Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

1.Przewodnicząca:

1.SSO Agnieszka Połyniak (spr.)

1.Sędziowie:

1.SO Waldemar Majka

2.SO Adriana Skorupska

1.Protokolant:

1.Ewa Ślemp

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 946/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z 30 października 2024r. sygn. akt II K 202/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Ł. C.

uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego

karta karna

747 - 748

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

treść dokumentu nie budzi wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony postępowania

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator zarzucił na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego Ł. C. kar jednostkowych oraz orzeczonej na ich podstawie kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności połączonej z orzeczeniem dwóch świadczeń pieniężnych w wysokości 3000,00 złotych i 5000,00 złotych, podczas gdy wskazana reakcja karna w stosunku do wysokości stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, rodzaju i wielkości naruszonych dóbr prawnych, ilości osób pokrzywdzonych , uprzedniej karalności oskarżonego za czyny przeciwko wolności, działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego i mienia oraz z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (w tym na kary pozbawienia wolności) jest zbyt łagodna i nieadekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz w relacji do celów jakie winna spełnić tak w zakresie prewencji szczególnej jak i społecznego oddziaływania w odczuciu społecznym będzie rażąco niesprawiedliwa

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się trafna w zakresie w jakim zarzucił rażącą niewspółmierność kar jednostkowych pozbawienia wolności i grzywny orzeczonych wobec oskarżonego Ł. C., a w konsekwencji także kary łącznej pozbawienia wolności, a to z uwagi na wskazane w apelacji okoliczności, którym Sąd a quo nie nadał właściwego znaczenia, choć są istotne z punktu widzenia oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego, stopnia jego zawinienia oraz celów kary, które ma ona spełnić w stosunku do sprawcy.

Analizując zarzut oraz to, co wynika z akt sprawy nie można było nie dostrzec, że kontrola instancyjna wyroku sądu pierwszej instancji w zakresie wymiaru kary mogła być dokonywana z uwzględnieniem szerokiego zakresu swobodnej oceny sądu co do tego, jaka kara będzie stanowiła trafną reakcję karną na przestępstwo, to jednakże także z uwzględnieniem tego, że ingerencja taka wymaga wykazania, że sąd meriti naruszył dyrektywy wymiaru kary i to w taki sposób, że orzeczona kara jest nie tylko nieproporcjonalna, ale również rażąco niewspółmierna w świetle prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary w danej sprawie. Nie wystarczy zatem przeświadczenie, że sąd orzekający nie uwzględnił danej okoliczności, istotnej z perspektywy zastosowania się do jednej z dyrektyw, lecz należy wykazać, że uchybienie jest na tyle doniosłe, iż uwzględnienie prawidłowego znaczenia określonej dyrektywy wymiaru kary nakazywałoby w takim przypadku orzec karę znacząco odbiegającą od tej, która została wymierzona w zaskarżonym wyroku. Kiedy te kwestie odniesie się to treści zarzutów apelacji rzecznika oskarżenia oraz tego, co ustalił Sąd I instancji, jak też miał na uwadze, określając wymiar poszczególnych kar, to stwierdzić trzeba, że istotnie orzeczone kary nie są współmierne do stopnia winy oskarżonego, jak też nie uwzględniają wysokiego stopnia społecznej szkodliwości każdego z przypisanych mu czynów i w efekcie nie spełnią zadania społecznego oddziaływania oraz celów szczególno-prewencyjnych.

I tak:

1. za czyn z art. 164 §1 k.k. w zw. z art. 163 §1 pkt 1 i 3 k.k. Sąd Rejonowy wymierzył Ł. C. karę 2 lat pozbawienia wolności, wskazując iż dolną granicę ustawowego zagrożenia stanowi kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś górna granica to 8 lat pozbawienia wolności. Z uzasadnienia wynika przy tym, że jako okoliczność łagodzącą Sąd ten wskazał młody wiek oskarżonego oraz to, że pozostaje w związku z konkubenckim i ma na utrzymaniu małoletnie dziecko (k. 689). Jednocześnie zauważyć należy, że jako okoliczność obciążającą Sąd ten wprost wskazał de facto jedynie jego uprzednią wielokrotną karalność, w ogóle nie odnosząc się do pozostałych elementów wpływających na ocenę stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionych czynów. A przecież wymierzając karę winien także uwzględnić motywację i sposób zachowania się oskarżonego, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, jego zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, zwłaszcza starania o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości (art. 53 §2 k.k.). Nadto skoro konkubina i dziecko nie stanowiły dla oskarżonego wystarczającej motywacji do przestrzegania prawa i zachowywania abstynencji (w tym podjęcia stosowanego leczenia), to nieuprawnione jest oczekiwania, by z samego faktu bycia rodzicem można było wywodzić, iż zasługuje on na tak znaczne złagodzenie kar orzekanych za poważne przestępstwa, których się dopuścił. Wszak z akt sprawy wynika, że spożywanie alkoholu w okresie poprzedzającym nie było sytuacją incydentalną, wynikłą z nie poradzenia sobie z problemami osobistymi, lecz wiązało się z jego uzależnieniem od alkoholu, co stwierdzili biegli lekarze psychiatrzy. Z wyjaśnień oskarżonego wynika także i to, że ów zdawał sobie sprawę ze swego problemu alkoholowego, lecz nie podejmował żadnych działań, by leczenie podjąć.

Z akt sprawy i ustaleń Sądu a quo wynika natomiast, że 4 września 2023r. Ł. C. świadomie naraził 10 osób (swoich sąsiadów) na bezpośrednie zagrożenie dla ich życia lub zdrowia poprzez sprowadzenie niebezpieczeństwa - eksplozji gazu ziemnego i pożaru budynku mieszkalnego - wielorodzinnego, odkręcając wszystkie zawory kuchenki gazowej w mieszkaniu, a następnie podejmując próbę ich podpalenia. Ta okoliczność pozostała poza uwagą Sądu orzekającego, brak bowiem oceny tego sposobu działania i zachowania się oskarżonego.

Nie uwzględnił przy tym sąd meriti tego, że oskarżony był wówczas w stanie nietrzeźwości (3,10 % alkoholu w wydychanym powietrzu - k. 309), zaś jego postawa po popełnieniu tego czynu, którą ujawnił m.in. w treści swych wyjaśnień złożonych 5 września 2023r. (k. 316) i w toku następnych przesłuchań, w kontekście zeznań D. K. (k. 311), świadczy o tym, że życie i zdrowie osób, które znajdowały się w jego sąsiedztwie, nie miały dla niego większego znaczenia. Potwierdza to także treść opinii sądowo - psychiatrycznej (k 420 - 421), w której to biegli lekarze psychiatrzy stwierdzili, że Ł. C. jest osobą uzależnioną od alkoholu, z wtórnymi zaburzeniami osobowości i zachowania, co demonstruje się drażliwością, skłonnością do działań i zachowań impulsywnych, obniżeniem kontroli emocji i spłyceniem krytycyzmu. Co przy tym istotne biegli ci podkreślili, że oskarżony zna i rozumie zasady współżycia społecznego, prawidłowo ocenia sytuacje społeczne i potrafi przewidywać skutki prawne swych czynów. Kiedy w tym kontekście oceni się to, co ustalił biegły z dziedziny pożarnictwa (k. 325 - 333), wskazując że sposób w jaki oskarżony bezpośrednio zmierzał do spowodowania wybuchu i pożaru, doprowadzając uprzednio do niekontrolowanej emisji gazu ziemnego, stwarzał realne i bezpośrednie niebezpieczeństwo zaistnienia tego zdarzenia, co zagrażało jego sąsiadom (wielu osobom) oraz mieniu w wielkich rozmiarach z uwagi na charakter, przeznaczenie i wielkość kompleksu budynków (ich cechy przestrzenne), to kwestii tych nie można było pominąć i winny one mieć znaczenie przy wymierzaniu kary. Są to niewątpliwie okoliczności obciążające, wskazujące na konieczność surowszego ukarania oskarżonego.

Ani młody wiek, ani też to, że jest ojcem nie może przesądzi o tak łagodnym potraktowani oskarżonego, sprowadzającym się do wymierzenia mu kary niewiele przewyższającej dolny prób ustawowego zagrożenia. Wszak ów młody wiek nie stanowi okoliczności zależnej od oskarżonego, nie jest też sprawcą młodocianym (rocznik 1994), co istotne jego dotychczasowe "doświadczenia" życiowe, zwłaszcza te wynikające z karty karnej, wskazują, że z upływem czasu jego postawa nie zmienia się na korzyść. Wręcz przeciwnie, stwierdzić można, że postępuje proces jego demoralizacji. Kary orzekane uprzednio nie skłoniły bowiem go do zamiany swego postępowania, nie liczy się z konsekwencjami swoich czynów, czego dobitnym przejawem jest to, że mimo wszczęcia postępowania karnego dotyczącego tego przestępstwa, zdecydował się na kolejne zachowania sprzeczne z prawem, co skutkowało przedstawieniem mu kolejnych zarzutów. Te zatem okoliczności, które Sąd meriti ustalił, skoro przypisał oskarżonemu sprawstwo tych czynów (co wobec treści zgromadzonych dowodów należy zaaprobować), winny były doprowadzić do wniosku, że zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, jak i jego zawinienia jest bardzo wysoki, a cele kary w zakresie jej oddziaływania na sprawcę wymagają surowszej reakcji.

W tym stanie wymierzona kara 2 lat pozbawienia wolności nie może być uznana za adekwatną prawnokarną reakcję, która spełni swe cele zarówno pod kątem prewencji indywidualnej, jak i społecznego oddziaływania kary.

Z tych też przyczyny Sąd ad quem wymiar kary pozbawienia wolności za przypisany Ł. C. czyn podwyższył do 3 lat pozbawianie wolności. Kara w tym wymiarze stanowi dopiero sprawiedliwą odpłatę, realizując cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

- 2. za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 30 stawek dziennych po 100 złotych każda.

