Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2023 roku

Sąd Okręgowy w Świdnicy Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Marcin Drabik

Protokolant Judyta Odachowska

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2023 roku w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. K. kwotę 91.258,06 zł ( dziewięćdziesiąt jeden tysięcy dwieście pięćdziesiąt osiem złotych 06/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 80.000 zł od dnia 24 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 439,49 zł od dnia 03 marca 2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 301,59 zł od dnia 24 marca 2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 707,82 zł od dnia 15 października 2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 620,35 zł od dnia 18 października 2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 888,35 zł od dnia 21 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.800 zł od dnia 09 marca 2022 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.100 zł od dnia 11 marca 2022 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 3.600 zł od dnia 17 września 2022 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.800 zł od dnia 22 listopada 2022 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. K. kwotę 11.005 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

III.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Świdnicy kwotę 2.202,02 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powódka M. K. wniesionym pozwem domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. W. zasądzenie na swoją rzecz:

-kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 24 lutego 2021 roku do dnia zapłaty;

- kwoty 11.258,06 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia, rehabilitacji i dojazdów wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od kwot:

- 439,49 zł od dnia 3 marca 2021 roku do dnia zapłaty

- 301,59 zł od dnia 24 marca 2021 roku do dnia zapłaty;

- 707,82 zł od dnia 15 października 2021 roku do dnia zapłaty;

- 620,35 zł od dnia 18 października 2021 roku do dnia zapłaty;

- 888,35 zł od dnia 21 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty;

- 1.800 zł od dnia 9 marca 2022 roku do dnia zapłaty;

- 1.100 zł od dnia 11 marca 2022 roku do dnia zapłaty;

- 3.600 zł od dnia 17 września 2022 roku do dnia zapłaty

- 1.800 zł od dnia 22 listopada 2022 roku do dnia zapłaty;

Wniosła o ustalenie, że pozwana ponosi odpowiedzialność wobec powódki za mogące wystąpić w przyszłości skutki zdarzenia z (...) roku w postaci szkody majątkowej lub krzywdy. Nadto domagała się zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Strona pozwana (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa, zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu (...) roku na drodze krajowej numer (...) w miejscowości P., doszło do zdarzenia, w którym kierowca pojazdu marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...) nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze i na łuku drogi wjechał w przydrożny rów. Powódka podróżowała jako pasażer na przednim fotelu samochodu.

Dowód: notatka urzędowa k. 17.

Po wypadku powódka została przetransportowana do (...) Sp. z o.o. oddziału chirurgii urazowo-ortopedycznej z rozpoznaniem: złamania przezkrętarzowego kości udowej lewej, złamania wielofragmentowego podudzia lewego, złamania rzepki prawej, złamania żeber I-VI prawostronnie, martwica mięśnia piszczelowego przedniego lewego. Stłuczenie głowy, stłuczenie płuc, regresywnej pourazowej odmy opłucnowej prawostronnej. Podczas hospitalizacji, która trwała do 13 listopada 2020 roku powódka przeszła zespolenie kości udowej, kości podudzia i rzepki. W drugim tygodniu powódka przeszła operację rewizji z resekcją mięśnia piszczelowego, wobec jego martwicy. Powódka została wypisana z zaleceniami ćwiczeń, unieruchomienia w ortezie stanu kolanowego, poruszaniem się za pomocą wózka inwalidzkiego oraz dalszego leczenia w poradniach specjalistycznych. Powódka otrzymała również skierowanie do szpitala do poradni ortopedycznej.

Dowód: karta informacyjna z leczenia szpitalnego k. 20-22.

W dniu 26 stycznia 2021 roku powódka odbyła konsultację neurologiczną, gdzie stwierdzono u niej uraz kręgosłupa szyjnego z wtórnym uszkodzeniem korzeni nerwowych, uraz kręgosłupa lędźwiowego i piersiowego, uraz nerwów lewego podudzia, stan po wstrząśnieniu mózgowia, zaburzenia adaptacyjne depresyjne, bóle i zawroty głowy wtórne od urazów, zaburzenia snu wtórne do odczuwanych dolegliwości, zaburzenia funkcji poznawczych. Zostało zlecone (...) i (...). W tym samym dnu powódka odbyła konsultację ortopedyczną, w której stwierdzono: uraz wielonarządowy, uraz głowy ze wstrząśnieniem mózgowia złamane wiloodłamowe przezkrętarzowe kości udowej lewej, złamanie wieloodłamowe podudzia lewego powikłane martwicą mięśnia piszczelowego przedniego lewego, złamanie wieloodłamowe rzepki prawej leczone operacyjnie powikłane przebiciem skóry przez łącznik metalowy, złamanie żeber od I do VI po stronie prawej, stłuczenie płuc, stan po odmie płucnej, stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa z korzeniowym zespołem pourazowym, stan po urazie odcinka piersiowego kręgosłupa z bólowym zespołem pourazowym a także pourazowe bóle i zawroty głowy.

Dowód: dokumentacja medyczna k. 28-57.

U powódki obecnie rozpoznaje się stan po złamaniu przezkrętarzowym lewej kości udowej i leczeniu operacyjnym, który skutkuje trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 20%, stan po złamaniu wieloodłamowym kości podudzia lewego i leczeniu operacyjnym, skutkujący trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 8%, stanem po złamaniu rzepki kolana prawego i leczeniem operacyjnym, skutkującym trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 4%, stanem po złamaniu żeber skutkującym trwałym uszczerbkiem w wysokości 4%, przebytą martwicą, skutkującym trwałym uszczerbkiem w wysokości 3% oraz stanem po stłuczeniu płuc bez niewydolności oddechowej, skutkującym trwałym uszczerbkiem na zdrowiu wynoszącym 4%. Obecnie w badaniu funkcjonalnym stwierdza się zaburzenia funkcji układu ruchu, wskazane jest podjęcie diagnostyki zaburzeń czucia w prawej ręce, rokowanie na przyszłość jest obecnie trudne do ustalenia i niepewne. Może dojść do wtórnych zmian zwyrodnieniowych w lewym stanie biodrowym ale nie można tego stwierdzić z całą pewnością. Przebyty uraz z pewnością wiązał się ze znacznymi dolegliwościami bólowymi. Przez dłuższy czas powódka po wypadku była niezdolna do samodzielnego poruszania się i z tego powodu wymagała pomocy osób trzecich.

Dowód: opinia biegłego sądowego ortopedy S. G. k. 183-187; opinia uzupełniająca k. 215.

Z neurologicznego punktu widzenia powódka doznała urazu wielonarządowego, urazu kręgosłupa szyjnego, urazu głowy z utratą świadomości, bólu głowy i zawrotów głowy pourazowych, uszkodzenia nerwu strzałkowego lewego, złamania wieloodłamowego przezkrętarzowego kości udowej lewej, złamania wieloodłamowego podudzia lewego powikłanego martwicą mięśnia piszczelowego przedniego lewego, złamania wieloodłamowego rzepki prawej leczonego operacyjnie powikłanego przebiciem skóry przez łącznik metalowy, złamania żeber I-VI po stronie prawej, stłuczenia płuc, stanu po odmie opłucnowej po stronie prawej.

Dowód: opinia biegłego sądowego neurologa J. W. k. 222-228.

U powódki w wyniku wypadku z dnia (...) doszło do rozwoju długotrwałych zaburzeń adaptacyjnych o obrazie depresyjno-lękowym. U powódki nadal pojawiają się stany obniżenia nastroju, poczucie niskiej wartości myślenie pesymistyczne o przyszłości. Nasilenie zaburzeń w stosunku do okresu bezpośrednio po wypadku jest mniejsze ale nadal odczuwalne i nadal wpływające na komfort życia. Dlatego zaburzenie to należy uznać za długotrwałe. Powódka nadal wymaga leczenia psychiatrycznego, jej obecny stan psychiczny nie pozwala na odstawienie podtrzymującego leczenia farmakologicznego. Jakość życia powódki obniżają bóle oraz zaburzenia chodu z powodu powikłań pooperacyjnych. Utrata dotychczasowych form rekreacji będących pasją powódki generuje poczucie żalu i straty. U powódki doszło do długotrwałej, trwającej ponad dwa lata reakcji adaptacyjnej o obrazie depresyjno- lękowym, skutkującym długotrwałym uszczerbkiem który wynosił 7%. Wpływ wypadku na funkcjonowanie w obszarze zdrowia psychicznego powódki w życiu osobistym i społecznym był znaczący, wymagała ona opieki osób trzecich, wsparcia w terapii psychiatrycznej. Leczenie psychiatryczne było uzasadnione. Powódka nadal korzysta z leczenia psychiatrycznego podtrzymującego i powinna je kontynuować zgodnie z zaleceniami lekarza prowadzącego.

Dowód: opinia biegłego sądowego psychiatry A. B. k. 237-243.

W dniu 2 lutego 2021 roku powódka wezwała do zapłaty stronę pozwaną do zapłaty kwoty 300.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem z dnia (...) roku a także kwotę 879,90 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Pismem z dnia 8 lutego 2021 roku powódka wezwała do zapłaty stronę pozwaną w kwocie 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 67-70.

Pismem z dnia 9 lutego 2021 roku strona pozwana przyznała powódce 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 2.199 zł tytułem kosztów leczenia. Strona pozwana wskazała, że powódka przyczyniła się do powstania odniesionych obrażeń, bowiem nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa.

Dowód: pismo strony pozwanej z dnia 9 lutego 2021r. k. 82.

Pismem z dnia 10 lutego 2021 roku powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 2.200 zł jako zwrotów kosztów rehabilitacji.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 71-72.

Pismem z dnia 23 lutego 2021 roku strona pozwana przygnała powódce koszty rehabilitacji w kwocie 1.100 zł., kwotę 125,95 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia

Dowód: pismo strony pozwanej z dnia 23 lutego 2021r. k. 83.

Pismem z dnia 23 lutego 2023 roku powódka wezwała do zapłaty kwoty 603,19 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 73-74.

Pismem z dnia 1 marca 2023 roku strona pozwana przyznała powódce kwotę 90,60 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Dowód: pismo strony pozwanej z dnia 1 marca 2021r. k. 85.

Powódka w dniu 8 marca 2021 roku wniosła odwołanie od decyzji z dnia 9 lutego 2021 roku, wskazując, iż nie przyczyniła się do obrażeń, jednocześnie podnosząc, iż miała zapięte pasy bezpieczeństwa.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 75.

Pismem z dnia 31 marca 2021 roku strona pozwana poinformowała powódkę o nieuwzględnieniu odwołania.

Dowód: pismo strony pozwanej z dnia 31 marca 2021r. k. 86.

Pismem z dnia 16 sierpnia 2021 roku powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów dotyczących rehabilitacji, zaś pismem z dnia 15 września 2021 roku powódka wezwała do zapłaty kwoty 1.240,71 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 76-78.

Pismem z dnia 29 września 2021 roku strona pozwana przyznała powódce odszkodowanie w kwocie 660,77 zł oraz kwotę 116,99 zł, zaś pismem z dnia 11 października 2021 roku przyznano powódce kwotę 19,58 zł oraz kwotę 160 zł.

Dowód: pismo strony pozwanej z dnia 29 września 2021r. k. 88-89; pismo z dnia 11 października 2021r. k. 90-91.

Powódka pismem z dnia 19 października 2021 roku wezwała stronę pozwana do zapłaty kwoty 3.600 zł z tytułu zwrotów kosztów leczenia.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 79-80.

Pozwana pismem z dnia 4 listopada 2021 roku przyznała powódce kwotę 1.800 zł.

Dowód: pismo strony pozwanej z dnia 4 listopada 2021r. k. 92.

Pismem z dnia 20 listopada 2021 roku powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwot : 1.035,70 zł oraz 431 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 81.

Pismem z dnia 10 grudnia 2021 roku strona pozwana przyznała powódce kwotę 578,35 zł tytułem zwrotu kosztów.

Dowód: pismo strony pozwanej z dnia 10 grudnia 2021r. k. 93.

Powódka przed wypadkiem prowadziła aktywny tryb życia, uwielbiała tańczyć, chodzić na spacery górskie. Czasami dostawała zlecenia jako fotomodelka, była osoba bardzo towarzyską, mieszkała wraz ze swoim partnerem. Po wypadku stała się osobą zamkniętą w sobie, potrzebowała pomocy bliskich osób, nie była w stanie funkcjonować samodzielnie. W wypadku zginął jej partner, po jego śmierci powódka zamieszkała wraz ze swoją matką, która opiekowała się nią. Do dnia dzisiejszego powódka odczuwa bóle, nie pogodziła się z obrażeniami jakich doznała, nie może tańczyć, obrażenia spowodowały ograniczenie narządów ruchu. Powódka odizolowała się od znajomych, nie chce przebywać w większych grupach, ma lęk przed jazdą samochodem.

Dowód: zeznania świadka K. K. k. 174-181, zeznania świadka S. L. k.

167-172; zeznania powódki k. 291-292.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo podlegało uwzględnieniu.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się na dokumentach przedstawionych przez strony, których autentyczności i wiarygodności żadna z nich nie kwestionowała oraz zeznaniach świadków: K. K., S. L., jak również przesłuchaniu stron ograniczonym do przesłuchania powódki oraz opinii biegłych z zakresu: ortopedii i psychiatrii, neurologa.

Wiarygodności dowodów z dokumentów nie kwestionowała żadna ze stron, toteż Sąd uznał zawarte w nich treści za prawdziwe i bezsporne. Zeznania świadków w osobach K. K., S. L. w pełni zasługiwały na wiarę. Wymienieni świadkowie zgodnie opisali stan powódki przed i po wypadku z dnia (...) r., a ich zeznania wraz z przesłuchaniem powódki tworzy jedną całość, uzupełniając się w szczegółach, w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Świadkowie w swoich zeznaniach potwierdzili zakres i rodzaj obrażeń doznanych przez powódkę, wielkość i rozmiar jej cierpień fizycznych i psychicznych oraz długotrwałą rehabilitację. Wskazali na ograniczenie ruchomości powódki po zdarzeniu i zdanie ich na opiekę. Wskazywali, że przed wypadkiem powód była osobą aktywną i zaradną życiowo, po wypadku nie ma już takich możliwości i wykazuje ograniczenia ruchowe. Zeznania te korespondują w całości z przesłuchaniem powódki, który wskazała na swoją ciężką sytuację zdrowotną związaną z przebiegiem leczenia i skutkami wypadku, rehabilitację. Wskazywała też na ograniczenia przy wielu czynnościach życia codziennego. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne, albowiem charakteryzują się obiektywizmem i wyważeniem, a nadto znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym – dokumentacji medycznej.

Dokonując oceny skutków wypadku w stosunku do powódki, Sąd oparł się na dokumentach przedstawionych przez strony, w tym dokumentacji medycznej powódki, a także opiniach biegłych : z zakresu ortopedii-traumatologii S. G., a także neurologa J. W. oraz z zakresu psychiatrii A. B.. Opinie biegłych sądowych, w których stwierdzono skutki obrażeń po wypadku powódki oraz zaistniały uszczerbek na jej zdrowiu – są rzetelne i przekonujące. Zostały oparta na gruntownej i wnikliwej analizie, a biegli, którzy posiadał adekwatną specjalizacje, mają niezbędne kwalifikacje i wiedzę do jej dokonania oraz wyciągnięcia prawidłowych wniosków.

Przechodząc do merytorycznego rozstrzygnięcia zważyć należy, że zgodnie z przepisem art. 415 kodeksu cywilnego, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Na mocy przepisów dotyczących ubezpieczenia odpowiedzialność ta spada w istocie na ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku (art. 805 k.c., art. 822 k.c., ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Zgodnie zaś z treścią art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. W myśl natomiast przepisu art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych we wskazanym wyżej przepisie sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, zarówno tych już doznanych, jak i tych które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, przyznawaną jednorazowo. Wiadomo, że zadośćuczynienie nie przywróci zdrowia stronie, ale jego celem jest złagodzenie wszelkich cierpień.

Jeżeli chodzi o zagadnienie wysokości zadośćuczynienia to za ugruntowany w orzecznictwie i piśmiennictwie należy uznać pogląd o kompensacyjnym charakterze zadośćuczynienia. Tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta jednak nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (tak SN w wyroku z 26 lutego 1962 roku, 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5 poz. 107, w wyroku z 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92, wyrok z dnia 22 marca 1978 roku, IV CR 79/78, niepubl.). Jednocześnie zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłą na skutek poważnego rozstroju zdrowia i związanego z nim trwałego kalectwa, którego wysokość w ostatecznym wyniku zależy od uznania sądu, nie może być uznane za nadmierne, nawet gdyby przy uwzględnieniu przeciętnego poziomu życia i zamożności społeczeństwa mogło być tak postrzegane, jeżeli jest ono adekwatne do stopnia odniesionych obrażeń i związanych z nimi trwałych następstw dla zdrowia i egzystencji poszkodowanego (tak SN w wyroku z dnia 10 stycznia 1997 roku, II CKN 41/96, niepubl.).

Zadośćuczynienie jest sposobem naprawienia krzywdy. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy" należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok z 3 lutego 2000 roku, I CKN 969/98, LEX nr 50824).

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał, że żądanie powódki w zakresie zadośćuczynienia jest zasadne w całości. Sąd uwzględnił żądanie powódki mając na uwadze uszczerbek jakiego doznał ona w wyniku wypadku, jego skutki, a także rokowania na przyszłość.

Rozważając wysokość należnego powódce zadośćuczynienia Sąd miał na względzie powagę doznanych przez nią obrażeń ciała, w szczególności narządu ruchu, konieczność długotrwałego leczenia, częściowego unieruchomienia, długotrwale odczuwanego bólu i cierpienia, który w istocie powódka odczuwa do chwili obecnej, jak również skutki doznanych obrażeń, które w sposób istotny wpłynęły na funkcjonowanie i tryb życia powódki. U powódki w wyniku wypadku z dnia (...). doszło do rozwoju długotrwałych zaburzeń adaptacyjnych o obrazie depresyjno-lękowym. U powódki nadal pojawiają się stany obniżenia nastroju, poczucie niskiej wartości myślenie pesymistyczne o przyszłości. Nasilenie zaburzeń w stosunku do okresu bezpośrednio po wypadku jest mniejsze ale nadal odczuwalne i nadal wpływające na komfort życia. Dlatego zaburzenie to należy uznać za długotrwałe. Powódka nadal wymaga leczenia psychiatrycznego, jej obecny stan psychiczny nie pozwala na odstawienie podtrzymującego leczenia farmakologicznego. Jakość życia powódki obniżają bóle oraz zaburzenia chodu z powodu powikłań pooperacyjnych. Utrata dotychczasowych form rekreacji będących pasją powódki generuje poczucie żalu i straty. U powódki doszło do długotrwałej , trwającej ponad dwa lata reakcji adaptacyjnej o obrazie depresyjno- lękowym. Obecnie powódka odczuwa traumę przed jazdą samochodem, po zdarzeniu miała stany lękowe związane ze stresem pourazownym. Po zdarzeniu, przez okres pierwszych kilku tygodni po wypadku była zależna od pomocy osób trzecich w podstawowych czynnościach życia codziennego, pomocy przy ubieraniu, myciu, robieniu zakupów, W dalszym ciągu, mimo upływu kilku lat od zdarzenia, odczuwa ból przy dłuższym poruszaniu się, niektórych czynnościach, co ogranicza jej możliwości codziennego funkcjonowania. Rodzaj i zakres doznanych przez powódkę obrażeń miał również wpływ na jej stan psychiczny. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki wyniósł w sferze psychicznej 7%. Również ze sporządzonej przez biegłego sądowego S. G. wynika, iż w wyniku doznanych obrażeń w związku ze zdarzeniem z dnia (...)roku, powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości łącznej 43%.

Kierując się powyższymi względami Sąd uznał, że zadośćuczynienie za doznaną przez powódkę krzywdę w wysokości 80.000 zł jest kwotą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. (punkt I wyroku).

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd zasądził na rzecz powódki od strony pozwanej kwotę 80.000 zł.

Przyjmując termin wymagalności odsetek na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzono odsetki od dnia 24 lutego 2021r. ( tj. dzień po odpowiedzi strony pozwanej na wezwanie do zapłaty powódki k. 84).

Odnosząc się do kosztów leczenia, rehabilitacji i dojazdów Sąd uznał, iż są one w pełni zasadne, bowiem powódka przedstawiła szereg dowodów na poparcie swoich twierdzeń w zakresie ww. kosztów. Wskazać należy, iż strona pozwana kwestionowała koszty, a to przyczynienie się powódki do zaistniałego wypadku, w którym ucierpiała, jednocześnie obniżając koszty wskazane przez powódkę o jej stopień rzekomego przyczynienia się. Wskazać należy, iż Sąd uznał, że powódka nie przyczyniła się do zaistniałego wypadku, w tym swoich obrażeń, bowiem nie można bazować jedynie na oświadczeniu policjantów z miejsca wypadku, iż powódka nie miała zapiętych pasów, co w zasadzie również sama powódka kwestionowała. Z przesłuchania powódki wynika, że w chwili zdarzenia miała ona zapięte pasy bezpieczeństwa. Zeznania powódki w tym zakresie złożone spontanicznie i zawierające przekonywujące argumenty podlegały uwzględnieniu i stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w tym zakresie. Pod kątem procesowym dopuszczalne było oparcie się na przesłuchaniu powódki, gdyż ograniczenia dowodowe dotyczą jedynie dokumentów obejmujących czynność prawną, a więc dokumentów konstytutywnych, nie dotyczą natomiast dokumentów narratywnych zawierających oświadczenia wiedzy (art. 247 k.p.c.). Dowodzenie niezgodności z prawdą dokumentu narratywnego może być przeprowadzone wszelkimi środkami dowodowymi (zob. wyr. SN z 4.6.2014r., II CSK 460/13, L.; post. SN z 12.1.2007 r., IV CSK 257/06, L.).

Reasumując uwzględnieniu w całości zdaniem Sądu podlegało także żądanie powódki obejmujące zwrot kosztów leczenia, rehabilitacji i dojazdów, jak wynika z opinii biegłych koszty te poniesione były zasadnie. Koszty objęte kompensacją muszą być uzasadnione ze względu na rodzaj i rozmiary poniesionego uszczerbku. Powódka szczegółowo przedstawiła wszystkie wydatki związane z leczeniem, co znajduje potwierdzenie w załączonych do pozwu fakturach i rachunkach. Zgodnie z przedstawionymi dowodami koszty leczenia, rehabilitacji, transportu opiewają na łączną kwotę 11.258,06 zł i kwota ta została zasądzona w pkt I wyroku.

Przyjmując termin wymagalności odsetek na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. przyjmując do poszczególnych kwot dotyczących kosztów dojazdów, rehabilitacji, kosztów leczenia daty decyzji strony pozwanej odmawiającej przyznania środków z tych tytułów, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

Odnosząc się do żądania powoda ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za wszelkie następstwa zdarzenia dnia 25 października 2020r.w ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe nie pozwala przyjąć istnienia takiej odpowiedzialności po stronie pozwanej.

Stosownie do treści art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Wprowadzenie ustawą z dnia 16.02.2007r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U. nr 80, poz. 538) nowej regulacji w art. 442 ¹ § 3 k.c. oznacza, że nie został w żaden sposób ograniczony czas, w jakim może ujawnić się nowa szkoda na osobie, prowadząc do zaktualizowania się odpowiedzialności pozwanego za skutki danego zdarzenia. Tym samym w/w przepis eliminuje niebezpieczeństwo upływu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody na osobie wcześniej niż szkoda ta się ujawniła. Wobec powyższego uznać należy, iż powód nie ma interesu prawnego w żądaniu wskazanego wyżej ustalenia, albowiem w przypadku wystąpienia „nowego” skutku pozostającego w związku przyczynowym z wypadkiem poszkodowany będzie mógł w terminie 3 lat od powzięcia wiadomości o jej wystąpieniu dochodzić jej naprawienia na drodze sądowej. Skoro zatem powódce będzie przysługiwało roszczenie o zasądzenie świadczenia (a więc inna forma ochrony jej praw), to brak jest interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość. W razie wystąpienia „nowej” szkody w przyszłości powódka będzie mogła domagać się jej naprawienia na drodze postępowania sądowego o świadczenie (zapłatę dalszego zadośćuczynienia, odszkodowania bądź ewentualnie renty). Okoliczności te nie przemawiają w chwili obecnej za uznaniem żądanej przez powódki odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. przyjmując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Odnośnie kosztów procesu należnych powódce uznać należy, iż wygrał ona proces w całości, a poniesione przez nią koszty stanowiły kwotę 11.005 zł, w tym 4.588 zł opłaty sądowej od pozwu, 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej, od udzielonego pełnomocnictwa a także 1.000 zł tytułem zaliczek na poczet opinii biegłego (punkt II wyroku).

Jednocześnie Sąd nakazał stronie pozwanej, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach, uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Świdnicy kwoty 2.202,02 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych obejmujących wydatki związane z wydaniem opinii biegłych w sprawie (punkt III wyroku).

.