Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Grażyna Kobus

Sędziowie: SO Jerzy Dydo

SO Agnieszka Terpiłowska

Protokolant: Bogusława Mierzwa

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2018 r. w Świdnicy na rozprawie

sprawy z powództwa M. C.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 11 września 2017 r., sygn. akt I C 1097/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt I, III i IV w ten sposób, że zasądzoną od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 301,60 zł podwyższa do kwoty 1.373,28 zł (tysiąc trzysta siedemdziesiąt trzy 28/100) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 czerwca 2016r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki 69 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

(...)

Sygn. akt II Ca 939/17

UZASADNIENIE

Powódka M. C., wniosła o:

1.  zasądzenie od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 3.483,76 zł z należnymi odsetkami ustawowymi z tytułu opóźnienia liczonymi:

- dla kwoty 3.28376 zł od dnia 9 maja 2013r. do dnia zapłaty,

- dla kwoty 200 zł od dnia 24 marca 2016r. do dnia zapłaty,

2.  zasądzenie na rzecz powódki od strony pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według przedłożonego spisu kosztów, w wypadku jego braku według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, iż podała, że na skutek zdarzenia komunikacyjnego z dnia 8 kwietnia 2013r., uległ uszkodzeniu pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Szkoda, której doznał poszkodowany został w tym samym dniu zgłoszona do pozwanego ubezpieczyciela, albowiem sprawca szkody miał zawartą ważną umowę ubezpieczenia komunikacyjnego od odpowiedzialności cywilnej. Strona pozwana w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego uznała swoją odpowiedzialność i przyznała poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 4.756,70 zł, która to kwota też została wypłacona. W dniu 25 lutego 2016r. poszkodowany przeniósł w drodze umowy cesji, służącą mu względem ubezpieczyciela wierzytelność z tytułu doznanej szkody na rzecz powódki. Powódka z uwagi na istotne wątpliwości wynikające z kalkulacji naprawy, zleciła wykonanie dodatkowej umowy w zakresie kosztorysu naprawy i taka opinia została sporządzona w dniu 15 marca 2016r. przez kwalifikowanego rzeczoznawcę, z której wynika, że odszkodowanie winno wynosić kwotę 8.040,46 zł. Powódka wystąpiła do strony powodowej o polubowne uregulowanie kwestii dalszego odszkodowania, lecz nie dało to żadnego rezultatu i strona pozwana nie wypłaciła dalszego odszkodowania. Kwota żądana pozwem stanowi różnicę pomiędzy kosztami naprawy wskazanymi przez stronę powodową w dokumencie stanowiącym kalkulację naprawy, a wynoszącą wartość 8.040,46 zł, a kwotę wypłaconego przez stronę pozwaną odszkodowania w wysokości 4.756,70 zł. Mając na uwadze charakter szkody, w okolicznościach sprawy nie istniały żadne przeszkody, które nie pozwalałyby w terminie 30 dni, licząc od dnia 8 kwietnia 2013r. określić w sposób prawidłowy wysokość należnego odszkodowania, stąd też powódka domaga się w zakresie odszkodowania odsetek od 9 maja 2013r. tym bardziej, że strona pozwana sporządziła kalkulację naprawy już w dniu 9 kwietnia 2013r. Ponadto strona powodowa domaga się od pozwanego zapłaty kwoty 200 zł tytułem zwrotu kosztów, jakie poniosła na wykonanie prywatnej opinii w zakresie kalkulacji naprawy kosztów, a niezbędnej dla wykazania zasadności zgłoszonego pozwem roszczenia. Odsetki w tym zakresie liczy od daty upływu 7 dni, od chwili złożenia reklamacji do pozwanego w dniu 16 marca 2016r., to jest od 24 marca 2016r.

W odpowiedzi na pozew, strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana oświadczyła, że gotowa jest podjąć negocjacje ugodowe celem polubownego załatwienia sprawy i wniosła o zakreśleniu stronom 21 dni na przeprowadzenie pertraktacji ugodowej. Ponadto strona pozwana przyznała, że w związku ze szkodą w pojeździe marki F. o numerze rejestracyjnym (...), z dnia 8 kwietnia 2013r. wypłaciła jego właścicielowi odszkodowanie w wysokości 4.765,70 zł. Ponadto strona pozwana sprzeciwiła się żądaniu powoda w przedmiocie zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 3.283,76 zł od dnia 9 maja 2013r., albowiem powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty skonkretyzowanego roszczenia dopiero pismem z dnia 16 marca 2016r. Nie zasługuje również na uwzględnienie żądanie powoda w przedmiocie zasądzenia na jego rzecz kwoty 200 zł tytułem wydatku związanego ze zleceniem sporządzenia prywatnej opinii, albowiem powód nie udowodnił, że ma to związek ze szkodą, a nadto nie wykazał, że wydatek ten rzeczywiście został poniesiony.

Pismem procesowym z dnia 23 czerwca 2016r. strona pozwana uznała powództwo do kwoty 2.982,16 zł dotyczącej roszczenia głównego za szkodę w pojeździe F. (...) i kwotę dopłaty odszkodowania w takiej wysokości, przelała w dniu 21 czerwca 2016r. na rachunek bankowy powódki. Łącznie strona pozwana wypłaciła za szkodę w tym pojeździe, odszkodowanie w wysokości 7.747,86 zł. Strona pozwana sprzeciwiła się żądaniu powódki do zapłaty odszkodowania za szkodę w kwocie przekraczającej dopłacone odszkodowanie w wysokości 2.982,16 zł, jak również żądaniu, co do zapłaty odsetek ustawowych w całości i zwrotu kosztów prywatnej opinii.

Pismem procesowym z dnia 12 lipca 2016r. powódka zmodyfikowała żądanie pozwu i wniosła o

1.  zasądzenie na rzecz powódki kwoty 1.576,73 zł , w tym;

-1.376,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu opóźnienia liczonymi od dnia 22 czerwca 2016r. do dnia zapłaty,

- 200 złotych z ustawowymi odsetkami z tytułu późnienia liczonymi od dnia 22 czerwca 2016r. do dnia zapłaty,

2.  zasądzenie kosztów procesu według norm przedłożonego spisu kosztów, w tym w wypadku jego braku według norm prawem przepisanych, w tym także kosztów zastępstwa adwokackiego;

3.  umorzenie postępowania do kwoty 1.907,03 zł.

Pismem procesowym z dnia 8 września 2016r. powódka zmodyfikowała żądanie pozwu i wniosła o:

1.  zasądzenie na rzecz powódki kwoty 1.576,73 zł , w tym;

-1.376,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu opóźnienia liczonymi od dnia 22 czerwca 2016r. do dnia zapłaty,

- 200 złotych z ustawowymi odsetkami z tytułu późnienia liczonymi od dnia 24 marca 2016r. do dnia zapłaty,

2.  zasądzenie kosztów procesu według norm przedłożonego spisu kosztów, w tym w wypadku jego braku według norm prawem przepisanych, w tym także kosztów zastępstwa adwokackiego;

3.  umorzenie postępowania do kwoty 1.907,03 zł.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 września 2017r. Sąd Rejonowy w Kłodzku

I.  zasądził od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. C. kwotę 301,60 zł (trzysta jeden złotych 60/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądził od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. C. kwotę 200 zł (dwieście złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 marca 2016 roku do dnia zapłaty,

III.  zasądził od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. C. odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 2.982,16 zł za okres od dnia 24 marca 2016 roku do dnia 21 czerwca 2016 roku,

IV.  dalej idące powództwo oddalił,

V.  w części ograniczonej postępowanie umarzył,

VI.  zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.383,10 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 kwietnia 2013 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony samochód osobowy marki F. (...) numer rejestracyjny (...) będący własnością A. B. (1). Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w chwili zdarzenia w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Na postawie umowy cesji wierzytelności z dnia 25 lutego 2016 roku poszkodowana A. B. (2) przelała na rzecz powódki M. C., wszelkie prawa do odszkodowania w związku z likwidacją szkody w samochodzie marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Strona pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne sporządzając kosztorys naprawy pojazdu, przyznając poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 4.756,70 zł. Powódka zleciła rzeczoznawcy (...) Spółka cywilna w W. wykonanie kalkulacji naprawy (...), który określił koszt naprawy samochodu z VAT na kwotę 8.040,46 zł, koszt sporządzenia kalkulacji winny jest 200 złotych netto. Pismem z dnia 16 marca 2016 roku powódka wezwała stronę pozwaną w terminie 7 dniu od doręczenia do dopłaty kwoty 3.283,76 zł tytułem brakującej części należnego odszkodowania, kwoty 200 zł netto tytułem zwrotu kosztów sporządzenia opinii oraz wypłaty odsetek ustawowych obliczonych na zasadzie art. 481 § 1 w zw. z art. 817 § 1 k.c. Strona pozwana potwierdziła przyjęcie pisma reklamacji powódki w dniu 16 marca 2016 r. Strona pozwana potwierdziła otrzymanie zgłoszenia szkody w dniu 18 kwietnia 2013 r. W dniu 21 czerwca 2016r. strona pozwana uiściła na rzecz powódki dopłatę odszkodowania w kwocie 2.982,16 zł z tytułu szkody w samochodzie F. (...) numer rejestracyjny (...). Powódka zaliczyła powyższą kwotę następująco: to jest kwotę 1.071,68 zł na poczet odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia 9 maja 2013 . do dnia 21 czerwca 2016r. od kwoty 3.283,76 zł, kwotę 3.045 zł w poczet odsetek za opóźnienie, liczonych od dnia 24 marca 2016r. do dnia 21 czerwca 2016r. od kwoty 200 zł i kwotę 1.907,03 zł w poczet kwoty roszczenia w wysokości 3.283,76 zł. Koszt naprawy samochodu marki F. (...) numer rejestracyjny (...) powstałej na skutek zdarzenia komunikacyjnego z dnia 8 kwietnia 2013r. przy uwzględnieniu technologii naprawy samochodu producenta z zastosowaniem części zamiennych oryginalnych producenta i średniej stawki za jedną roboczogodzinę stosowanej na terenie (...) w wysokości 100 złotych netto wynosi 8.892,69 zł. Dla tej marki, modelu i wersji pojazdu w okresie zaistnienia szkody w dnia 8 kwietnia 2013 roku na rynku motoryzacyjnym w Polsce nie występowały części zamienne jako zamienniki. Naprawa pojazdu w tym okresie możliwa była wyłącznie na częściach oryginalnych producenta pojazdu.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji przyjął, iż bezspornym było w sprawie, iż w dniu 8 kwietnia 2013r. doszło do kolizji drogowej w wyniku której został uszkodzony samochód osobowy marki F. (...) numer rejestracyjny (...) będący własnością A. B. (2), zaś sprawca zdarzenia był ubezpieczony w chwili tego zdarzenia w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej, zaś na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 25 lutego 2016r. poszkodowana A. B. (2) przelała na rzecz powódki M. C. wszelkie prawa do odszkodowania w związku z likwidacją szkody w samochodzie marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Niespornym było również, że strona pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne sporządzając kosztorys naprawy pojazdu i przyznając poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 4.756,70 zł, jak również to, że w dniu 21 czerwca 2016r. strona pozwana uiściła na rzecz powódki dopłatę odszkodowania w kwocie 2.982,16 zł z tytułu szkody w samochodzie F. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Zgodnie z przepisem artykułu 822 k.c. w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony, zaś świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody z artykułu 805 k.c. Wysokość odszkodowania powinna być ustalona według zasad określonych w artykule 361 i 363 k.c. W myśl przepisu artykułu 363 k.c. to do poszkodowanego należy wybór sposobu naprawienia szkody, zaś zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 roku sygnatura V CKN 1273/00) roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagane niezależnie od tego czy naprawa została wykonana. W innym orzeczeniu z dnia 15 listopada 2001 roku (sygn. akt III CZP 68/01) Sąd Najwyższy przyjął, że obowiązek naprawienia szkody powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Sąd pierwszej instancji wskazał, iż odszkodowanie ustalone według art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 k.c. jego wysokość ma odpowiadać kosztom przywrócenia pojazdu i jego wartości sprzed wypadku. Nadto zgodnie z utrwalonym w doktrynie i judykaturze poglądem odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela za uszkodzenia pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen obowiązujących na lokalnym rynku. Ponadto z orzeczenia Sądu Najwyższego - Uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 2 kwietnia 2012r. (sygn. akt III CZP 80/11) wynika, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu, zaś dopiero, jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

Na podstawie opinii biegłego sądowego J. Z. Sąd pierwszej instancji ustalił wysokość szkody w samochodzie powoda na kwotę 8.892,69 zł brutto odpowiadającej kosztom naprawy samochodu powoda, pozostających w związku przyczynowym z kolizją drogową z dnia 8 kwietnia 2013r. przy uwzględnieniu cen nowych oryginalnych części zamiennych niezbędnych do naprawy uszkodzonego samochodu występujących na lokalnym rynku usług naprawczych i technologii producenta z zastosowaniem średniej stawki za roboczogodzinę obowiązujących na lokalnym rynku usług naprawczych w miejscu zamieszkania poszkodowanego, to jest w (...). Ponadto wskazać należy, że jak wynika z powyższej opinii biegłego sądowego dla tej marki, modelu i wersji pojazdu w okresie zaistnienia szkody, to jest w dniu 8 kwietnia 2013r. na rynku motoryzacyjnym w Polsce nie występowały części zamienne jako zamienniki, dlatego naprawa pojazdu w tym okresie możliwa była wyłącznie na częściach oryginalnych producenta pojazdu. Strona pozwana w żaden sposób nie podważyła w tym zakresie opinii biegłego, a wyliczenie przez biegłego wysokości szkody nastąpiło z uwzględnieniem reguł tej wyceny przyjętym tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i w doktrynie. Strona pozwana odpowiedzialna za szkodę zobowiązana jest zwrócić powodowi wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu uszkodzonego pojazdu. Przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu do takiego stanu używalności i jakości, jaki istniał sprzed wypadku. Jeżeli wymaga to użycia nowych części i materiałów wydatki poniesione z tego tytułu powinny być uznane jako koszt naprawienia szkody. Odszkodowanie obejmuje koszty zakupu niezbędnych nowych części i innych materiałów pod warunkiem ich konieczności i niezbędności pod względem technicznym, bezpieczeństwa oraz estetyki i trwałości. O przywróceniu stanu poprzedniego można mówić, gdy stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem odpowiada stanowi samochodu sprzed wypadku, biorąc zarówno pod uwagę jego stan techniczny, jak i trwałość i wygląd estetyczny. Odszkodowanie zatem winno obejmować wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki.

Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko powoda, że gwarancją doprowadzenia pojazdu do stanu sprzed wypadku jest dokonanie naprawy zgodnie z technologią naprawy i naprawczą producenta pojazdu, a więc użyciem oryginalnych części. Nie można bowiem wymagać, aby poszkodowany miał zadowolić się częściami używanymi lub zamiennikami jeżeli przed zdarzeniem w jego pojeździe nie były montowane części nieoryginalne, a tylko oryginalne. A wskazać należało, że w okresie zaistnienia szkody nie występowały części do wyżej wymienionego samochodu jako zamienniki. Ponadto ciężar udowodnienia faktu, że w przedmiotowym pojeździe były wcześniej montowane części nieoryginalne lub, że pojazd ten był wcześniej naprawiany spoczywało na stronie pozwanej zgodnie z artykułem 6 k.c. Strona pozwana tego faktu w żaden sposób nie udowodniła, a zatem zdaniem Sądu pierwszej instancji należało uznać opinię biegłego sądowego J. Z. za zasadną, co do naprawy pojazdu z użyciem części oryginalnych i technologii producenta wobec powyższego brak było podstaw z kolei do uznania obowiązku naprawy samochodu przez powoda, czy też poszkodowanego, przy użyciu części innych niż oryginalne. Strona pozwana nie wykazała również, że zastosowanie nowych części i materiałów do naprawy auta powoda spowodowałoby wzrost wartości tego auta, a ciężar również dowodów w tym zakresie zgodnie z artykułem 6 Kodeksu cywilnego spoczywał na stronie pozwanej.

Wobec powyższego należało ustalić, że na skutek wypadku z dnia 8 kwietnia 2013r. w samochodzie poszkodowanego powstała szkoda w wysokości 8.892,69 zł brutto zgodnie z opinią biegłego J. Z.. Oznacza to, że ubezpieczyciel w sposób nieprawidłowy dokonał oszacowania szkody zaniżając jego wartość w sposób znaczący. Sąd pierwszej instancji nie podzielił jednak stanowiska powódki, że mogła zaliczyć wypłatę dłużnika strony pozwanej w wysokości 2.982,16 zł, która miała miejsce w dniu 21 czerwca 2016r. na należności uboczne, odsetki od kwoty dochodzonego odszkodowania w wysokości 3.283,76 zł za okres od dnia 9 maja 2013r. do 21 czerwca 2016r., to jest do chwili zapłaty w wysokości 1.071,68 zł. Odnośnie zaliczenia kwoty, to jest 1.071,68 zł na poczet należności odsetkowej za powyższy okres to jest od 9 maja 2013r. do 21 czerwca 2016r. Sąd pierwszej instancji przyjął, iż zaliczenie to jest nieprawidłowe gdyż zgodnie z artykułem 817 § 1 k.c. i artykułem 14 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (t.j. Dz.U.2013, poz. 392 ze zm.) odszkodowanie winno być wypłacone w terminie 30-dniowym od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce po zgłoszeniu szkody w dniu 9 kwietnia 2013r., kiedy to strona pozwana sporządziła kosztorys naprawy pojazdu, zaś pismem z dnia 30 kwietnia 2013r. zawiadomiła poszkodowaną o przyznaniu odszkodowania w kwocie 4.756,70 zł, a zatem powyższy termin 30-dniowy do wypłaty odszkodowania został przez stronę pozwaną w pełni zachowany z uwagi, że szkoda miała miejsce w dniu 8 kwietnia 2013r. Wobec powyższego nie można było stwierdzić, żeby strona pozwana była w opóźnieniu zapłaty odszkodowania, gdyż dopiero pismem z dnia 16 czerwca 2016r. powódka wezwała pozwaną do dopłaty odszkodowania w kwocie 3.283,70 zł i kwoty 200 złotych tytułem kosztów sporządzenia opinii. Pismo powyższe zostało wysłane e-mailem do strony pozwanej w dniu 16 marca 2016r., zatem dopiero w powyższym piśmie powódka skonkretyzowała wysokość dochodzonego dalszego odszkodowania i dopiero od tego czasu pozwany jako dłużnik może pozostawać w zwłoce w spełnieniu świadczenia zgodnie z artykułem 455 k.c. Zatem więc należne odsetki tak od roszczenia odszkodowawczego, jak i kosztów sporządzenia opinii winny być uwzględnione dopiero od dnia 24 marca 2016r., to jest z upływem terminu 7 dni od otrzymania pisma reklamacji powódki z 16 marca 2016r. zgodnie z przepisem art. 455 k.c. w zw. z art. 481 k.c. Strona pozwana wypłaciła łącznie tytułem odszkodowania za szkody w pojeździe F. (...) kwotę 7.738,86 zł, zaś koszt naprawy wyliczony przez biegłego wynosi 8.892,69 zł, a zatem należało uwzględnić roszczenie powódki w wysokości 301,60 zł mając na uwadze, że powódka dochodziła zapłaty kwoty 3.283,76 zł od strony pozwanej, zaś strona pozwana w toku procesu uznała i wypłaciła powódce dalszą kwotę w wysokości 2.982,16 zł i kwota 301,60 zł stanowi różnicę pomiędzy kwotą dochodzoną pozwem a wypłaconą przez stronę pozwaną zarówno w toku postępowania likwidacyjnego, jak i w toku niniejszego postępowania. Wobec powyższego należało uwzględnić powyższą kwotę 301,60 zł jak w punkcie pierwszym wyroku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 marca 2016r. do dnia zapłaty. Należało również zasądzić na rzecz powódki odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 2.982,16 zł, co do której w toku procesu strona pozwana uznała powództwo za okres od dnia 24 marca 2016r. do dnia 21 czerwca 2016r., to jest od wezwania strony pozwanej do jej zapłaty zgodnie z przepisem art. 455 k.c. w związku z art. 481 k.c., jak w punkcie trzecim wyroku.

Odnośnie kosztów sporządzenia prywatnej opinii należało uwzględnić dochodzoną przez powódkę kwotę 200 zł obejmującą koszty wykonania prywatnej opinii na jej zlecenie celem wyceny szkody w samochodzie, albowiem zdaniem, Sądu pierwszej instancji stanowiła ona szkodę w rozumieniu przepisu artykułu 361 § 1 k.c. Ocena czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego lub jak w tym wypadku powódki w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem, jak wynika z Uchwały Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2014 roku (sygn. akt III CZP 24/4) muszą być dokonane przy uwzględnieniu okoliczności sprawy. Mając zaś na uwadze okoliczności niniejszej sprawy Sąd uznał, że zachodzi normalny, adekwatny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem przez powódkę wydatków w kwocie 200 zł a wypadkiem i kosztami naprawy samochodu, a nadto wobec negatywnego stanowiska strony pozwanej, co do wysokości wypłaty dalszego odszkodowania sporządzenie ekspertyzy wyceny szkody przez rzeczoznawcę prywatnego było konieczne, a tym samym poniesienie jej kosztów, aby poszkodowany mógł dokonać oceny rozmiaru szkody i określić prawidłowo jej wysokość znacznie przekraczającą wycenę dokonaną przez stronę pozwaną w postępowaniu likwidacyjnym. Okoliczność ta niewątpliwie znalazła potwierdzenie tak w opinii biegłego sądowego J. Z., jak również stanowiska strony pozwanej, która w toku niniejszego postępowania uznała powództwo do dalszej kwoty w wysokości 2.982,16 zł. Wobec powyższego Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 200 zł tytułem kosztów sporządzenia prywatnej opinii z ustawowymi odsetkami od dnia 24 marca 2016r. do dnia zapłaty, gdyż jak już Sąd wskazał pismem z dnia 16 marca 2016r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty wyżej wymienionej kwoty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, a zatem ustawowe odsetki za opóźnienie należało uwzględnić na podstawie przepisu art. 455 k.c. w zw. z art. 481 k.c.

Dalej idące powództwo podlegało oddaleniu w zakresie żądanych odsetek ustawowych za opóźnienie a oznaczonych w pozwie, jak również w części ograniczonej Sąd na podstawie artykułu 355 k.c. w zakresie którym powódka cofnęła pozew umorzył postępowanie, jak w punkcie piątym wyroku.

Odnośnie kosztów procesu Sąd orzekł o kosztach na mocy artykułu 98 k.p.c. w związku z przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015,1800 ze zm.) i powyższe koszty obejmują kwotę 175 zł opłaty od pozwu, 17 zł koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwotę 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa zgodnie z przepisami wyżej wymienionego Rozporządzenia i kwotę 991,10 zł tytułem kosztów opinii biegłego J. Z., a zatem łączne koszty poniesione przez stronę powodową w toku niniejszego postępowania wynoszą 2.383,10 zł. Wskazać należało, że pozwany, który zapłacił dochodzoną należność dopiero po wniesieniu pozwu powinien być z punktu widzenia artykułu 98 k.p.c. uważany za przegrywającego sprawę i w konsekwencji obowiązany jest zwrócić powódce koszty procesu. Zatem skoro strona pozwana uznała w znacznej części powództwo już po wniesieniu pozwu niewątpliwie w świetle przepisu artykułu 98 k.p.c. jest stroną przegrywającą, zatem Sąd na podstawie wyżej wymienionych przepisów uwzględnił w całości koszty procesu poniesione w przedmiotowej sprawie przez powoda, jak w punkcie szóstym wyroku.

Apelację od wyroku złożyła powódka, zaskarżając wyrok w pkt I, III i IV, zaskarżonemu wyrokowi zarzucając:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a wynikający z naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wadliwe uznanie, że Reklamacja złożona przez powódkę, w trybie ustawy z dnia 5 sierpnia 2015r. w dniu 2016 stanowi zgłoszenie roszczenia, a tym samym jest zdarzeniem, od którego zaczyna biec opóźnienie w spełnieniu świadczenia przez pozwanego, a w konsekwencji jest rozpoczęciem okresu naliczania należności odsetkowej;\

II.  obrazę przepisów prawa tj. art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust 1 oraz ust 2 w zw. z art. 16 ust 1 i 3 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o Ubezpieczeniach obowiązkowych (Dz.U. 2016.2060. ze zm.) w zw. z art. 3 ust 5 oraz art. 16 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. 2015.1206) poprzez ich niewłaściwą wykładnię i niewłaściwy sposób ich rozumowania polegający na:

- przyjęciu, iż w sytuacji gdy Ubezpieczyciel wypłaci bezsporną część odszkodowania, pozostaje w opóźnieniu w zakresie niewypłaconej części odszkodowania dopiero z chwilą wezwania Ubezpieczyciela do spełnienia konkretnego świadczenia przez poszkodowanego.

Prawidłowa wykładnia w/w przepisów nakazuje ich rozumienie w sposób następujący: każde zaniżenie wypłaconego odszkodowania po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego i z uchybieniem terminu 30 dni od daty zgłoszenia szkody powoduje, iż także w tym zakresie Ubezpieczyciel popada w opóźnienie a tym samym w zakresie nie wypłaconego odszkodowania należność odsetkowa liczona jest od upływu 30 dnia po zgłoszeniu szkody chyba, że zachodzą okoliczności opisane brzmieniem art. 14 ust 2

Mając powyższe zarzuty na uwadze wniosła o:

I.  zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz powódki kwotę 1.373,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu opóźnienia liczonymi od dnia 22 czerwca 2016r. do dnia zapłaty

II.  rozstrzygnięcie o kosztach postępowania według norm przepisanych za II instancję.

W odpowiedzi na apelacje strona pozwana wniosła o jej oddalenie i zasadzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja pozostawała zasadna.

Sąd pierwszej instancji dokonał w sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych i Sąd Okręgowy przyjmuje je w całości za własne. Terminy zapłaty części odszkodowania pozostawały niesporne. Niekwestionowana już na tym etapie postępowania pozostaje wysokość odszkodowania. Sporna pozostawała wymagalność odszkodowania w części nieuwzględnionej w postępowaniu likwidacyjnym i sposób jej zaliczenia.

Sąd pierwszej instancji błędne przyjął, iż ubezpieczyciel wywiązał się z obowiązku naprawienia szkody z chwilą wypłaty bezspornej części odszkodowania. Sąd Okręgowy w tym składzie zaznacza, iż ma świadomość rozbieżności, jakie występowały w orzecznictwie w zakresie wymagalności odszkodowania, jednakże w chwili obecnej nie ma podstaw do przyjęcia założenia, iż dla wywarcia skutku w postaci rozpoczęcia biegu terminu do spełnienia świadczenia przez ubezpieczyciela niezbędne jest dokładne sprecyzowanie, przez ubezpieczonego wysokości roszczenia. Założeniem umowy ubezpieczenia pozostaje, w zakresie spełnienia świadczenia (w konsekwencji zaistnienia wypadku ubezpieczeniowego), iż ubezpieczyciel obowiązany jest ustalić podstawy swojej odpowiedzialności i jej zakres oraz spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty zawiadomienia o wypadku (art. 817 § 1 k.c.).

Zarzuty apelacji odnoszące się do naruszenia art. 14 ust 1 i 2 ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)z dnia 22 maja 2003 r. (Dz.U. z 2016r. poz. 2060) pozostają uzasadnione. Na poszkodowanym w wyniku wypadku, stosownie do powyższego przepisu, spoczywa jedynie obowiązek zawiadomienia o wypadku. Brak jest podstaw do przyjęcia, iż obowiązek w zakresie ustalenia przesłanek odpowiedzialności ubezpieczyciel może przenieść na poszkodowanego. Brak spełnienia świadczenia odszkodowawczego w wysokości odpowiadającej szkodzie naraża ubezpieczyciela na ryzyko popadnięcia w opóźnienie. Rolą sądu w ewentualnym procesie może być jedynie kontrola prawidłowości ustalenia przez ubezpieczyciela wysokości (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18.11.2009r, II CSK 257/09, Legalis i powołane w nim orzeczenia). W wyroku z dnia 7.05.2004r. Sąd Najwyższy (sygn. akt III CK 327/02, Legalis) wskazywał, iż gdyby chwilę opóźnienia wyłącznie określało zgłoszenie żądania przez ubezpieczonego zasada wypłacania świadczenia w granicach szkody byłaby zagrożona.

Mając powyższe na uwadze należało przyjąć, iż ubezpieczyciel spełniając świadczenie dopiero w toku procesu, po jego weryfikacji w drodze opinii biegłego sądowego, popadł w opóźnienie. Strona pozwana nie wskazywała, by istniały przeszkody w ustaleniu wysokości należnego odszkodowania w terminie przewidzianym cytowanymi przepisami.

Prawidłowo część odszkodowania zapłaconą w toku procesu powódka zaliczyła na poczet należności ubocznych – odsetek za opóźnienie, liczonych od dnia upływu 30 dniowego terminu spełnienia świadczenia (na podstawie art. 451 k.c.).

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok został zmieniony a apelacja uwzględniona w całości na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

Koszty procesu przed Sądem pierwszej instancji zostały uwzględnione w całości na rzecz powódki. Żądanie apelacji ograniczało się do zasądzenia kosztów postępowania apelacyjnego.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. obciążając obowiązkiem ich poniesienia stronę przegrywającą to postępowanie – stronę pozwaną. Powódka w postępowaniu apelacyjnym wypowiedziała pełnomocnictwo i poniosła jedynie koszty opłaty od apelacji w kwocie 69 zł. Wygrała apelację w całości i w związku z tym powyższa kwota została zasądzona na jej rzecz od strony powodowej.

(...)