Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Ewa Rusin
Protokolant:	Ewa Ślemp

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2025 r.

sprawy I. P.

syna S. i I. z domu M.

urodzonego (...) we W.

obwinionego z art. 92a § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 14 października 2024 r., sygnatura akt VI W 389/24

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł i wymierza 30 złotych opłaty za to postępowanie.

Sygn.akt IV Ka 902 / 24

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 14 października 2024r. sygn. akt VI W 389/24 obwiniony I. P.:

I. został uznany za winnego tego, że w dniu 16 listopada 2023 r., około godziny 15.30 w miejscowości J., na ulicy (...), kierując samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...), nie stosował się do ograniczenia prędkości do 50 km/h, określonego ustawą, jadąc z prędkością 66 km/h, tj. wykroczenia z art. 92a § 1 kw i za to na postawie art. 92a § 1 kw wymierzono obwinionemu karę grzywny 200 (dwustu) złotych,

II. na podstawie art. 119 kpw zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz 30 (trzydzieści) złotych opłaty od wymierzonej kary grzywny.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się obwiniony, wnosząc apelację tzw. osobistą.

Apelujący wyrokowi temu zarzucił oparcie o błędne ustalenia faktyczne, podczas gdy obwiniony zaprzeczył popełnieniu czynu, a jego wyjaśnieniom bezpodstawnie omówiono wiary, nadto pomiar prędkości został dokonany wadliwie, w sposób sprzeczny z obowiązującymi przepisami i pomimo nieustalenia, czy zarówno sam przyrząd pomiarowy jak również pomiar prędkości spełniały warunki wskazane w instrukcji obsługi tego urządzenia zaś zeznania świadków zostały niezasadnie uznane za w całości wiarygodne.

W związku z powyższym zarzutem apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja okazała się całkowicie nietrafiona.

Nie występują w sprawie uzasadnione podstawy do wydania wyroku reformatoryjnego przez uniewinnienie obwinionego czy ewentualnie dla wydania wyroku kasatoryjnego i skierowania sprawy do jej ponownego rozpoznania.

Wbrew oczekiwaniom apelującego stwierdzić należy, że materiał dowodowy zebrany w sprawie jest kompletny przez co stanowi pełną podstawę faktyczną dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia, to zeznania świadków P. K. i K. S. oraz wymieniane w pisemnych motywach notatka urzędowa dot. przekroczenia prędkości protokół kontroli drogowej i ważne świadectwo legalizacji urządzenia pomiarowego.

Dowody te zostały poddane przez sąd I instancji prawidłowej analizie we wzajemnym ich powiazaniu, na której to podstawie poczyniono trafne ustalenia faktyczne. Wyniki oceny dowodów zostały przedstawione w wyczerpujących pisemnych motywach, spełniających kryteria art. 424 § 1 kpk. Nie wykazał apelujący, by owa ocena dowodów nie czyniła zadość kryteriom art. 8 kpw w zw. z art.7 kpk , tj. zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. W szczególności nie wykazał, by świadkowie bezpośredni w osobach obcych mu funkcjonariuszy policji P. K. i K. S., mieli jakiekolwiek powody dla tendencyjnego obciążenia go swymi zeznaniami.

Zasadnie zatem sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na wskazanych wyżej dowodach, bo świadectwo legalizacji urządzenia pomiarowego było aktualne a obaj kontrolujący funkcjonariusze policji zostali przeszkoleni z zakresu obsługi ręcznych mierników prędkości i posługiwali się urządzeniem pomiarowym zgodnie z instrukcją jego obsługi. Wedle zeznań świadków oraz zgodnego z nimi opisu przebiegu kontroli i pojętych czynności zawartych notatce urzędowej (k. 1-2 akt) określono dokładnie miejsce kontroli w odległości 27 metrów od znaku drogowego, dokonano pomiaru z odległości 68 metrów, przyrządem celowano w przednią tablice rejestracyjną pojazdu obwinionego, w chwili tej czynności był to jedyny pojazd poruszający się po drodze, a czas jaki upłynął od pomiaru do chwili okazania jego wyniku kierującemu obwinionemu to około 30 sekund.

Obwiniony zanegował swe sprawstwo, podnosząc że nie prowadził pojazdu z prędkością cyt. „,jaką mi pokazano na wyświetlaczu chyba 66 km/h” k. 61. Zatem okazano mu wynik pomiaru prędkości, z czym się nie zgodził, bo - jego zdaniem - zwykle jeździ z przepisowo, jednocześnie nie podając innych powodów. Skoro ponadto obwiniony przyznał, że widział moment pomiaru prędkości prowadzonego przez siebie samochodu, a jednocześnie nie podał okoliczności, które mogłyby świadczyć o pomyłce tego pomiaru, to depozycje obwinionego okazały się całkowicie gołosłowne.

Sąd Odwoławczy nie stwierdziwszy wad sądowej oceny dowodów nie może jednocześnie uznać wadliwości ich oceny tylko dlatego, że apelujący uznaje wyłącznie własne racje bez podania jakichkolwiek racjonalnych argumentów, podważających wnioski sądu I instancji.

W szczególności nie sposób podzielić zarzutu apelacji błędności uznania wyjaśnień obwinionego za niewiarygodne. W sytuacji zaistnienia dwóch różnych treściowo grup dowodów ( jak w niniejszej sprawie, wyjaśnień obwinionego i pozostających do nich w opozycji zeznań świadków P. K. i K. S.) , powinnością sądu orzekającego jest dokonać ich oceny wedle kryteriów art. 8 kpw w zw. z art. 7 kpk, co nastąpiło w sposób bezbłędny.

Tym samym wnioski końcowe o sprawstwie i zawinieniu obwinionego co do przypisanego mu wykroczenia należało podzielić, także w odniesieniu do przyjętej kwalifikacji prawnej z art. 92 a § 1 kw.

Wymiar kary w postaci 200 złotych grzywny powinien spełnić określone w art. 33 kw dyrektywy. Kara taka nie jest surową w odniesieniu do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, jak również celów, jakie kara ta winna osiągnąć zarówno wobec ukaranego oraz w zakresie społecznego oddziaływania. Grzywna ta odpowiada możliwościom materialnym obwinionego, a jej wykonanie powinno wdrożyć obwinionego do poszanowania porządku prawnego.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk, art.118 §1 kpw w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Dz. U. Nr 118, poz.1269 a także art. 21 pkt. 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Dz. U. Nr 49, poz.223 z późn. zm., obciążając nimi obwinionego wobec przegrania apelacji.