Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :	SSO Mariusz Górski
Protokolant :	Agnieszka Kaczmarek

po rozpoznaniu dnia 24 lipca 2014 roku

sprawy J. M. s. M.i B.z domu F., ur. (...)w L.

obwinionego z art. 98 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 6 marca 2014 roku, sygnatura akt VI W 114/13

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. przyjmuje, że do zdarzenia przyczyniły się osoby odpowiedzialne za organizację rajdu;

2. wymiar kary grzywny wymierzonej względem obwinionego obniża do 200 (dwustu) złotych;

II. w pozostałym zakresie tenże wyrok utrzymuje w mocy;

III. kosztami postępowania odwoławczego obciąża obwinionego J. M.i wymierza mu 30 złotych opłaty za obie instancje.

Sygn. akt IV Ka 391/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem J. M.uznany został za winnego, że w dniu 23 września 2012 roku w miejscowości G., województwa (...), uczestnicząc w Konkursowej Jeździe (...)i prowadząc poza drogą publiczną, na wyłączonym z ruchu odcinku drogi, samochód osobowy marki S.o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności w ten sposób, że nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, wskutek czego utracił panowanie nad prowadzonym samochodem, a następnie uderzył w zaparkowany na poboczu drogi samochód osobowy marki H. (...)o nr rej. (...), powodując zagrożenie bezpieczeństwa innych osób, a to dla Ł. P.oraz W. K., skutkujące doznaniem przez Ł. P.obrażeń ciała w postaci stłuczenia barku i ramienia prawego, a które to obrażenia ciała spowodowały naruszenie czynności narządów ciała jego na czas trwający nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu przepisu art. 157§2 kk oraz skutkujące doznaniem przez W. K.obrażeń ciała w postaci skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, a które to obrażenia ciała spowodowały naruszenie czynności narządów ciała jego na czas trwający nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu przepisu art. 157§2 kk, to jest popełnienia czynu wyczerpującego ustawowe znamiona wykroczenia określonego art. 98 kw i za to na podstawie art. 98 kw wymierzono karę grzywny w kwocie 500 (pięćset) złotych.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca J. M., zarzucając:

1.  obrazę art. 98 kw przez wyrażenie błędnego poglądu, że obwiniony podczas Rajdu (...), kierując pojazdem marki S.o nr rej. (...)nie dostosował prędkości do warunków na drodze w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w zaparkowany na poboczu pojazd marki H. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa dla Ł. P.oraz W. K., podczas gdy zez względu na materiał zgromadzony w sprawie naruszenie podstawowych zasad bezpieczeństwa, Regulaminu Ramowego Konkursowej (...), Międzynarodowego Kodeksu Sportowego, Regulaminu Rajdowych Samochodowych Mistrzostw Polski przez organizatorów rajdu nie można mu przypisać winy w zakresie popełnienia zarzuconego mu wykroczenia;

2.  obrazę art. 4,5 § 2, 7, 410, 42 i 424 § 1 pkt 1 i 2 i § 2 kpk poprzez pominięcie istotnych okoliczności na korzyśc obwinionego, dowolną ocenę zebranych dowodów, nie rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego.

Tym samym apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył:

Niektóre z zarzutów apelacji zasługują na uwzględnienie.

I tak, wbrew twierdzeniom skarżącego nie sposób przyjąć, by obwiniony nie ponosił winy za spowodowanie omawianego zdarzenia drogowego. Do powyższego wniosku prowadzi jednoznaczny i nie budzący wątpliwości materiał dowodowy, z którego wynika, że J. M.wiedział jaka jest odległość między metą lotną, a metą końcową (ok. 40 m), zdawał sobie sprawę, że na tym odcinku stoi zaparkowany samochód organizatorów (H. (...)), a mimo tego zbliżał się tam z prędkością (jak sam przyznał) około 130 km/h. W konsekwencji ignorując istniejące, relane zagorżenie nie tylko, że zdecydował się na pokonanie odcinka specjalnego, to nadto czynił to z taką prędkością, która uniemożliwiała praktycznie bezpieczne zatrzymanie samochodu. Twierdzenie to potwierdziła niestety kolizja, która faktycznie zaistniała.

Już tylko powyższe pozwala na jedyne przyjęcie, iż obwiniony ponosi odpowiedzialność za przypisane mu wykroczenie i od niej nie może go uwolnić ewidentne przyczynienie się osób odpowiedzialnych za organizację zawodów do omawianej kolizji, a jedynie musi mieć to wpływ na wymiar kary.

Odnosząc się zatem właśnie do strony organizacyjnej rajdu nie sposób nie stwierdzić, że dopuszczono się tu elementarnych błędów. Zignorowano zastrzeżenia zawodników co do bezpieczeństwa po przekroczeniu tzw. lotnej mety.

Nie tylko bowiem z wyjaśnień obwinionego, lecz także z zeznań naocznych świadków wynika wprost, iż uczestnicy rajdu zgłaszali zastrzeżenia zwłaszcza co do miejsca zaparkowania H. (...) oraz zbyt krótkiego, niezgodnego z przepisami odcinka drogi umożliwiającego wyhamowanie pojazdów. Zostało to jednak zbagatelizowane (por. zeznani P. B. k.19 i 106 – 107, Ł. P. k.21). Znamienne są przy tym zeznania R. W. (k.23), który stwierdził, że były co prawda zgłaszane w/w zastrzeżenia, lecz wydal decyzję o ustawieniu H.. Decyzja ta była prawidłowa bowiem uczestnicy rajdu o tym wiedzieli i utrudnienie to winni brać pod uwagę. Szkoda, że świadek ten nie wziął pod uwagę, że nawet osoby startujące w popularnej imprezie samochodowej chcą wypaść jak najlepiej, „działa adrenalina” i w ferworze walki zapominają o grożącym im niebezpieczeństwie.

Nie mniej „interesujące” są zeznania dyrektora zawodów – J. M. (1)(k.25, który oświadczył, że do niego nie docierały jakiekolwiek sygnały o zastrzeżeniach zawodników. Może to zdumiewać, że w istocie najważniejsza chyba osoba spośród organizatorów nie wie nic o tak istotnych, jak poruszone wyżej zagadnienia. Podobnie stwierdził L. D.(k.27) reprezentujący Gminę R.– współorganizatora rajdu.

Wskazanym zeznaniom osób odpowiedzialnych za organizację przeczą nie tylko zeznania zawodników, lecz także wskazane wcześniej - P. B., czy wreszcie W. K.(k.153), który przebywał w zaparkowanej H.i ucierpiał w wyniku zderzenia.. Świadek ów stwierdził, że organizatorzy rajdu nie tylko wiedzieli o zastrzeżeniach zawodników, lecz to oni wskazali miejsce zaparkowania samochodu sędziów.

Swoiste zdumienie budzić musi przy tym nie przeprowadzenie dowodu z zeznań państwa T., a zwłaszcza K. T., która wskazywana jest jako jedna z osób odpowiadających za błędy popełnione przez organizatorów imprezy.

Już tylko powyższe nakazuje jedyne przyjęcie , że osoby odpowiedzialne za bezpieczeństwo rajdu nie wywiązały się z tej powinności, a tym samym przyczyniły się do omawianej kolizji. To musiało w efekcie prowadzić do obniżenia wymiaru kary grzywny orzeczonej względem J. M.i dlatego zdecydowano jak w wyroku.

ap