Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

1.Przewodnicząca:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1.Dorota Bawolska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 478/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 10 kwietnia 2025r. w sprawie sygn. akt III K 2164/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. T.

1.  oskarżony nie figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego.

2.  naciśnięcie przez kierowcę przycisku zamykającego drzwi wyzwala praktycznie z chwilą naciśnięcia przycisku sygnał świetlny i dźwiękowy, natomiast czas odmierzony pomiędzy naciśnięciem przycisku a zamknięciem drzwi wynosi w kilku pomiarach pomiędzy 2,6 a 3 sekundy. Autobus (...) nr rej. (...) posiadał system auto rewers, który zabezpiecza pasażerów oraz przedmioty przed przypadkowym przytrzaśnięciem drzwi. Działanie systemu oparte jest na zainstalowaniu w drzwiach czujnika ciśnieniowego. W momencie gdy uszczelka gumowa podczas zamykania odnotuje nacisk drzwi otworzą się. System działa samoczynnie bez udziału kierowcy.

1.Informacja Krajowego Rejestru Karnego

2.Informacje nadesłane przez (...) Sp. z o.o. w W. z dnia 11.08.2025r.

k. 183

k. 189 i 192

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.Informacja Krajowego Rejestru Karnego

2. Informacje nadesłane przez (...) Sp. z o.o. w W. z dnia 11.08.2025r.

Niekwestionowane dokumenty.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu zaskarżanemu wyrokowi zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., a to przekroczenie przez sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego oceny dowodów:

1) z wyjaśnień oskarżonego J. T.- poprzez uznanie jego wyjaśnień za wiarygodne oraz spójne w czasie, gdy wyjaśnienia te są w oczywisty sposób sprzeczne wewnętrznie - oskarżony bowiem inaczej wyjaśniał w postępowaniu przygotowawczym („(…) nie wiem jak dokładnie doszło do tego zdarzenia (…) możliwe, że ja po prostu nie zauważyłem w lusterku wewnątrz autobusu tej kobiety i nie widziałem, że chciała wysiąść z autobusu i zamknąłem drzwi (…) nie zwróciłem po prostu na to uwagi, ja dopiero zobaczyłem kobietę jak już leżała na chodniku na przystanku (…) po prostu nie zachowałem ostrożności, możliwe, że skupiłem się na włączaniu się do ruchu i patrzyłem na lusterka z drugiej strony autobusu (…), a inaczej w postępowaniu jurysdykcyjnym („(…) spojrzałem w lusterka, nikogo nie było (…) widziałem w lusterku, że ta pani się przewróciła (…) możliwe ja nie zauważyłem tej pani i zamknąłem drzwi. Ja patrzyłem w lusterko jak zamykałem drzwi więc wtedy nie mogła wysiadać (…) nie ma takiej możliwości, abym jej nie zauważył gdyby wysiadała w momencie jak patrzyłem w lusterko (…)”)

2) z zeznań pokrzywdzonej B. J. – poprzez zdyskredytowanie i zmarginalizowanie powyższego dowodu z uwagi na fakt, że autobus w chwili wysiadania oraz upadku znajdował się w bezruchu – co jest bezsporne w światle ujawnionego nagrania z monitoringu, lecz sprzeczne z jej zeznaniami – jednakże całkowicie przy tym pomijając fakt, że pokrzywdzona w istocie doznała kontaktu z zamykającymi się drzwiami wyjściowymi autobusu i to na skutek tego kontaktu, nawet pomimo tego, że pojazd pozostawał w bezruchu, upadła na ziemię i doznała obrażeń ciała

3) z zeznań świadka B. N. - poprzez całkowite pominięcie relacji świadka w zakresie tego, że „(…) te drzwi ją po prostu uderzyły i ona straciła równowagę i się bezwładnie przewróciła na prawą stronę (…)” i zmarginalizowanie jej zeznań jedynie do wiarygodności w zakresie okoliczności dot. nagłego kierowania się pokrzywdzonej do wyjścia

4) nagrania z kamery zamontowanej w autobusie prowadzanym przez K. D. – poprzez skoncentrowanie się w głównej mierze na okoliczności pozostawania w ruchu albo bezruchu pojazdu w chwili wysiadania pokrzywdzonej – jednocześnie całkowite pominięcie okoliczności, że pokrzywdzona doznała kontaktu z zamykającymi się drzwiami wyjściowymi autobusu i to właśnie na skutek powyższego doznała upadku skutkującego u niej obrażeniami – tymczasem sąd pierwszej instancji ocenę powyższego dowodu oraz ustalanie na jego podstawie okoliczności faktycznych kończy po stwierdzeniu, że autobus w chwili wysiadania pokrzywdzonej stał w miejscu, co jest okolicznością drugorzędna w świetle tego, ze ruch pokrzywdzonej w sposób nie budzący wątpliwości wskazuje, ze musiała ona upaść w następstwie kontaktu z zamykającymi się drzwiami które ,,odbiły” po kontakcie z jej ciałem co jest notabene spójne z linią obrony podejrzanego oraz dowodami przedstawionymi przez obronę w zakresie działania mechanizmu bezpieczeństwa drzwi autobusu, który to mechanizm w ten sposób reaguje na przeszkodę w zamknięciu drzwi,

5) nagrania z karty 91 - poprzez przeprowadzenie powyższego dowodu w toku rozprawy z dnia 22 sierpnia 2024 roku (k. 101) i pomimo tego całkowite zaniechanie dokonania oceny powyższego dowodu i ustalenie na jego podstawie stanu faktycznego, co znajduje swoje odzwierciedlenie w treści uzasadnienia wyroku - pomimo tego, że dowód ten jest istotny z punktu widzenia zarówno linii obrony podejrzanego, jak i dalszej argumentacji przedstawionej przez sąd dotyczącej naruszenia przez pokrzywdzoną zasad bezpieczeństwa („(…) To pasażerka podjęła decyzje o opuszczeniu pojazdu już po sygnale zamknięcia drzwi, a jej zdolności psychofizyczne nie pozwoliły jej na sprawne opuszczenie pojazdu(…)”), albowiem dowód ten wprost wskazuje, ze drzwi autobusu zamykają nie po tym jak wybrzmi ostrzegawczy sygnał świetlny oraz dźwiękowy, lecz w tym samym momencie i od momentu wystąpienia powyższych sygnałów do momentu spotkania się obu skrzydeł drzwi wyjściowych (a tym samym ewentualnego uderzenia znajdującego pomiędzy nimi pasażera) mija ok. 1 sekundy — co w oczywistym stopniu przemawia za uznaniem, że jeżeli pokrzywdzona była już na etapie wysiadania z pojazdy, to nawet pomimo prawidłowego ostrzeżenia jej o zamknięciu drzwi nie miała ona jakiejkolwiek możliwości uniknięcia wypadku bez względu na jej wiek oraz poruszenia się.

6) regulaminu przewozu — poprzez zamykanie na analizie powyższego regulaminu całości zbioru zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, do których przestrzegania był obowiązany kierujący pojazdem (a także pokrzywdzona pasażerka) w czasie gdy regulamin taki w oczywisty sposób nie jest dowodem zwalniającym uczestników ruchu drogowego z przestrzegania reguł nieskodyfikowanych w sposób szczegółowy, a wynikających z przepisów oraz istoty bezpieczeństwa w ruchu, które musza znaleźć¢ zastosowanie wszędzie tam, gdzie nie ma sprecyzowanego przepisu, a które wchodzą w zakres pojęcia „zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym”,

7) zaświadczeniu o badaniu technicznym pojazdu – poprzez bezpodstawne wysunięcie z powyższego dokumentu, że skoro pojazd przeszedł pozytywnie ww. badanie, to implikuje to poprawne działanie sygnału dźwiękowego przed zamknięciem drzwi, w czasie gdy:

a) § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (tj. Dz. U. z 2024 r. poz. 141 z późn. zm.) wydanego na podstawie art. 81 ust. 15 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2023 r. poz. 1047, z późn. zm.)

b) § 17 - 22 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (tj. Dz. U. z 2024 r. poz. 502 z późn. zm.)

nie wskazują, aby prawidłowe działanie powyższego mechanizmu było ogóle badanie w trakcie okresowego badania technicznego autobusu i aby mechanizm świetlny oraz dźwiękowy ostrzegający pasażerów przed zamknięciem drzwi stanowił niezbędne wyposażenie pojazdu,

- co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia gdyż w dalszej konsekwencji doprowadziło Sąd Rejonowy do błędnych ustaleń faktycznych dotyczących tego, iż:

1. podejrzany nie naruszył zasady bezpieczeństwa ruchu lądowym:

a. zamykając swoje rozważania na uznaniu, ze skoro podejrzany nie naruszył jakiejkolwiek reguły nakazującej mu zachowanie szczególnej ostrożności oraz skoro nie naruszył wewnętrznego regulaminu przewozu – ustanowionego przez przewoźnika to tym samym nie można mu: przypisać naruszenia zasad bezpieczeństwa – w czasie gdy podejrzany musiał naruszyć te zasady, poprzez nieupewnienie się co do faktu wysiadania pasażerów z pojazdu i możliwości bezpiecznego zamknięcia drzwi wyjściowych do autobusu, albowiem inaczej nie doszłoby do sytuacji, w której uruchomił on mechanizm zamykania drzwi w następstwie czego pokrzywdzona została nimi uderzona

b. poprzestając na uznaniu, że skoro to pokrzywdzona naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu, to tym samym zwalnia to sąd z dalszych rozważań dot. naruszenia powyższych zasad przez kierowcę - w czasie gdy, nawet jeżeli pokrzywdzona rzeczywiście dopuściła się ze swojej strony złamania reguł bezpieczeństwa, to nie implikuje to braku możliwości złamania powyższych reguł przez kierowcę, lecz powoduje konieczność ustalenia przez sąd rodzaju oraz zakresu naruszenia przez współuczestnika ruchu drogowego zasad bezpieczeństwa tego ruchu, a takowe przyczynienie się do wypadku jest elementem jedynie umniejszającym winę sprawcy i powinno być traktowane co najwyżej jako okoliczność łagodzącą

c. podpierając się przy tym zaświadczeniem o badaniu technicznym pojazdu, które, jak wspomniano powyżej, nie musiało obejmować swoim zakresem sprawności mechanizmu bezpieczeństwa zamykania drzwi i nie może stanowić dowodu na powyższą tezę, ale przede wszystkim pomijając, ze meritum sprawy stanowi decyzja kierowcy o zamknięciu drzwi, która dopiero w dalszej kolejności stanowiła warunek niezbędny do wyzwolenia mechanizmu; meritum sprawy nie stanowił zaś fakt, czy powyższy mechanizm zadziałał czy też nie – fakt prawidłowego czy wadliwego działania mechanizmu (sygnał świetlny, dźwiękowy „odbicie” drzwi) jest jedynie okolicznością drugorzędną, albowiem jest to proces który realizował się już po tym jak podejrzany finalizował naruszanie reguł bezpieczeństwa poprzez wciśnięcie przycisku zamykającego drzwi i od tego momentu (wciśnięcia przycisku zamykającego drzwi) dalszy ciąg zdarzeń pozostawał poza jego kontrolą,

2. pokrzywdzona upadła na ziemię doznając obrażeń ciała nie w następstwie kontaktu z zamykającymi się drzwiami lecz wyłącznie w następstwie utraty równowagi oraz obarczenia jej torbą z zakupami - co jest ustaleniem nie tylko sprzecznym ze zgromadzonym materiałem chociażby w postaci nagrania monitoringu z którego wprost wynika, że musiała ona zostać uderzona przez drzwi pojazdu, dowodami wskazującymi na działanie mechanizmu bezpieczeństwa (,,odbijanie” drzwi po wyczuciu przeszkody), ale również samym wcześniejszym ustaleniem sądu wskazującym na fakt, ze zadziałał mechanizm (zabezpieczający pasażera przed zatrzaśnięciem pomiędzy drzwiami) - ale przede wszystkim ustaleniem całkowicie bezpodstawnym, gdyż zostało powzięte w głównej mierze na podstawie oceny świadka K. D., który co oczywiste nie mógł mieć wiedzy w przedmiocie tego, czy i jak bardzo pokrzywdzona była obciążona,

- skutkujących brakiem przypisania oskarżanemu sprawstwa zarzucanego mu czynu i finalnie do jego uniewinnienia.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na:

a) bezpodstawnym przyjęciu, że to poszkodowana poprzez swoje opóźnienie w wysiadaniu z autobusu i próbę szybkiego opuszczenia pojazdu naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Co miało wpływ ma treść wyroku w zakresie ustalenia odpowiedzialności oskarżonego i uznaniu, ze oskarżony nie naruszył zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Gdy tymczasem z zebranego materiału dowodowego wynika, ze oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa nie upewniając się, że wszyscy, wysiadający na tym przystanku pasażerowie, opuścili pojazd, a zamknięcie drzwi będzie bezpieczne. Tym samym wywołał przedmiotowe zdarzanie, zamykając drzwi, które uderzyły wysiadającą B. J.. Upadek oskarżycielki posiłkowej był wynikiem wytrącenia pokrzywdzonej z równowagi przez drzwi pojazdu, które zamknęły się na pokrzywdzonej w trakcie kiedy opuszczała wnętrze autobusu.

b) uznaniu, że B. J. upadla na ziemię nie w skutek uderzenia jej zamykającymi się drzwiami pojazdu, ale w wyniku samoczynnej utraty równowagi, która była wynikiem obarczenia torbami oraz ograniczeniami fizycznymi pokrzywdzonej. Stwierdzenie takie jest ustaleniem sprzeczamy z zebranym materiałem dowodowym, w tym nagraniem z monitoringu z pojazdu prowadzonego przez świadka K. D., zeznaniami świadków, ale także z ustaleniami Sądu, z których wynika, ze zadziałał mechanizm bezpieczeństwa zamontowany w drzwiach (rewers), co świadczy o tym, ze drzwi napotkały opór przez zetknięcie z ciałem pokrzywdzonej- co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego, w tym zeznań w/w osób, prowadzi do wniosku, że oskarżany J. T. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:

– art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu przez Sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, poprzez:

a) uznanie, że wyjaśnienia oskarżonego J. T. są wiarygodne oraz spójne podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego uznać należy za sprzeczne wewnętrznie bowiem oskarżony inaczej opisywał zdarzenie w postępowaniu przygotowawczym, inaczej zaś w postepowaniu przed sądem, zmieniając zasadniczo ich treść.

b) zmarginalizowanie i uznanie jedynie za częściowo wiarygodne zeznań pokrzywdzonej B. J. w związku z tym, ze opisała ona swoje wrażenie, że pojazd w momencie kiedy wysiadała gwałtownie szarpnął, czemu zaprzecza obraz monitoring z innego pojazdu. Tym niemniej bez wątpienia prawdziwe, pokrywające się z resztą materiału dowodowego, były zeznana pokrzywdzonej wskazujące na fakt, ze drzwi pojazdu uderzyły w nią w chwili kiedy znalazła się wyjściu. Zatem pokrzywdzona doznała kontaktu z zamykającymi się drzwiami autobusu i na skutek tego kontaktu, utraciła równowagę upadła poza pojazd i doznała licznych obrażeń.

c) uznanie, ze zeznania, K. D. są w pełni wiarygodne, a dowód obiektywnie wskazuje, ze pokrzywdzona straciła równowagę już po opuszczeniu pojazdu w wyniku potknięcia się o krawężnik. Gdy tym czasem zeznania te nie zasługiwały na przypisanie im waloru wiarygodności, stoją one bowiem w sprzeczności z zeznaniami B. N., która widziała zdarzenie bezpośrednio z pojazdu, który opuszczała pokrzywdzona i zeznała, że drzwi uderzyły wysiadającą B. J., pozbawiając ją równowagi. Nadto zeznania świadka K. D. nie mogą być uznane za wiarygodne bowiem nie tylko przebywał ona w innym podjeździe, ale również pozostaje w relacji z oskarżonym pracując w tym samym przedsiębiorstwie, a także sam świadek wskazuje, iż „odniósł wrażenie”, że pokrzywdzona potknęła się o krawężnik, co świadczy o tym, że nie widział okoliczności upadku, a jedynie kieruje się swoim przeczuciem, czy wrażeniem

d) nieprawidłową ocenę zeznań B. N. jako jedynie częściowo wiarygodnych i pominięcie zeznań świadka na temat przebiegu zdarzenia, a w szczególności okoliczności wysiada pokrzywdzonej z autobusu i potwierdzenia, że drzwi uderzyły pokrzywdzoną, wytracając ją z równowagi.

e) uznanie, ze pokrzywdzona spóźniała się z wysiadaniem z autobusu i rozpoczęła wysiadania po sygnale dźwiękowym oznaczającym zamykanie drzwi, gdy tymczasem ani z zeznań świadków, ani też pokrzywdzonej ten fakt nie wynika. Z zebranego materiału dowodowego nie można wysnuć konkluzji, że B. J. zaczęła wysiadać po usłyszeniu sygnału dźwiękowego oznaczającego zamykanie drzwi. Ponadto oparcie na tej kwestii jednej z głównych konkluzji wyroku, zmierzającej do uznania, że spóźniona pokrzywdzona poprzez swój pośpiech oraz ograniczenia fizyczne sama doprowadziła do utraty równowagi i upadku.

f) błędną ocenę nagrania z kamery znajdującej się w pojeździe prowadzonym przez świadka K. D., które to nagranie jedynie wskazuje, ze autobus z którego wysiadała pokrzywdzona nie znajdował się w ruchu. W żaden jednak sposób nie wyklucza faktu, ze w trakcie wysiadania z pojazdu, pokrzywdzona doznała kontaktu z zamykającymi się drzwiami, co spowodowano jej upadek.

g) błędna ocenę dowodu w postaci zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu i przyjęciu, ze skoro pojazd posiadał aktualne badanie techniczne, to sygnalizacja świetlna i dźwiękowa drzwi musiała działać poprawnie. Sąd tymczasem nie ustalił czy w trakcie okresowych badan technicznych sygnalizacja ta w ogóle jest przedmiotem badań.

h) błędną ocenę dowodu w postaci instrukcji obsługi autobusu w zakresie działania hamulca przystankowego i uznanie, że w przypadku zastosowania fotokomórek, drzwi otwierają się automatycznie przy zaobserwowaniu przeszkody. Gdy tymczasem z zebranego w sprawie materiału nie wynika, aby pojazd z którego wysiadała B. J. byt wyposażony w fotokomórkę w automatyce drzwi. Sam zaś tzw. rewers nie zabezpiecza przed zetknięciem drzwi z wysiadającym pasażerem, a jedynie powoduje, że po napotkaniu przeszkody drzwi samoczynnie się otworzą

– które to błędy przywołane w pkt 2 od a do h doprowadziły w konsekwencji do uznania, iż zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamion czynu z art. 177 § 1 k.k. w sytuacji, gdy oskarżony poprzez nie zachowanie zasad ostrożności w ruchu drogowym w trakcie zamykania drzwi pojazdu wypełni znamiona tego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione przez obu apelujących uznać należało za niezasadne. Z uwagi na zbieżność podniesionych zarzutów, jak i argumentacji przedstawianej na ich poparcie, by uniknąć powielania tożsamych treści, Sąd odwoławczy przeanalizował je łącznie.

Z uwagi na to, że zaskarżony został wyrok uniewinniający J. T., jak też na brzmienie art. 454 §1 k.p.k., należy mieć na względzie to, że sąd II instancji może jedynie wyrok utrzymać w mocy, bądź – podzielając zarzuty apelujących – orzeczenie takie uchylić i skierować sprawę do ponownego rozpoznania. Niemniej warunkiem sine qua non jest wykazanie, że materiał dowodowy w sprawie, wbrew stanowisku sądu I instancji, wskazuje na sprawstwo oskarżonego.

Sąd ad quem w toku kontroli instancyjnej, by móc podjąć decyzję, z jednej strony dostrzegł potrzebę uzupełnienia postępowania dowodowego (w związku z tezą prokuratora, że drzwi zamykają się równocześnie z sygnałem świetlnym i dźwiękowym – pkt 5 petitum apelacji dot. obrazy art. 7 k.p.k.), z drugiej zaś – niezależenie od powyższego – stwierdził, że kwalifikacja prawna, jak też zarzut aktu oskarżenia odwołujący się do regulacji zasad w ruchu, są chybione.

Oskarżyciel zarzucił bowiem J. T., że naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym podczas postoju na przystanku autobusowym poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności przy zamykaniu drzwi autobusu (...) miejskiej (...) nr rej. (...), co skutkowało uderzeniem drzwiami wysiadającej pasażerki, jej upadkiem i powstaniem obrażeń ciała (art. 177 §1 k.k.).

Należy jednakże zauważyć, że jednym ze znamion tego przestępstwa jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu, co zostało expressis verbis wyartykułowane w art. 177 § 1 k.k. Konieczne jest zatem ustalenie, że sprawca nie zastosował się do obowiązujących reguł (zasad) obowiązujących w zakresie ruchu lądowego, wodnego lub powietrznego. Nie ulega przy tym wątpliwości, że zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym to ujęte w odpowiednich przepisach zasady określające sposób korzystania z danego rodzaju ruchu. Są to zarówno reguły zawarte w przepisach określających porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych i zachowanie się w typowych dla ruchu sytuacjach lub wyrażone przez przyjęte oznakowanie, oświetlenie i sygnalizację, jak i reguły nieskodyfikowane w sposób szczegółowy, a wynikające z wyżej wymienionych przepisów oraz istoty bezpieczeństwa w ruchu, które muszą znaleźć zastosowanie wszędzie tam, gdzie nie ma sprecyzowanego przepisu (vide wytyczne wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w sprawach o przestępstwa drogowe; uchwała SN z 28.02.1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975/3–4, poz. 33; Dąbrowski J.A., Glosa do postanowienia, s. 219–230). Chodzi zatem o konkretne reguły obowiązujące w ruchu, które mają na celu zapewnienia optymalnego bezpieczeństwa obejmującego ten ruch.

Jeżeli uwzględni się powyższe, to w żadnym razie nie można przyjąć, jak uczynił to autor aktu oskarżenia, że oskarżony, jako kierowca autobusu, stojącego w zatoce przystanku autobusowego, zamykając drzwi, w sposób zarzucany, naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, tj. nie zachował „szczególnej ostrożności”, o której mowa w ustawie prawo o ruchu drogowym, czy w ramach innych, nieskodyfikowanych zasad obowiązujących w tymże ruchu.

Oceny zachowania oskarżonego, w okolicznościach niniejszej sprawy, należało dokonać pod kątem naruszenia przez niego zasad ostrożności związanych z zapewnieniem przez przewoźnika bezpieczeństwa w pojeździe (tj. autobusie obsługiwanym przez oskarżonego). Tym samym można było co najwyżej rozważać, czy zachowanie to nie stanowiło ewentualnego narażenia pokrzywdzonej na spowodowanie uszczerbku na zdrowiu przewidzianego w art. 160 k.k. i nastąpienia skutków w postaci naruszenia czynności narządów ciała pokrzywdzonej. Niemniej zastosowanie tej regulacji wymagałoby wykazania, że to na skutek niezachowania przez oskarżonego reguł ostrożności doszło do skutku przewidzianego w powołanym wyżej przepisie. Takich dowodów oskarżyciel jednakże nie przedstawił, nie zweryfikował także stanu technicznego autobusu, ani też działania systemów zabezpieczających, choć następnie próbował okoliczności kwestionować. Wskazuje bowiem Sąd odwoławczy, że sposób sformułowania zarzutów przez obu apelujących, tj. rzecznika oskarżenia, jak też pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, stanowi o czysto polemicznym charakterze tych środków odwoławczych.

Obaj apelujący, formułując zarzut art. 7 k.p.k. w istocie przedstawili własną interpretację treści poszczególnych depozycji zarówno oskarżonego, jak i świadków oraz zapisu nagrania kamery z autobusu kierowanego przez świadka K. D., jak też sposobu działania systemu auto rewers i sygnalizacji uruchomienia systemu zamykania drzwi, a czynione przez pryzmat zeznań B. J., które uznali za jedynie wiarygodne i miarodajne dla oceny sytuacji poprzedzającej moment upadku. Skarżący nie przedstawili żadnych przekonujących argumentów, które wskazywałyby, iż Sąd meriti, oceniając dowodowy, jak też wyprowadzając na ich podstawie wniosek o niewinności J. T., uchybił swej powinności zbadania tych zakwestionowanych dowodów w sposób wszechstronny, zgodny z zasadami logicznego rozumowania, wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też by pominął jakiś istotny dowód (mimo zarzutu prokuratora). Wszak zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Apelujący powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Choć prokurator zarzucił, że Sąd orzekający nie dostrzegł ważnych rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonego, uchylając się od oceny tych wewnętrznych sprzeczności (np. pkt II.1 petitum apelacji), to zarzut ten jest w istocie bezpodstawny. Jeżeli bowiem weźmie się pod uwagę całość wyjaśnień oskarżonego, a następnie oceni w powiązaniu z relacją B. N. (co do momentu, kiedy pokrzywdzona zdecydowała się opuścić pojazd) oraz danymi dotyczącymi funkcjonowania zabezpieczeń w autobusie i nagraniem kamery drugiego autobusu, to okazuje się, że te rozbieżności nie występują. Przekonują o tym wnioski, które należy wyprowadzić w oparciu o informacje uzyskane przez Sąd odwoławczy (k. 189, 192), a dotyczące sposobu funkcjonowania przycisku zamykającego drzwi, który wyzwala „praktycznie z chwilą naciśnięcia przycisku sygnał świetlny i dźwiękowy”, zaś same drzwi zamykają się po ok. 2.6 – 3 sekundach (czyli odmiennie aniżeli założył to oskarżyciel). Mając zatem na uwadze taki sposób działania przycisku, który uruchamia kierowca autobusu oraz sposobu w jaki drzwi się zamykają jak też tego, w jaki działa system auto rewers, to te kwestie (wespół z opisanymi przez B. N. okolicznościami, w jakich pokrzywdzona opuszczała pojazd), winny stanowić podstawę ustaleń faktycznych oraz oceny prawnokarnego zachowania J. T.. Tak też postąpił Sąd I instancji. Natomiast skarżący zdają się tego nie dostrzegać, ewentualnie bagatelizują znaczenie tych wniosków, które jako jedynie uprawnione można na podstawie wyżej wskazanych dowodów wyprowadzić. Oceny tej nie może zmienić drobiazgowe analizowanie poszczególnych stwierdzeń świadków, w tym i B. N., że pokrzywdzona miała kontakt z zamykającymi się drzwiami, co w ocenie świadka miało mieć wpływ na utratę równowagi przez wysiadająca i jej upadek (tu wnioski świadka są bowiem błędne, o czym poniżej).

Biorąc zatem pod uwagę brzmienie art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., stwierdzić wypada, że to ocena poszczególnych dowodów przedstawiona przez apelujących, dokonana na podstawie analizy zeznań świadków, ale czyniona w oderwaniu od treści pozostałego materiału dowodowego, zaaprobowana być nie można. Takie bowiem postąpienie skutkowałoby dopiero rażącym naruszeniem art. 7 k.p.k.

Zapisy regulaminu przewozu osób i bagażu środkami lokalnego transportu zbiorowego (publicznego, k. 92 -94), do którego treści odwołali się skarżący, wprost określają, iż jego postanowienia obowiązują pasażerów (osoby, które zawarły umowę przewozu – §1 pkt 2 ppkt 6), a w celu zapewnienia bezpieczeństwa i egzekwowania postanowień regulaminu pasażerowie stosują się do wskazówek i poleceń wydanych przez kierującego pojazdem (§2 pkt 1). To zgodnie z postanowieniami tego regulaminu (§8) kierujący sygnalizuje zamknięcie drzwi po uprzednim sprawdzeniu, czy wszystkie osoby wysiadające opuściły pojazd, a wsiadające są wewnątrz pojazdu. Zgodnie z regulaminem pasażerom zabrania się natomiast wsiadania i wysiadania z pojazdu (…) po sygnale oznajmiającym zamknięcie drzwi lub odjazd pojazdu (§6 pkt 2 ppkt 3 – k. 92v). To te zasady obowiązywały J. T., jako kierującego autobusem, oraz B. J., jako pasażerkę. Ich naruszenie więc stanowi o naruszeniu zasad bezpieczeństwa związanego z wykonywanie usługi przewozu. Zasady ruchu drogowego nie miały w tym wypadku zastosowania, a tym bardziej w zakresie, jaki nakładałby na kierującego obowiązek zachowania szczególnej ostrożności, o jakiej mowa w ustawie prawo o ruchu drogowym. Wszak „szczególna ostrożność” to ostrożność polegającą na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (vide art. 2 pkt 22 ustawy prawo o ruchu drogowym).

By uznać sprawstwo oskarżonego należało zatem wykazać, że J. T.uruchomił przycisk zamykania drzwi zanim upewnił się, że wszyscy pasażerowie, którzy wysiadali, pojazd opuścili.

Biorąc jednakże pod uwagę ujawniony sposób zachowania B. J., jak też to, że na przedmiotowym przystanku wsiadły jakieś osoby, zaś nikt bezpośrednio przed pokrzywdzoną nie wysiadał (wynika to z nagrania), to twierdzenie oskarżonego, że zanim nacisnął przycisk nie widział nikogo, zwłaszcza pokrzywdzonej, która zamierzałaby wysiąść, jest oczywiście prawdziwe. Okoliczność, że oskarżony posłużył się sformułowaniami, które oskarżyciel poczytał na jego niekorzyść czyli, że: „przyznaje się do zarzucanego czynu” i „możliwe jest, że nie zauważył w lusterku (…) kobiety” (k. 44), nie może stanowić o uznaniu jego sprawstwa. Wszak to B. N. kategorycznie zeznała, że już wszyscy wsiedli i wysiedli kiedy autobus jeszcze stał z otwartymi drzwiami i „nagle ta kobieta [B. J. – przyp. tut. Sądu] wstała i kierowała się do drzwi wyjściowych tych na końcu (…) kobieta miała takie spowolnione ruchy (…) torbę z zakupami i widać było, że jest jej ciężko (…) w momencie kiedy była na wysokości drzwi wyjściowych one się nagle zamknęły” (k. 6v), co następnie doprecyzowała, że pokrzywdzona „w ostatniej chwili chciała wysiąść” (k. 122), jak też, że „te drzwi ją ścisnęły i od razu się otworzyły, ona centralnie weszła w te drzwi”(k. 122v).

Te depozycje należy uzupełnić i skorygować o to, co bezspornie wynika z nagrania kamery autobusu kierowanego przez świadka K. D. oraz danych o systemie auto rewers i przycisku zamykania drzwi połączonego z systemem dźwiękowego i świetlnego informowania (ostrzegania) o użyciu przycisku i uruchomieniu systemu zamykania drzwi.

Skoro nie było osób wysiadających (widać to m.in. na nagraniu), oskarżony miał prawo użyć przycisku, który uruchomił system zamykania automatycznego drzwi, co zostało zasygnalizowane zarówno dźwiękiem, jak i świetlnie. Z relacji B. N. wynika, że B. J. nie zdecydowała się wysiąść wtedy, kiedy autobus wjechał do zatoczki przystankowej i kiedy pasażerowi wsiadali, lecz w ostatnim momencie. Uwiarygadnia to twierdzenie oskarżonego, że w chwili, kiedy nacisnął przycisk, nie widział nikogo kto zamierzałby wysiąść. To, że już po uruchomieniu systemu zamykania drzwi pokrzywdzona zdecydowała się wysiąść było zdarzeniem, którego przewidzieć nie mógł, a tym bardziej zatrzymać proces zamykania się drzwi. Kiedy nadto uwzględni się, że pokrzywdzona, trzymając w ręce ciężką, dużą torbę (widoczną na nagraniu) szybko starała się opuść pojazd, to w tych okolicznościach widoczny sposób wsiadania jest jedynie racjonalnym wytłumaczeniem jej zachowania, opisanego przez B. N.. Niemniej to właśnie ten sposób opuszczenia pojazdu wyłącznie doprowadził do utraty równowagi i upadku. W żadnym razie nie było to spowodowane szarpnięciem ruszającego autobusu (było to technicznie niemożliwe), ani też przytrzaśnięciem drzwiami (o czym zeznała B. N.). Temu przeczy nie tylko nagranie, na którym widać moment kiedy B. J. wysiadała, tj. najpierw widoczna jest jej torba, następnie poza obrys autobusu wychodzi postać pokrzywdzonej, która postawiła jedną nogę na chodniku i dopiero w momencie kiedy dostawiała drugą nogę, doszło do zachwiania i utraty równowagi oraz upadku. Przeczy tej tezie także działanie systemu auto rewers (drzwi wykonują ruch „zagarniający” do wnętrza, kobieta jeżeli by została przytrzaśnięta drzwiami w inny sposób „wypadałaby” z autobusu).

Na tej podstawie nie sposób dać wiarę B. J., że wysiadało kilka osób, które przepuściła, a w momencie, kiedy ona wysiadała „ poczuła gwałtowne szarpnięcie autobusu, wtedy straciła równowagę i dosłownie wypadła z tego autobusu” (k. 14v) a także, że drzwi gwałtownie zamknęły się za nią (k. 102v) i nie jest w stanie stwierdzić, „czy to wypadnięcie na chodnik było spowodowane wypchnięciem prze drzwi, czy gwałtowanym szarpnięciem” (k. 102v).

Wobec powyższego również zarzuty obu apelacji w zakresie rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a co miałoby mieć wpływ na treść wyroku, są niezasadne.

Sam fakt, iż obaj apelujący nie zgadzają się z oceną dokonaną przez Sąd I instancji nie oznacza jeszcze, że jest ona nieprawidłowa, a wyprowadzony wniosek błędny. Trudno zgodzić się z pełnomocnikiem oskarżycielki posiłkowej, że zeznania B. J. to jej wrażenia i choć sprzeczne z tym, co zarejestrowała kamera autobusu stojącego za tym, kierowanym przez oskarżonego, to „bez wątpienia prawdziwe, pokrywające się z resztą materiału dowodowego” (pkt 2 b) petitum apelacji, k. 154). Jest to wniosek nieuprawniony i oczywiście bezpodstawny.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, uzupełnionego nadto w ramach postępowania odwoławczego, prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, dając temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a skarżący żadnego błędu konkretnego w tym zakresie nie byli w stanie wykazać.

Samo eksponowanie przez obu apelujących okoliczności, które miałyby potwierdzać winę oskarżonego w zakresie zarzutu z art. 177 § 1 k.k., bez uwzględnienia wszystkich okoliczności wynikających z dowodów zebranych w sprawie oraz znamion przestępstwa stypizowanego w art. 177 § 1 k.k., nie mogło podważyć dokonanej przez Sąd orzekający oceny materiału dowodowego oraz poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Brak także podstaw, by twierdzić, że oskarżonemu można zarzucić bezpośrednie narażanie na niebezpieczeństwo, o którym mowa w art. 160 §1 k.k., nawet nieumyślnie.

Zauważyć należy, ze oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i przed Sądem wyraźnie wskazał, że nie wie jak doszło do tego zdarzenia. Co prawda nie wykluczył, że nie zachował ostrożności, przyznając, iż nie widział wysiadającej, to jednakże samo stwierdzenie to, nie dawało podstaw do przyjęcia, że to na skutek niezachowania przez oskarżonego szczególnej ostrożności przy zamykaniu drzwi autobusu doszło do upadku pokrzywdzonej w wyniku którego doznał ona stwierdzanych obrażeń ciała w postaci złamania szyjki kości udowej prawej. W tym zakresie istotne były pozostałe dowody, które dopiero wespół z wyjaśnieniami oskarżonego pozwoliły na odtworzenie przebiegu zdarzenia i dokonanie oceny zachowania J. T. w zakresie naruszenia przez niego reguło ostrożności, jak też przewidywania skutków. Materiał dowodowy w niniejszej sprawie nie pozwalał jednak na przyjęcie, gdyż to, nie oskarżany, a pokrzywdzona naruszała reguły ostrożności wynikające z Regulamin. Przewozu Osób i Bagażu, które ostatecznie skutkowały powstaniem obrażeń stwierdzanych w dokumentacji lekarskiej.

Przedstawione wyżej okoliczności wraz z argumentacją przedstawioną przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie pozwalały na uznanie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 k.k., czy też innego przewiedzianego przepisami Kodeksu karnego, a tym samym czyniły zarzuty apelujących bezzasadnymi.

Wniosek

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu

2.  wymierzenie kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby

3.  zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. J. nawiązki w kwocie 1000 zł

4.  zasądzenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej od oskarżonego zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika za obie instancje wg norm przepisanych.

W toku rozprawy odwoławczej pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zmodyfikował wniosek, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zważywszy na argumentację przedstawioną powyżej zarówno wniosek prokuratora, jak i ten zmodyfikowany pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej o wydanie wyroku kasatoryjnego nie zasługiwały na uwzględnienie, a to z przyczyn wskazanych powyżej. Natomiast wniosek zawarty w pisemnej apelacji pełnomocnika B. J. jest niedopuszczalny z mocy prawa, a to z uwagi na brzmienie art. 454 §1 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok uniewinniający J. T. od zarzutu popełnienia czynu z art. 177 §1 k.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wskazanych w sekcji 3.1 niniejszego uzasadnienia u podstaw wydania wyroku uniewinniającego oskarżonego przez Sąd a quo, Sąd ad quem nie stwierdził, by doszło do obrazy przepisów postępowania w zakresie dokonanej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, jak też by wyrok wydany został w oparciu o błędne w ustalenia faktyczne.

Sąd odwoławczy nie stwierdził również uchybień z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., które należałoby uwzględnić z urzędu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II, III i IV

  Sąd odwoławczy na podstawie art. 632 § pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego J. T. kwotę 1.033,20 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z ustanowieniem obrońcy z wyrobu w postępowaniu odwoławczym przy uwzględnieniu tego, że rozprawa trwała dłużej niż 1 dzień (pkt II wyroku).

Z uwagi na brzmienie art. 636 §1 k.p.k., wynik postępowania odwoławczego oraz mając wzgląd na sytuację oskarżycielki posiłkowej, tj. to, że utrzymuje się jedynie ze świadczenia emerytalnego, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd odwoławczy zwolnił B. J. od obowiązku poniesienia kosztów sądowych wynikłych z apelacji (pkt III wyroku).

Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. wydatki związane z postępowaniem odwoławczym zaliczono na rachunek Skarbu Państwa (pkt IV wyroku).

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 10 kwietnia 2025r. w sprawie sygn. akt III K 2164/23

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 10 kwietnia 2025r. w sprawie sygn. akt III K 2164/23

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana