Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

1.Przewodniczący:

1.SSO Ewa Rusin

1.Protokolant:

1.Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

340/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 27 lutego 2025 r., sygnatura akt VI K 1259/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ obrońca

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności: art. 4, 7, 92, 366 § 1 i 410 kpk, polegającą na wybiórczej i dowolnej analizie ujawnionych faktów, stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez oparcie stanu faktycznego sprawy wyłącznie na okolicznościach i dowodach obciążających oskarżoną, bezkrytyczne danie wiary zeznaniom pokrzywdzonego A. P., który podczas interwencji policji również wielokrotnie znajdował się pod wpływem alkoholu, zatem jego percepcja zdarzeń winna być oceniana z dużą dozą ostrożności oraz nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, związanych ze stanem zdrowia oskarżonej oraz postawą pokrzywdzonego, który mimo orzeczonego wobec M. P. zakazu zbliżania i kontaktowania się z nim, mimo rzekomych gróźb, nadal wpuszczał pokrzywdzoną do mieszkania, nawet pod wpływem alkoholu, czy też wspólnie z nią spożywał alkohol, akceptował czy tez zachęcał do wspólnego przebywania w swoim towarzystwie, a także naruszeniu zasady obiektywizmu oraz przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, czego wyrazem było oparcie się podczas wyrokowania tylko częściowo na wyjaśnieniach oskarżonej, oraz wyprowadzenie dowolnych wniosków ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Konsekwencją powyższego jest:

II. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu sprawstwa i winy oskarżonej, iż:

1. działając w zamiarze bezpośrednim nie stosowała się do orzeczonego zakazu zbliżania do A. P. oraz zakazu kontaktowania się w jakiejkolwiek formie wbrew woli pokrzywdzonego, podczas gdy wielokrotnie zdarzało się, że to właśnie wolą pokrzywdzonego było, o czym zeznawał w postępowaniu przygotowawczym jak i przed sądem, przebywanie oskarżonej we wspólnym mieszkaniu, gdyż jak twierdził, przeżyli tyle lat ze sobą, że nie był w stanie jej wygonić, zachęcał i proponował wspólny powrót do domu po pobycie w areszcie śledczym do sprawy VI K 117/24, celebrował świętowanie uroczystości rodzinnych, (imienin, urodzin), spożywał w jej obecności lub wspólnie z nią alkohol w domu, wiedząc, z jakim problemem boryka się oskarżona,

2. trzykrotnie groziła A. P. pozbawieniem życia poprzez odcięcie mu głowy nożem przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę ich spełnienia, podczas gdy z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że istnieją poważne wątpliwości, czy rzekomo wypowiedziane groźby wzbudziły u pokrzywdzonego obawę, że zostaną spełnione, gdyż A. P. dobrowolnie wpuszczał żonę do domu, ani też kategorycznie nie sprzeciwiał się jej bytności we wspólnym mieszkaniu, a nawet spożywał z nią wspólnie alkohol, co wynika m.in. z zeznań interweniujących funkcjonariuszy policji, a zatem okoliczności ocenione we wzajemnym powiązaniu prowadzą do wniosku odmiennego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew oczekiwaniom apelacji sąd I instancji przeprowadził pełne postępowanie dowodowe a następnie całokształt dowodów ocenił wedle kryteriów art. 7 kpk, wobec czego wyprowadzone wnioski końcowe nie zawierają uchybień natury faktycznej bądź logicznej, wskutek czego dokonana ocena sądowa, jako bezbłędna, doprowadziła do ustalenia prawidłowej podstawy faktycznej w sprawie. Uzasadnienie pisemne wyroku zawiera prawidłowy wywód logiczny, w pełni odpowiadający wymogom art. 424 kpk.

W konsekwencji nie mógł znaleźć potwierdzenia zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wyroku. Taki zarzut mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono, pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały.

W szczególności apelująca nie wykazała, by w niniejszym postępowaniu dokonano dowolnych ustaleń faktycznych bez podstawy dowodowej.

Takie bezpodstawne ustalenia byłyby poczynione, gdyby sąd I instancji bazował wyłącznie na wyjaśnieniach oskarżonej, która bezkrytycznie foruje wyłącznie własną wersję zdarzeń, deklaruje uczucie miłości do pokrzywdzonego, chęć dalszego zamieszkiwania z nim w tym samym mieszkaniu a jednocześnie nie chce dostrzec własnych negatywnych zachowań wobec swej rodziny, zwłaszcza pokrzywdzonego.

Prawidłowo ustalił sąd I instancji, iż od wielu lat oskarżona nadużywa alkoholu, co spowodowało, że dzieci oraz wnuki nie odwiedzają oskarżonej, utrzymują kontakt tylko z pokrzywdzonym.

Apelująca w swej argumentacji nie odnosi się do ustaleń wyroku o wieloletnim nadużywaniu przez oskarżoną alkoholu i urządzaniu bezpodstawnych awantur. Pomija apelująca, iż wieloletnia agresja oskarżonej wobec pokrzywdzonego ( słowna i fizyczna ) stała się podstawą uprzedniego skazania oskarżonej za czyn kwalifikowany z art. 207 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 07 listopada 2023 roku sygn. akt VI K 884/23 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności ( i następnie odbycia kary izolacyjnej w całości). Sąd tym wyrokiem orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonym A. P. w jakiejkolwiek formie, wbrew jego woli, na okres pięciu lat oraz zakaz zbliżania przez oskarżoną do pokrzywdzonego poprzez zachowanie przez nią odległości co najmniej 50 metrów od osoby chronionej na okres 5 lat. Sąd także orzekł o środku zabezpieczającym w postaci terapii uzależnienia od alkoholu w stacjonarnym oddziale uzależnień. Wyrok uprawomocnił się 14 lutego 2024 roku.

Oskarżona - jak to wynika z jej wyjaśnień jak i treści wystąpienia na rozprawie apelacyjnej - zupełnie nie przyjęła do wiadomości faktu skazania jej i konsekwencji prawnych m. in. w postaci nałożonego zakazu zbliżania się i kontaktowania się z pokrzywdzonym w jakiejkolwiek formie wbrew jego woli oraz konieczności podjęcia leczenia odwykowego.

Chybione są twierdzenia apelacji jakoby pokrzywdzony zachęcał oskarżoną do wspólnego zamieszkiwania, wspólnie z nią spożywał alkohol a jego postawa uchyliła przedmiotowe zakazy sądowe. Taka argumentacja pozostaje gołosłowną i nie przystaje do realiów dowodowych sprawy.

Mianowicie bezpośrednio po opuszczeniu zakładu karnego w dniu 7 listopada 2024r. po odbyciu kary na podstawie wyżej opisanego wyroku oskarżona dopuściła się wobec pokrzywdzonego kolejnych czynów kwalifikowanych z art. Z art. 216 § 1 kk i art. 217 § 1 kk, za które została skazana kolejnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy sygn. akt VI K 117/24 na karę 3-ch miesięcy pozbawienia wolności. W toku tego postępowania oskarżona była tymczasowo aresztowana, ale pokrzywdzony zlitował się nad oskarżoną, ulegając jej szantażowi emocjonalnemu, powołującej się na ponad 40 letnie pożycie małżeńskie, domagającej się umożliwienia powrotu do domu i wspólnego zamieszkania, niemniej wyraźnie określał swą zgodę warunkiem spokojnego jej zachowania i nie spożywania alkoholu ( np. k. 389 v.) . Te obopólne deklaracje spowodowały uchylenie tymczasowego aresztowania wobec oskarżonej w dniu 7 maja 2024r. ( k. 41 akt). Deklaracje oskarżona natychmiast złamała, bo bezpośrednio po opuszczeniu aresztu zaczęła spożywać duże ilości alkoholu i już w dniu 9 maja 2024r. wobec wywołanej przez awantury domowej pokrzywdzony zażądał opuszczenia mieszkania, a wskutek odmowy oskarżonej wezwał policję na interwencję ( k. 1 i k. 5 zeznania pokrzywdzonego) - czyn opisany w pkt. 1 części wstępnej wyroku. Analogiczne ustalenia faktyczne zostały poczynione w odniesieniu do następnych 6-ciu czynów podobnych kwalifikowanych z art. 244 kk, opisanych w części wstępnej zaskarżonego wyroku w pkt. 2,3,4,5,6,7 ( vide sekcja 1.1.1 pisemnych motywów). Pokrzywdzony wzywając policję na interwencje za każdym razem akcentował brak zgody na przebywanie oskarżonej w mieszkaniu z powodu nadużywania alkoholu i wszczynania awantur a także stosowania przemocy ( np. w dniu 25 lipca 2024r. k. 117 akt).

Nie wykazała autorka apelacji wad sądowej oceny dowodów obciążających w postaci konsekwentnych zeznań pokrzywdzonego A. P. oraz w całej rozciągłości wspierających te zeznania bezstronnych świadków ( głównie interweniujących funkcjonariuszy policji M. J., K. O., D. S., P. S., M. N. i M. J.) a także zeznań świadka Z. K., sąsiadki stron. Gdyby istotnie pokrzywdzony godził się cały czas na łamanie przez oskarżoną zakazów sądowych to przecież nie wzywałby wielokrotnie policji na interwencje i nie wnosił o odizolowanie oskarżonej.

Nie znajdują dowodowego potwierdzenia kolejne depozycje apelacji, jakoby to pokrzywdzony spożywał alkohol wspólnie z oskarżoną, zdecydowanie temu pokrzywdzony zaprzeczył ( k. 390 v.). Wsparciem tego wniosku są także zeznania syna stron, świadka D. P., który nie tylko takim okolicznościom także zaprzeczył ale i zaznaczył, iż na co dzień miał kontakt z pokrzywdzonym, bo tenże pomagał mu w opiece nad dziećmi, w tym zawoził je codziennie do i ze szkoły( k. 389 akt).

Tylko 1 raz pokrzywdzony w trakcie interwencji znajdował się pod wpływem alkoholu w dniu 25 lipca 2024r. , w tej dacie to sąsiadka świadek K. wezwała policję, słysząc odgłosy bicia, co miała czynić oskarżona ( k. 103 akt.)

Nie polegają na prawdzie kolejne depozycje apelacji jakoby to pokrzywdzony nie obawiał się artykułowanych przez oskarżoną gróźb pozbawienia życia ( czyny opisane w pkt. 6,8 i 10 części wstępnej). Wzywając policję na interwencje pokrzywdzony podnosił obawy spełnienia tych gróźb ( odpowiednio jego zeznania k. 132, 175, 206 i 244 akt ), uzasadniając że oskarżona pod wpływem alkoholu jest nieobliczalna, grozi mu użyciem noża i obcięciem głowy.

Skoro przekonująco podał sąd meriti przyczyny, dla których odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej jako prezentujących osamotnioną dowodowo wersję zdarzeń, prawidłowo ocenił dowody jej przeciwne, to tym samym ogólnikowa i zupełnie jednostronna argumentacja apelacji nie jest w stanie wykazać wadliwości podstawy faktycznej wyroku.

Niniejsze postępowanie karne jest już 3-m skutecznie prowadzonym przeciwko oskarżonej, działającej na szkodę tego samego pokrzywdzonego, postępowaniem zakończonym wyrokiem skazującym. Można podsumowując to wnioskować, że oskarżona egoistycznie nastawiona na zaspokojenie wyłącznie własnych potrzeb nie dostrzega i nie chce zrozumieć cierpień psychicznych, które po raz kolejny zadawała swemu mężowi.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów,

ewentualnie

z ostrożności procesowej o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez złagodzenie

orzeczonych wobec oskarżonej M. P. kar za poszczególne ciągi czynów i kary łącznej, przy uwzględnieniu przepisu art. 31 § 2 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Trafne ustalenia faktyczne, potwierdzające działanie oskarżonej jako wypełniające ustawowe znamiona 3-ch występków groźby karalnej z art. 190 § 1 kk w warunkach recydywy specjalnej z art. 64 § 1 kk oraz w ramach recydywy ogólnej 7-miu występków złamania zakazu sądowego z art. 244 kk.

Nieskuteczność zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1). Bezpodstawność zarzutów apelacyjnych z przyczyn wykazanych w sekcji 3.1.

2). W sprawie nie wystąpiły podstawy bezwzględne z art. 439 § 1 kpk dla uchylenia orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacyjnych.

3). Brak podstaw faktycznych dla modyfikacji rozstrzygnięć o konsekwencjach prawnych skazania, w tym stwierdzenia zaistnienia przesłanek z art. 440 kpk, podlegających uwzględnieniu na korzyść oskarżonej.

Nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonej obliguje sąd odwoławczy do zbadania zasadności orzeczenia w zakresie wymiaru kary.

Nie występują uzasadnione podstawy dla ewentualnej korekty orzeczenia na korzyść oskarżonej, skoro mimo wielokrotnego powrotu do przestępstwa, wymierzono jej kary jednostkowe w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, tak określonego w art. 190 § 1 kk ( za 3 czyny w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk ) i w warunkach recydywy specjalnej z art. 64 § 1 kk a także z art. 244 kk za łącznie 7 czynów tak kwalifikowanych w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk, co należycie uzasadniono, także w zakresie wymiaru kary łącznej, ze słusznym zastosowaniem zasady asperacji.

Wypada tu wyeksponować, że poprzednie orzeczenia skazujące - mimo wykonania kary izolacyjnej - okazały się wobec oskarżonej nieskuteczne, nie zapobiegły kolejnemu dopuszczeniu się podobnych licznych przestępstw na szkodę swego najbliższego członka rodziny, schorowanego 74- letniego męża. Oskarżona prezentuje całkowity brak refleksji wobec przypisanych jej czynów, co mogłoby stanowić skuteczne uzasadnienie wymierzenia kar jednostkowych i łącznej w znacznie wyższym wymiarze, niż w zaskarżonym wyroku.

Ponieważ ponadto oskarżona M. P. popełniła przypisane jej występki mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31§2 kk, to stan taki mógłby stanowić przesłankę dla ewentualnego nadzwyczajnego złagodzenia kary. Co do oskarżonej jednak nie występują uzasadnione przesłanki faktyczne dla takiej treści rozstrzygnięcia, skoro do popełnionych przestępstw doszło wobec wieloletniego nałogowego używania alkoholu, stanu jej dobrze znanego i przez nią akceptowanego, nadto zlekceważenia nałożonego obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu.

Podnoszone w uzasadnieniu apelacji okoliczności stanu zdrowia oskarżonej ( zespołu psychoorganicznego wywołanego nadużywaniem alkoholu), zmian c.u.n. , w tym zubożałej osobowości czy obniżonego samokrytycyzmu nie stanowią uzasadnionych podstaw do jeszcze bardziej łagodnego potraktowania oskarżonej przy wymiarze kary.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II. III.

Na podstawie §17 ust. 4) i § 4 ust. 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz.U.2024.763) zasądzono od Skarbu Państwa kwotę 1033,20 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 636 § 2 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk wobec niezamożności oskarżonej i orzeczenia kary izolacyjnej zwolniono oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

SSO Ewa Rusin

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie i winie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana