Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Mariusz Górski (spr.)
Sędziowie:	SSO Tomasz Wysocki SSO Sylwana Wirth
Protokolant:	Magdalena Telesz

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2016 r.

sprawy T. K.

syna J. i B. z domu M. (...) r. w W. z art. 291 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 19 września 2016 r. sygnatura akt III K 318/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn.akt IV Ka 836/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem T. K. uznany został za winnego, że:

w dniu 11 kwietnia 2013r. w W. woj. (...), nabył laptopa marki (...) 7540 o wartości 1200zł, zegarek męski o wartości 700 zł i złotą biżuterię w postaci łańcuszków, zawieszek, kolczyków i pierścionków o wartości łącznej 1200 zł, stanowiące własność E. R., wiedząc o tym, że przedmioty te zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, poprzez kradzież z włamaniem,

tj.za winnego popełnienia czynu z art.291§1 kk i za to, na mocy powołanego przepisu wymierzono oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Wyrok powyższy zaskarżyli obrońcy oskarżonego.

I tak adw. R. B. zarzucił orzeczeniu:

1. naruszenie prawa procesowego mogące mieć istotny wpływ na treść orzeczenia:

- art.7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów przy ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego T. K., a w konsekwencji dokonanie tejże oceny w sposób dowolny, opierając się jedynie na zeznaniach świadka A. B.,

- art. 5§2 kpk poprzez przypisanie winy i sprawstwa oskarżonemu, w sytuacji gdy w sprawie występują niedające się usunąć wątpliwości, a dotyczące świadomości oskarżonego co do pochodzenia przedmiotów objętych wyrokiem, co w konsekwencji spowodowało:

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, mianowicie polegający na przyjęciu, iż oskarżony w chwili przyjmowania przedmiotów do lombardu od E. K. powiadał wiedzę na temat pochodzenia tychże ruchomości, podczas gdy wskazany o ich pochodzeniu nie wiedział.

Tym samym apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Z kolei adw. T. R. zarzucił wyrokowi:

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, iż oskarżony T. K. nabywając wymienione w akcie oskarżenia przedmioty wiedział, iż zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego poprzez kradzież z włamaniem, tj. dopuścił się czynu z art. 291§1 kk, podczas gdy brak było w sprawie dostatecznych dowodów w tym zakresie bowiem wyjaśnienia jedynej osoby na tę okoliczność A. B. (obecnie C.) wielokrotnie w przeszłości karanej były niewiarygodne i nie znalazły potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym sprawy.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom skarżących Sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnej oceny dowodów, a swoje stanowisko przekonująco uzasadnił.

W tej sytuacji skoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego – zbędną wydaje się ponowna analiza dowodów, gdyż byłoby to jedynie powtórzeniem trafnych, podniesionych wcześniej argumentów.

Tym samym, odnosząc się wyłącznie do szczegółowych zarzutów obu apelacji należy stwierdzić, że:

I.  Ad.apelacji adw.R. B.

Pomijając nawet spójne, logiczne, a tym samym wiarygodne wyjaśnienia A. B., która jednoznacznie potwierdziła sprawstwo i zawinienie T. K. odnośnie dokonania przez niego czynu z art. 291§1 kk, a przyjmując wersję zdarzeń przedstawioną przez adw. R. B., to i ta nakazywała przyjęcie, że oskarżony dopuścił się paserstwa umyślnego.

Skarżący ten stwierdził bowiem, że „dziwnym dla T. K. był brak ładowarki” od laptopa, nie pytał mężczyzny który zastawiał ten przedmiot w lombardzie skąd pochodzi zbywana rzecz, a przy tym rodzaj prowadzonej przez oskarżonego działalności jest zawsze obarczony pewnym ryzkiem, bowiem przy pozostawianiu rzeczy pod zastaw nie jest konieczne okazywanie dowodu jej własności. W związku z powyższym oskarżony nie praktykuje zwyczaju ustalenia pochodzenia pozostawionych u niego przedmiotów, ponieważ jest to zadanie niewykonalne. Konsekwencją powyższego jest brak świadomości oskarżonego na temat pochodzenia pozostawionych u niego przedmiotów.

W efekcie, analiza powyższego prowadzić musi do wniosku, że nawet obrońca oskarżonego wskazuje na okoliczność, która musiałaby skutkować „sama w sobie” przyjęcie, że T. K. co najmniej godził się na to, że ujawniony u niego w wyniku przeszukania laptop pochodzi z kradzieży.

II.  a d. apelacji adw. T. R.

Prawdą jest, że jeśli nie jedynym, to z pewnością najistotniejszym dowodem w sprawie, są wyjaśnienia A. B..

Prawdą jest także i to, że oskarżona była w przeszłości karana, lecz okoliczność ta nie może być przesądzającą dla odmowy wiarygodności jej twierdzeń. Te zaś zostały należycie ocenione przez Sąd I instancji, jako spójne, logicznie i konsekwentne, a przy tym znalazły ( wbrew twierdzeniom skarżącego) potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, jak choćby w fakcie ujawnienia w lombardzie T. K. pochodzącego z kradzieży laptopa.

Powyższego nie może zmienić i to, że oskarżona została przesłuchana jedynie w postępowaniu przygotowawczym, a nie uczyniono tego w postępowaniu jurysdykcyjnym, skoro ta ukrywa się przed wymiarem sprawiedliwości i jest poszukiwana na skutek europejskiego nakazu aresztowania.

Twierdzenie zatem przez skarżącego, że z łatwością można było doprowadzić do bezpośredniego przeprowadzenia dowodu AZxcv z zeznań A. B. należy uznać po prostu za chybione w realiach omawianej sprawy.

Mając na uwadze powyższe – zdecydowano jak w wyroku.