Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Waldemar Majka
Protokolant:	Marta Synowiec

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2015 r.

sprawy J. D.

syna B. i W. z domu K. (...) r. w W. z art. 97 kw w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6.06.1997 r. prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich

z dnia 23 czerwca 2015 r. sygnatura akt II W 229/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł i wymierza 30 zł opłaty za to postępowanie.

  Sygnatura akt IV Ka 619/15

Wobec J. D. skierowany został przez Komendę Powiatową Policji w Z. wniosek o ukaranie, w którym obwiniony został o to, że w dniu 2 kwietnia 2015 roku około godziny 16:40 w Z. na ul. (...) jechał jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) korzystając z telefonu podczas jazdy wymagającego trzymania słuchawki w ręku przez kierującego pojazdem

to jest o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 45 ust 2 pkt. 1 ustawy z dnia 06.06.1997 r. prawo o ruchu drogowym

Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich wyrokiem z dnia 23 czerwca 2015 roku sygn. akt II W 229/15

I.  obwinionego J. D. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu , tj. wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 45 ust 2 pkt 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie przepisu art. 97 kw wymierzył mu karę grzywny w kocie 300 (trzysta) złotych;

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (sto) złotych i wymierzył mu opłatę sądową w kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

Powyższy wyrok zaskarżony został apelacją obrońcy obwinionego, który zaskarżył wyrok w całości, a wyrokowi temu zarzucił:

1) obrazę prawa materialnego, a to obrazę przepisu art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym poprzez jego błędną, wykładnię i bezpodstawne przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że obwiniony poprzez naciśnięcie przycisku w telefonie komórkowym, mające na celu uruchomienie zestawu głośnomówiącego, wyczerpał znamiona przepisu art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym, podczas gdy zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 16 kwietnia 2008 r. sygn. akt: II Waz 32/08 jednorazowe wzięcie do ręki telefonu w celu odebrania połączenia lub zakończenia go w trakcie kierowania pojazdem nie jest objęte zakazem z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy-prawo o ruchu drogowym, gdy poza tym rozmowa jest prowadzona przy użyciu zestawu głośnomówiącego, tym samym na zasadzie analogii Sąd winien przyjąć, że tym bardziej, wciśnięcie przycisku w telefonie komórkowym, dzięki któremu można uruchomić zestaw głośnomówiący, nie wyczerpuje znamion czynu zabronionego,

2) błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a będący wynikiem obrazy przepisu art. 7 kpk tj. błędnej, oceny zgromadzonego w sprawie materiały dowodowego poprzez bezpodstawne przyjęcie, wbrew wyjaśnieniom obwinionego, a także zeznaniom świadków, iż nie było opadów śniegu ani deszczu, niczym nieuzasadnione pominięcie okoliczności, iż obwiniony posiada w pojeździe zestaw głośnomówiący, z którego w dniu zdarzenia korzystał, a także nie wzięcie przez Sąd pierwszej instancji pod uwagę okoliczności, iż funkcjonariusze policji tj. R. P. i D. K. w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości stwierdzili, iż nie widzieli by obwiniony poruszał ustami, a tym prowadził za pomocą telefonu komórkowego rozmowę, dlatego też nie można przypisać mu czynu z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy-prawo o ruchu drogowym,

3) obrazę przepisu art. 4 kpk poprzez jego niezastosowanie, a to obrazę podstawowej zasady procesu karnego tj. zasady obiektywizmu, która nakazuje on organom procesowym badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a także, zgodnie z którą w doktrynie prawa karnego procesowego wskazuje się najczęściej, że bezstronność oznacza brak stronniczości, uprzedzeń i osobistego nastawienia (por. M. Cieślak, Polska procedura karna, 1984, s. 319). Uznaje się również, że warunkiem bezstronności jest minimalizacja oddziaływania czynników irracjonalnych, takich jak uprzedzenie, niechęć, sympatia, gniew, przygnębienie, radość czy smutek (S. Waltoś, Proces karny, 2008, s. 232), oraz dystansowanie się od własnych upodobań i prywatnych preferencji (A. Peyrefitte, Wymiar sprawiedliwości, s. 157). Natomiast zgodnie ze stanowisko Europejskiego Trybunału Praw Człowieka bezstronność to brak uprzedzenia oraz uprzedniego nastawienia (por. m.in. wyr. ETPC z 1.10.1982 r. w sprawie 8692/79Piersack przeciwko Belgii, § 30), podczas gdy już z samego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wynika uprzednie nastawienie do obwinionego, wyrażające się chociażby w stwierdzeniu iż: zachowanie obwinionego świadczy o jego arogancji i poczuciu bezkarności., a podnosząc powyższe zarzuty wniósł o:

- zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu,

- zasądzenie na rzecz obwinionego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

apelacja nie jest zasadna.

Zarzuty podniesione w apelacji wzajemnie się wykluczają, bowiem skarżący podnosi naruszenie prawa materialnego, błędne ustalenia faktyczne i naruszenie przepisów postępowania . Podniesienie w jednym środku zaskarżenia zarzutu obrazy prawa materialnego oraz zarzutu obrazy przepisów postępowania powoduje tak daleko idącą sprzeczność tego środka, że uniemożliwia wręcz łączne rozpoznanie stawianych w nim zarzutów. Oczywiste jest bowiem, że zarzut obrazy prawa materialnego może być skutecznie postawiony w wypadku niekwestionowania ustaleń faktycznych; w przeciwnym razie niewłaściwie ustalone fakty nie mogą stanowić podstawy subsumcji (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 14 maja 2003 roku, II KK 26/03).

Abstrahując od przyjętej konstrukcji apelacji, godzi się zauważyć, iż treść zarzutów świadczy o braku zrozumienia przez skarżącego treści przepisu, którego naruszenie zarzucono obwinionemu. Przepis art.45 ust.2 pkt 1 Prd stanowi iż, zabrania się korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Skarżący skupia się natomiast na wykazaniu, że pojazd kierowany przez obwinionego wyposażony był w zestaw głośnomówiący, zaś interweniujący policjanci nie widzieli aby „obwiniony poruszał ustami”, co świadczy o tym, że nie prowadził rozmowy.

Już z samych wyjaśnień obwinionego wynika, że wziął telefon do ręki i wykonał kierując pojazdem kilka czynności związanych z jego obsługą, co stanowi oczywiste naruszenie art.45 ust.2 pkt 1 Prd. Zakaz "korzystania z telefonu podczas jazdy" ma znaczenie szerokie i dotyczy każdego działania powodującego konieczność zajęcia uwagi informacjami zawartymi zarówno na wyświetlaczu tego telefonu jak i klawiaturze, o ile oczywiście telefon ten trzymany jest w ręku, a temu że w istocie miało to miejsce obwiniony nie przeczy (k.24 odwr.). Niezrozumienie przez skarżącego treści tego zakazu doprowadziło do postawienia oczywiście chybionych zarzutów.

Odnośnie sformułowań uzasadnienia zaskarżonego wyroku dotyczących postawy obwinionego eksponowanych przez apelującego, to sad Odwoławczy nie dopatrzył się w tychże braku obiektywizmu sądu I instancji czy negatywnego nastawienia do obwinionego uzasadniających wyłączenie sędziego. Opisywane przez świadków zachowanie obwinionego w toku interwencji w istocie było aroganckie, a odwoływanie się obwinionego do znajomości uzasadniających w jego ocenie poprzestanie na pouczeniu świadczy o poczuciu, że obwinionego przepisy prawne „obowiązują w inny sposób”.

W świetle powyższego apelacja jawi się jako oczywiście bezzasadna, a zaskarżony wyrok podlegał utrzymaniu w mocy (art.437§1 kpk w zw. z art.109§2 kpw).

Orzeczenie o kosztach postępowania uzasadnia przepis art.636§1 kpk w zw. z art.119 kpw. Wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego i opłaty uzasadnia natomiast §3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. 118, poz. 1269) oraz art.8 i art.3 ust.1 w zw. z art.21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.)