Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

1.Przewodnicząca:

1.SSO Ewa Rusin

1.Protokolant:

1.Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 195/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 05 listopada 2024 roku sygn. akt VI K 814/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ obrońca

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

W. S.

Nie był dotychczas karany sądownie.

Dane KRK z dnia 14.03.2025r.

745

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dane KRK z dnia 14.03.2025r.

Niekwestionowane.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a wyrażający się w:

a. przyjęciu, że oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym i spowodował wypadek w rozumieniu art. 177 § 1 KK, skoro włączając się do ruchu nie zachował szczególnej ostrożności, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu rowerzyście, zajechał mu drogę i doprowadził do zderzenia prowadzonego przez siebie samochodu z rowerem, czym zrealizował znamiona w/w czynu zabronionego, podczas gdy oskarżony nie naruszył żadnych przepisów i wynikających

z nich zasad ruchu drogowego, albowiem włączał się do ruchu bardzo powoli, co najwyżej z prędkością pieszego, wychylając się i finalnie zatrzymując na samym wyjeździe z posesji nr (...) we W., w miejscu, w którym - wbrew tezie Sądu - nie powinien spodziewać się rowerzysty jadącego od prawej strony kierowcy drogą pieszo -rowerową lewą jej częścią przy samej krawędzi tej drogi, skoro do wypadku doszło na przecięciu się drogi wyjazdowej z posesji (nieutwardzonej) z drogą pieszo - rowerową (utwardzoną), a więc w miejscu, w którym nie mógł spowodować zagrożenia dla innych, prawidłowo poruszających się uczestników ruchu drogowego, zwłaszcza prawidłowo poruszających się po tej drodze rowerzystów, a tym samym pomiędzy jego zachowaniem, a zaistniałym wypadkiem nie zachodzi wymagany związek przyczynowo - skutkowy;

b. stwierdzeniu, że pokrzywdzony swoim zachowaniem na drodze nie przyczynił się do zaistnienia wypadku, podczas gdy naruszył on zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym - obowiązek zachowania

szczególnej ostrożności (art. 3 w zw. z art. 33 § 1 UPoRD zd, drugie), zasadę ograniczonego (art. 4 UPoRD) oraz obowiązek jazdy możliwie

blisko prawej krawędzi drogi (art. 16 ust. 4 UPoRD) - tak istotnie, że wyłącza to wszelką odpowiedzialność oskarżonego, a co wynika z faktu, iż pokrzywdzony nienależycie obserwował przedpole, w żaden sposób

nie zareagował na zaistniałą sytuację na drodze, nie podjął żadnych działań obronnych, w tym zwłaszcza nie hamował, co uniemożliwił

sobie lub co najmniej istotnie ograniczył trzymając na rowerze w prawej ręce 11-to kilogramowego psa, który odwracał jego uwagę i wykluczał możność skorzystania z tylnego (prawego) hamulca, który jako główny

powinien być używany w pierwszej kolejności, znajdującego się na kierownicy, którą trzymał tylko lewą ręką, jadąc jednocześnie blisko

lewej krawędzi drogi i uderzając w samochód na przecięciu się drogi wyjazdowej z posesji i pieszo - rowerowej, którym to zachowaniem

naruszającym podstawowe zasady bezpiecznej jazdy na rowerze

pokrzywdzony bezpośrednio udaremnił podjęcie przez siebie jakichkolwiek działań obronnych, ale i przez kierującego samochodem, powodując wypadek, pomimo obiektywnej możliwości jego uniknięcia;

c. celowym zaniechaniu przez Sąd wskazania części drogi pieszo-rowerowej, którą poruszał się rowerzysta i zarazem miejsca, w którym doszło do zderzenia się obu pojazdów, a także przyczyn, dla których rowerzysta nie podjął żadnych manewrów obronnych, mimo, iż obiektywnie miał możliwość uniknięcia zderzenia, podczas gdy fakty te należycie uwzględnione prowadzą do diametralnie odmiennej, niż ta zaprezentowana przez Sąd, karnoprawnej oceny zachowania się uczestników tego zdarzenia drogowego, decydując o wyłącznej winie rowerzysty za spowodowanie wypadku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono, pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały.

Apelujący nie wykazał, by w niniejszym postępowaniu dokonano dowolnych ustaleń faktycznych bez podstawy dowodowej. Autor apelacji nie uznając innych ocen i racji niż własne, fragmentarycznie traktuje materiał dowodowy opierając się na wyjaśnieniach oskarżonego, bezpodstawnie i dowolnie dowodząc, że oskarżony należycie obserwował drogę a winę za spowodowanie wypadku ponosi pokrzywdzony.

