Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ewa Rusin
Protokolant:	Ewa Ślemp

przy udziale Grzegorza Howorskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2017 r.

sprawy A. B.

syna W. i S. z domu T.

urodzonego (...) w B.

oskarżonego z art. 157 § 2 i 4 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej J. B.

od wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

z dnia 19 czerwca 2017 r. sygnatura akt II K 108/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punktowi II jego dyspozycji nadaje treść: „na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie przypisanego czynu wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby lat 2 (dwóch)”;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. K. z Kancelarii Adwokackiej w D. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej J. B.z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn.akt IV Ka 584 / 17

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Dzierżoniowie oskarżył A. B. o to, że:

w dniu 9 września 2014 roku w P. stosując przemoc wobec zamieszkującej z nim żony J. B.polegającej na duszeniu za szyję oraz uderzaniu głową o ścianę powodując u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci stłuczeń okolicy potylicznej, karku, szyi, podłopatkowych, otarcia naskórka przedramienia prawego, które spowodowały rozstrój zdrowia na okres poniżej 7 dni

to jest o czyn z art. 157 § 2 i 4 k.k.

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie wyrokiem z dnia 19 czerwca 2017r. sygn. akt II K 108 /17:

I.  oskarżonego A. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, iż popełnił go w dniu 09 listopada 2014 roku i spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci urazu twarzoczaszki z licznymi zadrapaniami skóry, otarcia naskórka na kończynie górnej prawej oraz stłuczenia głowy, karku, szyi i okolicy podłopatkowej, które spowodowały rozstrój zdrowia i naruszyły czynności narządów ciała na okres trwający nie dłużej niż 7 dni to jest występku z art. 157 § 2 i § 4 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. B. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący rok, a na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

III.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego A. B. na rzecz pokrzywdzonej J. B. zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w wysokości 2000 zł (dwóch tysięcy złotych);

IV.  na podstawie art. 41a § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. B. środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną J. B.przez okres 3 (trzech) lat;

V.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. K. kwotę 944,64 zł (dziewięćset czterdzieści cztery złotych i sześćdziesiąt cztery groszy) brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pokrzywdzonej J. B.z urzędu w toku postępowania sądowego;

VI.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego A. B. na rzecz Skarbu Państwa z tytułu wydatków kwotę 70 zł (siedemdziesiąt złotych), a na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierzył opłatę w kwocie 60 zł (sześćdziesiąt złotych).

Z wyrokiem tym w części o karze nie pogodził się prokurator.

Apelujący na podstawie art. 425 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść A. P. się na przepisy art. 438 pkt. 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. wyrokowi temu

Zarzucił:

I. obrazę prawa karnego materialnego , a mianowicie przepisu art. 73 § 2 k.k. polegającą na niezastosowaniu wobec oskarżonego A. B. obligatoryjnego środka probacyjnego -dozoru kuratora na podstawie powołanego przepisu, w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności i błędnym zastosowaniu art. 73 § 1 k.k. ,podczas gdy przepis art. 73 § 2 k.k. nakłada na Sąd obowiązek obligatoryjnego orzeczenia w okresie próby dozoru kuratora, w związku z popełnieniem przestępstwa z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej,

II. obrazę prawa karnego materialnego , a mianowicie przepisu art. 70 § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie przy orzeczeniu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w związku z popełnieniem przestępstwa z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej i błędnym zastosowaniu art. 70 § 1 k.k. i w konsekwencji warunkowym zawieszeniem orzeczonej kary na okres próby wynoszący rok , podczas gdy przepis art. 70 § 2 k.k. nakłada na Sąd obowiązek orzeczenia okresu próby na czas nie krótszy niż 2 lata.

Tym samym apelujący wniósł na podstawie przepisu art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddanie oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego na podstawie przepisu art. 73 § 2 k.k. i warunkowe zawieszenie wykonania kary na podstawie art. 70 § 2 k.k. na okres 2 lat

Także oskarżycielka posiłkowa J. B.zakwestionowała wyrok w pkt. III dyspozycji na niekorzyść oskarżonego.

Działający jej imieniem pełnomocnik z urzędu zarzucił:

1. na podstawie art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów prawa procesowego, a to:

a) art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez niewłaściwą, niezgodną z zasadami logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. zaświadczeń z 3 sierpnia 2015 roku i 23 sierpnia 2016 roku z Punktu (...) w P., opinii psychologicznej z 20 lipca 2016 roku, zaświadczenia Centrum (...) w B. z dnia 13 września 2016 roku, wyników badania MR z 9 października 2013 roku oraz z 6 lutego 2017 roku oraz zeznań pokrzywdzonej, które to naruszenia miały wpływ na treść orzeczenia, bowiem w konsekwencji obrazy ww. przepisów postępowania doszło do:

2. błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 kpk) przyjętych za podstawę orzeczenia polegającego na uznaniu, że obrażenia ciała odniesione przez pokrzywdzoną w wyniku przestępczego działania A. B. były niewielkie i uzasadniały orzeczenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwotę 2.000 zł (dwóch tysięcy złotych).

Z ostrożności procesowej, na zasadzie art. 438 pkt 4 kpk skarżący zarzucił powyższemu wyrokowi rażącą niewspółmierność zastosowanego środka w postaci obowiązku naprawienia szkody (zapłaty zadośćuczynienia) w wysokości 2.000 zł, w stosunku do doznanych przez pokrzywdzoną obrażeń fizycznych a także odczuwanych przez nią cierpień psychicznych i lęków, które to okoliczności łącznie wymagały orzeczenia zadośćuczynienia w kwocie żądanej przez oskarżycielkę posiłkową.

Wskazując na powyższe, na podstawie przepisów art. 427 § 1 kpk oraz art. 437 §2 kpk wniósł o zmianę pkt III poprzez orzeczenie od oskarżonego A. B. na rzecz pokrzywdzonej J. B.zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 20.000,00 zł (słownie: dwudziestu tysięcy złotych).

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Wnioski obu apelacji nie okazały się zasadne, ale wniesienie apelacji przez prokuratora spowodowało korektę pkt. II dyspozycji wyroku na korzyść oskarżonego.

Ad. apelacji prokuratora.

Słusznie zarzucił apelujący, iż przepis art. 73 § 2 kk nakazuje obligatoryjne orzeczenie dozoru kuratorskiego wobec sprawcy, który – jak oskarżony - popełnił przestępstwo na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej. W takiej sytuacji art. 70 § 2 kk określa okres próby na 2 lata, a nie , jak to orzekł Sąd Rejonowy, na 1 rok.

Uszło jednak uwadze tak sądowi orzekającemu jak i apelującemu, iż przypisanego czynu oskarżony dopuścił się w dniu 9 listopada 2014r. , zatem przed zmianą kodeksu karnego, która nastąpiła od 1 lipca 2015r. Należało zatem rozważyć ( art. 4 § 1 kk), która z ustaw jest dla sprawcy względniejsza, czy przywoływana w apelacji czy z daty popełnienia czynu. W obu przypadkach okres warunkowego zawieszenia wykonania kary oscyluje od 2 do 5 lat. Zważywszy na aktualnie obligatoryjny charakter orzekanego dozoru kuratorskiego w sytuacji sprawcy, który popełnił przestępstwo na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej ( art. 73 § 2 kk), oczywistym pozostaje wniosek, że unormowanie art. 73 § 1 i 2 kk obowiązujące w dacie czynu było dla oskarżonego względniejsze, gdyż dozór miał charakter fakultatywny.

Skoro ponadto oskarżony i oskarżycielka posiłkowa rozwiedli się, od 3-ch lat zamieszkują osobno, oskarżony nie dąży do jakiegokolwiek kontaktu z oskarżycielką, to nie ma podstawy faktycznej dla orzekania dozoru kuratorskiego. Stąd korekta pkt. II dyspozycji wyroku na korzyść oskarżonego.

Ad. apelacji oskarżycielki posiłkowej.

Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne są bezbłędne a ich ocena prawna słusznie doprowadziła do uznania sprawstwa i zawinienia oskarżonego co do występku kwalifikowanego z art. 157 § 2 i § 4 kk, tj. spowodowania lekkich obrażeń ciała. Działanie oskarżonego miało charakter incydentalny i jednorazowy, a mimo to Sąd I instancji wymierzył mu karę najsurowszego rodzaju spośród katalogu zagrożeń z art. 157 § 2 kk.

Przestępne postępowanie oskarżonego polegało na duszeniu oskarżycielki posiłkowej za szyję i uderzaniu głową o ścianę, zaś wyrządzone obrażenia ciała są faktycznie stosunkowo niewielkie, co słusznie skutkowało orzeczeniem na rzecz oskarżycielki posiłkowej zadośćuczynienia za krzywdę w trybie art. 46 § 1 kk w kwocie 2000 złotych. Nie negując treści opisanych w pkt. 1 a) apelacji zaświadczeń i opinii dotyczących aktualnego zdrowia oskarżycielki posiłkowej niestety nie można podzielić jej oczekiwań uznania znacząco wyższej krzywdy i w konsekwencji aż 10- krotnego podwyższenia kwoty zadośćuczynienia za krzywdę. Wnioskowana kwota 20 tys. złotych jest nieuzasadniona, tak wobec lekkich i nie wymagających specjalistycznego leczenia obrażeń ciała ( zlecono okłady i leki przeciwbólowe k. 4 akt) oraz odczuwanych przez nią realnie wynikających z czynu oskarżonego lęków i cierpień psychicznych.

Jak to już podniesiono wyżej, czyn oskarżonego miał charakter jednostkowy, oskarżony i oskarżycielka posiłkowa rozwiedli się, od 3-ch lat zamieszkują osobno, oskarżony nie dąży do jakiegokolwiek kontaktu z oskarżycielką, więc podnoszone w apelacji odczucia lękowe i stan depresyjny oskarżycielki nie mogą być skutecznie oceniane jako trwająca nieustannie krzywda ze strony oskarżonego. Wypada też zauważyć, iż wedle pierwotnego doniesienia oskarżycielki, od daty przypisanego czynu oskarżony tj. 9 listopada 2014r. do marca 2015r. także miał się nad nią znęcać fizycznie i psychicznie, co nie zostało potwierdzone procesowo, gdyż postępowanie umorzono wobec braku danych uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu (postanowieniem Prokuratora Rejonowego z dnia 19.12.2016r. k. 112 akt pod sygn. 2 Ds.1013.2016). Niewątpliwie na aktualny stan psychiczny oskarżycielki posiłkowej złożyły się stresogenne zdarzenia zaistniałe po 9 listopada 2014r., tj. toczące się postępowanie karne i cywilne rozwodowe, diametralna zmiana sytuacji życiowej po opuszczeniu domu przez oskarżonego, a nie tylko przedmiotowy czyn oskarżonego. Dlatego też roszczenia sformułowane w apelacji są wygórowane i nieuzasadnione.

Oczywiście oskarżycielka posiłkowa czując się niezaspokojoną może wystąpić na drogę postępowania cywilnego ( art. 46 § 3 kk).

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielce posiłkowej w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4) i ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714).

O zwolnieniu oskarżonego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk. i art. 624 § 1 kpk, co uzasadniają względy słuszności.