Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2021r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Rajczakowski

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2021r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. we W.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 1 grudnia 2020 r., sygn. akt (...)

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 6706,95 (sześć tysięcy siedemset sześć 95/100) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 24 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty (pkt I), zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 2553 zł tytułem kosztów procesu (pkt II) oraz nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Świdnicy kwotę 103,83 zł tytułem kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

II.  oddala dalej idącą apelację;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1300 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 163/21

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 grudnia 2020r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo (...) sp. z o.o. we W. przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę oraz orzekł o kosztach procesu i kosztach sądowych.

W apelacji od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości, strona powodowa zarzuciła naruszenie przepisów: art. 233 § 1 kpc, art. 822 § 1 kc i art. 363 § 1 kc. Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej kwoty 6706,95 zł wraz z odsetkami oraz o zasądzenie kosztów procesu i kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja strony powodowej jest uzasadniona prawie w całości. Czyniąc w istocie prawidłowe ustalenia faktyczne Sąd pierwszej instancji rozpoznając sprawę dokonał wadliwej analizy prawnej skutków ujawnionych na podstawie materiału dowodowego okoliczności, które wskazywały na zawarcie przez poszkodowanego D. S. dwóch umów cesji tej samej wierzytelności, z tytułu szkody komunikacyjnej, przysługującej mu przeciwko ubezpieczycielowi. Przede wszystkim istotnym w sprawie jest, że zarówno z odpowiedzi na pozew, odpowiedzi na apelacjię jak i z dokumentacji dołączonej przez stronę powodową do pozwu (k. (...)) wynika jednoznacznie, że pozwana była świadoma istnienia wyżej wskazywanych dwóch dokumentów umów cesji zawartych przez poszkodowanego D. S., tj. wcześniejszej na rzecz strony powodowej z dnia 4 marca 2016r. (k. (...)odwr.) oraz późniejszej z dnia 20 grudnia 2017r. (k. (...)). Istotnym zatem jest, co wynika z niekwestionowanych ustaleń faktycznych zaskarżonego wyroku (k. (...)), że w chwili spełnienia przez pozwaną w 2018r. świadczenia na rzecz kolejnego cesjonariusza drugiej z powyższych umów cesji, była ona świadoma istnienia dwóch dokumentów, z których wynikał fakt dwukrotnego dokonania przez D. S. cesji tej samej wierzytelności na rzecz dwóch różnych cesjonariuszy. Sąd Okręgowy podziela natomiast pogląd prezentowany w judykaturze, że jeżeli dłużnik, który otrzymał po przelewie pisemne zawiadomienie pochodzące od zbywcy, spełnił świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, jego zobowiązanie wygasa, choćby umowa przelewu była nieważna lub pozbawiona skutków prawnych, chyba że w chwili spełnienia świadczenia wiedział on o jej nieważności lub nieskuteczności, a zatem nieodzowną przesłanką ochrony dłużnika jest jego dobra wiara, wyrażająca się jego przekonaniem, że spełnia świadczenie do rąk osoby, która nabyła wierzytelność w wyniku przelewu. Dobra wiara dłużnika musi się przy tym opierać na pochodzącym od cedenta pisemnym zawiadomieniu dłużnika o przelewie. Takie określenie podstawy dobrej wiary dłużnika, objętej ochroną art. 515 k.c., jest uzasadnione wysoką wiarygodnością powyższej pochodzącej od cedenta informacji o przelewie (zob. wyrok, z uzasadnieniem, Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2000r., II CKN 702/98). W okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie było natomiast żadnych podstaw, które uzasadniałby powyższą dobrą wiarę dłużnika. Strona pozwana, jak już wskazywano, miała bowiem świadomość tego, że zostały u niej złożone dwie umowy przelewu wierzytelności przez poszkodowanego D. S. i to ta już okoliczność co do zasady wykluczała jej dobrą wiarę, gdy spełniała ona świadczenie na rzecz kolejnego cesjonariusza późniejszego z przelewów. Całkowicie natomiast nie jest przy tym przekonujące w aspekcie oceny powyższej dobrej czy złej wiary strony pozwanej, powoływanie się przez nią na to, że według niej, wygląd grafiki podpisu D. S. wskazywał, na to iż, jak wywodziła pozwana, umowy cesji zostały podpisane przez różne osoby, a podpis na późniejszej z nich został uznany przez ubezpieczyciela za autentyczny na tej podstawie, że był on „niemal identyczny z podpisem na oświadczeniu sporządzonym przez strony zdarzenia w dniu 30 maja 2015r.”. Takie stanowisko strony pozwanej nie mogło podlegać akceptacji i skutkować przyjęciem jej dobrej wiary, gdy po pierwsze uznała ona bez wymagającej wiedzy specjalnej analizy grafologicznej, a i bez poczynienia przede wszystkim choćby stosownych wyjaśnień z udziałem poszkodowanego D. S. (których potrzeba w takiej sytuacji w sposób oczywisty się nasuwała), podpis na jednej z umów za fałszywy, a na drugiej za autentyczny, w sytuacji gdy podpisy na obu umowach cesji wcale, wbrew stanowisku pozwanej, nie były zupełnie inne, a przeciwnie, przynajmniej częściowo do siebie podobne. Całkowitą nietrafność stanowiska skarżącej potwierdza zaś materiał zebrany w aktach niniejszej sprawy, z których wynika, że obydwie wersje podpisu (na obu umowach cesji), zostały sporządzone przez D. S., gdyż np. na karcie 196 akt znajduje się podpisane przez niego pismo, podpisem niemal identycznym z podpisem z pierwszej umowy cesji, a na karcie 203 akt, pismo podpisane w sposób bardziej podobny do podpisu z drugiej cesji. Innymi słowy, gdy strona pozwana spełniając świadczenie w 2018r. na rzecz kolejnego cesjonariusza, który nabył wierzytelność w efekcie późniejszej umowy cesji, oparła ocenę wiarygodności obu umów cesji zawartych przez D. S., jedynie na powierzchownej ocenie autentyczności podpisów cedenta, bez analizy opartej na wiedzy specjalistycznej, a i przede wszystkim bez podjęcia próby poczynienia stosowanych wyjaśnień z udziałem poszkodowanego, to nie było podstaw do przyjęcia jej dobrej wiary. Nabycie zaś wierzytelności od nieuprawnionego, a takim był zbywca – D. S. w chwili zawarcia drugiej z umów przelewu, jest nieważne (zob. artykuł Kazimierza Zawady „Uprawnienie do przeniesienia wierzytelności. Nabycie w dobrej wierze wierzytelności od nieuprawnionego”, Rejent nr 6/14 - czerwiec 1992r.). Z tych zatem względów spełnienie przez stronę pozwaną świadczenia na rzecz podmiotu będącego cesjonariuszem w wyniku zawarcia przez D. S. drugiej – późniejszej umowy przelewu wierzytelności, nie mogło zostać uznane za skuteczne i, wbrew stanowisku Sądu Rejonowego oraz pozwanej, zwalniać ją od odpowiedzialności względem powódki.

Odnośnie wysokości kosztów naprawy objętych żądaniem pozwu, brak jest podstaw do kwestionowania dochodzonej przez powódkę kwoty, skoro zostały one obliczone na podstawie sporządzonej w sprawie opinii biegłego, która nie budziła zastrzeżeń, jak i nie została zakwestionowana przez pozwaną, pomimo doręczenia jej odpisu pełnomocnikowi i zobowiązania go do zgłoszenia w terminie 10 dniowym ewentualnych zastrzeżeń (k. (...)). Zauważyć nadto, już tylko dodatkowo, należy, że koszt naprawy pojazdu oszacowany przez biegłego ((...) zł), przewyższał nawet koszt wynikający z kalkulacji naprawy złożonej przez powódkę ((...) zł). Nie miało również uzasadnienia stanowisko strony pozwanej w zakresie, w jakim negowała ona dochodzenie przez powódkę także kosztów wyceny szkody w toku postępowania likwidacyjnego, w kwocie 615 zł. Jak wynika z faktury VAT z dnia 3 marca 2016r. (k. (...)), koszt powyższy został poniesiony przez pierwotnego wierzyciela - D. S., gdyż jego obciążało zobowiązanie wynikające z powołanej faktury i jak wynika z jej treści zostało zapłacone gotówką. Natomiast umową cesji z dnia 4 marca 2016r. wierzyciel pierwotny przeniósł całą wierzytelność wynikającą ze zdarzenia z dnia 30 maja 2015r., na stronę powodową. Nie budzi zaś żadnych wątpliwości celowość sporządzenia przez poszkodowanego kalkulacji kosztów naprawy samochodu, w sytuacji gdy po pierwsze strona pozwana ustaliła ten koszt na niższym poziomie, co wynika z jej pism z 26 czerwca i 4 sierpnia 2015r. (k. (...)), a po drugie, o czym już wyżej, uzasadnione koszt naprawy w istocie były wyższe aniżeli proponowane przez ubezpieczyciela, co znalazło pełne potwierdzenie w sporządzonej w sprawie niniejszej opinii biegłego.

Odnośnie żądania zapłaty odsetek ustawowych od dochodzonych roszczeń, w ocenie Sądu Okręgowego są one należne od dnia 24 czerwca 2018r., tj. od upływu terminu 3 dni zakreślonego pozwanej w wezwaniu do zapłaty z dnia 20 czerwca 2018r. (k. (...)), gdyż dopiero w tym piśmie strona powodowa określiła konkretną, kwotową wysokość żądania wobec wcześniejszej dobrowolnej wypłaty przez ubezpieczyciela, w toku postępowania likwidacyjnego, odszkodowania w kwocie (...) zł.

Zatem dalej idące żądanie strony powodowej jak i dalej idąca w tym zakresie apelacja, podlegały oddaleniu.

Z tych też wszystkich wyżej wskazanych przyczyn, zarzuty apelacji dotyczące tak naruszenia prawa procesowego jak i materialnego, były uzasadnione.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 kpc, zmienił zaskarżony wyrok, orzekając o kosztach procesu, wobec uwzględnienia żądania pozwu prawie w całości, na podstawie art. 100 zd. drugie kpc, a na które to koszty składały się: 1800 zł tytułem wynagrodzenia adwokackiego, 17 zł - opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 400 zł - zaliczka na poczet opinii biegłego i 336 zł tytułem opłaty od pozwu, co łącznie stanowiło kwotę 2553 zł. O kosztach sądowych tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa, orzeczono na podstawie art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 202r., poz. 755 ze zm.), obciążając nimi stronę pozwaną jako przegrywającą sprawę prawie w całości. Dalej idąca apelacja strony powodowej, na podstawie art. 385 kpc, podlegała oddaleniu. O kosztach postępowania apelacyjnego, na które składało się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł i opłata od apelacji - 400 zł, wobec uwzględnienia tejże apelacji prawie w całości, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. art. 100 zd. drugie kpc w zw. z art. 391 § 1 kpc.