Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :	SSO Waldemar Majka
Protokolant :	Agnieszka Paduch

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2013 roku

sprawy R. P.

obwinionego z art. 86 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 23 stycznia 2013 roku, sygnatura akt VI W 823/11

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

Sygnatura akt IV Ka 241/13

UZASADNIENIE

Komenda Powiatowa Policji w K. wystąpiła z wnioskiem o ukaranie przeciwko R. P. obwiniając go o to, że w dniu 2 sierpnia 2011 r. o godz. 14:00 w miejscowości O. na skrzyżowaniu ulicy (...) (droga (...)) z ul. (...) kierując samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) naruszył zakaz wyprzedzania nie skrzyżowaniu w następstwie czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki L. o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym – to jest o wykroczenie z art.86§1 k.w.

Wyrokiem z dnia 23 stycznia 2013 roku (sygnatura akt VI W 823/11 ) Sąd Rejonowy w Kłodzku:

I.  obwinionego R. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku i za to na podstawie art.86§1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych;

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 549,66 złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie oraz wymierzył mu opłatę 30 złotych.

Ze wskazanym wyrokiem nie pogodził się obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości, zarzucając :

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż obwiniony spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w wyniku naruszenia zakazu wyprzedzania na skrzyżowaniu podczas, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby obwiniony rozpoczął wyprzedzanie w miejscu do tego niedozwolonym, a zwłaszcza że w ocenie biegłego sądowego S. C.nie było możliwości ustalenia momentu i miejsca rozpoczęcia wyprzedzania samochodu kierowanego przez obwinionego;

- naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, a to art.424§1 pkt. 1 k.p.k. poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku faktów, które potwierdzałyby okoliczność, iż obwiniony naruszył zakaz wyprzedzania na skrzyżowaniu w następstwie czego spowodował zderzenie się pojazdów i zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podczas gdy wyjaśnienie powyższych okoliczności było na tyle istotne, że pozwoliłoby wykazać, że obwiniony rozpoczął manewr wyprzedzania jeszcze przed obrębem skrzyżowania w wyniku czego nie naruszył dyspozycji znaków drogowych poziomych P6 i P4, bowiem zakaz przejeżdżania przez linię ciągłą nie obejmuje powrotu po wyprzedzaniu na położony pas ruchu zajmowany przed wyprzedzaniem;

- naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art.201 k.p.k. w zw. z art.366 k.p.k. przez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obwinionego w postaci opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych w sytuacji, gdy opinia sporządzona przez biegłego S. C.jest rażąco niepełna, bowiem nie odnosi się w żadnym stopniu do istotnych elementów koniecznych dla ustalenia sprawstwa wykroczenia, analizy prędkości jaką jechały samochody, nie zawiera w swej treści charakteru uszkodzeń pojazdów i symulacji powstałej kolizji, pozbawiona jest jakichkolwiek pomiarów oraz metod badawczych na podstawie których można byłoby stwierdzić wiarygodność wersji przedstawionej przez obwinionego;

- naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia a mianowicie art.2§1 pkt. 1 w zw. z art.4, art.,.5§2 k.p.k., art.7 k.p.k. poprzez:

a)  naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażającej się w sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, wybiórczej, bezkrytycznej analizie zeznań świadka S. K. oraz wersji przedstawionej przez pokrzywdzonego mimo, iż charakter uszkodzeń pojazdów uwidoczniony na dokumentacji fotograficznej w sposób oczywisty zaprzecza wiarygodności podnoszonych przez nich twierdzeń, a w szczególności, że uderzenie nastąpiło w środkową, boczną część pojazdu F. (...), w związku z czym kierujący pojazdem L. wykonywał manewr skrętu w lewo w chwili, gdy obwiniony był już trakcie kończenia manewru wyprzedzania;

b)  rozstrzygnięcie na niekorzyść obwinionego wątpliwości co do tego czy spowodował on zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym skutkiem czego doszło do kolizji drogowej, które to wątpliwości wynikają z braku jakichkolwiek dowodów świadczących o popełnieniu wykroczenia przez obwinionego, a w szczególności, że z opinii biegłego S. C. nie wynika, w którym momencie obwiniony rozpoczął fazę wyprzedzania.

Wskazując na powyższe wniósł o :

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu

ewentualnie o

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Kłodzku,

oraz o

- zwolnienie obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za instancję odwoławczą.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja jest zasadna. Sprawa nie została należycie wyjaśniona w zakresie czynu kwalifikowanego z art.86§1 kw, a Sąd I Instancji oparł się w istocie bezkrytycznie na wnioskach opinii biegłego, które co najmniej należy uznać za dyskusyjne. Dla orzekania w niniejszym postępowaniu nieodzowne pozostaje ustalenie, który z kierujących spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym powodując tym samym zaistnienie sytuacji wypadkowej.

Sąd I Instancji przypisał obwinionemu naruszenie zakazu wyprzedzania na skrzyżowaniu czyli naruszenie przepisu art.24 ust.7 pkt 3 Prawa o ruchu drogowym (Prd). Do naruszenia tego w istocie doszło, bowiem nie można podzielić argumentacji apelującego, iż rozpoczęcie manewru wyprzedzania przed skrzyżowaniem w miejscu do tego dozwolonym, a zakończenie manewru za skrzyżowaniem nie prowadzi do naruszenia tego zakazu. Rozpoczęcie manewru wyprzedzania przed oznakowanym skrzyżowaniem (k.110) w miejscu do tego dozwolonym bez upewnienia się o możliwości zakończenia manewru przed skrzyżowaniem powoduje jedynie, iż kierującemu nie można zarzucić, że nie zastosował się do poziomego znaku zakazu wyprzedzania (linii ciągłej), jednakże naruszył niewątpliwie zakaz opisany w art.24 ust.7 pkt 3 Prd, a zatem co najmniej popełnił wykroczenie z art.97 kw, co nie oznacza automatycznie spowodowania zagrożenia opisanego w art.86§1 kw.

Ustalenie momentu rozpoczęcia wyprzedzania przez obwinionego i zachowania pokrzywdzonego w tymże momencie pozostaje nieodzowne z punktu widzenia oceny zakresu odpowiedzialności każdego z kierujących, zaś opinia biegłego S. C.(k.69-74), co słusznie podnosi apelujący, zagadnieniem tym się nie zajmuje. Nie można bowiem zapominać, iż kierujący samochodem L.pokrzywdzony dokonywał manewru zmiany kierunku jazdy, co obligowało go do zachowania szczególnej ostrożności (art.22 ust.1 Prd). Z relacji J. P.(k.11) wynika, iż przed wykonaniem skrętu w lewo spoglądał w lusterko wsteczne. Jeśli w istocie to uczynił, do czego w ramach zachowania szczególnej ostrożności był zobligowany, winien dostrzec F. (...)wykonującego manewr wyprzedzania, bowiem wyprzedził on już F. (...), co musiało zająć kilka sekund. Powyższe prowadzi do wniosku, że pokrzywdzony mimo zapewnień czynionych w zeznaniach (k.44) odwr. tuż przed przystąpieniem do skrętu w lewo nie spojrzał w lusterko wsteczne, ponieważ gdyby to uczynił dostrzegłby F. (...)w trakcie manewru wyprzedzania. Wiedza natomiast na ten temat powinna skłonić kierującego L.do zaniechania rozpoczętego manewru zmiany kierunku jazdy.

Od dokonującego skrętu w lewo należy bowiem wymagać zaniechania jego kontynuowania w sytuacji, gdyby widział, że jest nieprawidłowo wyprzedzany; obowiązuje go wówczas zasada ograniczonego zaufania, wyrażona w art. 4 Prd Znajdowanie się na tym pasie ruchu pojazdu powinno stanowić dla niego sygnał, że kierujący nim nie stosuje się do obowiązujących przepisów, gdyż powinien go wyprzedzać z prawej strony. Taka zaś sytuacja obliguje zamierzającego skręcić do utraty zaufania do tamtego kierującego, a w konsekwencji - do zaprzestania manewru, ponieważ jego kontynuowanie powoduje zagrożenie opisane w art.86§1 kw. W myśl bowiem art. 24 ust. 5 Prd wyprzedzanie pojazdu lub uczestnika ruchu, który sygnalizuje zamiar skręcenia w lewo, może odbywać się tylko z jego prawej strony. Kierujący pojazdem nie może bowiem przystąpić do manewru wyprzedzania pojazdu z lewej strony wówczas, gdy pojazd jadący przed nim sygnalizuje zmianę kierunku jazdy w lewo (art. 24 ust. 1 pkt 3 Prd).

Wobec powyższego koniecznym pozostaje ustalenie:

-

czy w momencie rozpoczęcia wyprzedzania przez obwinionego pokrzywdzony sygnalizował już zamiar skrętu w lewo czy też uczynił to w czasie kiedy manewr wyprzedzania był już wykonywany,

-

w oparciu o uszkodzenia pojazdów jakie było ich dokładne usytuowanie względem siebie i osi jezdni w momencie zderzenia,

-

jaką drogę i w jakim czasie pokonał obwiniony od momentu rozpoczęcia manewru wyprzedzania do momentu zderzenia pojazdów.

W zależności od wyników wskazanych ustaleń możliwym będzie przy zastosowaniu opisanych powyżej zasad ustalenie który z uczestników ruchu spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym opisane w art.86§1 kw i czy obwinionemu możliwym będzie przypisanie tego wykroczenia czy też jedynie wykroczenia z art.97 kw w zw. z art. 24 ust.7 pkt 3 Prd.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji ponownie przeanalizuje materiał dowodowy rozważając potrzebę zasięgnięcia opinii biegłego, który będzie w stanie przeanalizować powyżej wskazane okoliczności, ponieważ biegły S. C., wobec treści jego opinii, co słusznie podnosi apelujący, nie wydaje się kompetentny do postawienia odpowiedzi na wskazane pytania. Celowym pozostaje również dokonanie konfrontacji uczestniczących w zdarzeniu kierujących (obwinionego, pokrzywdzonego i świadka S. K.) co do wskazanych powyżej kwestii, a to wobec rozbieżności w ich relacjach.