Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ewa Rusin (spr.)
Sędziowie:	SSO Elżbieta Marcinkowska SSO Adam Pietrzak
Protokolant:	Ewa Ślemp

przy udziale Władysławy Kunickiej-Żurek Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2015 r.

sprawy P. P.

syna W. i D. z domu W.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 11 lutego 2015 r. sygnatura akt III K 222/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. Z. z Kancelarii Adwokackiej w W. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV Ka 371 /15

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Wałbrzychu oskarżył P. P. o to, że:

w okresie od dnia 11.12.2013 r. do dnia 18.12.2013 r. w W. woj. (...), po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi wejściowe do pomieszczenia piwnicznego przynależnego do mieszkania nr (...) przy ul. (...) dostał się do jego wnętrza skąd następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia metalowej wanny, 600 kg węgla opałowego, 10 wiązek drewna opałowego, dwóch metrów drewna, garnka o pojemności 50 litrów, łopaty, węglarki metalowej czym spowodował straty w łącznej kwocie 630 złotych działając na szkodę D. P., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu sygn. akt II K 794/07, na karę dwóch lat i dwóch miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 280§1 kk, którą odbył w okresie od 23.01.2009 r. do 04.05.2010 r. w Areszcie Śledczym w W.,

tj. o czyn z art. 279§1 kk w zw. z art. 64§1 kk.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu wyrokiem z dnia 11 lutego 2015 roku, sygn. akt III K 222 /14:

I.  oskarżonego P. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przyjmując, że czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 07.09.2007 r. za czyny z art. 280§1 kk na kary po 2 (dwa) lata pozbawienia wolności, czyn z art. 278§1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i czyn z art. 286§2 kk na karę roku pozbawienia wolności oraz karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 03.04.2007 r. do 07.09.2007 r., od 23.01.2009 r. do 04.05.2010 r. i od 04.03.2013 r. do 19.08.2013 r., tj. występku z art. 279§1 kk w zw. z art. 64§1 kk i za to na podstawie art. 279§1 kk wymierzył mu karę roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46§1 kk orzekł obowiązek naprawienia szkody zobowiązując oskarżonego by zapłacił D. P. kwotę 630 zł (sześćset trzydzieści) zł.;

III.  zasądził od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Wałbrzychu na rzecz adw. Ł. Z. z Kancelarii Adwokackiej w W. kwotę 619,92 zł ( sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przed Sądem;

IV.  na podstawie art. 63§1 kk okres zatrzymania oskarżonego w dniu 18 grudnia 2013 roku zaliczył na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w pkt I wyroku przyjmując, że 1 ( jeden) dzień zatrzymania odpowiada 1 (jednemu) dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  zwolnił oskarżonego od uiszczenia opłaty oraz od poniesienia wydatków powstałych od chwili wszczęcia postępowania, zaliczając te wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Z wyrokiem tym nie pogodził się oskarżony, wnosząc apelację tzw. własną oraz za pośrednictwem obrońcy z urzędu.

Apelujący oskarżony zaskarżonemu wyrokowi zarzucił oparcie o błędne ustalenia faktyczne, mające wpływ na jego treść przez uznanie sprawstwa i zawinienia oskarżonego, podczas gdy nie jest on sprawcą przypisanego mu włamania, zaś w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnienia, w których przyznał się do winy złożył pod wpływem niedozwolonych metod przesłuchania, po zatrzymaniu go na komisariacie, po groźbach pozostawania do dyspozycji prokuratora, nadto w zajmowanym przezeń mieszkaniu do palenia w znajdującym się tam piecu metalowym używał tylko drewna, a o skazaniu go zadecydowała jego uprzednia karalność sądowa.

Obrońca apelujący imieniem oskarżonego na podstawie art. 444 kpk i art. 447 § 1 i 2 kpk zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Na podstawie art. 427 kpk i art. 438 pkt 2 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a to naruszenie art. 392 § 1 kpk polegające na pominięciu bezpośredniego przesłuchania świadka A. R. w sytuacji gdy zdaniem oskarżonego, w związku z jego stanowiskiem procesowym zaprezentowanym w trakcie postępowania sądowego bezpośrednie przesłuchanie rzeczonego świadka jawiło się jako niezbędne w celu zweryfikowania wersji oskarżonego i tegoż świadka przedstawionych w postępowaniu przygotowawczym.

2.  obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a to naruszenie art. 7 w zw. z art. 410 kpk polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i poprzez dowolne przyjęcie sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, podczas gdy jedynymi dowodami bezpośrednio potwierdzającymi sprawstwo oskarżonego były wyjaśnienia oskarżonego przedstawione w trakcie postępowania przygotowawczego oraz korespondujące z nimi zeznania świadka A. R., przy takim zastrzeżeniu, iż oskarżony wycofał się ze złożonych wyjaśnień w fazie postępowania jurysdykcyjnego, z kolei zeznania przywołanego świadka nie zostały zweryfikowane poprzez jego bezpośrednie przesłuchanie.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 437 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od postawionych zarzutów, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przed sądem pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

Wbrew oczekiwaniom ich autorów kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie potwierdziła zasadności zarzutów apelacyjnych, nie dostarczyła argumentów uzasadniających postulowane uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ani do wydania orzeczenia reformatoryjnego tj. uniewinniającego oskarżonego od przypisanego mu czynu. Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne z poszanowaniem norm postępowania karnego zawartych w art. 410 kpk i art. 7 kpk, tj. kształtując swoje przekonanie na podstawie całokształtu przeprowadzonych dowodów, ocenionych przy zastosowaniu zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wymagania określone w przepisie art. 424 kpk, potwierdzając, iż ustalenia faktyczne odpowiadają kompleksowej ocenie dowodów, zatem podlegają aprobacie sądu odwoławczego.

Zawarte w apelacji zarzuty obrazy prawa procesowego są całkowicie chybione. Błędnie apelujący zarzucają obrazę art. 4 i art. 7 kpk, zawarte w nich zasady procedowania przecież w żaden sposób nie zostały złamane. Przyznanie się oskarżonego do sprawstwa i zawinienia zostało wsparte wyjaśnieniami, w których oskarżony opisał okoliczności przypisanej mu kradzieży z włamaniem (k. 24- 25 akt ), tj. że wiedząc o znajdującym się w piwnicy pokrzywdzonego węglu wyłamał skobel w drzwiach wejściowych piwnicy, po czym chodząc tam przez kilka dni zabrał kilkanaście wiaderek węgla i drewno opałowe, łopatę i garnek wyrzucił do śmietnika zaś metalową wanienkę oddał bezdomnemu A. R.. Lista wskazanych przedmiotów kradzieży w całej rozciągłości pokrywa się z zeznaniami pokrzywdzonego w tym zakresie. Pokrzywdzony D. P. w przekonujący i konsekwentny sposób zrelacjonował okoliczności ujawnienia przestępstwa, tj. najpierw widział oskarżonego wynoszącego piwnicy skradzioną wanienkę, następnie udał się za nieznanym mu wtenczas A. R., dokonał identyfikacji wanienki jako jego własności, sprawdził stan piwnicy ujawniając włamanie i następnie wezwał policję. Sam oskarżony na rozprawie w dniu 25 listopada 2014r. wyjaśnił dodatkowo, że cyt. „wannę przekazałem panu R. bo to leżało w naszych piwnicach” k. 132 akt. Skoro ponadto użytkująca piwnicę A. S. ( aktualna żona oskarżonego) wprost wskazała, że niczego nie miała w swojej piwnicy (k. 131 akt), zatem przedmiotowa wanna nie należała do niej, to prawidłowa ocena tych dowodów nie może prowadzić do innego logicznego wniosku niż przyjęcie sprawstwa oskarżonego. Gdyby oskarżony nie dokonał przypisanego mu czynu, to nie opisałby szczegółów, znanych tylko sprawcy. Nie sposób zatem zanegować trafność sądowej oceny wyjaśnień oskarżonego, zwłaszcza uznania braku wiarygodności twierdzeń o „wymuszeniu” przez policję pierwotnych obciążających go wyjaśnień.

Nie ma racji także apelujący obrońca oskarżonego, podnosząc zarzut obrazy prawa procesowego art. 392 § 1 kpk przez zaniechanie prowadzenia bezpośredniego dowodu w postaci zeznań świadka A. R.. Świadkowi nie doręczono skutecznie wezwania do stawiennictwa na rozprawę, także za pośrednictwem policji, gdyż wedle ustaleń Komisariatu Policji w K. (...) z dnia 18.06.2014r. świadek nie przebywa pod dotychczasowym adresem, a miejsce jego pobytu nie jest znane ( k. 97). W takiej sytuacji procesowej w pełni uprawnionym stało się odczytanie protokołu zeznań świadka w trybie art. 391 § 1 kpk. Nawet jeśli zeznania świadka zostały odczytane na innej podstawie art. 392 § 1 kpk, to i tak nie stanowi to obrazy przepisów procedowania mającej wpływ na treść wyroku, bo przecież sam oskarżony w swych wyjaśnieniach składanych przed sądem w dniu 25 listopada 2014r. podał, że wannę ( stanowiącą własność pokrzywdzonego i zatrzymaną przez policję u A. R. bezpośrednio po wyniesieniu z budynku ) oskarżony sam mu przekazał, zatem przyznał okoliczności, o których zeznał ten świadek. Jednocześnie A. R. nie posiadał wiadomości przydatnych dla linii obrony oskarżonego i zresztą takich apelujący obrońca nie przywołał.

Nie wskazali apelujący, które to okoliczności, przemawiające na korzyść oskarżonego, zostały pominięte przez Sąd Rejonowy. Zmiana linii obrony oskarżonego na rozprawie przez negację uprzednich wyjaśnień nie okazała się skuteczna, skoro wcześniejsze przyznanie nie stanowi dowodu odosobnionego, o czym była mowa wyżej. Kwestia zamieszkiwania matki A. S. w tym samym budynku jest niewątpliwa, ale bez znaczenia dla wyrokowania pozostaje błędne ustalenie sądu I instancji, że zamieszkiwała wspólnie z oskarżonym w tym samym mieszkaniu. Jakiego rodzaju piec w dacie czynu użytkował oskarżony i A. S. ( P.) także pozostaje bez znaczenia dla prawidłowości wniosków końcowych, skoro A. S. także przyznała, że w piecu - choć „czadził” – także paliła węglem k. 131 akt.

Tak więc sprawstwo i zawinienie oskarżonego zostało prawidłowo wykazane, wobec ustalenia sposobu działania oskarżonego słuszna pozostaje także przyjęta kwalifikacja prawna czynu z art. 279 § 1 kk ( i w warunkach art. 64 § 1 kk) , ocena stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu oraz stopnia zawinienia oskarżonego. Spełnia wszystkie wymogi art. 53 kk również argumentacja w zakresie wysokości orzeczonej kary 1-go roku i 2-ch miesięcy pozbawienia wolności ( tj. w granicach dolnego zagrożenia przewidzianego w art. 279 § 1 kk), wspartej środkiem karnym w postaci obowiązku naprawienia szkody. Brak jest więc podstawy dla czynienia jakiejkolwiek korekty wyroku na korzyść oskarżonego.

Z przytoczonych względów należało utrzymać zaskarżony wyrok w mocy.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie §14 ust. 2 pkt. 4 oraz § 19 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz.U. Nr 163 poz.1348 z późn. zm.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk uznając, iż wobec orzeczenia kary izolacyjnej i braku po stronie oskarżonego istotnego majątku i dochodów, zasadnym jest zwolnienie oskarżonego od ich ponoszenia.