Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

1.Przewodniczący:

2.Sędziowie:

1.SSO Ewa Rusin (spr.)

2.SO Adriana Skorupska

3.SR (del. do SO) Sebastian Kowalski

1.Protokolant:

1.Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 205/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 2 września 2022r. sygn. akt VI K 964/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. K.

1. Ubezpieczyciel (...) w W. w związku z wypadkiem będącym przedmiotem niniejszego postępowania przyznał pokrzywdzonej I. N. w toku postępowania likwidacyjnego tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania łącznie, kwotę 20.926,62 zł, na którą składały się:

- zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę - art. 445 kc – 4.500 zł

- koszty rehabilitacji – 4.010 zł;

- koszty rehabilitacji – 3950 zł;

- koszty opieki – 2.580 zł

- koszty opieki – 2.500 zł

- koszty opieki – 2.400 zł

- koszty leczenia - 313,62 zł

- koszty sprzętu ortopedycznego – 292 zł;

- koszty przejazdów - 243 zł

- koszty leczenia - 138 zł

- koszt zakupu chodzika i nasadki – 292 zł

- koszty przejazdu – 243 zł.

Wskazane wyżej kwoty odszkodowania i zadośćuczynienia zostały wpłacone pokrzywdzonej, a złożone przez I. N. odwołanie od decyzji ubezpieczyciela nie zostało rozpoznane, gdyż w jego trakcie pokrzywdzona zmarła.

2. Oskarżona A. K. nie figuruje w kartotece Krajowego Rejestru Karnego.

Odwołanie od decyzji wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 06.05.2019r.

Informacja Krajowego Rejestru Karnego

378 – 379

k. 383

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Odwołanie od decyzji wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 06.05.2019r.

Informacja Krajowego Rejestru Karnego.

Dokumenty niekwestionowane w toku postępowania.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut nr 1 z apelacji prokuratora:

obrazy przepisów prawa materialnego, tj. przepisu art. 39 pkt 7 k.k. w zw. z art. 37a § 1 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k., w związku z orzeczeniem przez Sąd I instancji świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej poprzez, po pierwsze, zaniechanie wskazania prawidłowej podstawy prawnej tego orzeczenia, tj. przepisu art. 39 pkt 7 k.k. w zw. z art. 37a § 1 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. i błędne powołanie jako podstawy wymiaru świadczenia pieniężnego nieistniejącej jednostki redakcyjnej, tj. art. 39 § 7 k.k. w zw. z art. 37a § 1 k.k. w zw. z art. 43 a § 1 k.k., a po wtóre, błędne orzeczenie na podstawie powyższych przepisów świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej podczas, gdy w przypadku skazania oskarżonej za czyn z art. 177 § 2 k.k. brak było przesłanek do orzeczenia tego świadczenia pieniężnego

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodzić należało się z oskarżycielem publicznym, że Sąd I instancji orzekając wobec oskarżonej A. K. świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego wskazanych przez apelującego. Sąd ten nie tylko, jak słusznie wskazał apelujący, powołał w postawie wymiaru świadczenia pieniężnego nieistniejącą jednostkę redakcyjną tj. przepis art. 39 § 7 k.k., zamiast 39 pkt 7 k.k., to w dodatku orzekł świadczenie pieniężne bez istniejącej ku temu materialnoprawnej podstawy.

Zważywszy na wymóg art. 4 § 1 kk ( stosowania ustawy względniejszej w razie kolizji ustaw) w pierwszej kolejności wskazać należy, iż w dacie 12 lutego 2019r. tj. dacie przypisanego oskarżonej czynu z art. 177 § 2 kk, żaden z przepisów prawa materialnego nie przewidywał możliwości prawnej orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Obwiązujący wtenczas przepis art. 43 a § 1 i 2 kk ( regulujący zasady zasądzania tego świadczenia) oraz art. 37 a kk („ Jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4”) takiej możliwości nie przewidywały, zaś ten ostatni nie zawierał nawet jakiegokolwiek odnośnika do środków karnych.

Wobec zmiany art. 37 a § 1 kk (w brzmieniu obowiązującym od 19 czerwca 2020r.) „ Jeżeli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 3 miesięcy albo grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek kamy, środek kompensacyjny lub przepadek.”) tenże przywołany w pkt. II dyspozycji zaskarżonego wyroku przepis takiej możliwości nie przewiduje.

Wniosek

o wyeliminowanie orzeczenia o świadczeniu pieniężnym na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek z powodów omówionych powyżej okazał się zasadny, co skutkowało uchyleniem orzeczenia o świadczeniu pieniężnym orzeczonego w pkt II zaskarżonego wyroku.

3.2.

Zarzut nr 2 z apelacji prokuratora :

obrazy przepisów prawa materialnego, tj. przepisu art. 46 § 1 k.k., polegającej na zaniechaniu orzeczenia od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, pomimo złożenia przez pokrzywdzonego wniosku o orzeczenie środka kompensacyjnego, które to orzeczenie miało w tym wypadku charakter obligatoryjny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelujący niezasadnie wywodzi obowiązek orzeczenia od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jedynie z faktu złożenia przez niego wniosku w tym zakresie.

W niniejszej sprawie pokrzywdzona A. K. wskutek przypisanego oskarżonej czynu nie doznała śmiertelnych obrażeń ciała, a jedynie ciężkiej choroby długotrwałej. Zmarła przed rozpoczęciem przewodu sądowego w sprawie niniejszej w dniu 9 lutego 2020r. ( vide : kopia aktu zgonu k. 219 akt).

Możliwość orzeczenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę reguluje przepis art. 46 k.k. Zgodnie z tym przepisem w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się (§ 1).

Powyższe oznacza, że w przypadku orzeczenia zadośćuczynienia, którego dotyczy podniesiony zarzut, stosować należy wprost przepisy prawa cywilnego. Kodeks cywilny natomiast reguluje możliwość dochodzenia zadośćuczynienia i odszkodowania w wypadku śmierci poszkodowanego w przepisach art. 445 k.c. i art. 446 k.c. Z treści przepisu art. 445 § 1 k.c. wynika wprost, że w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, a zatem w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Bezsprzecznie pokrzywdzona I. N. wskutek wypadku spowodowanego przez oskarżoną A. K. w dniu 12 lutego 2019r. doznała cierpień fizycznych, a zatem orzeczenie na jej rzecz zadośćuczynienia byłoby jak najbardziej zasadne. Powyższe nie oznacza jednak, że ewentualna kwota zadośćuczynienia należna pokrzywdzonej winna być automatycznie zasądzona na rzecz jej następcy prawnego syna A. N.. Kwestię dotyczącą dochodzenia zadośćuczynienia należnego poszkodowanemu w wypadku jego śmierci reguluje przepis art. 445 § 3 k.c. Zgodnie z jego treścią roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców tylko wtedy, gdy zostało uznane na piśmie albo gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego.

Warunek ten nie został jednak spełniony w niniejszej sprawie. Pokrzywdzona I. N., poza zgłoszeniem szkody ubezpieczycielowi, nie wytoczyła powództwa o zadośćuczynienie, także w niniejszym postępowaniu żądania takiego nie zgłosiła. Wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia został złożony w toku niniejszego postępowania, już po śmierci pokrzywdzonej, pierwszy podczas rozprawy w dniu 06 grudnia 2021r. (k. 298), kolejny na rozprawie w dniu 18 maja 2022r. (k. 311v). Roszczenie o zadośćuczynienie nie zostało również uznane na piśmie (za życia poszkodowanej). W tej sytuacji oskarżyciel posiłkowy nie mógł dochodzić zadośćuczynienia jako roszczenia matki, ponieważ nie zostały spełnione warunki z art. 445 § 3 k.c., a tym samym obowiązek ten nie przeszedł na spadkobiercę.

Niezależnie od powyższego zadośćuczynienie jest roszczeniem osobistym, krzywdy doznaje konkretna osoba i jej jest ono należne. Nie można też pominąć tej okoliczności, że I. N. otrzymała w toku postępowania likwidacyjnego tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania kwotę 20.926,62 zł, co zostało ustalone w postępowaniu odwoławczym. Ewentualne dochodzenie wyższej kwoty przysługiwałaby jedynie pokrzywdzonej, co potwierdza fakt zakończenia postępowania likwidacyjnego wraz z jej śmiercią.

Sąd odwoławczy nie znalazł też podstaw do zasądzenia na rzecz oskarżyciela posiłkowego nawiązki przewidzianej w art. 46 § 2 k.k. Przepis ten stanowi, że orzeczenie obowiązku określonego w § 1 jest znacznie utrudnione, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200 000 złotych na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu (podobnie stanowi art. 446 § 4 k.c.). Przepis ten nie mógł jednak znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie, bowiem śmierć pokrzywdzonej I. N. nie była wynikiem przestępstwa popełnionego przez A. K.. Wyższe wykluczało zastosowanie art. 46 § 2 k.k. Z tego też powodu oskarżyciel posiłkowy nie mógłby dochodzić zadośćuczynienia na drodze cywilnej w oparciu o przepis art. 446 § 4 k.c. zgodnie z którym sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Wniosek

o orzeczenie od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego, na podstawie art. 46 § 1 k.k., zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 5.000 zł

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na bezzasadność podniesionego zarzutu omówionego powyżej.

3.3.

Zarzut nr 3 z apelacji prokuratora:

rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej kary 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł za przypisany czyn z art. 177 § 2 k.k., przy zastosowaniu art. 37a § 1 k.k., podczas, gdy wobec prawidłowego przyjęcia, że w wyniku zdarzenia spowodowanego przez oskarżoną, pokrzywdzona doznała ciężkiego naruszenia czynności ciała, stanowiącego ciężką chorobę długotrwałą, co skutkowało zaostrzeniem kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonej, koniecznym było orzeczenie surowszej kary grzywny, odpowiadającej znacznemu stopniowi winy i społecznej szkodliwości tego czynu

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że orzeczona kara pozostaje rażąco niewspółmierna, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można byłoby przyjąć, że pomiędzy karą orzeczoną, a tą karą, która winna zostać wymierzona przy należytym uwzględnieniu wszystkich okoliczności posiadających wpływ na wymiar kary zachodziłaby wyraźna różnica i to taka, że kary orzeczonej nie sposób zaakceptować. Z karą rażąco niewspółmierną mamy do czynienia wówczas, gdy sąd rozstrzygając o karze nie uwzględnił wszystkich okoliczności wiążących się z poszczególnymi dyrektywami wymiaru kary lub też nie uwzględnił ich wpływu na orzekaną karę w wystarczającym stopniu, bądź też poszczególnym okolicznościom mającym wpływ na wymiar kary nadał zbyt wielkie znaczenie. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Sąd I instancji orzekając wobec oskarżonej karę grzywny za przypisane jej przestępstwo oraz oceniając okoliczności mające wpływ na jej wymiar zbyt wielkie znaczenie nadał tym, które poczytał na korzyść oskarżonej, nie uwzględnił natomiast w wystarczającym stopniu tych wynikających z ustaleń faktycznych, które sam poczynił w zakresie skutków przypisanego oskarżonej czynu z art. 177 § 2 k.k. wiążących się z ciężką chorobą długotrwałą. Zachowanie oskarżonej po popełnieniu przestępstwa oraz jej zaangażowanie w pomoc pokrzywdzonej nie mogły być uznane za główny czynnik determinujący wymiar kary. Tymczasem Sąd orzekający okoliczność tę uczynił kluczową. Nie uwzględnił przy tym wagi popełnionego czynu, jego skutków i ich wpływu na życie i zdrowie pokrzywdzonej. I. N. w wyniku wypadku doznała ciężkiego naruszenia czynności ciała, co wpłynęło na pogorszenie stanu jej zdrowia oraz pogorszenie jakości jej życia. Pokrzywdzona nigdy nie odzyskała już pełnej sprawności, poruszała się przy użyciu chodzika i zmuszona była do korzystania z pomocy innych osób. Uwzględniając te okoliczności, zgodzić należało się z oskarżycielem publicznym, że orzeczona kara jest zbyt łagodna i nieadekwatna do wagi czynu, stopnia jego społecznej szkodliwości, a tym samym nie spełnia swojego zadania zarówno z zakresie prewencji szczególnej jak i ogólnej.

Wniosek

o wymierzenie oskarżonej, na podstawie art. 177 § 2 k.k., przy zastosowaniu art. 37a § 1 k.k. kary 300 stawek dziennych grzywny po 10 zł.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy z powodów omówionych wyżej uwzględnił wniosek prokuratora i orzeczoną karę podwyższył do 300 stawek po 10 zł każda. Kara w takim wymiarze w sposób właściwy uwzględnia wszystkie okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonej czynu, jest też adekwatna do winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu i z pewnością spełni wymagania w zakresie kształtowania postaw i świadomości prawnej społeczeństwa.

Wyrok wymagał także korekty w zakresie podstawy wymiaru kary, gdyż Sąd I instancji korzystając z możliwości wymierzenia wolnościowej kary zamiennej za czyn z art. 177 § 2 k.k. i orzekając karę grzywny zastosował obowiązujący w dacie wyrokowania przepis art, 37a § 1 k.k. zamiast przepisu obowiązującego w dacie czynu tj. art. 37a k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020r.

3.4.

Zarzut nr 1 z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 64 §1 k.k. poprzez zaniechanie orzeczenia zadośćuczynienia za doznaną przez I. N. krzywdę, na rzecz oskarżyciela posiłkowego w sytuacji, gdy oskarżyciel posiłkowy A. N. przystąpił do postępowania na podstawie art. 58 § 1 k.p.k. i na rozprawie w dn. 18 maja 2022 r. złożył stosowany wniosek o zasądzenie wskazanej kwoty zadośćuczynienia, zatem w przedmiotowej sytuacji Sąd mimo obowiązku zaniechał orzeczenia w tym przedmiocie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie wskazać należy, że pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego powołując się na zaniechanie orzeczenia zadośćuczynienia błędnie jako podstawę naruszenia prawa materialnego wskazał przepis art. 64 § 1 k.k.( regulującego recydywę specjalną), zamiast przepisu art. 46 § 1 k.k.

Niezależnie od powyższego zarzut uznać należało za bezzasadny z uwagi na to, że zadośćuczynienie nie przysługiwało osobiście oskarżycielowi posiłkowemu A. N., gdyż pokrzywdzona I. N. nie poniosła śmierci w wyniku wypadku spowodowanego przez oskarżoną.

Nie mogło ono być także dochodzone jako roszczenie matki, gdyż nie przeszło ono na spadkobierców. Kwestia ta została szczegółowo omówiona w sekcji 3.2 uzasadnienia przy okazji omawiania tożsamego zarzutu zgłoszonego przez Prokuratora Rejonowego w Świdnicy.

Wniosek

o zmianę wyroku przez zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 50.000 zł na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów szczegółowo omówionych w sekcji 3.2 uzasadnienia to wniosek bezzasadny.

3.5.

Zarzut nr 2 z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonej kary grzywny w wysokości stu stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 10,00 złotych poprzez nadanie niewłaściwego znaczenia okolicznościom obciążającym popełnienie, przez co orzeczona kara nie odzwierciedla wysokiego stopnia społecznej szkodliwości, dodatkowo wymiar kary abstrahuje od aktualnej postawy życiowej oskarżonej, możliwości zarobkowych i pozostaje w całkowym oderwaniu od celów, jakie kara ta winna spełniać w prewencji szczególnej oraz ogólnej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut w zakresie podwyższenia wymiaru orzeczonej oskarżonej kary grzywny zasługiwał na częściowe uwzględnienie. Szczegółowe stanowisko w tym zakresie Sąd odwoławczy przedstawił w sekcji 3.3 uzasadnienia przy omawianiu zarzutu zgłoszonego w apelacji prokuratora.

Sąd odwoławczy nie podzielił natomiast oczekiwań apelującego o konieczności podwyższenia stawki dziennej do kwoty 20 zł. Oskarżona co prawda prowadzi działalność gospodarczą, niemniej jednak uzyskuje z niej dochód na poziomie jedynie 2.000 zł miesięcznie. Tak więc sytuacja materialna oskarżonej nie uzasadnia wniosku o podwyższanie stawki dziennej do kwoty 20 zł

Wniosek

o zmianę wyroku przez wymierzenie oskarżonej kary grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 20 zł każda

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek co do podwyższenia wymiaru kary grzywny był zasadny, niemiej jednak z uwagi na uwzględnienie wniosku apelacji prokuratora przez podwyższenie grzywny do 300 stawek dziennych, wniosek pełnomocnika nie mógł zostać uwzględniony.

Brak było natomiast podstaw do podwyższenia stawki dziennie grzywny z powodów wskazanych wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

1.  skorygowanie podstawy wymiaru kary i przyjęcie przepisów art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k.

2.  nadanie pkt III dyspozycji treści „zwalnia oskarżoną od obowiązku ponoszenia wydatków sądowych zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa”.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wyrok wymagał korekty w zakresie podstawy wymiaru kary, gdyż Sąd I instancji korzystając z możliwości wymierzenia wolnościowej kary zamiennej za czyn z art. 177 § 2 k.k. i orzekając karę grzywny zastosował obowiązujący w dacie wyrokowania przepis art, 37a § 1 k.k. zamiast przepisu obowiązującego w dacie czynu tj. art. 37a k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020r.

Konieczna była także zmiana punktu III dyspozycji zaskarżonego wyroku, dotycząca błędnej jego redakcji, tj. zwolnienia oskarżonej cyt. „od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie” . Wszak zgodnie z treścią art. 624 § 1 k.p.k. sąd zwalnia oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, nie zaś kosztów procesu. Koszty procesu obejmują bowiem koszty sądowe i uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika, natomiast koszty sądowe obejmują opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania ( art. 616 kpk).

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  uchylił orzeczenie o świadczeniu pieniężnym w pkt. II jego dyspozycji,

2.  za podstawę prawną wymierzonej w pkt. I jego dyspozycji kary grzywny przyjął przepisy art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 37 a k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020r., zaś wymiar tej kary podwyższył do 300 stawek po 10 złotych każda,

3.  pkt. III dyspozycji nadał treść „zwalnia oskarżoną od obowiązku ponoszenia wydatków sądowych zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa”

Zwięźle o powodach zmiany

Szczegółowe powody zmiany wyroku zostały omówione przy okazji omawiana poszczególnych zarzutów. I tak motywy uchylenia orzeczenia o świadczeniu pieniężnym przestawiono w pkt 3.1 uzasadnienia. Przyczyny zmiana podstawy prawnej wymierzonej w pkt. I jego dyspozycji kary grzywny przedstawiono w pkt 3.2 i 4.1 uzasadnienia. Powody zaś zmiany pkt III wyroku Sądu I instancji wskazano w pkt 4.1 uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

O kosztach należnych od oskarżonej oskarżycielowi posiłkowemu A. N. w toku postępowania apelacyjnego z tytułu zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 627 kpk w zw. z § 11 ust 1 pkt 4. oraz ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800), zasądzając zgodnie z wnioskiem pełnomocnika (o kwotę według norm przypisanych) kwotę minimalną.

O należnych Skarbowi Państwa kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.636 § 1 kpk i art.627 kpk oraz na podstawie art.10ust. 1 w zw. z art.3 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./, zasądzając je od oskarżonej wobec przegrania apelacji.

7.  PODPIS

SSO Adriana Skorupska SSO Ewa Rusin SSR (del. do SO) Sebastian Kowalski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Rejonowy w Świdnicy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 02 września 2022r. sygn. akt VI K 964/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 02 września 2022r. sygn. akt VI K 964/19

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana