Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Połyniak (spr.)

Sędziowie:

SO Waldemar Majka

SR (del. do SO) Sebastian Kowalski

Protokolant:

Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 321/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z 26 października 2022r. sygn. VI K 747/21

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. K.

uprzednia karalność oskarżonego za czyn z art. 207§1k.k.

karta karna

551

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

dokument niekwestionowany, którego treść nie budzi wątpliwości stron

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrońca oskarżonego na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na jego treść, tj. art. 7 k.p.k. i art. 5 §2 k.p.k. polegające na błędnym i sprzecznym z zasadami logiki i doświadczenia życiowego przyjęciu, iż relewantny materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania w postaci zeznań pokrzywdzonego A. K. oraz świadków A. G., J. M. i A. W. pozwala na nie budzące wątpliwości ustalenie winy i sprawstwa podsądnego, podczas gdy depozycje pokrzywdzonego A. K., z uwagi na zdiagnozowane u niego deficyty poznawcze i pamięciowe, przy dodatkowym uwzględnieniu opinii psychologicznej biegłej J. O., z której wynika, że jest ona osobą podatną na sugestie, niepotrafiącą dostrzec sprzeczności w swoich zeznaniach, nie dawały żadnych podstaw do poczynienia pewnych i jedynie możliwych ustaleń w zakresie sprawstwa podsądnego, co przy jednoczesnym uwzględnieniu tego, że świadkowie A. G., A. W. oraz J. M., przekazywali w toku postępowania informacje zasłyszane od pokrzywdzonego, jak też tego że A. W. będąc opiekunem pokrzywdzonego, zamieszkującą w jego sąsiedztwie, nigdy wcześniej nie miała istotnych uwag do postępowania oskarżonego względem pokrzywdzonego brata, podobnie jak opiekunka prawna pokrzywdzonego - A. G., która wskazywała wyłącznie na problem alkoholowy oskarżonego, winno prowadzić do przyjęcia, iż z uwagi na nie dające się usuną wątpliwości nie jest możliwe ustalenie winy i sprawstwa podsądnego w zakresie zarzucanego mu występku znęcania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja jest niezasadna, a podniesiony zarzut nie tylko nieskuteczny, ale także błędnie sformułowany. Wskazuje bowiem Sąd odwoławczy, że równoczesne stawianie zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. jest nieprawidłowe. O niedających się usunąć wątpliwościach można mówić dopiero po przeprowadzeniu prawidłowej i wszechstronnej oceny dowodów. Nadto dla skuteczności zarzutu obrazy art. 5 §2 k.p.k. konieczne jest, by to sąd orzekający w danej sprawie powziął wątpliwości i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Nie chodzi zatem w tym przepisie o wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez organ procesowy. By zarzut ten był zasadny nie wystarczy więc zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów. A w niniejszej sprawie Sąd I instancji wątpliwości nie miał, materiał dowodowy, który zgromadził, uznał wszak za kompletny i uprawniający do kategorycznego ustalenia, że P. K. jest sprawcą występku z art. 207 §1a k.k., którego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa. Podstawę tego wniosku stanowiła zaś ocena poszczególnych, zgromadzonych dowodów, która została przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Nie znalazł Sąd ad quem podstaw uprawniających do twierdzenia, że Sąd a quo uchybił zasadzie swobodnej oceny dowodów. Przecież, by skutecznie stawiać zarzut obrazy art. 7 k.p.k. niezbędne jest wykazanie, że sąd orzekający dopuścił się konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 września 2012 r., sygn. II AKa 228/12, LEX nr 1238267).

Tym samym, by można było podzielić przekonanie apelującej o tym, że Sąd meriti z naruszeniem art. 7 k.p.k. dokonał oceny wskazanych dowodów, w efekcie czego błędnie uznał, że P. K. jest sprawcą przypisanego mu występku, konieczne było stwierdzenie, że Sąd ten swe przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych wyprowadził bez ujawnienia w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), w konsekwencji, że wnioskowanie Sądu nie stanowi wyniku rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), czyli, że jest niewyczerpujące i nielogicznie, ponieważ nie uwzględnia wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Jednakże analiza akt sprawy oraz sposobu procedowania Sądu meriti i dokonanej przez ten Sąd oceny całego zgromadzonego materiału dowodowego, jak też wyprowadzonych na tej podstawie wniosków, nie potwierdza stawianego zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wymienionych w apelacji.

Prawdą jest, że A. K. jest osobą nieporadną z uwagi na obniżony intelekt (upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim i zmiany organiczne centralnego układu nerwowego, co skutkowało jego ubezwłasnowolnieniem), ma obniżone umiejętności percepcyjne. Oceniając jego relację należało mieć na uwadze to, co wskazała biegła psycholog, że jest on osobą zmienną w swoich sądach i łatwo nim manipulować oraz, że może formułować wypowiedzi przypadkowe i bezrefleksyjne. Niemniej biegła wskazała także, że zdolny jest do odtworzenia zdarzeń z przeszłości, choć może nie podać wszystkich szczegółów i nie ma zdolności do konfabulacji, jak też tendencji do kłamstwa (k. 61 - 65 i 226 - 230). Tym samym wbrew temu, co wywodziła skarżąca zeznania A. K. mogły stanowić dowód w sprawie w tym zakresie w jakim znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Tę szczególną ostrożność przy ocenie dowodu z zeznań pokrzywdzonego Sąd a quo zachował, co wprost przyznał w uzasadnieniu (k. 472), zaś Sąd ad quem, po zapoznaniu się z aktami sprawy stwierdził ,że stanowisko to było w pełni uprawnione, a pozostały materiał dowodowy dał podstawy do pozytywnej weryfikacji znacznej części depozycji A. K.. Nie jest zatem tak, że pokrzywdzony nie jest zdolny do przekazania informacji i opisu zdarzeń, w których uczestniczył, tym bardziej że jego relacje znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym informacjach o przebiegu interwencji, które miały miejsce 18 sierpnia 2020r. , 24 sierpnia 2020r. (k. 74) i 25 sierpnia 2020r., kiedy to założona została tzw. "niebieska karta" (k. 14) oraz z 13 października 2020r. (k. 41) i 29 sierpnia 2021r.

Chybiona jest przy tym próba podważenia wiarygodności A. G., która od 8 lipca 2022r. jest opiekunem prawnym ubezwłasnowolnionego pokrzywdzonego (k. 2). Świadek od momentu, kiedy rozpoczęła sprawowanie opieki nad A. K. i do tego też czasu interweniowała, chcąc uchronić swego podopiecznego przed agresją ze strony oskarżonego. Nie jest więc prawdą, że nie miała zastrzeżeń odnośnie zachowania oskarżonego wobec jej podopiecznego. Wszak już 26 sierpnia 2020r. wystąpiła o orzeczenie zakazu zbliżania się P. K. do brata, właśnie z uwagi na jego zachowanie, tj. wykorzystywanie nieporadności brata, który nie był w stanie sprzeciwić się sprowadzaniu kolegów przez oskarżonego i urządzaniu libacji alkoholowych, jak też zabieraniu mu odzieży, jedzenia oraz zamieszkiwaniu u niego, na jego koszt. Te informacje znajdują potwierdzenie także w zeznaniach J. M. - sąsiadki pokrzywdzonego, u której A. G. zaczęła przechowywać żywność podopiecznego, by zabrał jej P. K. (k. 46v - 47 i 86v). Z zasadnie uznanych za wiarygodne relacji J. M. wynika i to, że pokrzywdzony nie raz uciekał do niej, ponieważ w jego mieszkaniu oskarżony z kolegami urządzali libacje i nie miał warunków do mieszkania. Sąd odwoławczy nie znalazł racjonalnych podstaw, by zanegować te depozycja świadka. Na tej podstawie, wbrew temu, co wskazała obrońca, można stwierdzić, że A. K. jest w stanie przekazać osobom, którym ufa, co się u niego dzieje, jak też szukać pomocy (np. zeznania G. W., k. 209v i J. M., k. 212v - 213). W aktach znajduje się także wykaz interwencji, w tym tej z 2 stycznia 2020r. kiedy to A. K. sam zawiadomił Policję, a interweniujący stwierdzili u niego zasinienie oka, które powstało wskutek uderzenia go przez P. K. (k. 81). Z relacji świadków, którzy istotnie przekazywali to, czego dowiedzieli się do A. K. wynika, że opowiadał im o poszczególnych zajściach, czy to szukając schronienia (w czasie libacji urządzanych przez jego brata u niego w mieszkaniu), czy kiedy nie mógł dostać się do swego mieszkania, jak też żaląc się z powodu krzywd doznanych ze strony P. K., który się nim wysługiwał. To właśnie z powodu takich zachowań wobec brata 18 grudnia 2020r. P. K. został sądownie eksmitowany z mieszkania pokrzywdzonego (k. 84), czego jednakże przez dłuży okres nie przyjmował do wiadomości, o czym również relacjonowała A. G.. A. K. miał świadomość tego, że oskarżony nie ma prawa mieszkać wraz z nim, a dowodzi tego choćby to, że 19 grudnia 2021r., kiedy oskarżony usiłował ponownie "wprowadzić się" do jego mieszkania, sam zawiadomił Policję, która podjęła interwencję (k. 366). Nie ma zatem uzasadnienia teza, że pokrzywdzony z uwagi na swoje upośledzenie nie rozumie co się dzieje, nie jest w stanie ocenić sytuacji i rozeznać się, czy przedstawić tego, co się wydarzyło i wskutek czego doznał krzywdy od oskarżonego.

Także poszczególne depozycje A. G. oraz A. W., która od września 2021r. jest opiekunem faktycznym A. K., ustanowionym przez (...)w Ś., oceniane łącznie oraz we wzajemnym powiązaniu, jak też w korelacji z dokumentacją dotyczącą interwencji Policji oraz (...) w Ś., pozwalają na jednoznaczne ustalenie, że P. K. znęcał się psychicznie i fizycznie nad swym bratem A. K. w okresie przyjętym w opisie czynu przypisanego.

Wskazane w uzasadnieniu apelacji "sprzeczności" w zeznaniach, czy to A. G., czy J. M. oraz A. W., jeżeli uwzględni się całość zeznań, które złożyły, a nie ich wybrane fragmenty, w istocie nie występują. To, że A. G. twierdziła, że A. K. nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować i podejmować racjonalne decyzje, z uwzględnieniem ich konsekwencji w przyszłości, ale jednocześnie, wskazał, że, jeżeli zapewni się mu właściwe wsparcie, drobne sprawy bieżące może wykonywać, (tj. wydzieli odpowiednią kwotę, powie, czy napisze co ma dla siebie kupić, to jest w stanie tak postąpić) w żadnym razie nie stanowi o niewiarygodności relacji świadka. A. K. potrafi w zakresie wykonywania prostych czynności związanych z bieżącym funkcjonowaniem "zatroszczyć się" o siebie, tym bardziej, że korzysta z pomocy zarówno sąsiadów, jak też (...), gdzie ma zapewnione nie tylko zajęcia, ale także obiady i skąd otrzymuje odzież. W tym zakresie relacje przesłuchanych świadków nie pozostawiają żadnych wątpliwości, tworząc spójną całość z informacjami na temat pokrzywdzonego, które można wyprowadzić w oparciu o dane z interwencji podejmowanych przez Policję, w tym z inicjatywy samego A. K..

Nie jest także argument, który miałby świadczyć o tym, że nie było element znęcania się nad bratem ze strony oskarżonego to, że kazał mu robić herbatę, sprzątać, czy robić zakupy. Kluczowe bowiem w tym przypadku jest to, w jakich okolicznościach te żądania były formułowane. Pomija skarżąca, że oskarżony żądał, by A. K. sprzątał po jego libacjach, jak też mył go, kiedy, w stanie upojenia alkoholowego nie kontrolował swych potrzeb fizjologicznych i nie korzystał z toalety. Nadto uszło uwagi skarżącej, że oskarżony "po zakupy", a raczej alkohol dla siebie i kolegi, wysyłał pokrzywdzonego w nocy, budząc go w tym celu.

Wyjaśnienia P. K., które apelująca uznała za jedynie wiarygodny dowód, przez pryzmat którego oceniała zarówno relacje pozostałych przesłuchanych świadków, jak też samego pokrzywdzonego, w żadnym razie nie zasługują na wiarę. Wystarczającym dla oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego (np. k. 205) jest choćby skonfrontowanie tego, co utrzymywał, a co wynikało z przebiegu interwencji Policji 29 sierpnia 2021r. (k. 174), kiedy to A. W. wezwała funkcjonariuszy, ponieważ P. K., mając 1,36 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu (k. 175), awanturował się w stosunku do A. K., wykręcał mu ręce i ten boso przyszedł do J. M. po pomoc, a ona zawiadomiła A. W. (k. 249v). W tym też zakresie stanowisko Sądu orzekającego jest jedynie logiczną konsekwencją właśnie prawidłowo zastosowanych kryteriów określonych w art. 7 k.p.k.

W tych też okolicznościach ocena całego materiału dowodowego we wzajemnym powiązaniu z sobą poszczególnych dowodów, także w ocenie Sądu odwoławczego uprawniała do dokonania pewnych ustaleń faktycznych, które nie pozostawiają żadnych wątpliwości odnośnie tego, że zachowanie P. K. względem brata wyczerpało wszystkie ustawowe znamiona przypisanego mu występku znęcania się psychicznego i fizycznego na osobą nieporadną ze względu na swój stan psychiczny. Oskarżony miał przecież świadomość tego, że A. K. jest osobą upośledzoną umysłowo, niezdolną do planowania i oceny skutków bardziej skomplikowanych zdarzeń, w których uczestniczy, a przede wszystkim nie jest zdolny, by się mu przeciwstawić i de facto naiwną oraz ufająco mu. Wykorzystywał to, nie bacząc na dobro brata i krzywdę, jaką mu wyrządza.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów zabronionych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej wniosek o uniewinnienie okazał się bezzasadny, dowody, którymi Sąd I instancji dysponował nie pozostawiały żadnych wątpliwości co do tego, że P. K. jest sprawcą czynu z art. 207 §1 a k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k., a ponieważ nie ujawniły się żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę, winien ponieść za to odpowiedzialność karną.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

uznanie sprawstwa i winy P. K. w zakresie jednego czynu z art. 207 §1 a k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. popełnionego w okresie od sierpnia 2020r. do 29 sierpnia 2021r. i wymierzeniem mu za to kary w lat pozbawienia wolności z zaliczeniem na poczet tej kary okresu zatrzymania (pkt I i III ), orzeczenie zakazu zbliżania się do A. K. oraz nakazu opuszczenia mieszkania brata na okres 10 lat (pkt II) oraz orzeczenie w zakresie kosztów sądowych poprzez zwolnienie oskarżonego od obowiązku ich poniesienia (pkt IV)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowią wyraz prawidłowo przeprowadzonego postępowania, respektującego zasady wyrażone w przepisach procedury karnej. W konsekwencji czego rzetelnie przeprowadzone zostało postępowanie dowodowe i prawidłowo poczynione zostały, na tej podstawie, ustalenia faktyczne, co z kolei stanowiło o właściwie dokonanej subsumcji poszczególnych przepisów prawa karnego materialnego. Wymierzona kara jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego się oskarżony dopuści, tj. stopnia jego zawinienia, w tym ujawnionego natężenia jego demoralizacji, wyrażającej się tym, że żaden argument natury prawnej, czy etycznej nie był w stanie skłonić go do zmiany zachowania nawet w toku tego postępowania karnego. Świadczy o tym to, że wyrok w istocie objął dwa odrębne postępowania połączone do wspólnego rozpoznania, a to z uwagi na to, że wszczęcie pierwszego (obejmującego okres od sierpnia 2020r. do 8 października 2020r.) nie spowodowało zmiany postępowania P. K., co skutkowało wszczęciem drugiego z postępowań (obejmującego okres od 9 października 2020r. do 29 sierpnia 2021r.). Argumenty przedstawione przez Sąd meriti dotyczące wymiaru kary i podstaw orzeczonych środków karnych są przekonujące i brak racjonalnych podstaw, by w tę część rozstrzygnięć ingerować.

Orzeczenie o kosztach sądowych, tj. w zakresie zwolnienia oskarżonego od obowiązku poniesienia tych kosztów, jest oczywiści słuszne, niemniej wskazać należy, że zabrakło orzeczenia, które zgodnie z brzmieniem art. 626 §1 k.p.k. określałoby kto i w jakiej części i zakresie koszty te ma ponieść. Skarb Państwa wyłożył je bowiem tymczasowo (art. 619 §1 k.p.k.). Okoliczność ta nie wpływa jednakże na prawidłowość samego wyroku i nie ma znaczenia dla sytuacji prawnej oskarżonego, a stanowić będzie kwestię, którą Sąd I instancji uwzględnić będzie musiał na etapie wykonania tego wyroku, określając kto ostatecznie (poza oskarżonym) poniesie te koszty.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II

Oskarżony P. K. w toku rozprawy odwoławczej korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, a obrona ta nie została opłacona, co wynika z oświadczenia obrońcy (k. 564), skoro tak, Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy wynagrodzenie za tę pomoc, zgodnie ze stawkami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (§ 11 pkt 2 ust. 4), a to z uwagi na aprobowane stanowisko wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w wyrokach z 23 kwietnia 2020 r. (sygn. SK 66/19) oraz z dnia 20 grudnia 2022r. (sygn. SK 78/21), stwierdzających niezgodność z Konstytucją RP zasad różnicowania wynagrodzenia za tę samą pomoc prawną, w zależności od tego, czy obrońca działał z urzędu, czy na podstawie umowy ze stroną, Zakwestionowane zostały regulacje z § 17 ust. 1 pkt 2 oraz §17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18, ze zm.) si ich niezgodności z art. 64 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 2 i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że wskazane w nich stawki dla adwokatów ustanowionych obrońcami z urzędu są niższe od stawek w tych samych

sprawach

pkt III

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, brzmienie art. 636 §1 k.p.k. oraz art. 624 §1 k.p.k. jak też sytuację materialną i majątkową P. K., który nie ma stałego źródła dochodu, ani majątku, Sąd odwoławczy zwolnił od obowiązku poniesienia kosztów sądowych związanych z tym postępowanie, a wydatkami obciążył Skarb Państwa.

PODPIS

Waldemar Majka Agnieszka Połyniak Sebastian Kowalski

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca P. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie czynu z art. 207 § 1 a k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana