Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

POSTANOWIENIE

Dnia 24 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anatol Gul

Sędziowie: SO Piotr Rajczakowski

SO Aleksandra Żurawska

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2013 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

zażalenia wnioskodawców M. Z. i B. Z.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Wałbrzychu w przedmiocie kosztów postępowania zawarte w pkt. V postanowienia z dnia 27 marca 2013 r., sygn. akt VIII Ns 793/11

w sprawie z udziałem (...) S.A. z siedzibą w W.

o ustanowienie służebności przesyłu

p o s t a n a w i a:

I.  oddalić zażalenie,

II.  zasądzić solidarnie od wnioskodawców na rzecz uczestnika postępowania 60 zł kosztów postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym orzeczeniem zawartym w pkt. V postanowienia z dnia 27 marca 2013r. Sąd Rejonowy, na podstawie art. 520 § 1 kpc, mając na uwadze stanowiska zainteresowanych, nakazał wnioskodawcom uiścić solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wałbrzychu kwotę 1199,52 zł tytułem wydatków na wynagrodzenie biegłego.

W zażaleniu na powyższe postanowienie wnioskodawcy wnieśli o jego uchylenie i nakazanie uczestnikowi postępowania uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wałbrzychu całości kwoty tytułem wydatków na wynagrodzenie biegłego. W uzasadnieniu podnieśli, że ich żądanie zostało uznane co do zasady, a Sąd Rejonowy ustalił wynagrodzenie płatne rocznie na ich rzecz, tj. w sposób przez nich żądany. Przedmiotowe roszczenie było zatem zasadne, tymczasem uczestnik postępowania przejawiał na każdym etapie sprawy (tj. jeszcze na etapie przedsądowym) postawę, powodującą konieczność występowania przez wnioskodawców z żądaniami w niniejszej sprawie. Uczestnik konsekwentnie negował roszczenie wnioskodawców co do zasady. Zmusił on ich w ten sposób do wystąpienia na drogę sądową i domagania się przymusowego ustanowienia odpłatnego prawa służebności przesyłu. Wbrew więc stanowisku Sądu pierwszej instancji przedmiotowa sprawa miała charakter sporny i Sąd powinien wziąć pod uwagę jako wiążący jej wynik. Sąd natomiast bezpodstawnie oparł się na przepisie art. 520 § 1 kpc, dzieląc powstałe koszty na zasadzie równego udziału obu stron w pokryciu tych kosztów. W ocenie wnioskodawców uzasadnione było natomiast zastosowanie przepisu art. 520 § 2 kpc, znajdującego zastosowanie w każdym postępowaniu nieprocesowym, w którym uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania lub ich interesy są sprzeczne. Zdaniem skarżących,
w niniejszej sprawie w sposób ewidentny uwypukliły się wzajemnie sprzeczne interesy wnioskodawców i uczestnika postępowania. Ze względu zaś na wynik sprawy, uznający żądanie wnioskodawców co do zasady, wbrew stanowisku uczestnika, uzasadnione jest obciążenie go całością kosztów postępowania (wydatków) i odstąpienie od zasady równego podziału kosztów opisanej w art. 520 § 1 kpc.

Sad Okręgowy zważył:

Zażalenie podlegało oddaleniu.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 520 § 1 kpc koszty postępowania nieprocesowego nie podlegają rozliczeniu pomiędzy uczestnikami tego postępowania, lecz każdy z uczestników ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie. Reguła ta doznaje ograniczeń, jeżeli uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania lub interesy ich są sprzeczne (art. 520 § 2 kpc), a także, gdy interesy uczestników są sprzeczne lub jeżeli uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście niewłaściwie (art. 520 § 3 kpc). W takich przypadkach sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub nałożyć go na jednego z uczestników w całości. Stworzenie katalogu spraw, w których interesy uczestników są sprzeczne nie jest możliwe, nie powinno jednak budzić sprzeciwu stwierdzenie, że w postępowaniu nieprocesowym są rozpoznawane sprawy, w których interesy uczestników zazwyczaj są sprzeczne oraz, że do tej kategorii zaliczają się sprawy o stwierdzenie nabycia własności rzeczy przez zasiedzenie. Sprzeczność co do wyniku sprawy oczekiwanego przez wnioskodawcę i uczestnika postępowania jest wyraźna (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2010 r. III CZ 46/10, OSNC 2011/7-8/88). Z taką sprzecznością – wbrew stanowisku Sądu Rejonowego – mamy do czynienia również w rozpoznawanej sprawie. Wprawdzie uczestnicy postępowania zgadzali się w kwestii ustanowienia służebności przesyłu, jednakże brak było między nimi zgody co do wysokości związanego z tym wynagrodzenia. To zaś uzasadniało oparcie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania na podstawie art. 520 § 2 kpc. Nieuzasadnione było jednak – o co wnoszą wnioskodawcy – obciążenie całością kosztów z tytułu wydatków poniesionych w sprawie na wynagrodzenie biegłego uczestnika postępowania. Skoro bowiem sporna między uczestnikami była wysokość wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu, a Sąd przy jego ustalaniu uwzględnił żądanie wnioskodawców jedynie w części (ustalając wynagrodzenie w kwocie 401 zł rocznie w miejsce żądanej przez skarżących kwoty 6000 zł rocznie), to kierując się wynikiem postępowania, uwzględniając okoliczność, że dopuszczenie dowodu z opinii biegłego leżało w interesie obu stron, należało koszty te rozdzielić między uczestnikami i obciążyć nimi po równo wnioskodawców i uczestnika postępowania.

Jakkolwiek zatem uzasadnienie zaskarżonego postanowienia było wadliwe, to jednak – w świetle powyższych rozważań – rozstrzygnięcie o kosztach postępowania należało uznać za prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, stosownie do treści art. 385 kpc
w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc, oddalił zażalenie jako bezzasadne, zaś
o kosztach postępowania zażaleniowego orzekł na podstawie art. 520 § 3 kpc w zw. z art. 391 §1 i art. 397 §2 kpc.