Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

1.Przewodnicząca:

1.SSO Ewa Rusin (spr.)

1.Sędziowie:

1.SO Agnieszka Połyniak

2.SO Tomasz Wysocki

1.Protokolant:

1.Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 42/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 05 kwietnia 2024 r. sygn. akt IIK 1291/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

E. W.

81 –letnia oskarżona nie była dotychczas karana sądownie.

Dane KRK z dnia 20.01.2025r.

1105

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dane Krajowego Rejestru Karnego.

Niekwestionowane.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacji prokuratora:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a wynikający z niesłusznego przyjęcia przez Sąd I instancji, że pokrzywdzony D. Z. nie udowodnił, że jest właścicielem roweru marki K. i nie sposób wykazać jakie rowery opisywała oskarżona składając zawiadomienie o przestępstwie, podczas gdy z zeznań składanych przez E. W. w prowadzonym równolegle do sprawy PR 2 Ds.823.2020 postępowaniu PR 2 Ds. 616.2020 wynika jednoznacznie, iż E. W. każdorazowo (nawet po okazaniu) twierdziła, iż zabezpieczony podczas przeszukania rower jest jej starym rowerem górskim K., a jednocześnie D. D. (Z.) dysponował szczegółową, wiedzą co do parametrów, elementów i wyglądu roweru jak i posiadał dokumentację dotyczącą zakupu części i instalacji akumulatora elektrycznego, co pozwoliło na stwierdzenie w postępowaniu PR 2 Ds. 616.2020, iż wykazał on dostatecznie swoją własność, co doprowadziło do wydania mu roweru zabezpieczonego jako dowód rzeczowy, co w konsekwencji skutkowało uniewinnieniem przez Sąd I instancji oskarżonej E. W. od popełnienia zarzuconych jej czynów opisanych w pkt I, II i III części wstępnej wyroku;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a wynikający z niesłusznego przyjęcia przez Sąd I instancji, że pokrzywdzony nie udowodnił, że jest właścicielem roweru marki C. i nie sposób wykazać jakie rowery opisywała oskarżona składając zawiadomienie o przestępstwie, w sytuacji gdy zarówno D. D. (Z.) jak i E. W. opisywali jedynie jeden rower

C., który jak zgodnie twierdzili, został zakupiony w N., a zatem wiadomym

było jakiego roweru dotyczyło zawiadomienie o przestępstwie złożone przez oskarżoną,

a jednocześnie twierdzenia oskarżonej w zakresie opłacenia kosztów zakupu nie zostały

potwierdzone żadnym dowodem, podczas gdy D. D. (Z.) dysponował

potwierdzeniem zakupu wystawionym na jego dane, co pozwala na potwierdzenie, iż

rower należał do niego, co w konsekwencji doprowadziło Sąd I Instancji do uniewinnienia oskarżonej E. W. od popełnienia zarzuconych jej czynów opisanych w pkt I, II i III części wstępnej wyroku;

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a wynikający z niesłusznego przyjęcia przez Sąd I instancji, że pokrzywdzony nie udowodnił, że sprzedaż biżuterii nastąpiła za zgodą E. W., podczas gdy zeznania M. J. wskazują, iż przeprowadził on długą rozmowę telefoniczną z kobietą, która szczegółowo opisywała właściwości, cechy i wygląd przedłożonej mu do sprzedaży biżuterii, co pozwala na stwierdzenie, iż jedynie E. W. dysponowała taką wiedzą, co w konsekwencji doprowadziło Sąd I Instancji do uniewinnienia oskarżonej E. W. od popełnienia zarzuconych jej czynów opisanych w pkt I, II i III części wstępnej wyroku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Żaden z postawionych tu zarzutów nie okazał się zasadny.

Ponieważ dotyczą one wyłącznie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za osnowę zaskarżonego wyroku to zostaną omówione łącznie.

Błąd podnoszony w apelacji z definicji to taki, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 kpk), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych.

Wypada także z całą mocą podkreślić, że aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki czy z zasadami wiedzy.

Takich błędów apelujący prokurator nie wykazał.

W pierwszej kolejności należy zdecydowanie wykluczyć zaistnienie przesłanek faktycznych, uzasadniających w ogóle celowość postawienia oskarżonej zarzutu w pkt. I aktu oskarżenia tj. że w dniu 12 kwietnia 2020r. ( podkr. SO) fałszywie oskarżyła D. D. obecnie Z. przed organami ścigania o popełnienie przestępstwa kradzieży roweru górskiego K. i marki C. oraz biżuterii ( wymienionej w tym punkcie aktu oskarżenia).

W określonej w zarzucie dacie 12 kwietnia 2020r. oskarżona – co wynika bezsprzecznie z materiałów dowodowych sprawy - nie podjęła żadnych działań w kierunku złożenia przed organami ścigania jakiegokolwiek zawiadomienia przeciwko D. D. vel. Z.. Inicjujące niniejsze postępowanie pismo oskarżonej zostało formalnie datowane na 12 kwietnia 2020r., ale faktycznie zostało nadane pocztą w dniu 22 maja 2020r. i dotarło do Prokuratury Rejonowej w Kłodzku w dniu 25 maja 2020r. , co wynika wprost z prezentaty na tym piśmie oraz adnotacji dekretującego pismo Prokuratora Rejonowego z tej samej daty. Tych okoliczności prokurator nie dostrzegł i w konsekwencji postawił zarzut popełnienia czynu w dacie 12 kwietnia 2020r., nawet w apelacji przyznając, że zawiadomienie to wpłynęło do Prokuratury w dniu 25 maja 2020r. (k. 6 apelacji).

Nawet gdyby jednak uznać omyłkę prokuratora w omawianej kwestii daty czynu ( o co przecież apelujący prokurator nawet nie wnosi), to i tak sądowej oceny dowodów w tej materii nie sposób ocenić za wadliwą i prowadzącą do błędnych ustaleń faktycznych, wyartykułowanych w zarzutach I, II i III tej apelacji.

Słusznie sąd I instancji akcentował, iż skoro oskarżyciel posiłkowy i oskarżona ( jak to wynika z dowodów sprawy, po zakończeniu w 2019r. wieloletniej relacji, opartej co najmniej na przyjaźni) są ze sobą poważnie skonfliktowani, generują liczne procesy karne, to taka sytuacja faktyczna nakazuje, by do oceny wiarygodności ich depozycji procesowych podejść ze szczególną ostrożnością, tym bardziej, że relacje obu stron pozostają w zasadniczej sprzeczności.

Dla skutecznego przypisania działaniu konkretnego sprawcy wyczerpania ustawowych znamion sprawstwa, tak zawiadomienia fałszywego oskarżenia stypizowanego w art. 234 kk jak i fałszywych zeznań stypizowanego w art. 233 § 1 kk, konieczne jest jednoznaczne wykazanie, że owa fałszywość ma dwa aspekty, pierwszy – przedmiotowy, wynikający ze sprzeczności z obiektywnym stanem rzeczy i drugi, podmiotowy – w postaci świadomości sprawcy nieprawdziwości stawianych zarzutów.

O zaistnieniu okoliczności faktycznych potwierdzających pierwsze kryterium obiektywności stanu rzeczy ( podkr. SO) w niniejszej sprawie nie sposób wyprowadzić wnioski jednoznaczne ( jak chce tego apelujący) i nie podlegające skutecznemu logicznemu zakwestionowaniu. Wynika to przecież chociażby ze znanego apelującemu stanu sprzeczności interesów procesowych stron ( oskarżonej i oskarżyciela posiłkowego D. D. vel. Z.), składających w toku sprawy konsekwentne i przeciwne sobie wersje przebiegu zdarzeń.

Taki stan dowodów sprawy przecież nie oznacza automatycznie, że przydanie przez organ prowadzący postępowanie przygotowawcze ( w tym przypadku prokuratora) waloru wiarygodności wersji jednej ze stron konfliktu, w tym przypadku oskarżycielowi posiłkowemu, oznacza złożenie fałszywych zeznań przez oskarżoną, co stało się de facto osnową koncepcji aktu oskarżenia.

Wobec przyjętej jednostronnej oceny dowodów w akcie oskarżenia nie sposób nie pokusić się o stwierdzenie, iż w aspekcie zebranych w postępowaniu licznych dowodów, stosując ustawowe kryteria ich oceny z art. 7 kpk, głównie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, równie dobrze można było można oskarżyć D. D. vel. Z. o dokonanie kradzieży biżuterii, pieniędzy i innych przedmiotów o łącznej znacznej wartości oraz dokumentów na szkodę oskarżonej ( wymienionych w omawianym już piśmie pt. Zawiadomienie, datowanym na 12 kwietnia 2020r.), a występującego w charakterze świadka M. J. o występek paserstwa w zakresie nabytej od D. D. vel. Z. złotej biżuterii za kwotę 70 tys. złotych.

Odnosząc się dalej do kwestii obiektywności stanu rzeczy wypadało zauważyć, iż wedle nie podważanych wyjaśnień oskarżonej, aktualnie 81 – letnia oskarżona była i jest osobą bardzo zamożną, ale i samotną. Po rozwodzie i podziale majątku sprowadziła się w latach 90-ch z USA do Polski, zakupiła nieruchomość w P., gdzie prowadziła pensjonat dla turystów. Także z innych dowodów sprawy wynika ( np. zeznań świadka I. B.), że oskarżona przez wiele lat pozostawała w przyjaznych relacjach z oskarżycielem posiłkowym, podającym się wtenczas za D. D., zamieszkiwał on przez lata w pensjonacie oskarżonej, pozostając na jej utrzymaniu, korzystał z jej kont bankowych, pomagał jej także w prowadzeniu pensjonatu, również podczas jej pobytu w szpitalu na operacji ortopedycznej w 2018r. , a stan taki przerwała informacja, że oskarżony jest żonaty, co skutkowało nakazaniem przez oskarżoną, by się wyprowadził z pensjonatu i zabrał swoje rzeczy, co finalnie nastąpiło w lutym 2020r.

W zarzutach I i II apelacji prokurator dając wiarę twierdzeniom oskarżyciela posiłkowego kwestionował wyrok argumentacją o błędności ustaleń faktycznych co braku uznania twierdzeń oskarżyciela posiłkowego własności przedmiotowych rowerów marki K. i C..

Jednocześnie nie odniósł się apelujący do wniosków zaskarżonego wyroku, iż oskarżona i oskarżyciel posiłkowy posiadali różne jednoślady, w tym o nazwach wskazanych w zarzutach, przez co nie sposób wykazać, jakie konkretnie rowery opisywała oskarżona składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

W odniesieniu do rowerów objętych zawiadomieniem, to słusznie sąd I instancji akcentował, iż przedmiotowe zawiadomienie i zeznania składane przez E. W. dotyczyły lakoniczne opisanych, niedookreślonych rowerów marki C. i roweru górskiego K.. Zakup obu wymienianych przez oskarżoną rowerów sfinansowała właśnie oskarżona, przy pomocy oskarżyciela posiłkowego, a były one przeznaczone do użytku gości pensjonatu, zatem nie przedstawiały większej wartości, korzystał z nich także oskarżyciel posiłkowy, dysponujący kluczami do pomieszczenia gospodarczego w którym były przechowywane. Rower marki C. ( zakupiony w N.) oskarżyciel posiłkowy sprzedał w 2019r., co sam przyznał, ale nie pamięta komu, gdzie i za jaką kwotę. Co stało się z drugim rowerem marki K., wymienianym przez oskarżoną, tego nie wiadomo. Z pewnością nie posiadała ona roweru K. z napędem elektrycznym, bo jak to wyjaśniła, takiego nigdy nie kupowała, jej rower tej marki był stary i jego dotyczyło zawiadomienie ( k.804 transkrypcja wyjaśnień na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2024r. ) dlatego w 2020r. wydała oskarżycielowi posiłkowemu rower K. z napędem elektrycznym, uznając że nie stanowi jej własności. Nota bene, oskarżyciel posiłkowy przyznał, że dokonał zakupu roweru maki K. (...) A. w 2012r. a następnie zakupił części do jego modyfikacji i instalacji akumulatora elektrycznego, zatem wykazał swą własność co do wydanego przez oskarżoną roweru.

Wobec powyższego nie ma uzasadnionych powodów by twierdzić, że ten właśnie rower elektryczny był objęty zawiadomieniem oskarżonej o kradzieży.

Tym samym upada słuszność argumentacji apelującego w omawianym zakresie I i II zarzutów.

Bezskutecznie apelujący dąży do wykazania błędności ustalenia wyroku ( zarzut III) , że oskarżyciel posiłkowy nie udowodnił, że sprzedaż biżuterii nastąpiła za zgodą E. W..

Po pierwsze, przeczy temu najbardziej zainteresowana oskarżona, w przekonujący sposób podając, że nie tylko nie miała zamiaru sprzedaży biżuterii, zwłaszcza za tak niską kwotę ( a wartość biżuterii potrafi oszacować, gdyż w N. przez 20 lat prowadziła biznes jubilerski). Patrząc na wskazaną argumentację przez pryzmat licznych pism składanych przez oskarżoną w toku procesu czy jej obszerne wyjaśnienia złożone na rozprawie nie sposób uznać braku racjonalności wywodów oskarżonej.

Po drugie, gdyby oskarżona chciała dokonać sprzedaży swej biżuterii, to uczyniłaby za pośrednictwem zaprzyjaźnionego jubilera w K., przesłuchanego w sprawie świadka M. P., który potwierdził, iż zajmował się konserwacją i ewentualnymi naprawami złotych zegarków należących do oskarżonej. Podał także przybliżoną wycenę zegarka marki T., podnosząc za oskarżoną, iż waga złotego zegarka to 100 gram, z czego sama bransoletka ważyła 90 gram złota 18- karatowego ( vide k. 805 akt- k. 77 transkrypcji).

Po trzecie, sam oskarżyciel posiłkowy niewiarygodnie powoływał się na zgodę oskarżonej na sprzedaż biżuterii i równie nieprzekonująco opisywał dokonanie transakcji sprzedaży w W. świadkowi M. J., mającej miejsce w restauracji, bez dokonania profesjonalnej wyceny, wydania jakiegokolwiek potwierdzenia nietypowej transakcji o niemałej wartości ( obejmującą liczne wyroby z 18 karatowego złota z brylantami, szafirami i perłami ), bez pokwitowania uzyskanej gotówki.

Po czwarte, równie nieprzekonujące pozostają zeznania świadka M. J., który powoływał się na odbycie – przy użyciu telefonu oskarżyciela posiłkowego - długiej rozmowy telefonicznej z kobietą ( będącej wedle oskarżyciela posiłkowego jego żoną k. 592-593 ), a która miała szczegółowo opisać właściwości, cechy i wygląd przedłożonej mu do sprzedaży biżuterii, przez co świadek mógł wnioskować, że prowadził rozmowę z właścicielką E. W.. Świadek ten przyznał dokonanie transakcji zakupu biżuterii bez wcześniejszej wyceny, bez wystawienia potwierdzenia transakcji i nawet bez pokwitowania zapłaconej kwoty 70 tys. złotych.

Rzecz jednak także i w tym, że ani D. D. vel Z. nie był mężem oskarżonej ani świadek M. J. nie znał oskarżonej ani wcześniej oskarżyciela posiłkowego.

Po piąte, twierdzenia mające uwiarygadniać wersję oskarżyciela posiłkowego, że dysponował odręcznymi notatkami oskarżonej z opisem i ceną poszczególnych sztuk biżuterii zostały zanegowane przez oskarżoną, która nigdy nie przekazywała mu żadnych zapisków opisujących kosztowności.

Zaakceptować zatem należy logiczne i przekonujące finalne wnioski wyroku iż na zapiskach tych, sporządzonych niedbale i odręcznie, brak jest podpisu oskarżonej , co oznacza ,że nawet gdyby je sporządziła osobiście , miały służyć jej jedynie dla jej własnych potrzeb i absolutnie nie stanowią dowodu ,że biżuterię przekazała ona oskarżonemu celem jej sprzedaży. Wypada zaznaczyć, że zapiski te obejmują większą ilość biżuterii niż opisana w zarzucie, co tym bardziej skłania do przekonania, że gdyby istotnie oskarżona zamierzała przekazać pokrzywdzonemu biżuterię, opisałaby tylko tą, którą mu udostępniła. Nie bez znaczenia jest okoliczność, że oskarżona z zawodu jest złotnikiem i zapewne, gdyby chciała spieniężyć swoje zbiory biżuterii , uczyniłaby to sama.

Suma przedstawianych przez wskazanych świadków okoliczności transakcji nakazuje logiczne wnioskowanie o niewiarygodności twierdzeń oskarżyciela posiłkowego o uzyskaniu zgody oskarżonej na sprzedaż biżuterii.

O braku wiarygodności wersji oskarżyciela posiłkowego świadczą także nie wyjaśnione przezeń sprzeczności co do noszonego nazwiska i stanu cywilnego. Jak to celnie akcentował sąd I instancji, w aktach sprawy pokrzywdzony naprzemiennie posługuje się nazwiskiem D. lub Z.. Składając zeznania w sprawie w KP w P. w dniu 27 lutego 2020 roku posługiwał się szwedzkim dowodem osobistym i przedstawiał się jako D. D. ( karta 39 ) , podobnie jak w zeznania na karcie 59 czy 62 , natomiast już 10.12.2020r będąc przesłuchiwany w KP W. W. pokrzywdzony figuruje jako D. Z.. Zauważyć należy ,że z systemu PESEL-SAD wynika ,że pokrzywdzony jako D. D. jest rozwiedziony od 1985 roku. Pokrzywdzony nie potrafił podać kiedy ożenił się z A. Z. , zeznając ,że ślub z A. Z. brał w 2013 roku ( karta 902 ) jednakże nie załatwił przez ponad 10 lat formalności w polskim USC. Skoro jednak w 2020 roku pokrzywdzony , pomimo zmiany nazwiska w 2013 roku , posługiwał się danymi D.…”.Podniesione tu sprzeczności poddają w wątpliwość prawdziwość twierdzeń oskarżyciela posiłkowego.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Kłodzku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie podlega uwzględnieniu wobec prawidłowej oceny dowodów dokonanej przez sąd I instancji i nieskutecznych zarzutów apelacji prokuratora.

3.2.

Apelacji oskarżyciela posiłkowego D. Z.:

-obraza prawa materialnego to jest art. 155 § 1 kc poprzez ustalenie przez sąd, że osoba dokonująca zakupu roweru i uwidoczniona w fakturze jako nabywca roweru K. (...) nie staje się właścicielem w sytuacji gdy subsumpcja stanu faktycznego do wskazanego przepisu przeczy możliwości przyjęcia takiego poglądu za prawdziwy , a także że nabywca roweru C. w N. którym był D. Z. nie stał się jego właścicielem,

-obraza prawa procesowego to jest art. 2 § 2 kpk i art.7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie w istocie dowolnej oceny dowodów prowadząca do stwierdzenia , że D. Z. , poprzednio D. nie stał się właścicielem roweru K. (...) mimo wskazania jego danych w fakturze sprzedaży jako nabywcy pojazdu, - obraza prawa procesowego to jest art. 2 § 2 kpk i art.7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie w istocie dowolnej oceny dowodów poprzez stwierdzenie , że nabywca w sklepie w N. roweru C. , którym był pokrzywdzony nie stał się jego właścicielem w sytuacji, gdy osoba zawierająca umowę kupna - sprzedaży z sprzedawcą staje się na mocy art. 155 § 1 kc jego właścicielem,

-obraza prawa procesowego to jest art. 2 § 2 kpk i art.7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie w istocie dowolnej oceny dowodów poprzez przyjęcie ,że nie ma dowodów aby oskarżona fałszywie pomówiła pokrzywdzonego o kradzież biżuterii w sytuacji , gdy biżuterie rzekomo utraconą przekazała pokrzywdzonemu na sprzedaż w W. wskazując w uczynionych przez siebie notatkach wycenę poszczególnych przedmiotów przekazanych na sprzedaż , jak również uznanie iż pan J. nie negocjował z oskarżoną cen poszczególnych przedmiotów dostarczonych mu na polecenie oskarżonej przez pokrzywdzonego w sytuacji , gdy prawidłowa analiza zebranych dowodów winna prowadzić do odmiennej niż uczyniona przez sąd oceny dowodów,

-błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu , iż D. Z. nie udowodnił zakupu roweru K. (...) koloru srebrnego mimo treści faktury zakupu tego roweru na jego nazwisko oraz roweru C. mimo treści zeznań pokrzywdzonego oraz świadka R. W. oraz wyjaśnień samej oskarżonej , iż zakupu tego roweru dokonał pokrzywdzony tyle, że rzekomo za jej pieniądze,

-błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu , iż E. W. mogła pomylić rower K. (...) koloru srebrnego z jakimś bliżej niesprecyzowanym starym klasycznym rowerem K. stanowiącym jej własność w sytuacji , gdy oględziny przedmiotowego roweru K. (...) koloru srebrnego doprowadziły do ustalenia, że ktoś celowo i z rozmysłem dokonał uszkodzenia przedmiotowego roweru odcinając napęd elektryczny od ramy roweru , a tym samym dokonując jego istotnego uszkodzenia , które to działania wykluczało możliwość pomyłki, tym bardziej że oskarżona nigdy nie twierdziła w żadnym postępowaniu ,że posiadała rower elektryczny ,

-błąd w ustaleniu faktycznym polegający na uznaniu , iż oskarżona mogła nie wiedzieć , że

pokrzywdzony jest właścicielem roweru marki C. zakupionego w N. przez

D. Z. bowiem twierdzi ,że przekazała na ten zakup pieniądze w sytuacji, gdy powszechna znajomość treści umowy kupna - sprzedaży zdefiniowana w art. 155 § 1 kc przeczy przyjęciu takiego toku myślenia,

-błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu , iż D. Z. nie dokonał

sprzedaży biżuterii oskarżonej w W. świadkowi M. J. mimo

zeznań nabywcy tej biżuterii jubilera J., zeznaniom pokrzywdzonego oraz dowodami w postaci kartki z zapiskami oskarżonej zawierającymi nazwy i ceny biżuterii.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

D. Z. złożył oświadczenie o wykonywaniu praw oskarżyciela posiłkowego w odniesieniu do zarzutu I – czynu kwalifikowanego z art. 234 kk ( oświadczenie k. 679 akt), zatem tylko w tym zakresie możliwe jest odnoszenie się do jego apelacji.

Ponieważ w zakresie zarzutu I-go apelacji prokuratora odniesiono się wyczerpująco w sekcji 3.1 wyżej, niniejszym tam zawarte motywy są aktualne i co do tej apelacji.

Uzupełniająco wypada wskazać, iż na błędność zarzutu sformułowanego jako obrazy prawa materialnego art. 155 § 1 kc. Zarzut tego rodzaju można postawić skutecznie, o ile apelujący akceptuje ustalenia faktyczne wyroku, co wszak nie wystąpiło w niniejszej sprawie wobec dalej stawianych – nieskutecznie - zarzutów obrazy prawa procesowego.

Wniosek

o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie podlega uwzględnieniu wobec prawidłowej oceny dowodów dokonanej przez sąd I instancji i nieskutecznych zarzutów obu apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie uniewinniające oskarżoną.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.  Sąd I instancji poczynił trafne ustalenia faktyczne, a następnie ich prawidłową subsumpcję, skutkującą słusznym uniewinnieniem oskarżonej.

2.  Nieskuteczność zarzutów apelacyjnych obu apelacji.

3.  W sprawie nie wystąpiły podstawy bezwzględne z art. 439 § 1 kpk dla uchylenia orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacyjnych.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II. III

II. O kosztach procesu należnych Skarbowi Państwa od oskarżyciela posiłkowego – wobec przegrania apelacji - orzeczono na podstawie art.636 § 1 i § 2 kpk i w zw. 13 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r.(tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

III. Natomiast w konsekwencji nieuwzględnienia apelacji prokuratora i utrzymania w mocy wyroku uniewinniającego należało stwierdzić, że wydatki postępowania apelacyjnego w części związanej z tą apelacją ponosi Skarb Państwa ( art. 636 § 1 i § 2 kpk).

7.  PODPIS

SSO Tomasz Wysocki SSO Ewa Rusin SSO Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie uniewinniające

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel posiłkowy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie uniewinniające

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia