Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 29 lutego 2024r. Sąd Rejonowy oddalił wniosek A. T. o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie działki nr (...), położnej w Ś. przy Ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Ś. prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne (k. . (...)), które Sąd Okręgowy przyjął za własne (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 w zw. z art. 13 § 2 kpc).

Sąd Okręgowy również za własne przyjął oceny Sądu pierwszej instancji (k. 129 – 130, art. 387 § 2 ¹ pkt 2 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc).

W apelacji od powyższego postanowienia wnioskodawczyni zarzuciła:

1.  naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść zaskarżonego postanowienia tj. art. 233 § 1 kpc, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego,

2.  będąca wynikiem powyższej wadliwej oceny dowodów, sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie,

3.  naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. art. 172 § 1 i 2 kc, poprzez jego niezastosowanie w sprawie.

Wskazując na powyższe zarzuty wnioskodawczyni wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez stwierdzenie, że A. T. nabyła przez zasiedzenie własność nieruchomości o nr działki (...), położnej w Ś. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Ś. prowadzi księgę wieczystą nr (...) oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację zważył co następuje. Apelacja wnioskodawczyni nie jest uzasadniona. Sąd Okręgowy podziela, jak już wskazano, ustalenia faktyczne, ocenę dowodów oraz rozważania prawne uzasadnienia Sądu pierwszej instancji, których zarzuty apelacji tak naruszenia prawa procesowego jak i materialnego w żaden skuteczny sposób nie podważają, stanowiąc z nimi w istocie jedynie pozbawioną podstaw polemikę, a ponadto apelacja przytacza nowe, dotychczas nie podnoszone okoliczności i względy, mające, w ocenie skarżącej, istotny wpływ na wynik sprawy, a o czym w dalszej części rozważań.

Wnioskodawczyni, jak wynika z jej twierdzeń i zeznań swoje posiadanie objętej wnioskiem działki nr (...), stanowiącej część nieruchomości należącej do G. (...) Ś., objętej księgą wieczystą nr (...), wywodzi z kontynuacji uprzedniego posiadania (art. 176 § 1 kc), jak uważa samoistnego, przez jej poprzedników prawnych od około połowy lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, D. M. i K. M. (1), od których nabyła własność jednego z dwóch lokali mieszkalnych położnych w budynku na sąsiedniej działce nr (...) wraz z udziałem w gruncie. Własność drugiego z lokali została przez wnioskodawczynię nabyta nieco wcześniej w (...) lub 2018r. (k. (...)), od B. S. (1). Zatem kluczowy dla oceny rodzaju posiadania objętej wnioskiem części nieruchomości, jako prowadzącego do zasiedzenia bądź jego braku, a więc samoistnego lub zależnego, był sposób posiadania przedmiotowej w sprawie części nieruchomości, przez poprzedników wnioskodawczyni D. i K. M. (2). Zasadnicze znaczenie dla powyższej kwestii miała zatem treść korespondencji prowadzonej między tymi poprzednikami prawnymi wnioskodawczyni z jednostką G. zarządzająca nieruchomościami oraz treść zeznań przesłuchanych jako świadków D. M. i K. M. (1).

Skarżąca w ramach zarzutów apelacji naruszenia prawa procesowego jak i materialnego oraz wywodów ich uzasadnienia po pierwsze podnosiła (a czego właśnie nie podnosiła w toku postępowania pierwszoinstancyjnego), że przedmiotem umowy dzierżawy D. M. i K. M. (3) z G. był wyłącznie budynek garażu znajdujący się na działce, nie zaś sama działka, po drugie że umowa ta była zawarta tylko na okres od (...) do (...), po trzecie że w piśmie skierowanym do U. (...) w Ś. z (...)(k.(...)), D. M. zwróciła się o sprzedaż zabudowań „znajdujących się na mojej posesji”, co miało wskazywać na samoistność posiadania, po czwarte skarżąca wskazała, że na samoistność posiadania działki przez wnioskodawczynię D. i K. M. (2) wskazywał również fakt, że właściciel drugiego z mieszkań budynku działce nr (...), płacił co jakiś czas rocznie małżonkom M. pieniądze za korzystanie ze składzika gospodarczego w budynku na działce nr (...), w którym K. M. (2) dokonywał napraw i wreszcie po piąte małżonkowie M. właśnie prowadzili remonty znajdującego sią na działce budynku gospodarczego, a co także, w ocenie skarżącej, miało wskazywać na ich samoistne posiadanie nieruchomości.

Odnosząc się do powyższych kwestii przede wszystkim należy zauważyć, iż z treści zeznań obojga świadków D. M. i K. M. (1) (k. (...) odwr.), w sposób oczywisty i jednoznaczny wynikają okoliczności, których skarżąca nie chce dostrzec, a które nie budzą wątpliwości co do charakteru posiadania przez nich i budynku gospodarczego, i działki nr (...), i które to posiadanie bez wątpienia, przez cały okres jego trwania, miało charakter posiadania zależnego. Przede wszystkim z zeznań obojga świadków wynika zatem, że byli świadomi, istnienia nie należącej do nich, odrębnej działki, na której znajdował się budynek gospodarczy i określali nawet w tychże zeznaniach właściwie jej numer, jako działkę (...). Ponadto świadek K. M. (2) w tychże zeznaniach konkretnie powoływał się na to, że podstawą korzystania także właśnie z działki była decyzja U. (...) z (...), która zezwalała im na korzystanie z tejże działki nr (...), w tym budynku gospodarczego, poprzez „nieodpłatny wynajem” (a na co wskazywała też w swoich zeznaniach D. M.), w zamian za wyremontowanie obiektu. Jak wskazał nadto świadek K. M. (2) tą decyzję i inną dokumentację, przy sprzedaży lokalu, przekazał wnioskodawczyni. Świadkowie jako podstawy korzystania z sąsiedniej działki nr (...) oraz znajdującego się na nim budynku upatrywali zatem, jak wskazywali i jak to formułowali w zeznaniach, w decyzji U. (...) oddającej im budynek w nieodpłatny najem w zamian za wyremontowanie tego budynku. W świetle tak jednoznacznych w treści zeznań obojga świadków, w tym samej D. M., nie przekonuje odwoływanie się przez skarżącą do krótkiego sformułowania zawartego w piśmie D. M. z (...) (k. (...)), w którym zwracała się ona do U. (...) w Ś. o sprzedaż zabudowań gospodarczych „znajdujących na mojej posesji przy ul. (...)”, które to pismo, już w świetle powołanych zeznań D. M., najprawdopodobniej było po prostu sformułowane w sposób nie dość precyzyjny. Ponadto sama działka nr (...) była ściśle funkcjonalnie powiązana ze znajdującym się na niej budynkiem gospodarczym, gdyż przez nią istniał jedyny dostęp do budynku w którym był garaż i inne pomieszczenia gospodarcze i działka ta stanowiła w istocie dojazd do tego budynku. Zatem trudne do zaakceptowania jest stanowisko, które wydaje się forsować skarżąca, że posiadaniem zależnym mógł być objęty sam garaż, ale już działka miałaby znajdować się w posiadaniu samoistnym poprzedników wnioskodawczyni, małżonków M., a następnie wnioskodawczyni. Przede wszystkim jednak, niezleżenie czy wskazywana przez świadków decyzja czy umowa najmu formalnie dotyczyła tylko budynku na działce nr (...), czy też tego budynku i działki, to zeznania świadków jednoznacznie wskazują, że w taki sam sposób wykonywali oni posiadanie i budynku, i działki, a zatem nie jak właściciele, a jak posiadacze zależni, gdyż posiadanie i budynku, i działki, która jest funkcjonalnie ściśle związana z budynkiem (o czym już wyżej), wywodzili z powyższej decyzji. Ze wskazanych zatem przyczyn podnoszone przez wnioskodawczynię prowadzenie przez małżonków M. remontów budynku na działce nr (...) nie było przejawem samoistnego posiadania przez nich budynku i działki, a wykonaniem, jak wskazywali świadkowie, decyzji Gminy oddającej część nieruchomości w „nieodpłatny najem”, za wyremontowanie budynku. Przeprowadzone w sprawie dowody nie potwierdziły też twierdzeń wnioskodawczyni o posiadaniu działki nr (...) wyłącznie przez jej poprzedników, a następnie przez nią, z wyłączeniem innych osób, gdyż i z zeznań samej wnioskodawczyni i świadka B. S. (2) wynikało, że przez działkę przemieszczano ciężki sprzęt przeciwpowodziowego sztabu kryzysowego, który „miał tam swoje magazyny” (k. (...)odwr. i (...) odwr.). Również, wbrew stanowisku skarżącej, nie wskazywała na samoistność posiadania działki przez małżonków M. okoliczność przekazywania im co jakiś czas przez właściciela drugiego z lokali B. S. (2) środków pieniężnych za korzystanie ze składzika gospodarczego w budynku na działce nr (...), skoro, jak wskazał sam świadek B. S. (2), to K. M. (2) co jakiś czas prowadził naprawy budynku, z czym należałoby wiązać przekazywanie powyższych środków przez świadka, jako ekwiwalent korzystania z rzeczy, którą inny korzystający remontował, nie zaś z posiadaniem samoistnym działki przez małżonków M..

Z tych zatem względów trafnie Sąd pierwszej instancji, wbrew stanowisku skarżącej wnioskodawczyni, ocenił zebrane w sprawie dowody, dochodząc do wniosku, że nie zostało wykazane w sposób ewidentny i nie budzący wątpliwości, aby poprzednicy prawni wnioskodawczyni, jak i sama wnioskodawczyni, dokonali zmiany posiadania zależnego w samoistne, poprzez jednoznaczne i widoczne dla obiektywnego obserwatora zamanifestowanie takiej zmiany, a przeciwnie wyżej powołane dowody przede wszystkim z zeznań świadków D. M. i K. M. (3), wskazywały wręcz, że nigdy nie podejmowali oni choćby próby takiego zamanifestowania, pozostając niezmiennie posiadaczami zależnymi na podstawie decyzji G., na której istnienie świadkowie jednoznacznie i jednolicie wskazywali (i którą, co należy powtórzyć, przekazali wnioskodawczyni przy sprzedaży lokalu, jak wynikało z zeznań świadka – k. (...)odwr.), a co w sposób oczywisty wskazuje na ich wolę i realizację posiadania o charakterze zależnym, a nie właścicielskim, np. przez zajęcie i posiadanie wbrew woli właściciela i w jego miejsce.

Z przyczyn przytoczonych zatem w powyższych rozważaniach, gdy zarzuty apelacji naruszenia tak prawa procesowego jak i materialnego, dotyczące kwestii wskazanych na wstępie rozważań, nie miały żadnego uzasadnienia, apelacja wnioskodawczyni nie mogła podlegać uwzględnieniu. Bez znaczenia już we wskazanych okolicznościach sprawy i ze wskazanych względów, było podnoszenie przez skarżącą, w ramach zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc, niesłusznego przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji, że zwrócenie się przez posiadacza działki z wnioskiem do właściciela o jej wykup, świadczy o posiadaniu zależnym. Inne bowiem, wyżej wskazane okoliczności wskazywały, na takie posiadanie zależne przede wszystkim poprzedników prawnych wnioskodawczyni, gdyż jej posiadanie, z którego wywodziła żądanie zasiedzenia, miało miejsce dopiero od nabycia od nich lokalu z udziałem w działce nr (...), w dniu (...) (k. (...)).

Odnosząc się do zarzutów apelacji wnioskodawczyni Sąd Okręgowy zauważa, że z art. 378 § 1 kpc stanowiącego o obowiązku rozpoznania sprawy w granicach apelacji nie wynika konieczność osobnego omówienia przez Sąd w uzasadnieniu wydanego orzeczenia każdego argumentu podniesionego w apelacji. Za wystarczające należy uznać odniesienie się do sformułowanych w apelacji zarzutów i wniosków w sposób wskazujący na to, że zostały one przez sąd drugiej instancji w całości rozważone przed wydaniem wyroku (zob. m. in. wyroki Sądu Najwyższego: z 5 października 2018 r., sygn. akt I CSK 608/17, LEX nr 2561619; z 22 sierpnia 2018 r., sygn. akt III UK 119/17, LEX nr 2542602; z 11 kwietnia 2018 r., sygn. akt II PK 20/17, LEX nr 2509624; z 4 kwietnia 2018 r., sygn. akt V CSK 266/17). Zatem z uwagi na sposób sformułowania powyższych zarzutów apelacji częściowo zostały one omówione łącznie.

Ze wskazanych zatem względów, gdy apelacja wnioskodawczyni w żaden sposób nie podważyła trafności stanowiska Sądu pierwszej instancji, nie mogła ona podlegać uwzględnieniu.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 w zw. z art. 13 § 2 kpc, oddalił apelację.

Sygn. akt II Ca 438/24 Ś., dnia 17 kwietnia 2024r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)