Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 października 2023r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. J. kwotę 6 560,72 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 września 2020r., oddalił dalej idące powództwo oraz orzekł o kosztach procesu i kosztach sądowych.

W apelacji od powyższego wyroku strona pozwana, zaskarżając wyrok w części, tj. co do pkt I. III i IV, zarzuciła:

- naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 233 § 1 kpc,

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 235 ² § 1 pkt 5 w zw. z art. 227 i w zw. z art. 278 § 1 kpc,

- naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 361 § 1 i art. 362 kc.

Wskazując na powyższe zarzuty strona pozwana wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, a ponadto o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację zważył co następuje. Apelacja strony pozwanej nie ma żadnego uzasadnienia. Sąd Okręgowy podziela w całości zarówno poczynione przez Sąd Rejonowy rzeczowe ustalenia faktyczne, a tym samym dokonaną przez Sąd ocenę dowodów jak i jego wyczerpujące rozważania prawne, nie dostrzegając jakiejkolwiek potrzeby ich powtarzania, a zarzuty apelacji i wywody jej uzasadnienia w żaden sposób jakkolwiek skutecznie nie podważają, ani powyższej oceny dowodów Sądu pierwszej instancji, ani jego rozważań prawnych, stanowiąc tym samym jedynie pozbawianą podstaw polemikę z argumentacją uzasadnienia skarżonego wyroku, będącą w istocie ponownym powtórzeniem argumentacji bezskutecznie przedstawianej w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Na wstępie, odnosząc się do pierwszego z zarzutów apelacji - naruszenia prawa procesowego - art. 233 § 1 kpc, wskazać należy, że zarzut ten nie jest zasadny, a jego bezpodstawność w istotnym zakresie determinowała brak podstaw do uwzględnienia także pozostałych zarzutów tejże apelacji, w tym również naruszenia prawa materialnego. Przede wszystkim za trafny zatem uznać należy pogląd wyrażany tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r. II CKN 817/00 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2012 r. I ACa 1482/11). Takiego zarzutu nie można zaś postawić i nie czyni tego skutecznie, w świetle wyżej wskazanych kryteriów skarżąca, ocenie zebranych w sprawie dowodów, w postaci dokumentów, zeznań świadków, zeznań powoda, a przede wszystkim sporządzonych w sprawie opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych.

Nie jest tym samym uzasadniony również drugi z zarzutów apelacji, tj. naruszenia przepisów postępowania: art. 235 ^{( 2)} § 1 pkt 5 w zw. z art. 227 w zw. z art. 278 § 1 kpc, a konsekwencji nie miał także żadnych podstaw wniosek apelacji o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Sporządzone bowiem przez biegłego obie opinie, tj. zasadnicza i uzupełniająca, dokonując ich oceny na podstawie właściwych tego rodzaju dowodom kryteriów, tj. ich zgodności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, jasności opisów przeprowadzonych czynności biegłego oraz stopnia jednoznaczności sformułowanych wniosków, zasadnie zostały uznane przez Sąd Rejonowy za miarodajne i przydatne do poczynienia istotnych w sprawie ustaleń faktycznych. Natomiast zarzuty i wywody apelacji skarżącej pozwanej w żaden skuteczny sposób tego stanowiska Sądu pierwszej instancji nie podważają, sprowadzając się do przedstawienia własnych, zupełnie nieprzekonujących i nielogicznych wniosków. Tym samym wywody apelacji, stanowiące w istocie powtórzenie zastrzeżeń przedstawianych przez pozwaną w pismach odnoszących się do opinii biegłego, stanowią bezpodstawną polemikę z wnioskami biegłego i ich szerokim oraz szczegółowym uzasadnieniem. Także bowiem w ocenie Sądu Okręgowego, wnioski opinii biegłego nie nasuwają żadnych wątpliwości, a zastrzeżenia strony pozwanej do opinii zasadniczej zostały przez biegłego wyczerpująco i przekonująco wyjaśnione w opinii uzupełniającej. Obie zaś opinie zostały sporządzone w sposób szczegółowy, oparty na analizie całego istotnego w sprawie materiału dowodowego, w tym również nagrania z monitoringu, które pomimo rodzaju i jakości nagrania, jednak pozwoliło biegłemu na wyciągnięcie uzasadnionych logicznie, a tym samym całkowicie przekonująco, jednoznacznych i konstruktywnych wniosków, opartych na obliczeniach przy zastosowaniu parametrów czasowych zdarzenia oraz możliwych, w istniejących warunkach, prędkościach jakie mogły rozwinąć maksymalnie obydwa pojazdy, w tym samochód kierowany przez powoda. Najistotniejszą kwestią jest to, że biegły w obu opiniach: zasadniczej i uzupełniającej, w której odniósł się do zarzutów strony pozwanej, szczegółowo przeanalizował i opisał (k. (...) i n. oraz (...) i n.) względy, które uzasadniały przyjęcie, że pomimo odruchowo omyłkowego przyśpieszenia, zamiast przyhamowania przez powoda kierowanego przez niego auta, nie miało to żadnego znaczenia dla zaistniałej kolizji, do której i tak by doszło wskutek wjechania przez sprawczynię na rondo, pomimo obowiązku ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdom na nim się poruszającym. Innymi słowy jak przekonująco przeanalizował, obszernie uzasadnił oraz wnioskował biegły, pomiędzy nieznacznym, przypadkowym przyśpieszeniem pojazdu kierowanego przez powoda, a zdarzeniem, nie zachodził związek przyczynowy, gdyż mimo takiej reakcji P. J. i mimo braku reakcji właściwej, tj. natychmiastowego rozpoczęcia hamowania, to do zdarzenia, w okolicznościach sprawy, i tak by doszło. Odmienne stanowisko skarżącej stanowi natomiast jedynie pozbawioną podstaw polemikę z wnioskami biegłego i ich uzasadnieniem, opartymi na wiadomościach specjalnych. Oparcie natomiast powyższych opinii, jak już wyżej wskazano, na zasadach logiki i doświadczenia życiowego, jasność opisów przeprowadzonych czynności biegłego oraz jednoznaczne i kategoryczne sformułowanie wniosków, z całą pewnością nie uzasadniały wniosku pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego.

Z tych zatem przyczyn zarzuty apelacji naruszenia prawa procesowego nie miały żadnego uzasadnienia, a co tym samym, o czym także już wyżej, determinowało to bezzasadność zarzutu dotyczącego naruszania prawa materialnego. Dodatkowo Sąd Okręgowy wskazuje na sprzeczność stanowiska samej strony pozwanej, która w piśmie odnoszącym się do opinii biegłego (k. (...) odwr.), podniosła, że z nagrania monitoringu można odnieść wrażenie, iż pojazd kierowany przez powoda, od momentu kiedy kierująca pojazdem maki F. rozpoczynała wjazd na rondo do momentu kolizji, przyśpieszał. Tymczasem w apelacji (k. (...) odr.), sprzecznie z powyższym wcześniejszym twierdzeniem, skarżąca podniosła, że powód „musiał rozpocząć manewr przyśpieszania zanim nastąpił stan zagrożenia przy czasie reakcji nie mniejszym jak (...)”. Tylko zatem dodatkowo ta zmienność stanowiska strony pozwanej przemawiała za bezskutecznością jej zastrzeżeń odnośnie opisanych wyżej wniosków i ich uzasadnienia, obu opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych.

Ze wskazanych zatem względów, gdy zarzuty apelacji nie podważyły w żaden sposób trafności stanowiska Sądu Rejonowego i uzasadniającej je argumentacji, apelacja ta nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację, a o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i § 3 w zw. z art. 99 i art. 391 § 1 kpc.