzęt i za którą miałby spłacać kredyty, nie wskazałby tej osoby. Byłoby to działanie nieracjonalne. Gdy uwzględni się przy tym, że to sam R. P. w marcu 2013r. przyznał się, iż w listopadzie 2010r. znalazł portfel z dokumentami i posłużył się dowodem osobistym kolegi dopiero w styczniu 2011r., to trudno dać wiarę temu, że K. P. wiedział o planach oskarżonego, godził się na nie, a przede wszystkim, by otrzymawszy pieniądze na spłatę tych zobowiązań zarówno oskarżony, jak i pokrzywdzony przemilczeli ten fakt. Nie sposób zatem zgodzić się z oskarżonym, że zwrócił pokrzywdzonemu dowód osobisty i by przekazał mu jakąkolwiek kwotę tytułem spłaty tych kredytów, tak, jak to usiłował wyjaśnić przed sądem, tj. „zanim o złożył zawiadomienie” (k. 953). Skoro oskarżony dysponował gotówką na spłatę całości kredytów, jaki byłyby sens narażania się na odpowiedzialność karną, popełniając przestępstwa oszustwa i podrabiając cudzy podpis oraz podając się za inną osobę? Oskarżony jest w tym zakresie nie tylko niewiarygodny, ale popadł w wewnętrzną sprzeczność co do sposobu działania, motywów i celu jaki miał z tego tytułu osiągnąć.

W tych okolicznościach uznanie przez Sąd meriti, iż zgłoszenie na ostatniej rozprawie (w grudniu 2014r.) wniosku o przesłuchanie świadka M. B., który miałby potwierdzić, że rozliczył się z pokrzywdzonym, było działaniem zmierzającym celowo do przedłużenia tego postępowania, a nie mającym żadnego znaczenia dla prawidłowych ustaleń w sprawie, było oczywiście słuszne.

Kwestionowanie przez oskarżonego sprawstwa co do czynów popełnionych na szkodę K. P. poprzez, z jednej strony twierdzenie, że pokrzywdzony zgubił m.in. dowód osobisty, ale wiedział kto jest w jego posiadaniu i w jakim celu się nim posłuży dwa miesiące później, z drugiej zaś przyznanie, iż to on użył dowodu pokrzywdzonego i zawarł umowy na zakup w systemie sprzedaży ratalnej 2 notebooków oraz aparatu fotograficznego z kartą pamięci na łączną kwotę 6.937,59 zł, które zatrzymał się dla siebie, jest nieprzekonywujące. To wersja przedstawiona przez K. P., w powiązaniu z ujawnionymi okolicznościami w jakich oskarżony wszedł w posiadanie dokumentu tożsamości pokrzywdzonego i wykorzystał go, jawi się jako logiczna i spójna.

Próba podważenia wiarygodności K. P. poprzez twierdzenie, że nie mógł wyjechać do Anglii, jak zeznał (k. 1041), gdyby nie miał dowodu osobistego, jest oczywiście nietrafna. Zapomniał bowiem oskarżony, że świadek, co wynika z akt sprawy, już w styczniu 2011r. zgłosił utratę dowodu osobistego w dniu 24.01.2011r. (k.359). To, że będąc przesłuchiwanym przez sąd w 2014r., pokrzywdzony pomylił daty (lata) kiedy miało miejsce zdarzenia oraz kiedy wyjechał do pracy do Anglii, w żadnym razie nie podważa wiarygodności świadka. Trudno wymagać, by pamiętał wszystkie szczegóły i okoliczności sprawy, tym bardziej, że prawidłowe daty poszczególnych wydarzeń oraz czynności, które były podejmowane, możliwe są do weryfikacji w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Na treść tych dokumentów świadek żadnego wpływu mieć nie mógł. To one jednoznacznie podważają wiarygodność oskarżonego, a świadczą na korzyść pokrzywdzonego.

Przyjęcie zatem sprawstwa i winy R. P. także w tym zakresie to wynik prawidłowo przeprowadzonej oceny zgromadzonego materiału dowodowego.

Z powyższych przyczyn także zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego, iż Sąd a quo, przypisując sprawstwo i uznając winę oskarżonego dokonał błędnej oceny materiału dowodowego, zwłaszcza nie uwzględniając tego, że oskarżony zmienił zdanie i zakwestionował swoje sprawstwo, narusza zasadę wyrażoną w art. 7 k.pk., nie zasługuje na uwzględnienie.

Co do sprawstwa pozostałych czynów przypisanych oskarżonemu i to niezależnie od tego czy A. R. wiedział w jakim celu będzie wykorzystywane jego konto, które założył oraz kto wypłacał pieniądze z tego konta, które przelewane były w związku z oszukańczym procederem prowadzonym przez R. P.w Internecie na portalu „(...)”, nie ulega wątpliwości, że inicjatorem procederu i głównym jego „beneficjentem” był właśnie R. P.. Stąd też obaj oskarżeni uznani zostali za winnych tego, że działali „wspólnie i w porozumieniu”.

Także zarzut rażącej surowości kary wymierzonej R. P. podniesiony przez obrońcę a przejawiający się tym, że kara nie została warunkowo zawieszona, jawi się jako oczywiście chybiony.

Wymierzone kary zarówno jednostkowe, jak i łączna, w ujawnionych okolicznościach sprawy, tj. pobudek i sposobu działania oskarżonego, znacznego stopnia jego demoralizacji, braku jakiejkolwiek skruchy, a ujawniającej się tendencji do obarczania odpowiedzialnością za własne przestępstwa innych osób, jawią się wręcz jako łagodne. Dla działania oskarżonego nie ma żadnych okoliczności łagodzących a jego postawa świadczy o tym, że z popełnienia przestępstw przeciwko mieniu uczynił sobie swoiste źródło dochodu, co niestety nie znalazło swojego odzwierciedlenia w kwalifikacji prawnej czynów przypisanych.

W tych okolicznościach teza, że oskarżony zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary, jawi się jako irracjonalna. Nie ma żadnych przesłanek, które uzasadniałyby przyjęcie, że cele tak orzeczonej kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności, w przypadku R. P. mogą być osiągnięte, bez konieczności jej wykonania.

Z tych też względów zaskarżony wyrok jako oczywiście słuszny, utrzymany został w mocy.

Ponieważ oskarżony korzystał w toku postępowania odwoławczego z pomocy obrońcy z urzędu, a obrona ta nie została opłacona, Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy stosowną kwotę, które wysokość ustalona została zgodnie z brzmieniem §14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Z uwagi na wynik postpowania odwoławczego, sytuację materialną i majątkową R. P., który jest pozbawiony wolności, na podstawie art. 624§ 1 k.p.k. zwolnił go od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, a wydatkami obciążył tenże Skarb Państwa.