Okoliczności faktyczne badanej sprawy wszak nie są skomplikowane, zostały ustalone - wbrew zarzutom apelacji - w oparciu o prawidłowo przeprowadzone i nienagannie ocenione dowody. Dowody osobowe w postaci zeznań pokrzywdzonego i zbieżnych z nimi w zasadniczej części wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań pasażerki pojazdu prowadzonego przez oskarżonego, jego żony świadka B. S., a także protokoły oględzin miejsca wypadku i pojazdów, szkic, dokumentacja fotograficzna oględzin, dostarczyły miarodajnej podstawy tych ustaleń.

Sąd I instancji wyniki oceny dowodów wyczerpująco przedstawił w pisemnych motywach ( w niczym tu nie uchybiając kryteriom art. 7 kpk) , uzupełniając je o należycie wyprowadzone wnioski ocenne co do przyczyny wypadku, korzystając z opinii dwóch biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych D. C. i M. M.. Doprowadziło to do słusznego wniosku końcowego o sprawstwie i zawinieniu oskarżonego co do zarzucanego mu czynu, kwalifikowanego z art. 177 § 1 kk.

Mianowicie do rozpatrywanego wypadku komunikacyjnego doszło w porze dziennej, przy bardzo dobrych warunkach atmosferycznych. Pokrzywdzony poruszał się rowerem w pasie drogowym drogi wojewódzkiej (...) we W., po drodze ciągiem pieszo- rowerowym , równoległym do jezdni drogi wojewódzkiej i wchodzącej w jej skład, bezpośrednio przed zdarzeniem wziął na ręce swego psa i kontynuował w ten sposób jazdę, przy czym psa trzymał w prawej ręce, lewą zaś trzymał na kierownicy. Pokrzywdzony zmierzał do posesji nr (...), gdzie mieścił się warsztat samochodowy, do którego oddał do naprawy swój samochód.

Wjazd do tej posesji znajdował się po lewej stronie jego kierunku jazdy, w tym samym czasie z tej posesji wyjeżdżał swym pojazdem oskarżony, włączając się do ruchu ( podkr. SO). .

Skoro oskarżony włączał się do ruchu, to zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 Prd, był obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu. Wskazał sąd I instancji na definicję owej szczególnej ostrożności, polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie.

Poruszanie się pokrzywdzonego rowerzysty na drodze dla rowerów, którą zamierzał przejechać oskarżony, nie powinno być zaskoczeniem dla oskarżonego, chociażby wobec pory dziennej i dobrych warunków atmosferycznych.

W tych warunkach sytuacyjnych zgodnie art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prd, oskarżony jako kierujący pojazdem, przejeżdżając przez drogę dla rowerów poza jezdnią, był obowiązany ustąpić pierwszeństwa kierującemu rowerem ( a także hulajnogą elektryczną lub urządzeniem transportu osobistego oraz osobie poruszającej się przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch).

Oskarżony tych powinności nie spełnił, gdyby należycie obserwował drogę dla rowerów ( a co mogło być dlań utrudnione z powodu zasłaniającego częściowo widoczność banera reklamowego po jego prawej stronie), to mógł dostrzec pokrzywdzonego rowerzystę i ustąpić mu pierwszeństwa przejazdu i nie doszłoby do zajechania drogi rowerzyście, skutkującego zderzeniem i spowodowaniem u niego dotkliwych obrażeń ciała.

Przywołany w apelacji przepis art. 33 ust. 1. Kierujący rowerem lub hulajnogą elektryczną jest obowiązany korzystać z drogi dla rowerów, drogi dla pieszych i rowerów lub pasa ruchu dla rowerów, jeżeli są one wyznaczone dla kierunku, w którym się porusza lub zamierza skręcić. Kierujący rowerem lub hulajnogą elektryczną, korzystając z drogi dla pieszych i rowerów, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustępować pierwszeństwa pieszemu precyzuje obowiązek rowerzysty zachowania szczególnej ostrożności i ustępowania pierwszeństwa pieszemu ( podkr. SO), o ile korzysta z drogi dla pieszych i rowerów, zaś wedle ustaleń wyroku oprócz pokrzywdzonego żaden pieszy się tamże nie poruszał i pieszego pokrzywdzony nie potrącił.

Pokrzywdzony w swych zeznaniach stanowczo zaprzeczył kierowaniu rowerem z dużą prędkością, a zważywszy, że nie tylko wiózł psa ale i zamierzał skręcając w lewo zjechać do warsztatu samochodowego, to i doświadczenie życiowe taką wersję w całej rozciągłości potwierdza. Zatem depozycjom oskarżonego i świadka B. S. o nadmiernej prędkości poruszania się pokrzywdzonego rowerem sąd I instancji słusznie nie dał wiary, są one wyłącznie wymyśloną wersją na użytek linii obrony.

Równie chybione pozostają twierdzenia apelacji o naruszeniu przez pokrzywdzonego zasad bezpieczeństwa przez przewożenie psa i zaniechanie manewru obronnego, skoro w okolicznościach zdarzenia to pokrzywdzonemu rowerzyście kierujący pojazdem oskarżony włączający się do ruchu był obowiązany ustąpić pierwszeństwa, zaś wedle zeznań pokrzywdzonego manewr pojazdu oskarżonego był na tyle nagły, że uderzył rowerem w bok pojazdu, nie mógł podjąć żadnych manewrów obronnych. Tym samym nie znajduje także uzasadnienia twierdzenie o przyczynieniu się pokrzywdzonego do przedmiotowego wypadku.

3.2.

2. obrazy przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na treść orzeczenia:

a. art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK i 2 § 2 KPK, polegającą na selektywnej, niespójnej i niekonsekwentnej, niezgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, pomijającej lub dowolnie interpretującej okoliczności korzystne dla oskarżonego oraz jednocześnie umniejszającej znaczeniu okoliczności niekorzystnych dla pokrzywdzonego, a w konsekwencji dowolnej ocenie dowodu z :

i. wyjaśnień oskarżonego, który słusznie zaprzeczył, aby w zaistniałej sytuacji drogowej naruszył przepisy ruchu drogowego i wynikające z nich zasady bezpieczeństwa oraz by spowodował wypadek drogowy;

ii. zeznań świadka B. S. i nieuwzględnieniu treści jej zeznań przy budowaniu podstawy faktycznej wyroku, zwłaszcza co do miejsca wypadku, mimo, że Sąd w tym zakresie nie odmawia świadkowi wiary, lecz nie czyni jednocześnie na ich podstawie w tym zakresie żadnych ustaleń;

iii. zeznań pokrzywdzonego w zakresie uznania, że dostrzeżone przez Sąd rozbieżności w jego depozycjach są drobne, a przez to mają drugorzędne znaczenie, nie pozbawiające pokrzywdzonego wiarygodności, choć odnoszą się do kwestii relewantnych z punktu widzenia karnoprawnej oceny zachowania się obu uczestników zdarzenia, dotyczących obserwacji przedpola i widoczności oraz prędkości, z jaką mieli się oni poruszać, a które to Sąd pomija w podstawie faktycznej wyroku i ferowanych ocenach prawnych;

iv. opinii biegłych sądowych D. C. i M. M. jak dowodów pełnowartościowych, pozwalających na ich podstawie czynić w sprawie ustalenia faktyczne, iż oskarżony jest wyłącznym sprawcą wypadku, podczas gdy opinie te nie mogą stanowić miarodajnej podstawy ustaleń faktycznych i wyrokowania w sprawie, albowiem od początku były kontestowane przez obronę jako mające przymiot dowolnych, jednostronnych, nielogicznych powierzchownych, niepełnych, nieodpowiadających na postawione pytania i tezy dowodowe, w tym zwłaszcza nie zawierają żadnej analizy zachowania rowerzysty z punktu widzenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a co jednoznacznie potwierdziła uzupełniająca opinia ustna złożona przez biegłego C. na rozprawie w dniu 29.10.2024 r. jako rażąco sprzeczna ze standardami opiniowania przez biegłych oraz przepisami prawa;

v. prywatnej opinii biegłego W. Ł. poprzez jej zdyskwalifikowanie jako niewiarygodnej i nieodnoszącej się do całości materiału dowodowego, sprzecznej z tym, który Sąd uczynił podstawą swoich ustaleń faktycznych, a tym. samym, nieuwzględnieniu treści z niej płynących, kompleksowo i prawidłowo analizujących okoliczności zdarzenia, a zwłaszcza - w przeciwieństwie do opinii biegłych sądowych D. C. i M. M. - zachowanie obu jego uczestników, która to opinia potwierdza słuszność prezentowanej linii obrony w zakresie karnoprawnej oceny zachowania oskarżonego i pokrzywdzonego w ramach zdarzenia drogowego z dnia 16.06.2021 r., braku możliwości przypisania zachowaniu oskarżonego znamion przestępstwa z art. 177 § 1 KK.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podnoszona obraza prawa procesowego z art. 438 pkt 2) kpk może dotyczyć jedynie niezgodności przebiegu postępowania z wymogami prawa procesowego poprzez zaniechanie wypełnienia konkretnych nakazów lub naruszenie zakazów proceduralnych, ewentualnie przepisów dotyczących samego orzekania czy konstruowania orzeczenia. Tego rodzaju obraza przepisów procesowych nadto musi skutkować wpływem na treść wyroku.

Nie sposób zaaprobować słuszność tego zarzutu apelacji obrazy prawa procesowego art. 410 kpk, bo apelujący nie wykazał, by sąd I instancji pominął jakiekolwiek dowody, zwłaszcza istotne dla rozstrzygnięcia.

Zarzut tego rodzaju byłby zasadny w przypadku, gdyby sąd opierał rozstrzygnięcie na materiale dowodowym, który w sprawie nie został ujawniony, bądź orzekał w oparciu jedynie o część ujawnionego materiału dowodowego. Takiego uchybienia sąd odwoławczy nie dostrzegł także z urzędu. Stanowisko powyższe wspiera powszechnie akceptowana wykładnia sądowa cyt. Zarzucając naruszenie art. 410 k.p.k. skarżący powinien wskazać istotne dla sprawy dowody, które by zostały w analizie dowodowej pominięte, niedopuszczone, nieprzeprowadzone lub przeprowadzone w sposób sprzeczny z prawem i z tego powodu niemożliwe do włączenia do analizy całokształtu materiału dowodowego.( tak w aprobowanym wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2023 r. II AKa 405/21,LEX nr 3725391.

Jak to już wskazano w sekcji 3.1 zaskarżony wyrok poprzedziło prawidłowe postępowanie dowodowe i trafna ocena całokształtu zebranych dowodów, prowadząca do obiektywnych ustaleń faktycznych. Przeprowadzona w sposób bezstronny i rzeczowy ocena dowodów nie zawiera błędów natury logicznej i faktycznej, jest zgodna jest ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, czyniąc zadość kryteriom zawartym w przepisie art. 7 kpk.

Uznanie przy zastosowaniu kryteriów art. 7 kpk za wiarygodne jednych dowodów i odrzucenie wiarygodności innych, to prawidłowy proces ocenny, zaś następcze oparcie ustaleń faktycznych na dowodach ocenionych jako wiarygodne nie może zostać potraktowane jako obraza art. 7 kpk tylko dlatego, iż ustalenia te nie są akceptowane przez wnoszącego apelację, który we wniesionym środku odwoławczym dokonał prezentacji własnych wniosków co do wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego i zeznań 2-ch świadków.

Myli się także apelujący podnosząc, że dotychczasowe opinie biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków są obarczone wadami, sprzeczne wewnętrznie i niepełne, takich mankamentów nie wykazał w apelacji i takich nie stwierdził sąd odwoławczy z urzędu.

Wywiedzione wnioski opinii biegłych nie mogą być odczytane jako niepełne czy wewnętrznie sprzeczne tylko dlatego, że apelujący chciałby stwierdzenia braku dowodów sprawstwa oskarżonego. Nie występują przez to uzasadnione przesłanki dla zasięgania opinii uzupełniającej w trybie art. 201 kpk.

Oczywiście wadliwie apelujący powołuje się na „prywatną opinię biegłego W. Ł.” jako pełnoprawny dowód o decydującym znaczeniu w sprawie. W. Ł.nie został powołany przez sąd ( ani w postępowaniu przygotowawczym) do wydania opinii w sprawie i statusu biegłego w tej sprawie w ogóle nie posiada.

Przypomnieć także się godzi, że zgodnie z dyspozycją art. 393 § 1 kpk mogą być odczytywane na rozprawie protokoły oględzin, przeszukania i zatrzymania rzeczy, opinie biegłych, instytutów, zakładów lub instytucji, dane o karalności, wyniki wywiadu środowiskowego oraz wszelkie dokumenty urzędowe złożone w postępowaniu przygotowawczym lub sądowym albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę.

Bezsprzecznie jednak w świetle art. 194 kpk i art. 200 § 1 kpk opinia uzyskuje kodeksowy status opinii biegłego, gdy sporządzona została przez osobę będącą biegłym i powołaną do tego na podstawie odpowiedniej decyzji sądu lub organu prowadzącego postępowanie karne. "Opinia prywatna" może być dowodem w sprawie i choć na jej podstawie organ procesowy nie może czynić ustaleń faktycznych w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych, to może ona wskazywać na konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lub jego uzupełniającego przesłuchania, na okoliczność wniosków wynikających z tego prywatnego dokumentu lub nawet powołania innego biegłego w wypadkach wskazanych w art. 201 kpk.

Taka potrzeba procesowa w niniejszej sprawie nie wystąpiła.

3.3.

3. obraza przepisów prawa materialnego :

a.art. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym (UPoRD), polegającą na jego błędnym zastosowaniu w odniesieniu do zachowania oskarżonego, który wyrażonej tym przepisem zasady bezpieczeństwa nie naruszył, przy jednoczesnym pominięciu zachowania rowerzysty i nieuwzględnieniu, że to właśnie pokrzywdzony nie zachował szczególnej ostrożności poruszając się po drodze pieszo-rowerowej, zwłaszcza na skrzyżowaniu dróg, co wynikało z faktu, że Sąd podzielił w całości wnioski opinii biegłego C. i bezrefleksyjnie przyjął w ślad za nim, że do rowerzysty powyższa reguła nie ma zastosowania;

b.art. 4 oraz art. 16 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez zaniechanie dokonania ich wykładni i zastosowania w odniesieniu do zachowania rowerzysty w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia

16.06.2021 r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego można skutecznie stawiać, o ile apelujący nie kwestionuje ustaleń faktycznych.

W niniejszej sprawie natomiast apelujący sformułował uprzednio zarzuty błędnych ustaleń faktycznych a następnie obrazy prawa procesowego.

Błędnie apelujący twierdzi, że do wypadku doszło na skrzyżowaniu dróg i dopasowuje do tej tezy argumentację prawną, tj. wbrew realiom faktycznym zdarzenia oraz definicji ustawowej apelujący w uzasadnieniu błędnie zakłada i argumentuje, że do przedmiotowego wypadku doszło na skrzyżowaniu dróg, zamiast na drodze dla rowerów, podczas gdy art. 2 ust. 10) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym ( dalej : Prd) definiuje skrzyżowanie – jako część drogi będącą połączeniem dróg albo jezdni jednej drogi w jednym poziomie, z wyjątkiem połączenia drogi o nawierzchni twardej z drogą o nawierzchni gruntowej lub z drogą wewnętrzną ( podkr. SO).

Ponadto powoływanie się apelującego na zasady ogólne art. 3, 4 czy 16 ust.4 Prd z jednoczesnym pominięciem omawianych już regulacji szczegółowych art. 17 ust. 1 pkt. 1 i ust. 2 (zasad włączania się do ruchu) oraz art. 27 ust. 3 Prd (obowiązków kierującego pojazdem wobec kierującego rowerem czy przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch), dowodzi wyłącznie dowolnego i spłyconego rozumowania.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od

zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nieskuteczność zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1). Bezpodstawność zarzutów apelacyjnych z przyczyn wykazanych w sekcji 3.1. – 3.3.

2). W sprawie nie wystąpiły podstawy bezwzględne z art. 439 § 1 kpk dla uchylenia orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacyjnych.

3) Brak podstaw faktycznych dla modyfikacji rozstrzygnięć o konsekwencjach prawnych skazania, w tym stwierdzenia przesłanek z art. 440 kpk, podlegających uwzględnieniu na korzyść oskarżonego.

4) Nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego obliguje sąd odwoławczy do zbadania zasadności orzeczenia w zakresie wymiaru kary.

Wobec braku apelacji na niekorzyść oskarżonego zaaprobować należy zaskarżony wyrok jako spełniający kryteria zawarte w art. 53 § 1 i § 2 kk, choć wymierzoną karę grzywny uznać wypada za łagodną. Orzeczono bowiem karę wolnościową przy zastosowaniu dobrodziejstwa art. 37 a § 1 kk ( tj. łagodniejszego rodzaju niż przewidziana w art. 177 §1 kk wyłącznie kara pozbawienia wolności), w relatywnie niewielkiej kwocie 200 stawek dziennych po 20 złotych każda. Taki wymiar kary powinien osiągnąć cel wychowawczy i zapobiegawczy wobec oskarżonego, jednocześnie nie stanowi dla oskarżonego ponadprzeciętnej dolegliwości.

Trafnym wzmocnieniem wychowawczego oddziaływania orzeczonej grzywny jest rozstrzygnięcie o nawiązce na rzecz pokrzywdzonego w pkt. II dyspozycji wyroku.

Ukształtowane w ten sposób konsekwencje karnoprawne odpowiadają także potrzebom ogólnoprewencyjnym tj. społecznego oddziaływania wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O należnych Skarbowi Państwa kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.636 § 1 kpk i art.627 kpk oraz na podstawie art.8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./, zasądzając je od oskarżonego wobec przegrania apelacji.

7.  PODPIS

SSO Ewa Rusin

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o sprawstwie i zawinieniu.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana