Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :	SSO Ewa Rusin
Protokolant :	Marta Synowiec

po rozpoznaniu dnia 7 listopada 2014 roku

sprawy M. T.

syna W. i M.

urodzonego (...) w L.

oskarżonego z art. 217 § 1 k.k., 216 § 1 k.k. i 157 § 2 k.k.

z oskarżenia prywatnego A. B.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 1 sierpnia 2014 roku, sygnatura akt III K 513/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym w tym wymierza 120 złotych opłaty za to postępowanie.

Sygn.akt IV Ka 742 / 14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2014 r. sygn. akt III K 513 /13 :

I.  Oskarżonego M. T. uznał za winnego tego, że w dniu 19.01.2013 r., w W. woj. (...) przy ul. (...) poprzez wypychanie na zewnątrz budynku naruszył nietykalność cielesną A. B., jednocześnie znieważając go w jego obecności słowami wulgarnymi, to jest występku z art. 217§1 kk i art. 216§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i za czyn ten na podstawie art.217§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Oskarżonego M. T. uznał za winnego tego, że w dniu 19.01.2013 r., w W. woj. (...) przy ul. (...) poprzez uderzenie metalową teleskopową pałką w głowę spowodował u A. B. obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej głowy które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej 7 dni, to jest występku z art. 157§2 kk i za czyn ten na podstawie art. 157§2 kk wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  Na podstawie art. 85 kk i 86§1 kk połączył oskarżonemu orzeczone niniejszym wyrokiem jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  Na podstawie art. 69§1 i 2 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk zawiesił warunkowo wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności tytułem próby na okres lat 2 (dwóch);

V.  Na podstawie art. 72§1 pkt 2 kk zobowiązał oskarżonego M. T. do przeproszenia pokrzywdzonego A. B. na piśmie w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku;

VI.  Zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. B. kwotę 300 złotych ( trzysta) tytułem poniesionych przez niego kosztów procesu i wymierzył mu opłatę w wysokości 120 ( sty dwudziestu) zł.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się oskarżony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy.

Apelujący zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. treści art. 14 kpk w związku z treścią art. 332 kpk poprzez prowadzenie postępowania mimo braku określenia przez oskarżyciela w akcie oskarżenia osoby pokrzywdzonej,

2.  naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności treści art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, dowolną i jednostronną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, przede wszystkim poprzez uznanie, że oskarżony w dniu 19 stycznia 2013 r. naruszał nietykalność cielesną A. B. w sytuacji, kiedy zeznania oskarżyciela oraz świadków nie potwierdzają tej okoliczności,

3.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 5§2 kpk przez rozstrzygnięcie nasuwających się wątpliwości na niekorzyść oskarżonego przez przyjęcie, że oskarżony dokonał czynów zabronionych, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na jednoznaczne przyjęcie winy oskarżonego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty apelujący domagał się zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja jest bezzasadna.

W zakresie uznanego sprawstwa i zawinienia oskarżonego Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, procedował bowiem z poszanowaniem przepisów postępowania karnego, kształtując swoje przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenionych przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Uzasadnienie pisemne zaskarżonego wyroku spełnia wymagania określone w przepisie art. 424§ 1 kpk. W tej mierze zawarte w pkt. 2 i 3 apelacji zarzuty złamania przepisów postępowania, w tym art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk są chybione, stanowią tylko polemikę z trafną oceną dowodów w zaskarżonym wyroku. Wskazał Sąd Rejonowy bardzo dokładnie, z jakich powodów nie uznał skuteczności linii obrony oskarżonego oraz dowodów ją wspierających, w tym zakresie apelujący żadnych zarzutów błędności oceny dowodów nie formułuje. Dał wiarę Sąd Rejonowy zeznaniom oskarżyciela prywatnego A. B., podkreślając m. in. że nie znał on wcześniej oskarżonego i nie był z nim skonfliktowany. Zauważyć wypada także, że ani z treści jego zeznań ( konsekwentnych i jednoznacznych ), ani z treści apelacji nie wynikają powody, dla których pokrzywdzony oskarżyciel prywatny miałby tendencyjnie pomawiać oskarżonego. Pokrzywdzony na rozprawie w dniu 1 sierpnia 2014r. ( k. 85 akt) bez cienia wątpliwości rozpoznał oskarżonego jako sprawcę przedmiotowych przestępstw, zaś zeznania pokrzywdzonego pozostają w relacjach zgodności i dopełnienia z pozostałymi dowodami sprawy tj. głównie zeznaniami B. J. , M. K. i M. B., a także dokumentacją medyczną dotyczącą spowodowanych obrażeń ciała. Podnoszone w apelacji rozbieżności zeznań świadków pośrednich, którzy przecież nie widzieli zajścia, pozostają bez znaczenia dla prawidłowości ustaleń faktycznych wyroku.

Oczywiście bezzasadnie apelujący podniósł zarzut obrazy art. 14 kpk w zw. z art. 332 kpk. Od wniesienia prywatnego aktu oskarżenia osoba pokrzywdzonego była jasno określona, od postępowania pojednawczego do daty wyrokowania oskarżony przedmiot procesu przecież znał. Jakkolwiek w części wstępnej zaskarżonego wyroku przytoczono wprost zarzuty ze skargi prywatnej, co stanowi ewidentny błąd redakcyjny, to jednak w dyspozycji wyroku oba przypisane oskarżonemu czyny opisano prawidłowo.

Skoro zatem ustalenia faktyczne wyroku są jedynie trafne, ich ocena prawna prawidłowa, to brak uzasadnionych powodów dla kwestionowania uznania sprawstwa i zawinienia oskarżonego. Ponieważ ponadto Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu kary jednostkowe w dolnych ustawowych granicach zagrożenia, łączną z zastosowaniem niemal pełnej absorpcji i w dodatku z dobrodziejstwem jej warunkowego zawieszenia na najkrótszy możliwy okres lat 2-ch, ze stosownym środkiem probacyjnym obowiązku przeproszenia pokrzywdzonego ( pkt. V dyspozycji), to nie występują także podstawy dla dokonania korekty tej kary na korzyść oskarżonego. To kara wypełniająca wymogi art. 53 kk, bo odpowiednia do zawinienia, wychowawcza dla oskarżonego, powinna odnieść właściwy skutek zapobiegający dalszemu naruszaniu przezeń prawa a także jest odpowiednią dla osiągnięcia ogólnoprewencyjnego działania kary.

O należnych Skarbowi Państwa kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.636 § 1 i § 3 kpk i art.628 pkt.2 kpk oraz na podstawie art.8 w zw. z art.2 ust.1pkt.2 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./, zasądzając je od oskarżonego wobec przegrania apelacji.