Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

1.Przewodnicząca:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1.Ewa Ślemp

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 491/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 27 stycznia 2025r. w sprawie sygn. akt II K 62/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. K.

oskarżona jest osobą niekaraną

karta karna

233

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

dokument, którego treść nie budzi wątpliwości

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to jest:

- 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, wbrew wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego i niezasadnym uznaniem za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej w których podała, że nie przesyłała intymnych zdjęć B. K. użytkownikom aplikacji W. i M. i nie wie w jaki sposób zdjęcia te znalazły się w Internecie, ale podejrzewa, że to sam pokrzywdzony rozesłał te zdjęcia, co skutkowało nieprawidłowym uznaniem, że M. K. pomówiła i znieważyła B. K. poprzez rozesłanie do nieokreślonej liczby osób, będących w wyłącznym jej posiadaniu – prywatnych i intymnych zdjęć oskarżyciela prywatnego, podczas gdy oskarżona nie przyznała się do winy, a żaden z przesłuchanych w sprawie świadków nie potwierdził, iż to M. K. rozesłała zdjęcia oskarżyciela prywatnego;

- art. 4 k.p.k. poprzez uwzględnienie okoliczności wyłącznie przemawiających na niekorzyść oskarżonej, z pominięciem okoliczności przemawiających na jej korzyść; - art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie zasady in dubio pro reo i rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonej M. K.;

- art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia polegający na nieprawidłowym przyjęciu, iż oskarżona M. K. rozesłała do nieokreślonej liczby osób, będących w wyłącznym jej posiadaniu – prywatnych i intymnych zdjęć oskarżyciela prywatnego;

z ostrożności procesowej

III.  - rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonej M. K., podczas gdy w realiach niniejszej sprawy zasadne byłoby zastosowanie wobec oskarżonej instytucji warunkowego umorzenia postępowania na okres próby wynoszący 2 lata.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonej okazała się bezzasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługiwała.

Przeprowadzona kontrola instancyjna nie wykazała, aby zarzuty stawiane przez apelującego wraz z wnioskami o zmanię zaskarżonego wyroku, bądź jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śl. miały merytoryczne podstawy.

Na uwzględnienie nie zasługiwały wywiedzione przez apelującego w pierwszym rzędzie zarzuty obrazy przepisów postępowania. Wbrew argumentacji przytoczonej przez obrońcę oskarżonego, Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. Wyniki kontroli instancyjnej nie wykazały, aby dokonana przez Sąd orzekający ocena dowodów, będących podstawą dokonanych ustaleń faktycznych naruszała reguły wynikające z treści przepisu art. 7 k.p.k. Wręcz przeciwnie, ocena dowodów była prawidłowa i uwzględniała w wystarczającym stopniu wskazane w tym przepisie zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Należy podkreślić, iż Sąd I instancji w treści uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia wyraźnie wymienił wszystkie dowody, którym przyznał przymiot wiarygodności oraz te, którym wiarygodności tej odmówił. Każdorazowo wskazując powody takich ich oceny.

Sąd odwoławczy, po zapoznaniu się z aktami sprawy, nie dostrzegł powodów, które przemawiałyby za tym, by w jakikolwiek sposób zakwestionować słuszność przedstawionej w uzasadnieniu wyroku oceny materiału dowodowego. Argumentów takich nie wskazał też obrońca oskarżonej. Znamiennym jest, iż obrona, podnosząc zarzut oparty wyłącznie na odmiennej ocenie poszczególnych dowodów, nie wskazał błędów natury faktycznej, logicznej, usterek w rozumowaniu, nie zarzucił oparcia się przez Sąd na nieujawnionym materiale dowodowym albo oparcia się tylko na części materiału dowodowego. Ta polemika apelująca z wnioskami Sądu meriti nie może prowadzić do podważenia zaskarżonego wyroku (vide postanowienie Sądu Najwyższego z 22 maja 2019 r., sygn. akt II KK 135/19). Skarżący, wykazując na naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, wynikającej z art. 7 k.p.k., nie może poprzestać tylko na odwołaniu się do korzystnych dla oskarżonej okoliczności, przemilczając jednocześnie okoliczności niekorzystne. Ocena dowodów nie może być bowiem wybiórcza, ale musi mieć charakter wszechstronny. Naruszenie art. 7 k.p.k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnego dowodu dokonanych przez sąd orzekający. Taki zarzut musi być ściśle określony, a zatem sprecyzowany, w szczególności w odniesieniu do dowodu, który zdaniem skarżącego został poddany ocenie dowolnej, a nie swobodnej (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 25 czerwca 2020 r., sygn. akt II AKa 487/18). Wymogu tego nie spełnia zanegowanie dowodów niekorzystnych dla oskarżonej, tylko z tego powodu, że nie przyznała się ona do popełnienia przypisanego jej czynu i zaprzeczyła temu, że to ona udostępniła intymne zdjęcia B. K. użytkownikom aplikacji W. oraz M.. Pomija bowiem apelujący to, że zgromadzone dowody ocenione właśnie przez pryzmat reguły z art. 7 k.p.k., świadczą o tym, że tylko M. K. dysponowała tymi zdjęciami i tylko ona była zainteresowana tym, by je wykorzystać na niekorzyść B. K..

Okoliczność, iż na podstawie relacji zeznań świadków, wskazanych w apelacji, nie można było ustalić kto pierwszy zapoznał się z tak udostępnionymi zdjęciami, jak też kto i w jakiej kolejności przekazywał je dalej, w żadnym razie nie mogło skutkować uniewinnieniem oskarżonej. Kluczowe w tej sprawie jest bowiem to, że nie można mieć najmniejszych wątpliwości, iż to oskarżona proces ten zainicjowała, nie tylko mając świadomość, iż zdjęcia w taki sposób zostaną wykorzystane, ale także, że spowodują efekt taki, jaki miał miejsce. Nie mogła bowiem wątpić, że ich upublicznienie poniży pokrzywdzonego, ośmieszy go i zdeprecjonuje w oczach użytkowników komunikatorów, jak też klientów sklepu prowadzonego przez pokrzywdzonego.

To, że nie ma dowodu wprost wskazującego na sprawstwo M. K., nie uniemożliwia uznania jej sprawstwa i winy. Wszak proces w niniejszej sprawie ma charakter poszlakowy, a obrona zupełnie pomija reguły rządzące oceną materiału dowodowego w tego typu sprawach. Ten rodzaj postępowania „rządzi się” swoimi specyficznymi regułami. Pozwala bowiem przypisać sprawcy odpowiedzialność karną nawet w przypadku, gdy brak jest bezpośrednich dowodów wskazujących na sprawstwo, lecz do wniosku takiego uprawnia ciąg dowodów tzw. poszlakowych, które tworzą zamknięty i logiczny łańcuch. Podkreślić należy że w sprawie poszlakowej zasada swobodnej oceny dowodów ma podwójne zastosowanie. Po pierwsze, dotyczy ona oceny przeprowadzonych dowodów (środków dowodowych) i ustalenia na ich podstawie faktów, stanowiących poszlaki. Nadto dotyczy również dalszego etapu - to jest stwierdzenia, czy ustalone już fakty (poszlaki) dają podstawę do poczynienia dalszych ustaleń co do faktu głównego, tj. popełnienia przez osobę oskarżoną zarzucanego jej czynu przestępnego. Do istoty procesu poszlakowego należy bowiem to, że choć żadna z ustalonych w sprawie poszlak, oceniana oddzielnie, nie ma znaczenia decydującego, to wszystkie te poszlaki złączone w logiczną całość prowadzą do bezwzględnego przekonania o winie oskarżonego. W takiej sprawie szczególnego znaczenia nabiera konieczność rozważenia całokształtu materiału dowodowego (art. 357 k.p.k.) i dokonanie ustaleń także co do faktów, które same przez się nie świadczą jednoznacznie o winie oskarżonego, lecz mogą mieć istotne znaczenie w powiązaniu z innymi ustalonymi faktami (vide wyrok Sądu Najwyższego z 04.07.1995r. sygn. II KRN 72/95, wyrok Sądu Najwyższego z 15.10.2002r. sygn. III KKN 68/00).

Wbrew twierdzeniom apelującego wyjaśnienia oskarżonej nie mogły stanowić kluczowego dowodu w sprawie i stanowić podstawy oceny pozostałego materiału dowodowego.

Trafnie uznał Sąd a quo, że wyjaśnienia M. K., w tej części, w której utrzymywała, że to nie ona dysponowała zdjęciami i je upubliczniła, nie polegają na prawdzie. Wskazanym okolicznościom, w jakich miała utracić telefon, w pamięci którego przechowywane były przedmiotowe zdjęcia, przeczą wnioski, jakie należy wyprowadzić w oparciu o ujawnione dowody. Wskazać wszak należy, że analiza akt sprawy rozwodowej, toczącej się przed Sądem Okręgowym w Świdnicy o sygn. I C 788/22, wynika, że oskarżona zdjęciami tymi dysponowała w 2023 roku (vide pismo procesowe pełnomocnika oskarżonej – powódki w sprawie I C 788/22 z 8 sierpnia 2023r. /złożone 14.08.2023r./, k. 99 - 107), a biorąc pod uwagę tezę dowodową, wskazaną w tym piśmie, jak też treść wyroku rozwodowego z 14 maja 2024 roku (k. 188), nie ulega wątpliwości, iż miała świadomość niekorzystnego przebiegu postępowania rozwodowego, które sama zainicjowała (k. 70) i stanowisko pokrzywdzonego (k. 71 – 91).

Zauważyć przy tym należy, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby jakakolwiek inna postronna osoba, poza oskarżoną, była w posiadaniu tych zdjęć. Rzeczywista treść zeznań M. R. przeczy wersji forsowanej przez oskarżoną i nie ma racjonalnych powodów, by świadkowi w tej mierze odmówić wiarygodności.

Zgodzić należało się także z Sądem orzekającym, że alternatywna wersja przedstawiona przez oskarżoną wedle, której to sam oskarżyciel prywatny rozpowszechnił przedmiotowe, kompromitujące go, jawi się jako nieracjonalna i bezpodstawna. Wbrew twierdzeniom oskarżonej, oskarżyciel prywatny nie miał żadnego interesu, w tym, aby rozpowszechniać zdjęcia, które godziły w jego wizerunek. Ich udostępnienie w sieci w żadnym razie miałoby wpływu na wynik sprawy rozwodowej, zaś kolejne sprawy sądowe o zaniechanie naruszeń dóbr osobistych, o usunięcie skutków tych naruszeń oraz o zapłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (k. 129 – 139) stanowią konsekwencję rozpowszechnienia intymnych zdjęć B. K.. Nieskuteczna jest także próba przekonania tut. Sądu, że w taki właśnie sposób pokrzywdzony zamierzał doprowadzić do korzystnego wyniku sprawy dotyczącej odwołania darowizny na rzecz oskarżonej. Zauważyć wypada, że oświadczenie o odwołaniu darowizny i postępowanie w tym zakresie zaistniały przed lutym 2024 roku, zatem okoliczności te nie mogłyby stanowić argumentu w tym zakresie.

W ocenie Sądu odwoławczego logiczne powiązanie w jeden łańcuch poszlak faktów i okoliczności wynikających z dowodów wskazanych przez Sąd orzekający w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, tworzy sekwencję zdarzeń dającą podstawę do przyjęcie, że fotografie, będące przedmiotem niniejszego postępowania, zostały celowo udostępnione za pomocą aplikacji W. oraz M. przez oskarżoną.

W sprawie nie doszło również do naruszenia art. 410 k.p.k.

Obraza art. 410 k.p.k. zachodzi tylko wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź opiera się tylko na części materiału ujawnionego, a zatem, gdy jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc także i tych, które je podważają. Taka natomiast sytuacja w przedmiotowej sprawie nie zaistniała. Przekonuje o tym z jednej strony analiza akt sprawy, z drugiej zaś lektura uzasadnienia. Przypomnieć w tym miejscu należy, że zasada określona w art. 410 k.p.k. obowiązuje nie tylko sąd ferujący wyrok, ale i wszystkie strony procesu, które - przedstawiając własne stanowisko - nie mogą opierać się wyłącznie na wybiórczej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do odmiennych wniosków.

Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia przepisu art. 4 k.p.k. Powyższy przepis określa i precyzuje zasadę obiektywizmu. Powyższa reguła odnosi się bowiem do organów prowadzących postępowanie karne i wymaga od nich, aby badały i uwzględniały w jego toku okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Skoro ocenie podlegał cały materiał dowodowy i – co nie jest wyjątkowe – niektórym tylko dowodom przyznany został przymiot wiarygodności, innym tego waloru odmówiono, w tym i tym korzystnym z punktu widzenia interesów procesowych oskarżonej, to brak jest – wobec prawidłowej, bo zgodnej z regułami określonymi przepisem art. 7 k.p.k. ich oceny – podstaw do podnoszenia zarzutu obrazy przepisu art. 4 k.p.k.

Wbrew twierdzeniom oskarżonego, Sąd I Instancji nie naruszył również reguły określonej w art. 5 § 2 k.p.k. Zastosowanie reguły in dubio pro reo wchodzi w grę dopiero wówczas, gdy wątpliwości powzięte przez organ procesowy co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii nie dadzą się usunąć, pomimo podjęcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych. Nie są tu miarodajne wątpliwości w tej mierze podnoszone przez samego apelującego.

Skoro Sąd meriti nie powziął wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych, których wobec braku możliwości ich usunięcia, nie mógłby rozstrzygnąć niekorzyść oskarżonej, jak też w świetle materiału dowodowego tej sprawy takie wątpliwości w istocie nie ujawniły się, to nie sposób twierdzić, iż mógłby mieć zastosowanie art. 5 §2 k.p.k.

Podkreślić trzeba i to, że „wątpliwości”, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k., odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc oceny tego, który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i ustalenia te są stanowcze to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. (vide postanowienie Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2004r., sygn. V KK 170/03).

Zauważyć wypada i to, że obrońca jednocześnie podniósł zarzut obrazy art. 7 k.p.k. oraz art. 5 §2 k.p.k., choć zarzuty te mają charakter rozłączony, co wielokrotnie podnosił Sąd Najwyższych w swych orzeczeniach. Stanowi to o wewnętrznej niespójności środka odwoławczego.

Wobec powyższego nie sposób podzielić twierdzenia apelującego dotyczącego obrazy przepisów postępowania, gdyż Sąd I instancji procedował z poszanowaniem reguł i zasad określonych w przepisach art. 410 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Dlatego też przekonanie Sądu I instancji, że oskarżona dopuścił się czynu z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., przypisanego jej w zaskarżonym wyroku, jest w pełni uzasadnione. W efekcie także wskazane naruszenie przepisu art. 17 §1 pkt 1 k.p.k. nie zaistniało.

Również podniesiony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych z podstawę orzeczenia, który – zdaniem obrony - mógł mieć wpływ na jego treść, nie może być skuteczny. By ten zarzut tzw. względnej przyczyny odwoławczej, a ujęty w art. 438 pkt 3 k.p.k., mógł być uznany za trafny trzeba, aby apelujący wykazał, że rozstrzygnięcie sądu I instancji nie uwzględnia całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego bądź, że ocena poszczególnych dowodów jest sprzeczna z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, czy też wskazaniami wiedzy. Takich jednakże nie podniesiono. Nadto, skoro uprzednio omówione zarzuty naruszenia poszczególnych przepisów proceduralnych, a dotyczące postępowania dowodowego, okazały się chybione, i ten zarzut nie mógł doprowadzić do postulowanej zmiany wyroku.

Sąd ad quem nie podzielił też zarzutu tyczącego rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 20 zł każda.

Argumenty Sąd a quo w tej części są przekonujące i logiczne, zaś sama kara – w okolicznościach sprawy – jest współmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu. Skarżący nie wykazał, by stanowisko Sądu meriti było oparte na nieprawidłowo ocenionych i wyważonych przesłankach określonych w art. 53 k.k.

Jednocześnie ustalony znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej oraz jej winy wykluczał dopuszczalność zastosowania wobec niej instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Nie spełnione bowiem zostały wymogi formalne określone w art. 66 k.k.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonej, stwierdzenie, że koszty sądowe w sprawie ponosi Skarb Państwa i zasądzenie na rzecz M. K. zwrotu poniesionych przez nią kosztów obrony z wyboru, ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Ząbkowicach,

a w przypadku uznania przez sąd, iż zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania,

zaś wyłącznie z ostrożności procesowej wniósł o warunkowe umorzenia postępowania wobec oskarżonej na okres próby wynoszący 2 lata. Ponadto obrońca wniósł o zwolnienie oskarżonej od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia podniesionych zarzutów, z przyczyn wskazanych powyżej, żaden z wniosków obrony nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 27 stycznia 2025r. w sprawie sygn. akt II K 62/24 w zakresie punktów od I do V jego części rozstrzygającej

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymany został w mocy jako, że jest słuszny i trafny, w tym także w zakresie orzeczonych środków kompensacyjnego i karnego. Rozstrzygnięcia te stanowią bowiem wynik prawidłowej subsumcji przepisów prawa karnego materialnego pod ustalony stan faktyczny, spełniając jednocześnie funkcje sprawiedliwego i wyważonego ukarania sprawcy czynu karalnego, z uwzględnieniem wymogów prewencji indywidualnej i społecznego oddziaływania kary. Orzeczony środek karny – podanie wyroku do publicznej wiadomości - w realiach sprawy, tj. biorą pod uwagę skutki rozpowszechnienia zdjęć wśród społeczności lokalnej, w tym klientów sklepu prowadzonego przez pokrzywdzonego, jest oczywiście uzasadniony i celowy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II i III

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, zgodnie z wnioskiem pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżyciel B. K. poniesione przez niego koszty procesu, tj. ustanowienia pełnomocnika w instancji odwoławczej w kwocie 840 zł, co ustalone został na podstawie § 11 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (pkt II wyroku).

Uwzględniając natomiast wymiar kary oraz sytuację materialną oskarżonej, która uzyskuje stałe dochody, na podstawie art. 634 k.p.k., art. 636 § 1 i 3 k.p.k., art. 628 pkt 2 oraz art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierzył jej 400 zł opłaty za to postępowanie (pkt III wyroku).

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 27 stycznia 2025r. w sprawie sygn. akt II K 62/24

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana