Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 października 2022r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej A. M. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. we W. kwotę 6.443,95 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej (...) rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 5.990,12 zł liczonymi od dnia 24 września 2020r., orzekł o kosztach procesu i kosztach należnych kuratorowi ustanowionemu dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej.

W apelacji od powyższego wyroku pozwana zarzuciła:

naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 118 kc,

- art. 58 § 1 w zw. z art. 353 ¹ kc,

- art. 5 kc w zw. z art. 353 ¹ kc,

naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia:

- art. 278 § 1 kpc,

- art. 233 § 1 kpc,

- art. 232 zd. 1 w zw. z art. 227 kpc.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Ponadto skarżąca wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości i rachunkowości bankowej, celem określenia prawidłowości wyliczeń banku. Z ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia apelacji skarżca wniosła o nieobciążanie jej kosztami procesu przed Sądem pierwszej i drugiej instancji.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja pozwanej nie ma żadnych uzasadnionych podstaw, a Sąd Okręgowy podziela również, wbrew stanowisku apelującej, w całości ocenę dowodów dokonaną przez Sąd pierwszej instancji jak i jego rozważania prawne Zarzuty apelacji i wywody ich uzasadnienia stanowią natomiast jedynie całkowicie pozbawioną podstaw polemikę z ustaleniami i argumentacją uzasadnienia skarżonego wyroku i są po części powieleniem stanowiska przedstawianego przez pozwaną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, w tym przede wszystkim w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Tym samym argumentacja uzasadnienia skarżącej w istotnym zakresie nie odnosi się do obszernej argumentacji rozważań uzasadnienia Sądu pierwszej instancji, a którą, jak już wskazano, Sąd Okręgowy przyjmuje za własną.

Nie mają zatem żadnych podstaw zarzuty apelacji dotyczące naruszenia prawa procesowego, w tym przepisu art. 233 § 1 kpc. Przeprowadzona przez Sąd Rejonowy w rozstrzyganej sprawie ocena dowodów jest w zupełności poprawna i dokonana, wbrew stanowisku skarżącej, bez naruszenia wymogów przewidzianych w przepisie art. 233 § 1 kpc. Za trafny uznać należy bowiem pogląd wyrażany tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., II CKN 817/00 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2012 r. I ACa 1482/11). Takiego zarzutu nie można zaś skutecznie postawić dokonanej prawidłowo przez Sąd Rejonowy ocenie całokształtu zebranego materiału, w tym przedłożonym przez powódkę: zestawieniu operacji oraz szczegółowemu rozliczeniu zaległości w spłatach pozwanej z tytułu zawartej między stronami umowy (k. (...)). Sąd Okręgowy tym samym w całości podziela względy, które uzasadniały nieuwzględnienie przez Sąd Rejonowy wniosku pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości i rachunkowości bankowej, nie dostrzegając jakiejkolwiek potrzeby, która przemawiałaby za powtarzaniem powyższej argumentacji Sądu. Zupełnie nie przekonuje zaś stanowisko pozwanej, która w apelacji podtrzymała wniosek o przeprowadzenie powyższego dowodu z opinii biegłego, jednocześnie nie formułując rzeczowej i skonkretyzowanej argumentacji, która w jakimkolwiek stopniu i zakresie skutecznie kwestionowałaby przedstawione przez powodowy Bank wyliczenia i tym samym prowadziłaby do uzasadnionych wątpliwości co do rzetelności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy tychże wyliczeń powodowego Banku oraz przedstawionej przez niego dokumentacji. Taki dopiero bowiem stan rzeczy mógłby uzasadniać wniosek pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Zwrócić też należy uwagę, że pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydawała się nie negować wysokości zadłużenia z tytułu przyznanego limitu na karcie kredytowej w kwocie 5990,12 zł., natomiast wskazywała na rażące wygórowanie kwot tytułem kosztów związanych z udzieleniem pożyczki, a które jak wynika z uzasadnienia pozwu (k. (...)), wyniosły 441,83 zł. tytułem odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy lombardowej (...) rocznie oraz tytułem kosztów, opłat i prowizji w kwocie 12 zł. Zwrócić więc należy uwagę na to, że w istocie wnioskowana przez pozwaną opinia biegłego miałaby dotyczyć prawidłowości obliczenia kwoty kosztów przyznanego pozwanej limitu kredytowego, w bardzo niewielkiej w stosunku do należności głównej kwocie 453,83 zł. Z tych zatem wszystkich względów zarzuty apelacji pozwanej naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 278 § 1 kpc, art. 233 § 1 kpc i art. 232 zd. 1 w zw. z art. 227 kpc, były pozbawione jakichkolwiek uzasadnionych podstaw.

Nie miał także żadnego uzasadnienia zarzut skarżącej dotyczący naruszenia art. 118 kc, poprzez jego niezastosowanie. Również w tym przedmiocie Sąd Okręgowy w całości podziela trafne i wyczerpujące rozważania uzasadnienia Sądu pierwszej instancji. Za tym Sądem zatem należy wskazać, że nawet licząc początek biegu 3 letniego terminu przedawnienia jako datę zaprzestania przez pozwaną spłat, tj. wrzesień 2019r., to w związku z wniesieniem przez powódkę pozwu w dniu 15 czerwca 2021r. (k. (...)), oczywistym jest, że upływ powyższego terminu przedawnienia roszczeń powódki, wbrew oczywiście błędnemu stanowisku pozwanej, nie nastąpił.

Z przyczyn częściowo już wyżej wskazanych całkowicie chybione są również pozostałe zarzuty apelacji dotyczące naruszenia prawa materialnego, tj. art. 58 § 1 w zw. z art. 353 ¹ kc oraz art. 5 kc w zw. z art. 353 ¹ kc. i także w tym zakresie Sąd Okręgowy akceptuje i przyjmuje za własne rozważania uzasadnienia skarżonego wyroku, do których apelacja w sposób rzeczowy i konkretny również nawet się nie odnosi. Dodatkowo już tylko należy zauważyć, a czego skarżąca także nie chce dostrzec i o czym już mowa we wcześniejszych rozważaniach, że koszty przyznanego pozwanej limitu kredytowego zamykają się w bardzo niewielkiej w stosunku do należności głównej łącznej kwocie 453,83 zł. z czego 441,83 zł stanowiły odsetki umowne w wysokości czterokrotności stopy lombardowej (...) rocznie oraz kwota 12 zł tytułem prowizji, co do której uznania za koszt bardzo niski, a nawet nieznaczny, nie wymaga, co oczywiste, żadnego szerszego uzasadnienia.

Brak było również jakichkolwiek podstaw, na podstawie zebranego materiału, do nieobciążania pozwanej kosztami procesu i również w tym zakresie stanowisko pozwanej nie zostało w żaden szerszy, a tym samym przekonujący sposób, uzasadnione.

Z powyższych względów, gdy zarzuty apelacji naruszenia tak prawa materialnego, jak i procesowego nie podważyły w żaden skuteczny sposób stanowiska Sądu pierwszej instancji i jego uzasadnienia, apelacja ta nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Z tych też przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację. O wynagrodzeniu należnym kuratorowi nieznanego z miejsca pobytu pozwanego Sąd orzekł na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.

Uzasadnienie wyroku sporządzono w myśl dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 kpc, zgodnie z którym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

(...) Ś., (...)

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)