IV Ka 400/18 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Świdnicy z 2018-07-13

Sygn. akt IV Ka 400/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:

SSO Mariusz Górski

Protokolant:

Ewa Ślemp

przy udziale Elżbiety Reczuch Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2018 r.

sprawy

1.  D. B.

syna A. i E. z domu A.

urodzonego (...) we W.

oskarżonego z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

2.  Ł. Ł.

syna W. i A. z domu G.

urodzonego (...) w Ś.

oskarżonego z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 190 § 1 kk, art. 226 § 1 kk,

3.  M. Z.

syna D. i B. z domu O.

urodzonego (...) w Ś.

oskarżonego z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 190 § 1 kk, art. 226 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych D. B. i M. Z.oraz prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 29 marca 2018 r. sygnatura akt II K 609/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę prawną orzeczonych względem oskarżonych M. Z.i Ł. Ł. kar łącznych ograniczenia wolności w miejsce art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. przywołuje art. 91 § 2 k.k.;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV Ka 400/18

UZASADNIENIE

D. B., Ł. Ł. i M. Z.oskarżeni zostali o to, że:

I.  w dniu 14 lutego 2016 roku w Ś. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu oraz nieustalonym mężczyzną, dokonał pobicia G. P. w ten sposób, że uderzał w/w pięściami i kopał po całym ciele, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci: powierzchniowego urazu głowy z bolesnością okolicy czołowej, dwóch ran na podudziu lewym, nie wymagających zaopatrzenia chirurgicznego, skutkujące rozstrojem zdrowia na okres poniżej dni 7, w wyniku czego naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, doznania ciężkich obrażeń ciała, tj. o czyn z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

II.  w dniu 14 lutego 2016 roku w Ś. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia A. M., w ten sposób, że uderzyli go dwa razy z pięścią w głowę, a także uderzył w/w kilka razy po całym ciele, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała skutkującego rozstrojem zdrowia na okres poniżej dni 7, w wyniku czego narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, doznania ciężkich obrażeń ciała, tj. o czyn z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Ł. Ł. oskarżony został nadto o to, że:

III.  w dniu 14 lutego 2016 roku w Ś. woj. (...), groził pozbawieniem życia funkcjonariuszowi Straży Miejskiej w Ś. B. L., przy czym groźby te wzbudziły o pokrzywdzonego uzasadnioną obawę ich spełnienia, tj. o czyn z art. 190 § 1 kk,

IV.  w dniu 14 lutego 2016 roku w Ś. woj. (...), znieważył słowami uznanymi powszechnie za obelżywe funkcjonariusza Straży Miejskiej w Ś. B. L., podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych, tj. o czyn z art. 226 § 1 kk.

Z kolei M. Z.oskarżony został także o to, że:

V.  w dniu 14 lutego 2016 roku w Ś. woj. (...), groził pozbawieniem życia funkcjonariuszowi Straży Miejskiej w Ś. B. L., przy czym groźby te wzbudziły o pokrzywdzonego uzasadnioną obawę ich spełnienia, tj. o czyn z art. 190 § 1 kk,

VI.  w dniu 14 lutego 2016 roku w Ś. woj. (...), znieważył słowami uznanymi powszechnie za obelżywe funkcjonariusza Straży Miejskiej w Ś. B. L., podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych, tj. o czyn z art. 226 § 1 kk.

Zaskarżonym wyrokiem, w ramach czynów opisanych wyżej w punktach I i II D. B., Ł. Ł. i M. Z.uznani zostali za winnych tego, że:

1.  w dniu 14 lutego 2016 roku w Ś. woj. (...), działając wspólnie i we wzajemnym porozumieniu oraz wspólnie i w porozumieniu z M. C. i innymi nieustalonymi osobami dokonali pobicia G. P. w ten sposób, że uderzali go pięściami i kopali po całym ciele, czym narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo doznania ciężkich obrażeń ciała, tj. występku z art. 158 § 1 kk,

2.  w tym samym miejscu i czasie, działając wspólnie i we wzajemnym porozumieniu oraz wspólnie i w porozumieniu z M. C. i innymi nieustalonymi osobami dokonali pobicia A. M. w ten sposób, że uderzali go pięściami w głowę, a także po całym ciele, czym narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo doznania ciężkich obrażeń ciała, tj. występku z art. 158 § 1 kk

i kwalifikując te czyny jako popełnione w ramach ciągu przestępstw na podstawie art. 158 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk przy zastosowaniu art. 37a kk wymierzono każdemu z oskarżonych kary 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Ł. Ł. uznany został nadto za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt III i za to, na mocy art. 190§1 kk wymierzono oskarżonemu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Ł. Ł. uznany został także za winnego dokonania występku opisanego wyżej w pkt IV i za to na mocy art.226§1 kk wymierzono oskarżonemu karę 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Poza tym M. Z.uznany został za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt V i za to, na podstawie art. 190§1 kk wymierzono sprawcy karę 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Nadto M. Z.uznany został za winnego dokonania czynu opisanego wyżej w pkt VI i za to , na podstawie art. 226§1 kk wymierzono sprawcy karę 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Zważywszy na treść art. 85 kk i art. 86§1 kk wymierzono oskarżonym M. Z.i Ł. Ł. kary łączne po 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Wyrok powyższy zaskarżył D. B., M. Z.i prokurator.

Pierwszy ze skarżących zarzucił orzeczeniu (jak można domniemywać z treści jego apelacji) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a przejawiający się w uznaniu, iż zgromadzone dowody potwierdzają sprawstwo i zawinienie skarżącego podczas, gdy prawidłowa analiza faktów winna prowadzić do wniosku przeciwnego.

Tym samym apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Z kolei prokurator zarzucił wyrokowi:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art.91§2 kk poprzez jego nie wskazanie w pkt VI części dyspozytywnej wyroku jako podstawy wymiaru kary orzeczonej wobec M. Z.za czyny opisane w pkt I,III i V wyroku, podczas gdy jego zastosowanie było obligatoryjne,

2.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 91§2 kk poprzez jego nie wskazanie w pkt VII części dyspozytywnej wyroku jako podstawy wymiaru kary orzeczonej wobec Ł. Ł. za czyny opisane w pkt I,II i IV wyroku, podczas gdy jego zastosowanie było obligatoryjne.

W konsekwencji apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Z osobistej apelacji M. Z.wynika natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, przejawiający się w uznaniu, iż zgromadzone dowody potwierdzają sprawstwo i zawinienie apelującego co do wszystkich przypisanych mu czynów, choć ich nie popełnił.

W efekcie skarżący wniósł o uniewinnienie go od zarzutów popełnienia wszystkich przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem przestępstw.

Sąd Okręgowy zważył:

Jedynie apelacja prokuratora zasługuje na uwzględnienie.

I tak, wbrew twierdzeniom oskarżonych Sąd I instancji po wnikliwie przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy, a stanowisko swe przekonująco uzasadnił.

W tej sytuacji, skoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego – zbędną jest ponowna analiza faktów, gdyż byłoby to jedynie powtórzeniem trafnych, podniesionych wcześniej argumentów.

Odnosząc się zatem wyłącznie do szczegółowych zarzutów podnoszonych w obu apelacjach należy stwierdzić, że:

I.  Ad. apelacji D. B.

Skarżący w swoim środku odwoławczym ograniczył się do stwierdzenia, że zaskarża orzeczony wyrok w całości.

Nie wskazał choćby w najwęższym zakresie argumentów, które mogłyby podważyć pogląd wyrażony przez Sąd Rejonowy.

Zważywszy, że takowych argumentów nie znajduje „ z urzędu” także Sąd II instancji – należy stwierdzić, że dalsze odnoszenie się do tej apelacji jest bezprzedmiotowe.

II.  Ad. apelacji M. Z.

Pierwszym z przywołanych przez skarżącego argumentów, iż nie dopuścił się omawianych przestępstw ( a zwłaszcza nie dokonał podbicia pokrzywdzonych) jest fakt, że „nie miesza się on w bójki, zaś jego upojenie alkoholowe było na tyle duże, że nie był w stanie biegać, a co dopiero kogokolwiek bić”.

Pomijając już nawet jednoznaczne dowody zgromadzone w sprawie omawianej, a analizując dane o karalności M. Z. oczywistym jest, że jego twierdzenia, iż jest spokojnym człowiekiem są gołosłowne, bowiem karany był uprzednio za różnego rodzaju przestępstwa, których charakter przeczy wprost słowom autora apelacji (por. k-605-606).

Prawdą natomiast jest, że w czasie dokonywania przypisanych przestępstw M. Z.był w stanie nietrzeźwym ( por.k -22). Jego krew zawierała 1,98‰ alkoholu. Nie jest to jednak stan, który uniemożliwia dokonanie pobicia, czy też dopuszczenia się gróźb lub zniewag. Przeciwnie, u wielu osób taki właśnie stan nietrzeźwości wzmaga agresję i tak właśnie było w przypadku skarżącego.

Z kolei nie jest prawdą, iż współsprawca – M. C. wyjaśnił jakoby M. Z.nie uczestniczył w pobiciu G. P..

Podczas pierwszego przesłuchania (k-44-45) stwierdził on, iż wspólnie m.in. ze skarżącym dopuścił się pobicia w rejonie restauracji (...) w Ś..

Dopiero podczas kolejnego przesłuchania M. Z.stwierdził (k-57-58) jedynie, iż nie jest pewnym co do udziału w pobiciu tego sprawcy.

Z kolei prawdą jest, że pokrzywdzony G. P. w czasie zdarzenia nie odniósł poważnych obrażeń. Okoliczność ta w żadnej mierze nie wyklucza jednak, że krytycznej nocy został pobity. Po prostu miał na tyle dużo szczęścia, iż napastnicy nie spowodowali u niego ciężkich obrażeń, a co znalazło wyraz w kwalifikacji prawnej przypisanego przestępstwa.

Nie sposób z kolei twierdzić, że zeznania interweniujących funkcjonariuszy straży miejskiej są rozbieżne.

Po prostu każdy z nich zrelacjonował to co faktycznie widział i obaj mężczyźni nie starali się uzgadniać wspólnej wersji zdarzenia.

Z kolei prawdą jest, że kolejne zeznania strażnika miejskiego B. L. w nieco odmienny sposób przedstawiały interwencję z 14 lutego 2016 r. lecz nie były to rozbieżności nader istotne, a przy tym racjonalnie zostały wytłumaczone przez przesłuchiwanego.

Najistotniejsze wydaje się w tym kontekście ostatnie stwierdzenie B. L. (k-507) kiedy to jednoznacznie potwierdził, iż osobiście zatrzymał M. Z.bezpośrednio po zdarzeniu. Stało się to wówczas, gdy oskarżony jeszcze kopał pokrzywdzonego.

Obecny przy tym przesłuchaniu apelujący nie zakwestionował prawdziwości słów świadka i tej prawdziwości nie podważają także inne zgromadzone w sprawie dowody

W tym kontekście większego znaczenia nie ma znajdujące się w aktach sprawy nagranie z monitoringu, z którego faktycznie nie sposób ocenić jednoznacznie omawianej awantury.

Znamiennym przy tym jest, że M. Z.zaskarżył omawiany wyrok w całości, zaś praktycznie wszystkie argumenty podniesione w uzasadnieniu apelacji dotyczyły pobicia G. P., a zatem z zasadnością przypisania pozostałych przestępstw faktycznie on nie polemizuje.

Mając na uwadze powyższe, zważywszy przy tym na ilość dokonanych przez M. Z.przestępstw i ich charakter oraz uprzednią karalność sprawcy – należy stwierdzić, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji tak co do sprawstwa i zawinienia oraz nader umiarkowanej kary nie może być uznane za krzywdzące autora apelacji.

III.  Ad. apelacji prokuratora

Jak to już zauważył Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku – oczywistym jest, że skoro dwa czyny zarzucane oskarżonym potraktowano jako wchodzące w skład tzw. ciągu przestępstw określonego w art. 91§1 kk, to podstawą wymierzenia kary łącznej jest art. 91§2 kk nie zaś art. 85§1 kki art. 86§1 kk.

Z tego to powodu tenże przepis przyjęto właśnie za podstawę orzeczenia kar łącznych odnośnie M. Z.i Ł. Ł..

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Lidia Szukalska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Świdnicy
Osoba, która wytworzyła informację:  Mariusz Górski
Data wytworzenia informacji: