Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ewa Rusin
Protokolant:	Marta Synowiec

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 r.

sprawy S. W.

syna E. i J. z domu P.

urodzonego (...) w D.

obwinionego z art. art. 92a kw w zw. z art. 38 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie

z dnia 11 sierpnia 2015 r. sygnatura akt II W 159/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok:

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. G. z Kancelarii Adwokackiej w D. 516, 60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł i wymierza 30 zł opłaty za to postępowanie.

Sygn.akt IV Ka 794 / 15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie wyrokiem z dnia 11 sierpnia 2015r. sygn. akt II W 159/15:

I.  Obwinionego S. W. uznał za winnego tego, że w dniu 13 lutego 2015 r., o godz.9:44 w D., na ul. (...), kierując samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do ograniczenia prędkości do 70 km/h określonego znakiem drogowym B-33 i poruszał się z prędkością 120 km/h, w wyniku czego przekroczył dopuszczalną prędkość o 50 km/h, to jest wykroczenia z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych;

II.  na podstawie art. 29 ust.1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze i §14 ust.2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. G. kwotę 221,40 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu w toku postępowania przed Sądem I instancji;

III.  na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych w całości, w tym od opłaty, wydatki poniesione w sprawie zaliczając na rachunek Skarbu Państwa.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się obwiniony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy z urzędu.

Apelujący na podstawie art. 427§2 kpk w zw. z art. 109§2 kpw oraz art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 109§2 kpw zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

obrazę prawa procesowego – przejawiającą się w niewłaściwym zastosowaniu art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, art. 410 kpk w zw. z art. 82§1 kpw i art. 170§1 pkt 2 kpk w zw. z art. 39§2 kpw, a polegającą na zaniechaniu uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy i przekroczeniu dopuszczalnych granic swobodnej oceny dowodów, a także oddaleniu wniosku dowodowego mającego znaczenie dla rozstrzygnięcia w rozpoznawanej sprawie, co znajduje wyraz w szczególności w odrzuceniu wiarygodności wyjaśnień obwinionego i przyjęciu w całości do stanu faktycznego zeznań świadków R. K. i A. A. oraz oparciu się na podręczniku użytkowania urządzenia, którym dokonywano pomiaru prędkości z jaką poruszał się samochód kierowany przez obwinionego przy jednoczesnym nieprzeprowadzeniu zgłoszonego przez obwinionego dowodu z opinii biegłego, podczas gdy właściwa ocena zgromadzonego materiału dowodowego mogła być dokonana dopiero po analizie dowodu z opinii biegłego.

W oparciu o art. 427§1 kpk w zw. z art. 109§2 kpw oraz art. 437§2 kpk w zw. z art. 109§2 kpw skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja jest bezzasadna.

Przeciwnie zawartym w niej zarzutom kontrola odwoławcza wykazała, że Sąd Rejonowy poczynił w sprawie trafne ustalenia faktyczne, które oparł o prawidłowo przeprowadzone i ocenione dowody. Wnioski końcowe o sprawstwie oraz zawinieniu obwinionego S. W. co do przypisanego mu czynu, wypełniającego ustawowe znamiona wykroczenia z art. 92 a kw, mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów, w żadnym wypadku nie można im zarzucić dowolności, zaś uzasadnienie pisemne wyroku odpowiada wymogom art. 424 kpk. Owa ocena dowodów pozostaje nienaganną, w pełni czyni zadość kryteriom art. 7 kpk , tj. zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd I instancji oparł swe ustalenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego, apelujący nie wskazał, które dowody pozostały poza sferą badania materiału dowodowego, więc zarzut naruszenia art. 410 kpk jest bezpodstawnym. Oczywiście niesłusznie apelujący zakwestionował ustalenia faktyczne wyroku, poczynione na podstawie dowodów osobowych ( zeznania naocznych świadków R. K. i A. A. ) oraz nagraniu kontroli prędkości, podręcznika użytkowania urządzenia pomiarowego i świadectwa jego legalizacji, skoro jedynym argumentem jest sprzeciw obwinionego co do tych ustaleń.

Kwestia oddalenia wniosku dowodowego obwinionego o dopuszczenie opinii biegłego (bliżej nie określonej specjalności) dotyczącej możliwości rozwinięcia prędkości na takim odcinku jaki wykazał świadek ( R. K. k. 22 akt) została prawidłowo rozstrzygnięta postanowieniem z dnia 23 czerwca 2015r. - k. 37 akt. Sam apelujący nie tylko nie wskazał jakiej specjalności biegłego miał na myśli ale i nie uzasadnił, na jakiej podstawie twierdzi, że urządzenie pomiarowe zostało użyte nieprawidłowo. Samo gołosłowne kwestionowanie prawidłowości pomiaru przez obwinionego stanowi tu zwykłą i nieskuteczną polemikę z pierwszoinstancyjną oceną dowodów.

Apelujący zarzucił błędne odrzucenie wyjaśnień obwinionego, co ogólnikowo uzasadnił zaniechaniem zbadania przez Sąd meriti wszystkich okoliczności, także na korzyść oskarżonego, ale nie wskazał, jakie to konkretne okoliczności, korzystne dla obwinionego, zostały pominięte przez ten Sąd.

Wszystkie argumenty apelacji okazały się więc nietrafione.

Żadnych wątpliwości nie wzbudza także wymiar kary w postaci 300 złotych grzywny, tak ukształtowana kara spełnia określone w art. 33 kw dyrektywy, uwzględnia zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego, jak również cele, jakie kara ta winna osiągnąć zarówno wobec ukaranego oraz w zakresie społecznego oddziaływania. Grzywna w wymiarze jedynie 300 zł ( zatem w dolnych granicach ustawowego zagrożenia) nie jest karą niewspółmierną, lecz raczej symboliczną, to orzeczenie odpowiednio wychowawcze, które powinno wdrożyć obwinionego do poszanowania porządku prawnego.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk, art.118 §1 kpw w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Dz. U. Nr 118, poz.1269 a także art. 21 pkt. 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Dz. U. Nr 49, poz.223 z późn. zm., obciążając nimi obwinionego wobec przegrania apelacji.