Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

1.Przewodnicząca:

1.SSO Ewa Rusin (spr.)

1.Sędziowie:

1.SO Agnieszka Połyniak

2.SO Adriana Skorupska

1.Protokolant:

1.Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 851/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 25 września 2024r. sygn. akt III K 1140/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ obrońca

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. M.

Był wielokrotnie karany sądownie za występki pospolite tak w kraju jak i za granicą, także na szkodę pokrzywdzonego M. S. i członków jego najbliższej rodziny, tj. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 27 października 2022r. sygn. akt III K 1107/21 za 3 czyny kwalifikowane z art. 190 § 1 tj . groźby zabójstwa, pobicia, zgwałcenia, zniszczenia mienia, zabicia psa oraz stalkingu kwalifikowanego z art. 190 a § 1 kk .

Dane o karalności z dnia 24.11.2024r. odpisy wyroków skazujących I i II instancji

317-318

320- 336

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dane o karalności z dnia 24.11.2024r. i odpisy wyroków skazujących I oraz II instancji.

Niekwestionowane.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1)  mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 7 i art. 410 k.p.k.

wyrażające się w uznaniu za w pełni wiarygodne zeznań świadka M. S. w sytuacji, gdy w istotnej części, dotyczącej poruszania się oskarżonego pojazdami mechanicznymi w sposób zagrażający poczuciu bezpieczeństwa pokrzywdzonych oraz jego zachowania w stosunku do mał. T. S., są one sprzeczne z nagraniami z monitoringu i zeznaniami małoletniego;

2) mające wpływ na treść orzeczenia błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę —wyrażające się w nieznajdujących potwierdzenia w dowodach ustaleniach co do obowiązujących

limitów prędkości i ich przekraczaniu przez oskarżonego, odległości przejazdów od pokrzywdzonych lub granicy ich posesji, nadużywania sygnałów dźwiękowych i utrudniania dostępu do nieruchomości

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelujący poza wyrażeniem polemicznego sprzeciwu wobec wniosków zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku nie przedstawił argumentacji, która wzruszyłaby wywiedzione w zaskarżonym wyroku wnioski i tym samym zasługiwałaby na uwzględnienie.

Nie wykazał apelujący zaistnienia obrazy art. 7 kpk. Wedle utrwalonej i powszechnie akceptowanej wykładni sądowej Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.); stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a także jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 k.p.k.). - tak chociażby w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2022 r. I KA 10/21, LEX nr 3342243.

Natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono, pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały, czego apelujący również nie wykazał.

Odnosząc szerzej powyższe wskazania wykładni do realiów dowodowych sprawy stwierdzić należy - wbrew oczekiwaniom autora apelacji – iż zaskarżony wyrok poprzedziło prawidłowe postępowanie dowodowe i następnie ocena całokształtu zebranych dowodów, która doprowadziła do obiektywnych ustaleń faktycznych.

Sądową ocenę dowodów cechuje bezstronność i rzeczowość, nie zawiera ona błędów natury logicznej czy faktycznej, pozostaje w zgodności do wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, czyniąc zadość kryteriom zawartym w przepisie art. 7 kpk.

Potwierdza to wywód zawarty w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, tak w warstwie faktycznej jak i oceny dowodów oraz wniosków końcowych w zakresie oceny karnoprawnej przypisanego oskarżonemu występku uporczywego nękania pokrzywdzonych , wypełniającego komplet ustawowych znamion występku kwalifikowanego z art. 190 a § 1 kk.

Sąd orzekający bazował na szczegółowo przeanalizowanych dowodach obciążających w postaci wzajemnie się uzupełniających, zgodnych i konsekwentnych w toku procesu zeznań pokrzywdzonych M. S. i K. S. oraz przesłuchanego dopiero przed sądem małoletniego pokrzywdzonego T. S., tj. relacji osobowych wspartych licznymi nagraniami z monitoringu ( odtworzonymi i opisanymi protokolarnie). Zeznania tych świadków opisują konkretne przestępne zachowania oskarżonego, umiejscowione w czasie, np. 26 kwietnia 2021r. czy 29 kwietnia 2021r.,w tym np. przejazdy z dużą prędkością w odległości 40-60 cm od pokrzywdzonych poruszających się pieszo, co dokładnie wskazał sąd I instancji w sekcji 1.1 motywów.

Nawet jednym zdaniem nie zakwestionował apelujący oceny wiarygodności relacji pokrzywdzonej K. S., opisującej nader liczne zachowania oskarżonego, wywołujące u niej i pozostałych członków rodziny uczucie zagrożenia i istotnie naruszające ich prywatność, zwłaszcza wyrażone obawy o bezpieczeństwo dzieci poruszających się drogą do szkoły, wywoływanie niepokoju celowym przyspieszaniem prędkości pojazdów i nieracjonalnymi przejazdami w bezpośredniej bliskości tych osób znajdujących się obok posesji, obok bramki wejściowej, okazywanie im zaciśniętej pięści, obscenicznych gestów czy tarasowania wjazdu na posesję ( oskarżony mieszka aż 300 m dalej).

Podnoszony ogólnikowy sprzeciw wobec sądowej oceny obszernych zeznań oskarżyciela posiłkowego nie zawiera rzeczowych argumentów, w szczególności opartych na obiektywnych dowodach np. świadków postronnych, bo takowe w sprawie przecież nie występują. Dowody obciążające czynią tu nieskutecznymi twierdzenia apelującego, oparte na niczym nie popartej wersji zdarzeń przedstawionej w wyjaśnieniach oskarżonego ( który przyznał uprzednie groźby kierowane wobec pokrzywdzonych, konflikt z nimi trwający od dłuższego czasu), ale zaprzeczył, by celowo i złośliwie jeździł obok domu pokrzywdzonych, by jadąc tamże samochodem czy motorem nie zachowywał bezpiecznej odległości od poruszających się po drodze czy przebywających za ogrodzeniem posesji pokrzywdzonych, by musieli oni uciekać przed nim. Jeżeli już pozostawił samochód w bliskiej odległości od ich posesji, to tylko z powodu bliżej nie określonej niemożności dojechania do swego domu ( oddalonego o 300 m), nie miał zamiaru tarasowania im wyjazdu, zaprzeczył celowemu przyspieszaniu i jeździe z dużą prędkością obok domu pokrzywdzonych, jeżeli już to tylko z powodu warunków zimowych. Takiej treści wyjaśnieniom zasadnie sąd wiary nie dał, uznając je za bagatelizujące konkretne zdarzenia, mające na celu przerzucenie na pokrzywdzonych odpowiedzialności za wieloletni konflikt.

Niezrozumiałe są także zastrzeżenia skierowane wobec treści zeznań małoletniego świadka T. S., wszak szczegółowo opisał on zachowania oskarżonego, tj. że m. in. szybko jeździ obok ich domu ( dla przypomnienia tamże obowiązuje ograniczenie do 20 km/h, są także umieszczone tam progi zwalniające), świadek opisał swe obawy ( także siostry i rodziców) wobec niebezpiecznego poruszania się oskarżonego pojazdami przy ich posesji, że schodzi mu z drogi, że oskarżony wygraża mu pięścią i krzyczy. Trudno racjonalnie zakwestionować wiarygodność tej relacji, skoro pozostaje w zgodności i dopełnieniu do pozostałych dowodów osobowych, nadto sąd oceniał ten dowód przy pomocy opinii z zakresu psychologii M. M., wedle której małoletni świadek jest zdolny do właściwego postrzegania, zapamiętywania oraz odtwarzania stanu faktycznego, nie ma tendencji do konfabulacji i nie prezentuje kwestii wyuczonych. Twierdzenie apelującego, jakoby to omawiane zeznania pokrzywdzonego były sprzeczne z nagraniami z monitoringu są nietrafione, skoro ów monitoring obejmuje wąski wycinek przed posesją pokrzywdzonych, nadto istotnie zarejestrowano na nagraniach liczne przejazdy oskarżonego różnymi pojazdami z prędkością znacznie przewyższającą 20 km/h, która wszak – co dowodzi doświadczenie życiowe - niewiele przekracza szybki marsz pieszego.

Nie sposób nie podzielić wyrażanych obaw pokrzywdzonych o swe bezpieczeństwo i poczucie naruszenia prywatności, uczucie życia „ jak w klatce” ( zeznania pokrzywdzonej k. 230 v.) skoro zachowania oskarżonego miały miejsce mimo i w trakcie trwającego już poprzedniego procesu karnego przeciwko oskarżonemu przed Sądem Rejonowym w Wałbrzychu, zakończonego wyrokiem skazującym z dnia 27 października 2022r. sygn. akt III K 1107/21 za 3 czyny kwalifikowane z art. 190 § 1 ( groźby zabójstwa, pobicia, zgwałcenia, zniszczenia mienia, zabicia psa) oraz stalkingu z

art. 190 a § 1 kk, zatem kontynuacji negatywnych zachowań wobec pokrzywdzonych, znamionujących uporczywość zachowania oskarżonego.

Te obawy wzmagają podnoszone przez pokrzywdzonego inne uzasadnione okoliczności, mianowicie poprzedzone groźbami oskarżonego spalenie samochodu a także instalacji fotowoltaicznej pokrzywdzonych w grudniu 2022r. zaś wcześniej oskarżony potrącił należącego do pokrzywdzonych psa ( vide k. 230 v.).

Skarżone rozstrzygnięcie wymagało jedynie drobnej zmiany w zakresie opisu czynu, która to zmiana została dokonana z urzędu przez sąd odwoławczy, o czym w sekcji 4.1 poniżej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie o uniewinnieniu oskarżonego P. M.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak ku temu uzasadnionej podstawy dowodowej, wykluczającej sprawstwo oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Z opisu czynu przypisanego wyeliminowano określenie „przejeżdżając nagminnie używał sygnału dźwiękowego pojazdów którymi przejeżdżał”.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wedle zeznań pokrzywdzonego M. S. ( k. 241 v. akt) oskarżony zaprzestał takich działań od grudnia 2020r., zatem przed datą czynu zarzucanego aktem oskarżenia i czynu przypisanego wyrokiem.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nieskuteczność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego.

W sprawie nie wystąpiły podstawy bezwzględne z art. 439 § 1 kpk dla uchylenia orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacyjnych, także nie zaistniały przesłanki z art. 440 kpk dla weryfikacji na korzyść orzeczenia o wymiarze kary.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

III. O kosztach należnych od oskarżonego oskarżycielowi posiłkowemu w toku postępowania apelacyjnego z tytułu zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i w zw. z § 11 ust. 2 pkt. 4 i ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800), zasądzając zgodnie z wnioskiem pełnomocnika kwotę minimalną.

IV. O należnych Skarbowi Państwa kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 2 ust.1 pkt.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 123).

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Połyniak SSO Ewa Rusin SSO Adriana Skorupska

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o sprawstwie i zawinieniu

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana