Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

1.Przewodnicząca:

1.SSO Agnieszka Połyniak (spr.)

1.Sędziowie:

1.SO Krzysztof Płudowski

2.SR (del. do SO) Sebastian Kowalski

1.Protokolant:

1.Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 517/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z 7 lutego 2025 roku, sygn. akt II K 143/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

U. P., C. O.

uprzednia niekaralność oskarżonych

karta karna

1269 i 1270

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

treść dokumentów w postaci informacji z Krajowego Rejestru Karnego nie budzi wątpliwości

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokuratora zarzucił na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k.:

I. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na Jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu, że zebrane dowody nie pozwalają na przyjęcie, że U. P. prowadziła w lokalu położonym w D. w okresie od marca 2015 r. do dnia 22 marca 2016r. gry hazardowych na urządzeniach zlokalizowanych przy ul. (...) oraz nie obejmowała swoim zamiarem bezprawności prowadzonej przez inne osoby działalności, co skutkowało uniewinnieniem jej od popełnienia zarzuconego jej przestępstwa, podczas gdy z dowodów takich jak z zeznań świadków P. R., M. S., J. Z.. M. S. (1). M. K., P. R. (1), wyjaśnień C. O., protokołów przeszukania i oględzin rzeczy, eksperymentu procesowego wynika, iż obsługując osobiście urządzenia, rozliczając wygrane, w tym je wypłacając prowadziła gry na automatach i co najmniej przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego na to się godziła, przez co jej zachowanie wypełniło ustawowe znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 kks ;

II. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu, że zebrane dowody nie pozwalają na przyjęcie, że C. O.prowadziła w lokalu położonym w D. w okresie od marca 2015r. do dnia 22 marca 2016r., gry hazardowych na urządzeniach zlokalizowanych przy ul. (...) oraz nie obejmowała swoim zamiarem bezprawności prowadzonej przez inne osoby działalności, co skutkowało uniewinnieniem jej od popełnienia zarzuconego jej przestępstwa, podczas gdy z dowodów takich jak z zeznań świadków P. R., M. S. , J. Z., M. S. (1), M. K., P. R. (1), jak i wyjaśnień samej C. O.,protokołów przeszukania i oględzin rzeczy, eksperymentu procesowego wynika, iż obsługując osobiście urządzenia, rozliczając wygrane, w tym je wypłacając prowadziła gry na automatach i co najmniej przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego na to się godziła, przez co jej zachowanie wypełniło ustawowe znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 kks;

III. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu, że zebrane dowody nie pozwalają na przyjęcie, że C. O.prowadziła w lokalu położonym w D. w okresie od marca 2015r. do dnia 20 września 2015r. gry hazardowych na urządzeniach zlokalizowanych przy ul. (...) oraz nie obejmowała swoim zamiarem bezprawności prowadzonej przez inne osoby działalności, co skutkowało uniewinnieniem jej od popełnienia zarzuconego jej przestępstwa, podczas gdy z dowodów takich jak z zeznań świadków P. R., M. S., J. Z., M. S. (1), M. K., P. R. (1), wyjaśnień samej C. O., protokołów przeszukania i oględzin rzeczy eksperymentu procesowego wynika, iż obsługując osobiście urządzenia, rozliczając wygrane, w tym je wypłacając prowadziła gry na automatach i co najmniej przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego na to się godziła, przez co jej zachowanie wypełniło ustawowe znamiona przestępstwa z art. 107 § l kks.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja jest zasadna.

Sąd I instancji uniewinniając obie oskarżone koncentrował się wyłącznie na ustaleniu, iż były one pracownicami zatrudnionymi najpierw przez firmę (...) A. K., a następnie przez tę samą osobę, ale już bez umowy i do ich obowiązków należało obsługiwanie klientów lokalu przy ul. (...) w D., co w ocenie Sądu „nie jest tożsame ze stwierdzeniem, iż oskarżone prowadziły bądź organizowały gry na znajdujących się w salonie automatach w rozumieniu art. 107 §1 kks” (k. 1234). W części ustalającej wskazał Sąd nadto, że do obowiązków oskarżonych należało wykonywanie prac biurowych, zaś C. O.wykonywała także obowiązki menadżera kawiarni prowadzonej przez A. K. (k. 1231v). Z tymi twierdzeniami co do zasady można by było się zgodzić, ale jest to jedynie fragment tego, co w istocie można ustalić w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy. Te ustalenia, choć polegające na prawdzie, uznać jednakże należy za niepełne. Sąd orzekający nie uwzględnił bowiem istotnych okoliczności, w oparciu o które można ustalić rzeczywistą rolę obu oskarżonych w prowadzeniu ujawnionego „salonu gier”, a przede wszystkim to, że miały świadomość tego gdzie pracują oraz w jaki sposób działalność ta jest prowadzona, a tym samym w jaki sposób pozyskiwane są środki na ich wynagrodzenia.

Lektura uzasadnienia prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji zaniechał oceny całość materiału dowodowego, którym dysponował, a przecież zobligowany był do tego, by wszechstronnie przeprowadzić ocenę całego materiału dowodowego(art. 410 k.p.k. w zw. z art. 113 §1 k.k.s.), stosując przy tym zasady wyrażone w art. 4 i 7 k.p.k. (w zw. z art. 113 §1 k.k.s.). Dopiero tak przeprowadzona analiza wszystkich dowodów uprawniała do sformułowania jednoznacznych wniosków odnośnie tego, czy zachowania oskarżonych wyczerpały znamiona czynów zabronionych, a jeżeli tak, to jakich i w jakiej postaci, bądź też do wykazania, że nie miały świadomości w czym uczestniczą.

Powinnością Sądu meriti było więc to, by ocenić sposób prowadzenia działalności w lokalu przy ul. (...) w D. w czasie, kiedy oskarżone były w nim zatrudnione, co nastąpiło wszak na długo przed 2016 rokiem. Dopiero tak przeanalizowane okoliczności podjęcia i kontynuowania zatrudnienia uprawniały do poczynienia ustaleń w zakresie stanu świadomości oskarżonych odnośnie legalności bądź nielegalności działalności prowadzonej formalnie przez A. K. i pozostałe osoby, których dotyczą wyłączne do odrębnego postępowania materiały dowodowe.

Ustalenia te stanowić winny punkt wyjścia do oceny wyjaśnień oskarżonych oraz przyjętej przez nie linii obrony. W ten sposób jednakże Sąd a quo nie postąpił. Rzeczą niezbędną w tej sprawie było to, by stosując zasady logicznego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego, udzielić odpowiedzi na podstawowe pytanie, tj. czy zmiany sposobu prowadzenia – co do zasady – tożsamej rodzajowo działalności w tym samym miejscu, mogło stanowić asumpt dla każdego przeciętnie doświadczonego człowieka (w tym oskarżone, które wszak uprzednio pracowały w legalnie prowadzonym kasynie gry) do stwierdzenia, iż działalność ta nie jest legalna?

Wskazuje Sąd ad quem, że istotne są tu zeznania świadka M. S.i E. M., które przeczą wyjaśnieniom oskarżonych (a jednocześnie stanowisku Sądu orzekającego), iż nie miały świadomości nielegalności tego procederu. Wszak co najmniej od września 2014 roku, kiedy to M. S.zrezygnował z prowadzenia tej działalności, a kontynuowała ją A. K., trudno nie dostrzec tego, jak istotnie zmieniły się zasady funkcjonowania lokalu, jak roli oskarżonych, choćby w porównaniu do tego, co robiły pracując w legalnie działającym kasynie.

Sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że w lokalu tym prowadzone były nielegalne gry hazardowe na automatach do gier, co naruszało zasady określone w ustawie o grach hazardowych (vide uzasadnienie, k. 1231v), lecz nie poddał ocenie tego, w jaki sposób się to odbywało oraz, czy byłoby to możliwe bez świadomego zaangażowania się U. P. i C. O..

Nie ulega przecież wątpliwości, że warunkiem odpowiedzialności za współsprawstwo jest wykazanie, iż wszystkich współdziałających łączyło porozumienie, które obejmowało wspólne wykonanie tego określonego czynu zabronionego w oparciu o przyjęty podział ról, oraz że każdy z uczestników porozumienia obejmował świadomością realizację całości znamion określonego czynu zabronionego (vide art. 9 §1 k.k.s.). Ten zgromadzony przez Sąd orzekający materiał dowodowy, bez jego uzupełnienia, na wyprowadzenie kategorycznych wniosków w tym zakresie nie pozwala. Niemniej nie można tracić z pola widzenia tego, że kwestia tego na jakich zasadach „zatrudnione” zostały oskarżone i czy już przez M. S.(zatrudnił z pewnością A. K.) nie była przedmiotem zainteresowania. Sama oskarżona przedłożyła umowy o pracę od (...) (k. 1130 – 1138). Dostrzec jednakże należy, że z relacji mężczyzny wynika, że zatrudnił osoby wskazane przez P. P.(w tym A. K.), zaś odnośnie C. O.wypowiedział w sposób, który nie pozwala na jednoznaczną interpretację (k.527), co jednakże powiązać trzeba ze stwierdzeniem świadka, iż „P. wszystko ustalał z nimi, czyli dziewczynami, które tam pracowały na ul. (...) (…) chyba z dwa razy się trafiło, że P. z panią K. rozmawiali z tymi dziewczynami, a dokładnie z panią C., która była jego główną pracownicą, bo zawsze z nią rozmawiał a nie z innymi” (k. 1167v) oraz że „na pewno z panią C. była umowa, nie wiem natomiast jak to była umowa i na jaki czas (…) pamiętam tylko imię i ona wcześniej pracowała w barze …” (k. 1168). W sytuacji, kiedy świadek ten wprost stwierdził, że „P. powiedział abym to ja wynajął en lokal, a on wstawi tam swoje maszyny (…) zrobił w tym lokalu nielegalne kasyno, które dodatkowo maskował przesuwaną ścianą” (k. 526), to wcześniej cytowane depozycje wprost przeczą ustaleniom i wnioskom Sądu meriti, iż C. O.była „tylko” pracownicą biurową, która nie miała pojęcia o rzeczywistym charakterze lokalu i rodzaju działalności tam prowadzonej.

Sąd odwoławczym w oparciu o ten dotychczas o zgromadzony dotychczas materiał dowodowy nie jest w stanie wypowiedzieć się jednoznacznie o tym, czy zarzuty formułowane w akcie oskarżenia znajdą potwierdzenie, lecz zauważ, że odpowiedzialność karną (także na gruncie kodeksu karnego skarbowego) może ponosić także pomocnik, zatem ten, kto w zamiarze, by inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie (k. 18 §3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s). W tym zakresie Sąd orzekający ustaleń i oceny materiału dowodowego nie przeprowadził, choć zgromadzone dowody tezę tę co najmniej uprawdopodobniły. Podobnie ocenić należy sytuacje karno – prawną U. P., choć w odniesieniu do tej oskarżonego świadek M. S.tak istotnych informacji nie przekazał. Niemniej i w tym zakresie jako konieczne jawi się ponowne jego przesłuchanie.

Zauważyć wypada i to, że z akt sprawy wynika zaś, że obie oskarżone zatrudnione były do 2013 roku w legalnie działającym kasynie, prowadzonym przez (...) spółkę (...). Tym samym na czym tego rodzaju działalność polegała i w jaki sposób była prowadzona, wiedziały. Dowody zgromadzone zdają się wskazywać, że obie były zatrudnione od 30 sierpnia 2013 roku przez M. S.w ramach firmy (...). Okoliczności te należy wyjaśnić i przeanalizować, co stanowić będzie podstawę oceny działań podejmowanych przez oskarżonego, tj. okoliczności rozpoczęcia pracy, znajomości przez nie zasad funkcjonowania lokalu, jak też ich wynagradzania. Podkreślić trzeba, że właśnie sposób funkcjonowania tego lokalu, o czym miał decydować P. P.i M. K. (1)(to oni mieli wstawić pierwsze automaty), nie podobał się M. S.i dlatego też zrezygnował z „firmowania” swoim nazwiskiem tej działalności. Lokal i pracownice (w tym oskarżone) przejęła A. K., która najpierw także formalnie, a następnie faktycznie (od 30 września 2015 roku były to inne spółki, mające jednego „prezesa”) działalność tę miała organizować. Nic nie wskazuje, by zasady te zmieniły się wraz z upływem czasu. Tym samym dowody zgromadzone uprawniają do twierdzenia, że zarówno C. O., jak i U. P. zdawały sobie sprawę z tego jak zmieniły się zasady prowadzenia tej działalności w stosunku do pierwotnie prowadzonego – legalnego – kasyna i czynnie w tym uczestniczyły.

Z akt sprawy wynika przecież, że od sierpnia 2014 roku nie było już szyldu, a budynek dla osób postronnych sprawiać miał wrażenie „niezagospodarowanego”. Mimo tego objęty był szczegółowym monitoringiem, a do środka oskarżone mogły wpuszczać tylko znane osoby. Jak wynika z wyjaśnień C. O.zatrudnione tam osoby zobowiązane były informować A. K. i P. P. o każdym przypadku kiedy do środka chciałaby wejść inna osoba, nawet listonosz (k. 839 – 841v). Tę część jej wyjaśnień uwiarygodniły okoliczności w jakich w marcu i wrześniu 2016 roku doszło do przeszukań w lokalu przy ul. (...) w D., co udokumentowane zostało m.in. notatkami urzędowymi (z 23.03.2016r. – k. 173 i z 20.09.2016 r. – k. 586). Poza uwagą i oceną Sądu a quo pozostało bowiem to, że każdorazowo, kiedy interweniowali funkcjonariusze ujawniając proceder, lokal był „pozornie” zamknięty, kiedy to w istocie w środku w marcu 2016 roku była U. P. i grający klient (P. R.), a zatrzymano wówczas 17 automatów, zaś we wrześniu 2016 roku – C. O.i dwóch grających klientów i ujawniono wtedy 13 automatów.

Na podstawie tych dowodów Sąd ad quem nie ma wątpliwości, że oskarżone miały świadomość nielegalności funkcjonującego salonu gier hazardowych, a pomimo tego dobrowolnie godziły się na pracę na zasadach określonych. Nie były to bowiem tylko „prace biurowe”, jak to wskazał Sąd rejonowy, czy też bliżej niedookreślone czynności związane z obsługą klientów, którzy korzystali z nielegalnych automatów. Oskarżone dysponowały przecież kluczami do automatów, obsługiwały je, w tym wypłacały wygrane, wybierając pieniądze z automatów, a C. O.świadkowie (np. E. M.) kojarzyli jako osobę, która przekazywała pieniądze za lokal i z którą ustalenia prowadził P. P.. Nadto to one także pilnowały, by lokal funkcjonował, dbając o „bezpieczeństwo” grających i automatów do gry (vide wyjaśnienia samej C. O., że „były sytuacje, że ktoś stał przed lokalem i obserwował czy idzie Policja lub służba celna”, k. 839v – 841v).

Trudno zatem uznać, iż oskarżone nie wiedziały w jakiego rodzaju procederze uczestniczą, dzięki czemu uzyskiwały wymierne korzyści (w tym i wynagrodzenia za pracę). W tych okolicznościach wręcz za irracjonalne uznać należy tłumaczenie C. O., że nie wiedziała czy i dlaczego w marcu 2016 roku przez Policję i służby celno- skarbowe zabrane zostało 17 automatów i A. K. jej to wytłumaczyła w sposób, który rozwiał jej obawy (k. 1146v – 1147). Ponieważ uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie wskazuje, czy wyjaśnienia w tej części uznane zostały za wiarygodne (ta część formularza nie została wypełniona – k. 1233v), a jedynie „zbiorczo” wskazane zostały w sekcji 2 (k. 1233v) trudno ustalić, czy w ogóle były przedmiotem analizy i podstawą wyprowadzonych wniosków. Sąd poprzestał bowiem na konstatacji, iż były one zatrudnione w tym lokalu i żadnych innych kwestii nie analizował. Niemniej dowody wskazane powyżej tej tezie przeczą i wskazują, iż rola i stopień zaangażowania obu oskarżonych były znacznie większe, czego nie można było pominąć i co zasadnie wskazał skarżący, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych.

Zauważa przy tym Sąd odwoławczy, że każda sprawa jest inna, zatem to, że w innych postępowaniach osoby zatrudniane w tego rodzaju lokalach były uniewinnianie (vide sprawa II K 143/24 i II K 880/18 Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie) nie może automatycznie stanowić, iż także w omawianej sprawie stan faktyczny jest analogiczny i uprawnia do twierdzenia, że także C. O.i U. P. nie prowadziły i nie urządzały gier na automatach poza kasynem gier i bez stosowanej koncesji.

Rzecz w tym, że Sąd rejonowy skoro uznał, że brak dowodów na sprawstwo oskarżonych, winien był rozważyć także to, czy ich zachowanie nie stanowiło pomocnictwa w rozumieniu art. 18 § 3 k.k. Dopiero przedstawienie argumentów, które zdanie Sądu orzekającego uzasadniałyby uwolnienie od odpowiedzialności w tym zakresie, mogłoby być poczytane za pełne i wszechstronne rozpoznanie sprawy. Skoro ich brak, już tylko z tej przyczyn zaskarżony wyrok nie mógł się ostać. Już na tym bowiem etapie, przy tych dowodach, które zostały przeprowadzone, można zasadnie twierdzić, że oskarżonym można przypisać niesprawczą formę popełnienia przestępstwa z art. 107 §1 k.k.s w postaci aktywnego pomocnictwa do organizowania i urządzania gier na automatach do gier hazardowych. Niemniej w tym zakresie tut. Sąd kwestii tej nie przesądza, a to wobec konieczności ponownego przeprowadzenia postępowania dowodowego (uchyleniu podlega bowiem wyrok uniewinniający) i ponownej analizy dowodów, respektującej zasady z art. 4, 7 i 410 k.p.k.

Wniosek

o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonych U. P. i C. O.i przekazanie Sądowi I instancji sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej uzasadniony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Niemożność skazania oskarżonych uniewinnionych przez sąd I instancji

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Z przyczyn wskazanych w sekcji 3.1 niniejszego uzasadnienia zaskarżony wyrok uniewinniający U. P. i C. O.nie mógł się ostać, bowiem dowody zgromadzone, jeżeliby zostały właściwie, tj. wszechstronnie i wnikliwie przeanalizowane, wskazują co najmniej na to, że obie podejmowały określone zachowanie o cechach ułatwiania w zamiarze, by inna osoba (bądź osoby) dokonała czynu zabronionego – prowadzenia i urządzenia gier na automatach do gier hazardowych, naruszając przepisy ustawy o grach hazardowych, tj. realizującego znamiona występku z art. 107 §1 k.k.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie winien ustalić kiedy i na jakich zasadach i z czyjej inicjatywy zatrudnione zostały obie oskarżonego, w jaki sposób funkcjonował w tym czasie salon gier prowadzony najpierw przez M. S., a następnie A. K., co konkretnie należało do obowiązków oskarżonych, jakiego rodzaju profity z tego tytułu otrzymywały (w tym sposób ich wynagradzania) i na tej podstawie ustalić, czy mając świadomość nielegalności tej działalności (co do tego Sąd odwoławczy nie ma wątpliwości), podejmowały działania w zamiarze ułatwienia popełnienia czynu zabronionego z art. 107 §1 k.k.s. innym osobom, czy było to działanie wspólnie i w porozumieniu z tymi osobami.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SO Krzysztof Płudowski SO Agnieszka Połyniak SR (del. do SO) Sebastian Kowalski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Okręgowej w Świdnicy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie U. P. od zarzutu z art. 107 § 1 kks oraz C. O.od zarzutów z art. 107 §1 i 3 kks w zw. z art. 37 §1 pkt 2 i 3 kks

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana