Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ewa Rusin
Protokolant:	Magdalena Telesz

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2018 r.

sprawy K. S.

syna M. i J. z domu Ł.

urodzonego (...) w Ś.

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w związku z art. 286 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 14 maja 2018 r. sygnatura akt VI K 51/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 300 zł opłaty za to postępowanie.

Sygn. akt IV Ka 518 /18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 14 maja 2018 roku, sygn. akt VI K 51/17:

I.  Oskarżonego K. S. uznał za winnego tego, że działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. K. w dniu 11 września 2014 roku w Ś. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z tytułu wypłaty odszkodowania z umowy ubezpieczeniowej wprowadzili w błąd (...) W. w W. co do faktu i okoliczności powstania uszkodzeń w samochodzie A. (...) o nr rej. (...) w dniu 10 września 2014 roku, czym usiłowali doprowadzić (...) W. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 18 648,60 złotych, tj. popełnienia czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu K. S. karę roku pozbawienia wolności i 30 (trzydzieści) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. S. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 3 (trzy),

III.  na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonych K. S. i Ł. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po ½ części i wymierzył opłaty po 240 złotych.

Z wyrokiem tym nie pogodził się oskarżony K. S., wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy z wyboru.

Apelujący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to:

a) art. 7 k.p.k., wyrażającą się w dokonaniu przez Sąd dowolnej, jednostronnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a przede wszystkim powierzchownej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, polegającej na przyjęciu, że sam bezsporny, wynikający z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. N. fakt, w świetle którego nie mogło dojść do kolizji pomiędzy pojazdem V. (...), należącym do Ł. K., a pojazdem m-ki A. (...), należącym do K. S., w podawanych wyłącznie przez Ł. K. okolicznościach, prowadzi do jedynie możliwego wniosku, że K. S. działał z Ł. K. w warunkach współsprawstwa w zakresie występku usiłowania oszustwa, że w/w znali się przed zgłoszeniem wypadku ubezpieczeniowego, jak też, że w sferze wolicjonalnej oskarżony K. S. obejmował fakt, powstania szkody w pojedzie m-ki A. (...), w innych okolicznościach, niż podawane przez Ł. K.;

b) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. wyrażającą się w zaniechaniu wykazania w części motywacyjnej uzasadnienia kwestionowanego wyroku, z jakich względów Sąd I instancji odmówił przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych Ł K. i K. S., a przede wszystkim jakie in concreto dowody przemawiały za przyjęciem, że oskarżeni znali się przed zaistnieniem wypadku ubezpieczeniowego, jak też by działali oni w warunkach współsprawstwa w odniesieniu do zarzucanego im występku usiłowania oszustwa oraz w oparciu jakie fakty i wskazujące na nie dowody Sąd I Instancji ustalił, że oskarżony K. S. obejmował świadomością, że uszkodzenia prawego boku pojazdu A. (...), pozostawionego przezeń krytycznego dnia na parkingu, powstały w innych okolicznościach, niż te które zrelacjonował mu współoskarżony Ł. K..

Wskazując na powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 §1 i 2 k.p.k. wniósł, aby Sąd odwoławczy działając na podstawie art. 437 §1 i 2 k.p.k. uniewinnił oskarżonego K. S. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przed Sądem I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Przeciwnie oczekiwaniom apelującego stwierdzić należy, iż kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku wykazała trafność ustaleń faktycznych Sądu I instancji, wynikającą z oceny dowodów, dokonanej z poszanowaniem wszystkich norm postępowania karnego zawartych w art. 410 kpk i art. 7 kpk. Dowody sprawy oceniono przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co zostało dostatecznie wykazane w uzasadnieniu Sądu Rejonowego, spełniającym wymagania przepisu art. 424 kpk.

Nieskutecznie apelujący zarzucił obrazę przepisów procedowania art. 7 kpk i art. 424 § 1 pkt.1 kpk i to w stopniu rzutującym na treść zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji trafnie odmówił przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych K. S. i Ł. K. co do ich twierdzeń, że przed rzekomą „kolizją” nie znali się i nie podjęli wspólnych uzgodnień co do dokonania oszustwa na szkodę ubezpieczyciela (...) W. w W. i podawania w tym zakresie nieprawdziwych okoliczności powstania szkody na pojeździe oskarżonego.

Punktem wyjścia do oceny prawidłowości wniosków Sądu I instancji jest nader oczywisty charakter uszkodzeń pojazdu marki A. (...), tj. równoległe poziome liniowo biegnące znaczące zarysowania i wgniecenia, ciągnące się wzdłuż całego lewego boku pojazdu, od przedniego błotnika przez drzwi kierowcy, drzwi tylne, lewy błotnik, felgę tylnego koła i kończące się na powierzchni klosza tylnej lampy zespolonej, uwidocznione np. w dokumentacji fotograficznej na k. 607-611 akt. Zestawiając owe uszkodzenia z opisem współoskarżonego Ł. K. co do sposobu cofania przezeń pojazdem V. a zwłaszcza wyjątkowo nieznacznymi uszkodzeniami tego pojazdu w części, która miała być styczna z A. (...), tj. przednim lewym narożnikiem, a w szczególności braku na tym narożniku wystających elementów, które mogłyby spowodować tak liczne zarysowania i wgniecenia A. ( fot. k. 611- 614 akt), podkr. SO, nie można w logicznie uzasadniony sposób ustalić, że to współoskarżony Ł. K. spowodował owe szkody w opisywany przez niego sposób. Wnioski takie wynikają ze zwykłego oglądu nawet „ nieuzbrojonym okiem” szkód na pojazdach i ich porównania, do ich wywiedzenia nie jest wymagana wiedza specjalistyczna, wystarczająca jest zwykła elementarna wiedza z zakresu geometrii i fizyki, pozyskiwana na etapie edukacji szkoły podstawowej. Należałoby się wręcz dziwić, gdyby wnioski zawarte w niezależnych dwóch opiniach biegłych z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych J. N. (2) oraz J. Z. były odmienne. Obaj wymienieni biegli po dokonaniu szczegółowej analizy uszkodzeń na przedmiotowych pojazdach zgodnie i jednoznacznie stwierdzili, że do uszkodzenia pojazdu A. (...) nie mogło dojść w okolicznościach wskazanych przez Ł. K., co bardzo szczegółowo uzasadniali, a wnioski tych opinii Sąd I instancji podzielił i przyjął za własne ( motywy k. 644 akt). Owe oczywiste i nieprzystające do siebie uszkodzenia pojazdów, które miały rzekomo brać udział w kolizji, muszą prowadzić do kolejnego wniosku, że pojazd oskarżonego K. S. został uszkodzony w zupełnie innych okolicznościach, niż wskazywane przez Ł. K., czego K. S. był świadomy. Jedynie oskarżony

K. S., był zainteresowany w uzyskaniu odszkodowania za uszkodzenia stanowiącego jego własność pojazdu A. (...). Tu zupełnie niewiarygodnie i wręcz naiwnie brzmią wyjaśnienia oskarżonego Ł. K., że na parkingu spowodował szkodę na cudzym pojeździe i wobec braku świadków zdarzenia pozostawił nieznanemu właścicielowi tego pojazdu swoje dane na kartce za wycieraczką, oczekując kontaktu. Nieodparta logika sytuacyjna i wskazania doświadczenia życiowego nakazują zaaprobować wnioskowanie wyroku, iż oskarżeni K. S. i Ł. K. działali wspólnie i w porozumieniu, w sposób zaplanowany, w celu oszukańczego wyłudzenia odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczeniowej, uzgodnili szczegóły rzekomej kolizji, po czym oskarżony K. S. złożył wniosek o wypłatę odszkodowania, wprowadził ubezpieczyciela w błąd przedstawiając nieprawdziwe okoliczności powstania szkody, zawarte w oświadczeniu Ł. K.. Ponieważ działania oskarżonych nie przyniosły oczekiwanego efektu wskutek odmowy wypłaty odszkodowania przez pokrzywdzonego ubezpieczyciela, czyn oskarżonych zakończył się w fazie usiłowania. Przypisane oskarżonym działanie zatem słusznie zostało zakwalifikowane z art. 13 § 1 kk i art. 286 § 1 kk.

Wobec powyższego postulowana przez apelującego zmiana wyroku przez uniewinnienie oskarżonego czy uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do jej ponownego rozpoznania nie znajdują akceptacji.

Suma okoliczności przedmiotowo-podmiotowych przypisanego oskarżonemu czynu, a zwłaszcza znacząca wysokość kwoty usiłowania wyłudzenia ( ponad 18 tys. złotych) nie wskazuje, by oskarżony został przy wymiarze kary potraktowany nazbyt surowo, skoro Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę 1-go roku pozbawienia wolności, zatem karę przewidzianą w dolnych granicach zagrożenia, określonego w art. 286 § 1 kk, a wykonanie tej kary – mimo uprzedniej karalności sądowej oskarżonego za przestępstwo podobne - obwarowano dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia na okres próby lat 3-ch. Słusznie także orzeczono wobec oskarżonego w trybie art. 33 § 2 kk karę grzywny, której wykonanie powinno czynić zadość wychowawczemu celowi kary. Należy stwierdzić, że tak orzeczona kara w całej rozciągłości spełnia kryteria wymiaru z art. 53 § 1 i 2 kk.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.636 § 1 kpk i art. 627 kpk oraz na podstawie art.8 w zw. z art.2 ust.1 pkt.3 oraz art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./, obciążając nimi oskarżonego wobec przegrania apelacji.