Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 grudnia 2024r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo A. P. przeciwko G. (...) o ustalenie bezskuteczności wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w D. przy u. (...) oraz o ustalenie istnienia między stronami stosunku najmu oraz orzekł o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne (k. (...) odwr. – (...)), które Sąd Okręgowy przyjął za własne (art. 387 § 2 ^{( 1 )}pkt 1 kpc).

Sąd Okręgowy również za własne przyjął oceny Sądu pierwszej instancji (k. – (...), art. 387 § 2 ¹ pkt 2 kpc).

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj. art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (t. Dz. U. z 2023r., poz. 725), poprzez jego błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie i w efekcie przyjęcie, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy najmu.

Wskazując na powyższy zarzut skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku, uwzględnienie powództwa i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu oraz o zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację zważył co następuje. Apelacja powódki nie jest uzasadnienia. Sąd Okręgowy podziela zarówno poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, a tym samym ocenę dowodów, których skarżąca nawet nie kwestionowała jak i jego rozważania prawne, uznając tym samym, wbrew stanowisku apelującej, że dokonana przez Sąd pierwszej instancji interpretacja art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (t. Dz. U. z 2023r., poz. 725), była jednak prawidłowa, a zarzut apelacji i argumentacja jego uzasadnienia, nie są trafne.

Podzielając zatem oceny prawne rozważań Sądu pierwszej instancji i nie dostrzegając jakiejkolwiek potrzeby ich powtarzania, również w ocenie Sądu drugiej instancji kluczowym w niniejszej sprawie było rozstrzygnięcie gdzie, w okolicznościach sprawy, powódka miała ześrodkowane centrum życiowe i czy był to objęty pozwem lokal, czy też inne miejsce. Jak wynika z prawidłowych i niekwestionowanych przez strony ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego, już w (...) r., kiedy powódka zaszła w (...) ciążę, wspólnie z partnerem podjęli decyzję, że ich dzieci będą kształciły się w placówkach oświatowych w W. i w rezultacie obie córki powódki, a także urodzony kilka lat później syn, uczęszczali do przedszkoli i szkół w W. i żadne z (...) jej dzieci nigdy nie uczęszczało do placówek oświatowych na terenie D.. Również powódka od tamtego czasu wraz z partnerem – ojcem dzieci, przebywali i podejmowali aktywności zawodowe w W.. Zatem już od długiego czasu A. P., mając prawidłowo funkcjonującą rodzinę oraz koncentrując aktywność zawodową, podobnie jak jej partner, w W., tam jednak miała od dawna ześrodkowane centrum życiowe, co następnie uległo o tyle zmianie, że od kilku lat przebywa wraz z dziećmi na terenie W. B., gdzie pracuje na umowę o pracę na czas nieokreślony i wynajmuje mieszkanie. Córki powódki są już pełnoletnie, mają ukończone (...) lat, zaś ona mieszka z niepełnoletnim synem. Partner powódki nadal pracuje i mieszka na terenie W.. Również tak zatem obecnie ukształtowana sytuacja życiowa powódki i jej rodziny w żadnym razie nie doprowadziła do zmiany, która polegałaby na ześrodkowaniu jej centrum życiowego w przedmiotowym w sprawie lokalu.

W okolicznościach sprawy, także zważywszy na rodzaj lokalu, którego dotyczy pozew – kawalerka o powierzchni użytkowej (...) m ^{( 2)} i mieszkalnej (...) m ^{( 2 )}(k. (...) odwr.) – trudno było przyjąć, co także zdawał się dostrzegać Sąd pierwszej instancji, aby tego rodzaju mieszkanie mogło stanowić centrum życiowe powódki, jej partnera i ich (...) dzieci, uwzględniając, że tworzyli oni, jak już wskazano, prawidłowo funkcjonujący związek, a przeprowadzone dowody w żaden sposób nie wskazywały, aby między rodzicami nastąpił podział obowiązków w sprawowaniu codziennej pieczy nad dziećmi, związany z posiadaniem przez powódkę centrum życiowego w lokalu objętym żądaniem. Dlatego też już dawno centrum życiowe powódki i jej rodziny zostało przeniesione najpierw do W., gdzie mieszkała ona z rodziną i prowadziła aktywność zawodową i stan ten trwał znacznie dłużej niż rok. Tym samym już ówcześnie powódka przez dłużej niż rok faktycznie nie przebywała w lokalu z zamiarem stałego pobytu. Nie zmieniały takiego stanu rzeczy zatem również jej przyjazdy i pobyty w lokalu nawet klika razy do roku, w szczególności, że w tym samym budynku mieszka jej matka, gdyż tego rodzaju bytności w mieszkaniu nie doprowadziły do zmiany faktycznego pobytu z zamiarem takiego stałego pobytu, a zatem do zmiany ześrodkowania jej centrum życiowego w W.. W taki sam sposób odbywają się bowiem przyjazdu do rodziny, czy na wypoczynek. Zmiana tego ześrodkowania centrum życiowego powódki nastąpiła więc już po wyjeździe do W. , a jej następny wyjazd do W. B. nie zmienił już jakkolwiek istotnie dla sprawy takiego stanu rzeczy, a jest jedynie kontynuacją stanu braku ześrodkowania centrum życiowego powódki w objętym żądaniem pozwu lokalu.

Resumując powyższe rozważania należy wskazać, że w sytuacji gdy partner powódki i jej (...) dzieci nigdy nie zamieszkiwali stale w lokalu, powódka również od około (...) w nim nie przebywała z zamiarem stałego pobytu, przenosząc centrum życiowe do odległego miasta w innej części polski, a jednocześnie tworzyła ona integralnie z partnerem i dziećmi prawidłowo funkcjonująca rodzinę, to trafnie Sąd pierwszej instancji nie znalazł podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, przyjmując skuteczność wypowiedzenia umowy najmu przez pozwaną G. na dzień jego sporządzenia.

Już tylko dodatkowo i ubocznie, także za Sądem pierwszej instancji, należy zauważyć, że będący przedmiotem żądania powódki lokal, jest jednak lokalem komunalnym, a jednym z istotnych zadań gminy jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych społeczności lokalnej, zaś powódka potrzeby te od ponad (...) lat realizuje w innych miejscach, nie mając jednak centrum życiowego w tymże lokalu, a korzystając z niego w trakcie przyjazdów rodzinno – wypoczynkowych.

Ze wskazanych zatem względów, gdy zarzuty apelacji naruszania przepisów prawa materialnego jak i procesowego, nie miały żadnych uzasadnionych podstaw, apelacja ta nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację, a o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł w myśl art. art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 w zw. z art. 99 i 391 § 1 kpc.

Sygn. akt II Ca 236/24 Ś., dnia 28 stycznia 2025r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)