Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Mariusz Górski
Protokolant:	Magdalena Telesz

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2017 r.

sprawy I. K.

syna T. i H. z domu K.

urodzonego (...) w W.

obwinionego z art. 124 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 6 lutego 2017 r. sygnatura akt II W 824/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża obwinionego, zwalniając go jednocześnie od obowiązku ponoszenia opłaty za to postępowanie.

Sygn. akt IV Ka 291/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem I. K. uznany został za winnego, że w dniu 25 marca 2016r przy ul. (...) w W. woj. (...) poprzez uderzanie pięściami i kopanie w drzwi wejściowe do mieszkania spowodował w nich wgniecenia dokonując w ten sposób zniszczenia mienia wartości 459 zł na szkodę L. R.,

tj. o wykroczenie z art. 124 §1 k.w.

tj. za winnego popełnienia czynu z art. 124 § 1 kw i za to, na mocy tego przepisu, przy zastosowaniu art. 39 § 1 i § 2 kw wymierzono obwinionemu karę nagany.

Nadto, zważywszy na treść art. 124 § 4 kw orzeczono wobec I. K. obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonej równowartości wyrządzonej szkody, a to kwoty 454 złotych.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca obwinionego zarzucając:

a) naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zapadłego w sprawie wyroku, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpów, poprzez dokonanie dowolnej, naruszającej zasady logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, skutkujące ustaleniem, iż obwiniony I. K. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena tychże dowodów, a w szczególności konsekwentnych wyjaśnień złożonych przez obwinionego oraz zeznań świadków K. B., M. C. oraz G. G. prowadzi do wniosku oczywiście odmiennego;

b) błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia, a polegający na uznaniu, iż obwiniony I. K. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa analiza ustaleń wynikających z przeprowadzonych dowodów prowadzi do wniosku przeciwnego;

Tym samym apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu i uniewinnienie obwinionego I. K. od zarzutu popełnienia przypisywanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji po nader rzetelnie przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnej oceny dowodów, a stanowisko swe przekonująco uzasadnił.

W tej sytuacji, skoro Sad Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego – zbędną jest ponowna analiza dowodów, gdyż byłoby to jedynie powtarzaniem trafnych, podniesionych wcześniej argumentów.

Tym samym, odnosząc się wyłącznie do szczegółowych zarzutów apelacji należy stwierdzić, że istotnie zeznania M. C. i G. G. można uznać za konsekwentne, lecz nie oznacza to, że są one wiarygodne.

I tak świadkowie ci podczas rozprawy 16 grudnia 2016 roku oświadczyli m.in., że widzieli drzwi wejściowe do mieszkania pokrzywdzonej praktycznie zaraz po ich zamontowaniu i już wówczas nosiły one ślady uszkodzeń.

Ta okoliczność miała wywołać u świadków zdziwienie, że oskarżycielka posiłkowa kupiła w „jakiejś promocji” uszkodzone drzwi.

Powyższe wnikliwie zbadał Sąd Rejonowy i jak wynika z informacji uzyskanej od zastępcy Dyrektora Marketingu hipermarketu O. w W. – wskazane drzwi w chwili sprzedaży nie były uszkodzone, nie miały obniżonej ceny (por. k.110).

Tym samym obiektywny dowodów jednoznacznie zanegował wersję wskazanych świadków, zaś potwierdził wiarygodność zeznań L. R..

Nadto, nie sposób zgodzić się ze skarżącym, iż w zeznaniach świadków oskarżenia zachodzą tak istotne rozbieżności, że winny one prowadzić do zanegowania ich wiarygodności.

Jak zauważa w szczególności sam autor apelacji owe rozbieżności dotyczyły ilości uderzeń przez obwinionego w drzwi i siły tych uderzeń oraz czym były one zadane.

Tym samym skoro osoby te nie obserwowały zachowania sprawcy i czynić tego nie mogły (bowiem znajdowały się po drugiej stronie owych drzwi) – to tym samym rodzaj uszkodzeń mógł być oceniany tylko jako docierający do nich odgłos. To zaś zależy wyłącznie od percepcji, wrażliwości słuchu itp.

Obrońca zapomina przy tym, że omawiane uderzenia miały miejsce tuż po awanturze między stronami konfliktu, a zatem w sytuacji, gdy były zdenerwowane, pobudzone emocjonalnie, czyli wówczas gdy nie zwraca się uwagi na takie szczegóły o jakich pisze w swej apelacji skarżący.

Reasumując należy stwierdzić, że wersja zdarzenia przedstawiona przez I. K. i świadków obrony nie może być uznana za wiarygodną, zaś taki pogląd trzeba wyrazić o przeciwnym opisie zdarzenia, który jawi się jako spójny, logiczny i przekonujący, mimo zaistnienia w nim kilku niewielkich niekonsekwencji, a te dodatkowo potwierdzają, że zeznania świadków oskarżenia nie były uzgadniane, lecz (zwłaszcza te z postępowania przygotowawczego) charakteryzowały się spontanicznością.

Z uwagi na powyższe – zdecydowano jak w wyroku.