Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Mariusz Górski (spr)
Sędziowie:	SO Sylwana Wirth SO Agnieszka Połyniak
Protokolant:	Ewa Ślemp

przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2015 r.

sprawy:

1.  Z. J.

syna A. i E. z domu S.

urodzonego (...) w B.

oskarżonego z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk,

2.  T. W.

syna M. i D. z domu W.

urodzonego (...) w B.

oskarżonego z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego Z. J. i obrońcę oskarżonego T. W.

od wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

z dnia 1 kwietnia 2015 r. sygnatura akt II K 111/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. z Kancelarii Adwokackiej w D. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu Z. J. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. S. z Kancelarii Adwokackiej w D. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu T. W. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn.akt IV Ka 434/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Z. J. i T. W. uznani zostali za winnych, że:

I. w dniu 10 listopada 2010 r. w B. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu, używając wobec K. B. przemocy polegającej na uderzaniu pięścią w brzuch, kopaniu po całym ciele, przewróceniu na ziemię i przytrzymywaniu zabrali w celu przywłaszczenia portfel o wartości 5 zł, z pieniędzmi w kwocie 350 zł., dwa telefony komórkowe marki N. każdy o wartości 10 zł., działając na szkodę wyżej wymienionego pokrzywdzonego, przy czym Z. J. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie, co najmniej roku kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 26.11.2003 r. sygn. II K 92/03 za przestępstwo z art. 158 § 1 kk i art.157 § 2 kk w zw z art. 11 § 2 kk i z art. 245 kk na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 19.11.2002r. do 10.07.2003 r. i od 10.01.2005 r. do 22.05.2006 r., a następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 12.03.2008 r., sygn. II K 22/08 za czyn z art. 280 § 1 kk i art. 157§ 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełniony w warunkach z art. 64 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 26.11.2009 r. do 12.08.2010r. natomiast T. W. czynu tego dopuścił się, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 12.02.2007 r. sygn. II K 3/07 za przestępstwo z art. 279 § 1 kk i z art. 278 § 1 kk na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 04.07.2006 r. do 04.07.2006 r. i od 27.11.2008 r. do 04.05.2010 r.

to jest za winnych popełnienia czynu z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wobec Z. J. oraz z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec T. W..

Za to, na mocy wskazanych wyżej przepisów wymierzono oskarżonym kary po 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto Z. J. został za winnego, że:

II w dniu 10 listopada 2010 r w B., działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą po uprzednim użyciu przemocy polegającej na uderzeniu pięścią w twarz K. K., zabrał w celu przywłaszczenia na jej szkodę torebkę skórzaną koloru czarnego z zawartością: okularów w oprawkach B. w etui koloru czarnego, portfela skórzanego koloru czerwonego z pieniędzmi w kwocie 170 zł i dowodem osobistym pokrzywdzonej, telefonu komórkowego marki S. (...), dwóch kompletów kluczy, rękawiczek skórzanych, kosmetyczki z kosmetykami oraz siatkę na zakupy z zawartością sweterka i koszuli oraz produktów spożywczych o łącznej wartości 1318 zł, powodując u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy w okolicy jarzmowej, naciągnięcia przyczepów mięśni rotatorów obręczy barkowej prawej, podbiegnięć krwawych okolicy oczodołowej prawej, jarzmowej prawej, policzka prawego i naramiennej prawej, naruszające czynności narządu ciała na okres poniżej dni siedmiu, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w pkt. I

to jest za winnego popełnienia czynu z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art.157 § 2 k.k. w zw. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Za to, w oparciu o art. 280§1 kk w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 64§2 kk wymierzono oskarżonemu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zważywszy na treść art. 85 kk i art. 86§1 kk wymierzono Z. J. karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto, zgodnie z art. 46§1 kk orzeczono od tego oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej K. K. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz w/w 1173 zł.

Także w oparciu o art. 46§1 kk orzeczono od obu oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego K. B. poprzez zapłatę na rzecz w/w kwot po 187,50 zł.

Wyrok powyższy zaskarżył Z. J. oraz obrońca T. W..

Pierwszy ze skarżących zarzucił orzeczeniu:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na uznaniu oskarżonego winnym obu zarzucanych mu czynów, podczas gdy nie pozwalał na to zebrany w sprawie materiał dowodowy zwłaszcza nierozpoznanie przez pokrzywdzoną K. K. oraz wątpliwości co do opisu przebiegu zdarzenia przez K. B. i braci R..

Tym samym apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od zarzutów popełnienia przypisanych mu czynów.

Z ostrożności procesowej skarżący podniósł natomiast zarzut rażącej niewspółmierności kary, zważywszy zwłaszcza na zmianę postępowania w czasie ostatnich 5 lat.

Tak więc Z. J. wniósł w tym przypadku o zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej względem niego kary pozbawienia wolności.

Obrońca T. W. zarzuciła natomiast wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na niesłusznym uznaniu, iż czynności oskarżonego T. W. w zakresie czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku wyczerpywały znamiona czynu z art. 280§1 kk, bowiem oskarżony obejmował swoim zamiarem zabór mienia pokrzywdzonemu B., podczas gdy analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie prowadzi do takiego wniosku, ponieważ z tego materiału jednoznacznie ustalić można jedynie sprawstwo oskarżonego wyczerpujące znamiona czynów z art. 158§1 kk i art. 291§1 kk w zw. z art. 64§1 kk.

Wskazując na powyższy zarzut skarżąca wniosła o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Nadto apelująca podniosła alternatywnie zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego T. W. za czyn z art. 280 kk z powodu nadania zbyt małej rangi okolicznościom łagodzącym takim jak wiek oskarżonego, stopień winy i rola oskarżonego w czasie czynu oraz jego postawa po dokonaniu czynu.

Wskazując na ten zarzut wniosła o zmianę orzeczenia w zakresie kary i wymierzenie oskarżonemu kary dwóch lat pozbawienia wolności z jej warunkowym zawieszeniem na okres próby wynoszący lat 5.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacje należy uznać za oczywiście bezzasadne.

Wbrew twierdzeniom apelujących Sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnej oceny dowodów, a stanowisko swe przekonująco uzasadnił. W tej sytuacji, skoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego – zbędną jest ponowna analiza faktów, gdyż byłoby to jedynie powtarzaniem trafnych, poniesionych wcześniej argumentów.

Tym samym, odnosząc się wyłącznie do szczegółowych zarzutów apelacji należy stwierdzić, że:

1.Ad. apelacji oskarżonego Z. J.

I tak, nie jest prawdą by K. K. w czasie postępowania jurysdykcyjnego nie rozpoznała Z. J. jako jednego z napastników. Stwierdziła bowiem jednoznacznie, że „ten opisany z charakterystycznym nosem /.../ to był ten, który mnie uderzył”, przy czym wskazała właśnie na skarżącego (por.k.527 – odwrót).

Odnosząc się z kolei do zeznań ojca pokrzywdzonego K. B. – świadka A. B. należy zauważyć, że ten w czasie pierwszego przesłuchania (k-354-356)opisując próbę odzyskania dokumentów zabranych podczas napadu jego synowi nie miał jakichkolwiek wątpliwości, iż to właśnie oskarżeni dopuścili się omawianego przestępstwa.

Prawdą natomiast jest, że podczas postępowania jurysdykcyjnego A. B. zeznał m.in., iż swojemu synowi by nie wierzył, ponieważ był w czasie zdarzenia pod wpływem alkoholu i różnie mogło być.

Z powyższego nie sposób wyprowadzić wniosku by K. B. kłamliwie obciążał oskarżonych, zwłaszcza, iż jego zeznania były spójne, konsekwentne i logiczne, a nadto pozostające w oczywistej korelacji z bezpośrednimi świadkami zdarzenia ( co szczegółowo omówił Sąd I instancji).

Nie sposób także pominąć faktu, iż brak wiary A. B. co do wiarygodności jego syna wynika prawdopodobnie z konfliktu jaki istnieje między mężczyznami (por.k-590) nie zaś z racjonalnych przesłanek.

Prawdą jest także, że Z. J. ma dobrą opinię z (...)(k-1015), a także to, iż w 2014 r. został ojcem. Te okoliczności mogą świadczyć o próbie zmiany stylu życia przez oskarżonego. Nie są jednak dostatecznymi przesłankami, które mogłyby skutkować obniżeniem tak wymiaru kar jednostkowych jak i następnie kary łącznej pozbawienia wolności do dwóch lat, a tylko w takim wymiarze maksymalnym wymiarze pozwala na zastosowanie dobrodziejstwa art. 69§1 kpk.

Z. J. zdaje się przy tym zapominać, że dopuścił się tym razem dwóch poważnych przestępstw, a przy tym działał w warunkach art. 64§2 kk.

Jedynie na marginesie należy zauważyć, iż Z. J. w sposób oczywisty skorzystał na wcześniejszym dwukrotnym uchyleniu wyroków Sądu Rejonowego przez tutejszy Sąd Okręgowy i doszło do swoistego „rozmycia się” adekwatnej do popełnionych przestępstw odpowiedzialności karnej. Przy pierwszym skazaniu wymierzono bowiem skarżącemu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności po połączeniu kar jednostkowych 3 i 4 lat pozbawienia wolności. Obecna zaś kara łączna 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jawi się przy tym jako nader łagodne ukaranie Z. J. i o dalszym łagodzeniu mowy być nie może.

1.  Ad. apelacji obrońcy T. W.

Nie jest prawdziwym twierdzenie skarżącej, jakoby materiał dowodowy nie pozwalał na jednoznaczne przyjęcie, iż T. W. jest współsprawcą rozboju.

W pierwszej kolejności należy wskazać, na zeznania pokrzywdzonego K. B. złożone w postępowaniu przygotowawczym (k-256-260), kiedy to jednoznacznie opisał jak doszło do rozboju dokonanego na nim przez oskarżonych. Faktem przy tym jest, iż świadek oskarżonego nazywał (...) lecz ta pomyłka została w dalszej fazie postępowania wiarygodnie wyjaśniona (k-280 i 337-338).

Pokrzywdzony, słuchany w postępowaniu jurysdykcyjnym potwierdził swe uprzednie zeznania, stwierdzając w szczególności, że to T. W. dokonał wspólnie ze Z. J. rozboju (k-528odwrót-529, 849 odwrót -840, 1078 – odwrót).

Z kolei Z. R. opisując omawiane przestępstwo zeznał m.in., iż widział jak oskarżeni kopali pokrzywdzonego. Po krótkim czasie K. B. zdołał uciec, zaś napastnicy liczyli pieniądze (por.k-265).

W kontekście powyższych stwierdzeń świadka – jego zeznania z postępowania jurysdykcyjnego, gdzie ewidentnie próbował wycofać się z pierwotnych oświadczeń należy uznać za nieudolną próbę uwolnienia oskarżonych od odpowiedzialności karnej (por.k-586-587, 840,1060-1061).

Nie sposób także podważyć zeznania D. R. z postępowania przygotowawczego (k-271-274), gdzie nie wskazuje co prawda bezpośrednio na T. W. jako współsprawcę rozboju lecz stwierdza jednoznacznie, że napastnicy „wzięli pokrzywdzonego na kopy” i chcieli od niego pieniądze. Tym samym, skoro nie można mieć wątpliwości, że jednym ze sprawców był T. W., to nie sposób wnioskować na podstawie zeznań D. R., że jego rola w przestępstwie nie została wyjaśniona.

Tenże świadek podczas postępowania jurysdykcyjnego także próbował zmienić swe pierwsze zeznania na korzystne dla oskarżonych lecz twierdzeniom, iż to przesłuchujący policjanci zasugerowali treść protokołu nie można dać wiary (por. k-587,936,1061).

Zważywszy na powyższe, pamiętając także o szeregu innych, „pomniejszych” dowodach – należy stwierdzić, iż sprawstwo i zawinienie T. W. nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości.

Odnosząc się z kolei do zarzutu rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec T. W. należy stwierdzić, że podobnie jak Z. J. tak i ten oskarżony „skorzystał” już na dwukrotnym wcześniejszym uchyleniu zaskarżonych wyroków. W efekcie za poważne przestępstwo, popełnione w warunkach recydywy wymierzono mu jedynie karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, czyli praktycznie w dolnej granicy ustawowego zagrożenia i o dalszym łagodzeniu, a zwłaszcza o zastosowaniu dobrodziejstwa art. 69§1 kk nie może być uznany.

Poglądu tego nie może zmienić fakt, że oskarżony podejmuje pracę zarobkową, czy też jest ojcem małego dziecka. Te okoliczności to zwykłe powinności czy też przywileje – nie zaś szczególne argumenty przemawiające za łagodnym traktowaniem.

Z uwagi na powyższe – zdecydowano jak w wyroku.