Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :	SSO Waldemar Majka (spr.)
Sędziowie :	SSO Sylwana Wirth SSO Adam Pietrzak
Protokolant :	Marta synowiec

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu dnia 22 sierpnia 2014 roku

sprawy K. M.

syna W. i S. z domu M. ur. (...) w B.

oskarżonego z art.300 §2kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 28 marca 2014 roku, sygnatura akt II K 185/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 180 zł opłaty za to postępowanie.

Sygnatura IV Ka 461/14

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Świdnicy oskarżył K. M. o to, że w dniu 2 maja 2012 roku w Ś., woj. (...), działając w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 11 stycznia 2012 roku sygn. akt V Gnc 3117/11, uszczuplił zaspokojenie wierzycielki J. S. w wyniku zawarcia umowy darowizny nieruchomości położonej w Ś. przy ul. (...) z księgą wieczystą o numerze (...), która zagrożona była zajęciem w toku postępowania egzekucyjnego sygn. (...)prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Świdnicy I. P..

tj. o czyn z art. 300 § 2 kk

Wyrokiem z dnia 28 marca 2014 r. (sygnatura akt II K 185/13) Sąd Rejonowy w Świdnicy:

I.  oskarżonego K. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, z tym, że przyjmuje ponadto, iż nakaz zapłaty z dnia 11 stycznia 2012 roku wydany w sprawie sygn. akt V GNc 3117/11 przez Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie nakazywał oskarżonemu zapłatę solidarnie z inną ustaloną osobą kwoty 25934,40 zł (dwadzieścia pięć tysięcy dziewięćset trzydzieści cztery złote i czterdzieści groszy) oraz kwoty 2686 zł (dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt sześć złotych) tytułem kosztów postępowania oraz przyjął, iż wartość przedmiotu darowizny w postaci nieruchomości położonej w Ś. przy ul. (...) została określona przez strony umowy darowizny na kwotę 90000 zł (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych),

tj. popełnienia czynu z art. 300§2 kk i za czyn ten na podstawie art. 300§2 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69§1 kk i art. 70§1 pkt 1 kk zawiesił oskarżonemu warunkowo wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności tytułem próby na okres lat 3 (trzech);

III.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym kwotę 645,07 zł (sześćset czterdzieści pięć złotych i siedem groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłatę w kwocie 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych).

Wyrok powyższy zaskarżony został apelacją obrońcy oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego zarzucając:

1.  rażącą obrazę przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt 1 kpk), tj. art. 300 2 kk polegająca na jego zastosowaniu w sytuacji, gdy oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion przestępstwa określonego w przytoczonym przepisie, bowiem dokonując darowizny na rzecz żony nie działał on w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu i uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela;

2.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zapadłego orzeczenia (art. 438 pkt 2 kpk), tj:

2.1  art. 424 kpk polegającą na sporządzeniu uzasadnienia, które jest wewnętrznie sprzeczne, wybiórcze i nie odzwierciedla rzeczywistego stanu rzeczy przy zgromadzonym materiale dowodowym w toku postępowania;

2.2  art. 7 w zw. z art. 4, 410 oraz 424 § 1 pkt 1 kpk polegającą na dowolnej subiektywnej oraz fragmentarycznej ocenie dowodów zebranych w sprawie w szczególności:

⚫

pominięciu w rozważaniach oceny mocy dowodowej wyjaśnień oskarżonego;

⚫

faktu obciążenia hipoteką nieruchomości darowanej przez oskarżonego w wysokości przekraczającej 5 000 000 złotych, a tym samym przekraczającą wielokrotnie wartość nieruchomości i wierzytelności ustalonej nakazem zapłaty;

2.3. art. 8 § 1 kpk poprzez zaniechanie rozważań w zakresie możliwości zaspokojenia się pokrzywdzonej z nieruchomości darowanej przez oskarżonego żonie, przy istnieniu koniecznej przesłanki z art. 300 § 2 kk tj. uszczuplenia i udaremnienia zaspokojenia wierzyciela;

2.4. tj. art. 4 w zw. z art. 7 kpk polegającą na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów, prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez uznanie, że „oskarżony doskonale wiedział w jakiej sytuacji się znajduje, wiedział o istnieniu zadłużenia wobec pokrzywdzonej (…)” i „wyzbył się ostatnich wartościowych składników majątku, a działanie to zostało podjęte w zamiarze bezpośrednim pokrzywdzenia wierzyciela (…)”;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych w ustaleniach sądu za podstawę orzeczenia mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku (art. 438 pkt 3 kpk), polegający na przyjęciu że:

⚫

oskarżony był właścicielem spółki jawnej (...). M. z siedzibą w Ś., której pokrzywdzona dostarczała olej napędowy, gdy w rzeczywistości przy tak prawidłowo poczynionych ustaleniach, dłużnikiem pokrzywdzonej była spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...);

⚫

R. M.zbyła swoje udziały w spółce (...). M. na rzecz R. M. (1), gdy w rzeczywistości powołana wyżej spółka była spółką jawną, a nie spółką z ograniczoną odpowiedzialnością przeciwko której wydano tytuł egzekucyjny na rzecz pokrzywdzonej;

⚫

Spółka (...). M. zaprzestała regularnie płacić pokrzywdzonej za zakupione u niej paliwo, gdy dokonując prawidłowych ustaleń można stwierdzić, że dłużnikiem była spółka z ograniczoną odpowiedzialnością a nie zaś spółka jawna, gdy z wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonej wynika, że część należności za olej opałowy należna pokrzywdzonej była regulowana przez małżonków M., jeszcze przed wydaniem nakazu zapłaty a po zbyciu przez R. M. udziałów na rzecz R. M. (1);

⚫

oskarżony był członkiem zarządu spółki (...), gdy rzeczywistości K. M. nigdy nie był w organach powołanej spółki, a tym bardziej członkiem zarządu od momentu nabycia udziałów spółki zoo (...)przez R. M. (1) od R. M.;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych w ustaleniach sadu za podstawę orzeczenia mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku (art. 438 pkt 3 kpk), polegający na niedostrzeżeniu przez sąd meriti, różnicy pomiędzy Spółka (...), która jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, a spółką (...). M., która jest spółką jawną, co skutkowało wewnętrzną sprzecznością i niespójnością uzasadnienia wyroku, co miało znaczący wpływ na przyjęcie odpowiedzialności oskarżonego.

a podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd zważył, co następuje:

apelacja jest oczywiście bezzasadna.

Skarżący podniósł w apelacji szereg po części konkurujących ze sobą zarzutów - z jednej strony wskazując na naruszenie prawa materialnego, z drugiej zaś naruszenie przepisów postępowania i błędne ustalenia faktyczne. Otóż nie może być obrazy prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę. Jeżeli skarżący kwestionuje przyjętą w wyroku kwalifikację prawną, dopatrując się w działaniu oskarżonego braku jednego ze znamion przestępstwa, a nietrafność dokonanej przez sąd oceny prawnej zachowania oskarżonego wywodzi z wadliwych ustaleń odnoszących się do strony podmiotowej czynu zabronionego, to podstawą takiej apelacji może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a nie zarzut obrazy prawa materialnego.

Zarzuty apelacyjne abstrahując już od wadliwości ich skonstruowania zmierzają w istocie doi wykazania, iż oskarżony nie działał w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądowego i nie było jego celem uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela. Analiza jednak materiału dowodowego, która wbrew twierdzeniom apelującego, nie może być uznana za dowolną, prowadzi jednak do zgoła odmiennych wniosków.

Dywagacje apelującego dotyczące pozycji i formy zaangażowania oskarżonego w poszczególnych spółkach powstających w wyniku między innymi przekształceń (k.207-208), które miały być błędnie ustalone przez sąd I instancji, pozostają zupełnie nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Niewątpliwie bowiem w nakazie zapłaty Sądu rejonowego w Dzierżoniowie z 11 stycznia 2012 roku (V GNc 3117/11) oskarżony widniał jako dłużnik solidarnie zobowiązany względem pokrzywdzonej J. S. do zapłaty 25 934,40 złotych. Dnia 17 kwietnia 2012 roku oskarżony podjął natomiast zawiadomienie o wszczęciu egzekucji (kierowanej również względem nieruchomości – k.10), zaś 2 maja 2012 roku dokonał rozporządzenia pod tytułem darmym nieruchomością niewątpliwie zagrożoną zajęciem.

Nie można również podzielić argumentacji skarżącego, zgodnie z którą brak rozważań w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na temat możliwości zaspokojenia z nieruchomości obciążonej hipoteką na rzecz inne go z wierzycieli stanowi naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wyroku. Abstrahując już od następczego względem wyroku charakteru jego uzasadnienia godzi się zauważyć, iż oskarżonemu przypisano uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela, co w istocie nastąpiło. W wypadku zaś prowadzenia egzekucji z nieruchomości wierzyciel egzekwujący może przejąć na własność w toku postępowania egzekucyjnego nieruchomość, a z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności wygasają wszelkie prawa i skutki ujawnienia praw i roszczeń osobistych ciążące na nieruchomości. Na miejsce tych praw powstaje prawo do zaspokojenia z ceny nabycia z pierwszeństwem przewidzianym w przepisach o podziale ceny uzyskanej z egzekucji (art.1000§1 kpc). W zależności zatem od przebiegu egzekucji może dojść do sytuacji, w której hipoteka wygaśnie z mocy prawa, co czyni argumentację apelacji w tym zakresie zupełnie nietrafną.

W świetle powyższego sąd odwoławczy nie dopatrzył się naruszenia we wnioskowaniu sądu I instancji art.7 kpk czy art.424§1 kpk w redakcji uzasadnienia ani też błędnych ustaleń faktycznych. Budzi zdumienie również podniesienie zarzutu naruszenia art.410 kpk poprzez „pominięcie mocy dowodowej wyjaśnień oskarżonego”, skoro sąd I instancji dowód z wyjaśnień oskarżonego przeprowadził w toku przewodu sądowego i odniósł się do tych wyjaśnień w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Orzeczona wobec oskarżonego kara nie razi surowością, a winna kształtować jego świadomość prawną.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 636§1 kpk zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty związane z tym postępowaniem, a na podstawie art.8 i art.2 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzono mu opłatę w kwocie 180 złotych.