Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Waldemar Majka
Protokolant:	Magdalena Telesz

przy udziale Władysławy Kunickiej – Żurek Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2015 r.

sprawy T. B.

syna J. i J. z domu G. (...)r. w W. z art. 232 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 25 sierpnia 2015 r. sygnatura akt II K 168/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 834/15

Prokurator Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich wniósł akt oskarżenia przeciwko T. B. oskarżając go o to, że:

W dniu 08 marca 2013 roku w W. wypowiadając w rozmowie z kuratorem R. N. groźbę spowodowania obrażeń ciała wobec sędziego Sadu Rejonowego A. S. wywierał wpływ na czynności urzędowe sadu związane z zarządzeniem wykonania kary pozbawienia wolności wobec T. B. skazanego za czyn z art. 62 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w sprawie II K 614/11, to jest o czyn z art. 232§1 kk.

Wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2015 roku (sygnatura akt II K 168/14 ) Sąd Rejonowy w Świdnicy oskarżonego T. B. uznał za winnego tego, że w dniu 08 marca 2013 roku wywierał wpływ na czynności urzędowe Sądu Rejonowego w Wałbrzychu w prowadzonym przez ten sąd pod sygn.akt II Ko 221/13 postępowaniu w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu w sprawie II K 614/11 w ten sposób, że w rozmowie odbytej w kuratorem w ramach dozoru prowadzonego w sprawie II K 614/11oskarzony wypowiedział groźbę bezprawną spowodowania obrażeń ciała u prowadzącego sprawę o zarządzenie wykonania tej kary sędziego Sądu Rejonowego w Wałbrzychu A. S. w razie zarządzenia wykonania tej kary, tj. występku z art. 232§1kk i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63§1 kk na poczet wymierzonej w pkt I części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w sprawie od dnia 21 sierpnia 2013 roku godzina 11:30 do dnia 23 sierpnia 2013 roku godzina 10:00.

Nakazał wypłatę ze Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. M. kwoty 936,60 zł (dziewięćset trzydzieści sześć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu.

Na podstawie art. 624§1 kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, w tym z opłaty, zaliczając wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego T. B. , zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

1)  obrazę przepisów postępowania, tj. art.4, art. 410 i 424§1 pkt 1 kpk, która miała wpływ na treść wyroku a wynikającą z oparcie orzeczenia o stopniu winy oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięcia dowodów korzystnych dla oskarżonego, bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska,

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego wyroku, przejawiający się w uznaniu, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w pełni potwierdził sprawstwo oskarżonego,

a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Świdnicy do ponownego rozpoznania.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew odmiennym zapatrywaniom skarżącego sąd rejonowy w sprawie niniejszej nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa procesowego wymienionych w apelacji, nie popełnił też błędu w ustaleniach faktycznych.

Przystępując do oceny zasadności zarzutu obrazy art. 4 kpk, art. 410 kpk i art. 424 §1 pkt 1 kpk który skarżący upatruje w oparciu orzeczenia o sprawstwie i winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięciu dowodów korzystnych dla oskarżonego - bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska. W przepisie art. 4 kpk sformułowana została ogólna zasada obiektywizmu, zgodnie z którą organy prowadzące postępowanie mają obowiązek badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające tak na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Przepis ten nie może stanowić samodzielnie podstawy apelacji, dla skuteczności zarzutu naruszenia tego przepisu skarżący winien bowiem wykazać, iż w sprawie doszło do naruszenia przepisów szczególnych gwarantujących przestrzeganie tej zasady w postępowaniu, a tego autor apelacji nie uczynił. W treści podniesionego zarzutu skarżący jakkolwiek wskazuje na przepis art. 410 kpk jako naruszony przez sąd I instancji w niniejszej sprawie to jednakże w przedstawionej argumentacji nie wskazuje jakie dowody ujawnione na rozprawie sąd orzekający w sprawie pominął ani też aby sąd orzekał w oparciu o materiał dowodowy nie ujawniony na rozprawie kwestionując natomiast w uzasadnieniu apelacji przeprowadzoną przez sąd ocenę dowodów jak również dokonane na ich podstawie ustalenia faktyczne, tymczasem jak zasadnie wskazuje się w praktyce orzeczniczej dokonanie oceny dowodów nie stanowi naruszenia art. 410 kpk.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu naruszenia prawa procesowego zwrócić nadto należy także uwagę, iż zarzut naruszenia prawa procesowego wymaga wykazania przez skarżącego możliwego wpływu uchybienia na treść wydanego rozstrzygnięcia (art. 438 pkt 2 kpk). Pisemne uzasadnienie wyroku sporządzane jest natomiast po wydaniu wyroku i nie może mieć wpływu na jego treść. Zarzut naruszenia art.424 kpk może być skutecznie podnoszony jedynie w sytuacji, w której w treści uzasadnienia upatrywać można błędy w rozumowaniu sądu czy sprzeczności między wyrokiem a jego uzasadnieniem. Stwierdzone nawet niedomogi uzasadnienia, nie mogą stanowić postawy do przyjęcia, iż uchylenie art. 424§1 kpk miało realny wpływ na treść wyroku i musi prowadzić do jego zmiany bądź uchylenia, chyba że istnieją między wyrokiem, a uzasadnieniem sprzeczności, bądź uzasadnienie zostało sporządzone z tak daleko idącym rażącym naruszeniem wymogu jego sporządzenia, że uniemożliwiona jest całkowicie kontrola rozumowania sądu, a zatem brak jest oceny dowodów i dokonania ustaleń faktycznych. Tymczasem w sporządzonych w sprawie niniejszej ze starannością, przekonujących pisemnych motywach wydanego orzeczenia spełniających wymogi art. 424 kpk sąd rejonowy poddał wnikliwej, rzeczowej i obiektywnej analizie oraz swobodnej ocenie spełniającej wymogi art. 7 kpk zgromadzone dowody, wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, nie sposób zatem mówić o naruszeniu prawa procesowego w tym zakresie.

Skarżący kwestionując wydane w sprawie rozstrzygnięcie w przedstawionej argumentacji wyraził pogląd, iż sąd I instancji wyjaśnienia oskarżonego T. B. potraktował wyłącznie jako jego linię obrony, nie zauważając przy tym także, iż wyjaśnienia oskarżonego w treści swej co do słów wypowiadanych pokrywają się z relacją świadka R. N., jednak intencja z jaką je wypowiadał jest inna niż przyjął to sąd I instancji, czyniąc nadto m.in. uwagi, iż podstawą interpretacji słów stała się notatka służbowa R. N., który całkowicie zaciemnia ocenę słów oskarżonego, a także, iż świadek R. N. składając zeznania wahał się co do oceny znaczenia słów oskarżonego stwierdzając ponadto, iż wymieniony świadek nie potrafił przytoczyć okoliczności towarzyszących zajściu tj. tonu głosu, mimiki, wykonywanych gestów oskarżonego.

Odnosząc się do eksponowanej argumentacji skarżącego zaznaczyć w tym miejscu należy, iż sąd I instancji miał na uwadze i wnikliwie, rzeczowo oraz obiektywnie analizował wypowiedzi oskarżonego jak i prezentowaną przez niego wersję wydarzeń oraz relacje świadka R. N., dostrzegając i rozważając zaistniałe okoliczności tego zdarzenia. Złożone przez świadka R. N. zeznania sąd ocenił tak jak wszystkie zgromadzone dowody zgodnie z wymogami art. 7 kpk zasadnie uznając za miarodajną relację świadka przedstawioną w pierwszych zeznaniach, podtrzymanych następnie w czasie przesłuchania przed sądem. Świadek relacjonuje co do faktów i nie jest istotne w jaki sposób interpretuje to co usłyszy, zaś istotne pozostaje czy odtworzył treść wypowiedzi oskarżonego, a co do tego nie ma wątpliwości.

Prezentowane natomiast przez oskarżonego twierdzenia jakoby jedynie wspominał w trakcie prowadzonej wizyty kuratora sądowego o pewnej nagłośnionej w środkach masowego przekazu sytuacji gdy sędzia bądź prokurator w innej miejscowości została oblana kwasem zasadnie uznane zostały przez sąd rejonowy jedynie za przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Zwrócić w tym miejscu należy uwagę, iż świadek R. N. w swojej relacji przedstawionej w dniu 17 czerwca 2013 roku opisał zaistniałe zajście, wypowiedziane wówczas przez oskarżonego słowa, okoliczność, iż składając zeznania na rozprawie głównej w dniu 28 stycznia 2015 roku - a zatem wiele miesięcy później - pewnych szczegółów już dokładnie nie potrafił wskazać, co eksponuje skarżący, nie podważa oceny zeznań świadka. Naturalnym jest, że z upływem czasu niektóre szczegóły odnośnie relacjonowanych wydarzeń ulegają zatarciu w pamięci ludzkiej.

Odnosząc się do okoliczności przeprowadzonej w dniu 8 marca 2013 roku wizyty u skazanego T. B. przeprowadzonej w ramach sprawowanego nadzoru, to niewątpliwie w jej toku oskarżony czynił uwagi odnośnie swoich obaw związanych z zakończeniem postępowania w sprawie II Ko 221/13 prowadzonego w przedmiocie zarządzenia wykonania kary wskazując, że „ w związku z tym trzeba będzie potraktować sędzinę kwasem”, co spowodowało reakcję świadka : „powiedziałem (...), żeby się uspokoił i ważył słowa jakie wypowiada” (k.19). Oskarżony jak zauważył sąd rejonowy, miał świadomość, że prowadzone jest wobec niego postępowanie w przedmiocie zarządzenia wykonania kary oraz znał dane osobowe sędziego prowadzącego wskazaną sprawę. Znamiennym jest ponadto, iż już wcześniej wyrażał negatywne uwagi odnośnie osoby tego sędziego jak również sposobu prowadzenia spraw, a swoją wypowiedź skierował do kuratora sądowego zdając sobie niewątpliwie sprawę, iż słowa te dotrą do sędziego prowadzącego sprawę II Ko 221/13 i poprzez swoje działanie dążył do tego aby sąd w prowadzonym postępowaniu podjął określoną decyzję. Nadmienić przy tym należy, iż przestępstwo z art.232 kk jest przestępstwem formalnym a jego dokonanie nie jest zależne od tego czy sprawca osiągnął zamierzony skutek i faktycznie wywarł wpływ na czynności urzędowe sądu. Nie ma znaczenia również w aspekcie oceny zachowania oskarżonego - pod kątem ustawowych znamion czynu zabronionego - czy groźbę zamierzał zrealizować czy też nie skoro groźby formułował w obecności kuratora, a wypowiedziane groźby wzbudziły u pokrzywdzonej obawę ich spełnienia. Nie może być zatem mowy także o błędzie w ustaleniach faktycznych.

Z tych też wszystkich względów orzeczono jak w wyroku (art.437§1 kpk).

O kosztach postępowania odwoławczego, należnych Skarbowi Państwa, orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk kierując się sytuacją majątkową oskarżonego.