Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :	SSO Sylwana Wirth (spr.)
Sędziowie :	SSO Elżbieta Marcinkowska SSO Ewa Rusin
Protokolant :	Ewa Ślemp

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu dnia 25 listopada 2014 roku

sprawy M. M.

syna A. i J. z domu M.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego z art. 177 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 12 sierpnia 2014 roku, sygnatura akt II K 337/14

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sygnatura akt IV Ka 758/14

Prokurator Rejonowy w Wałbrzychu wniósł akt oskarżenia przeciwko M. M. oskarżając go o to, że

w dniu 3 października 2013 r. w B., woj. (...), kierując samochodem marki F. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym i w obrębie skrzyżowania ulic nie zachował należytej ostrożności poprzez niezastosowanie się do zasad ruchu prawostronnego i nie prowadzenie bacznej obserwacji sytuacji na lewym pasie ruchu, w wyniku czego potracił pieszą K. P., na lewym pasie ruchu, zahaczając ją lusterkiem bocznym, w wyniku czego pokrzywdzona doznała otwartego złamania przynasad dalszych obu kości podudzia lewego, skutkujących naruszeniem czynności narządów jej ciała na czas powyżej dni siedmiu

tj o czyn z art. 177 §1 kk

Wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2014 roku (sygnatura akt II K 337/14) Sąd Rejonowy w Wałbrzychu

I.  oskarżonego M. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 177 § 1 kk i za czyn ten na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres lat 2 (dwóch);

III.  na podstawie art. 47 § 1 kk orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej nawiązkę w kwocie 500 (pięćset) złotych;

IV.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 881,08 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 120 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżony M. M., zaskarżając wyrok w całości, zarzucając brak uczciwej, bezstronnej interpretacji faktów oraz całkowite zignorowanie dowodów świadczących o winie poszkodowanej, a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o 1. zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu i umorzenie postępowania, ewentualnie o 2. uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja odniosła ten skutek, że koniecznym stało się uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji. Przeprowadzona kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, iż w niniejszej sprawie nie zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla prawidłowego rozstrzygnięcia okoliczności.

Na początku poczynionych rozważań zwrócić należy uwagę, iż, jak wynika z pisemnych motywów wyroku, dokonane przez Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie ustalenia faktyczne oparte zostały o zeznania świadków: K. P. i A. B. oraz częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. M. a także badania stanu trzeźwości jak również opinie biegłych: z zakresu medycyny sądowej biegłej sądowej H. S. i biegłego sądowego z zakresu kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych A. P.. Analizując niniejszą sprawę podkreślenia w tym miejscu jednakże wymaga, iż opinia biegłego z zakresu kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych, a którą to opinię Sąd orzekający uznał za rzetelną, jasną i pełną, została sporządzona przez biegłego w postępowaniu przygotowawczym, wówczas gdy M. M. nie przedstawiono jeszcze zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 177 § 1 kk. Z treści przedstawionej opinii wynika, iż biegły sądowy wydając przedmiotową opinię miał na uwadze między innymi okoliczności wskazywane przez M. M. w złożonych przez wymienionego zeznaniach . Powyższe uchybienie nie zostało jednakże dostrzeżone przez Sąd rozpoznający sprawę w toku postępowania sądowego nie przeprowadzono dowodu z opinii uzupełniającej biegłego A. P. jak również nie powołano innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych.

Zauważyć ponadto należy, iż zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym jak i na rozprawie głównej przez pokrzywdzoną K. P. odnośnie okoliczności zdarzenia, a które jak zasygnalizowano powyżej, zostały przyjęte przez sąd I instancji za podstawę ustaleń faktycznych zawierają rozbieżności. W swojej relacji przedstawionej w złożonych na rozprawie głównej zeznaniach K. P. stwierdziła cyt. „ten samochód był może 300 metrów ode mnie, ja biegłam przez jezdnię. Prostuję, szłam szybkim krokiem” (k. 112). Tymczasem na powyższą okoliczność świadek nie wskazywała składając uprzednio zeznania w postępowaniu przygotowawczym. Zaistniałej rozbieżności w złożonych przez świadka zeznaniach Sąd Rejonowy nie dostrzegł podczas gdy dokładne wyjaśnienie kwestii dotyczącej sposobu zachowania się pokrzywdzonej ma niewątpliwie istotne znaczenie dla oceny zdarzenia i odpowiedzialności oskarżonego. Zauważyć należy, iż zgodnie z treścią art. 13.1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz.U 2012.1137 j.t.) pieszy przechodząc przez jezdnie lub torowisko, j est zobowiązany zachować szczególna ostrożność oraz z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 korzystać z przejścia dla pieszych. Pieszy znajdując się na tym przejściu ma pierwszeństwo przed pojazdem, natomiast stosownie do treści ust. 3 przechodzenie przez jezdnię poza przejściem dla pieszych, o którym mowa w ust 2 jest dozwolone tylko pod warunkiem, że nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu lub utrudnienia ruchu pojazdów. Pieszy jest zobowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdom i do przeciwległej krawędzi jezdni iść drogą najkrótszą, prostopadle do osi jezdni, zgodnie zaś z art. 14.1 wskazanej ustawy zabrania się 1) wchodzenia na jezdnię a) bezpośrednio przed jadący pojazd, w tym również na przejściu dla pieszych b) spoza pojazdu lub innej przeszkody ograniczającej widoczność drogi, zgodnie natomiast z ust. 4 art. 14 cytowanej ustawy zabrania się przebiegania przez jezdnię, stosownie natomiast do treści ust 2 zabrania się przechodzenia przez jezdnie w miejscu o ograniczonej widoczności drogi.

Powyższa okoliczność dotycząca sposobu poruszania się pokrzywdzonej K. P. nie została również, jak wynika z treści wydanej opinii, uwzględniona przez biegłego sądowego z zakresu kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych.

W toku prowadzonego postępowania nie ustalono w sposób niewątpliwy czy oskarżony w tej konkretnej sytuacji drogowej, jaka miała miejsce w czasie przedmiotowego zajścia, gdy wymieniony zbliżał się kierowanym przez siebie pojazdem do skrzyżowania i wykonywał następnie manewr ominięcia zaparkowanego przed tym skrzyżowaniem samochodu miał szanse aby zauważyć pokrzywdzoną, skoro miała się ona poruszać się „szybkim krokiem” po jezdni.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego w tym zwłaszcza złożonych na rozprawie głównej przez K. P. zeznań wskazuje na konieczność dokładnego i rzetelnego wyjaśnienia, w toku ponownie prowadzonego w przedmiotowej sprawie postępowania, kwestii czy nie doszło do wtargnięcia pokrzywdzonej na jezdnię przed samochód oskarżonego.

Zauważyć także należy, iż w sprawie niniejszej niezbędnym pozostawało nadto dokładne ustalenie miejsca położenia samochodu, manewr wyminięcia którego to pojazdu rozpoczął oskarżony bezpośrednio przez zajściem, a także lokalizacji tego pojazdu względem pieszej (w tym zwłaszcza czy pojazd ten mógł ograniczyć widoczność i możliwość obserwowania sytuacji na drodze). Procedując w sprawie sąd I instancji nie dążył jednakże do dokładnego ustalenia powyższych okoliczności, a które mają niewątpliwie istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie.

Już tylko powyższe uchybienia jakie zaistniały przy rozpoznaniu niniejszej sprawy przez Sąd I instancji skutkować musiały uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, niewątpliwie bowiem miały one wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien mieć na względzie przedstawione powyżej uwagi. W sprawie koniecznym jest dokładne i wnikliwe przesłuchanie K. P. odnośnie okoliczności zaistniałego zdarzenia. Wyjaśnić należy rozbieżności pojawiające się w zeznaniach świadka ze szczególnym uwzględnieniem tego w jaki sposób wymieniona przekraczała oś jezdni i ustalenia w sposób niewątpliwy czy wkraczając na jezdnię widziała samochód oskarżonego, jeśli tak to z z jakiej odległości (skoro sama pokrzywdzona podała w swoich relacji, iż widziała samochód oskarżonego z odległości 300 m w wydanej zaś opinii biegły sądowy analizując wersję zdarzenia przedstawioną przez pokrzywdzoną zauważył, iż w tej wersji przebiegu przedmiotowego zajścia kierujący samochodem F. w chwili, gdy piesza rozpoczęła przekraczanie jezdni znajdował się w odległości 40,12 m od jej toru ruchu). Ponadto zaznaczyć należy, iż lektura opinii biegłego sądowego z zakresu kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że istnieje ponadto konieczność uzupełnienia tej opinii (sąd winien również rozważyć potrzebę powołania nowego biegłego sądowego który ustosunkował by się do wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonej oraz uwzględnił w wydanej opinii obie wersje przebiegu zaistniałego zdarzenia). Ponownie rozpoznając sprawę, w przypadku uznania oskarżonego za winnego sąd winien rozważyć nadto kwestię ewentualnego przyczynienia się pokrzywdzonej. Zgromadzone w sprawie dowody sąd orzekający podda wnikliwej i rzetelnej analizie oraz ocenie, kierując się wskazaniami art. 7 kpk i dokona właściwej karnoprawnej oceny zachowania się oskarżonego.

Z tych też wszystkich względów orzeczono jak w wyroku.