I w tej części zgodzić się należało z apelującym, że orzeczone kary nie spełniają swych celów, ponieważ niewłaściwie ocenił Sąd orzekający okoliczności obciążające, nadając nadmierne znaczenie tym, które uznał za łagodzące, wskazane już powyżej, tj. młody wiek oskarżonego oraz jego sytuację osobistą i rodzinną.

Za wymierzeniem kar kwestionowanych przez apelującego nie mogło przemawiać to, że Sąd wyeliminował z opisu czynu przypisanego działanie Ł. C. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zmiana ta nie wpływa wszak na ocenę prawnokarnego zachowania oskarżonego, wyczerpującego znamiona przypisanego mu czynu i to z tego powodu, biorąc pod uwagę rodzaj substancji psychotropowej ( (...)/(...)), jej ilość (vide opinia, k. 375), jak też okoliczności ich przewozu w celu dalszej dystrybucji (to Sąd wszak ustalił), orzeczone kary uznać należało za rażąco łagodne.

Zauważyć również należy, że oskarżony czynu tego dopuścił się 7 października 2023r., zatem w czasie kiedy toczyło się już przeciwko niemu postępowanie karne, co jednakże nie powstrzymało go od podjęcia zachowania sprzecznego z prawem.

Te kwestie ocenione łącznie z tym, że był on uprzednio karany za posiadanie substancji zabronionych (vide karta karna, k. 747v), stanowi o tym, że celowo i świadomie podjął się uczestnictwa w obrocie tymi substancjami, w sposób rażący lekceważąc zasady porządku prawnego. Nie była to bowiem sytuacja przypadkowa, zwłaszcza jeżeli uwzględni się przedstawione przez świadka T. Z. okoliczności ujawnienia w/wym. substancji w pojeździe kierowanym przez Ł. C., specjalnie w tym celu wypożyczonym. Trudno także zignorować społeczne skutki narkomanii godzące w zdrowie zazwyczaj młodych ludzi znajdujących się na początku swojej drogi życiowej. Oskarżony jest przy tym sprawcą wielokrotnie karanym, czego nie można pominąć oceniając stopień jego zawinienia.

Z tych też przyczyn Sąd odwoławczy i w tym zakresie zmienił zaskarżony wyrok, podwyższając wymiar kary pozbawienia wolności do 4 lat, zaś kary grzywny do 200 stawek dziennych, pozostawiając wysokość stawki dziennej na poziomie ustalonym przez Sąd orzekający, a to z uwagi na brzmienie art. 33 § 3 k.k. Kara pozbawienia wolności w tym właśnie wymiarze oraz kara grzywny znacząco wyższa od orzeczonej w zaskarżonym wyroku stanowią dopiero właściwą i adekwatną reakcję, uwzględniającą wszystkie aspekty sądowego wymiaru kary, w tym stopień zawiniania oskarżonego, jak też konieczność uzmysłowienia mu, że zachowanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i normami prawnymi wiąże się z dolegliwościami, które winien mieć na uwadze i liczyć się z nimi w przyszłości.

3. za czyn z art. 178b k.k. Sąd a quo wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, lecz - co wynika z uzasadnienia - w niedostatecznym stopniu uwzględnił ustalone przez siebie okoliczności popełnienia tego czynu, wskazujące na wysoki stopień zarówno społecznej szkodliwości tego czynu, jak i zawinienia Ł. C.. Nie sposób wszak pominąć sposobu jazdy oskarżonego, wtedy, kiedy podjął próbę ucieczki przed chcącymi zatrzymać go funkcjonariuszami, co dodatkowo stanowi o wyższym stopniu bezprawia, którego dopuścił się oskarżony, a tym samym przemawia za surowszym ukaraniem. W tym bowiem zakresie należało odwołać się do relacji świadka T. Z. (k. 616 - 617).

Kiedy te elementy zachowania się oskarżonego, ocenić łącznie z faktem, iż miało to miejsce w czasie, kiedy toczyło się przeciwko niemu wcześniej wszczęte postępowanie związane ze zdarzeniem z 4 września 2023r., tj. usiłowaniem sprowadzenia wybuchu i pożaru budynku mieszkalnego w D., a także z uwzględniając stopień naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to oczywistym jest, że wymierzenie kary niewiele wyższej od dolnego ustawowego progu zagrożenia jest rażąco łagodnym potraktowaniem sprawcy występku, który świadomie i celowo podjął wszystkie dostępne mu w danym momencie działania, by uniknąć kontroli i zatrzymania, bowiem przewoził substancje zabronione.

Z tych też względów wniosek o wymierzenie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności zasługiwał na uwzględnienie. Ani bowiem wiek oskarżonego, ani jego sytuacja osobista i rodzinna nie może usprawiedliwiać takiego postępowania i braku poszanowania porządku prawnego.

Konsekwencją powyższych zmian w zakresie kar jednostkowych jest także uznanie, że kara łączna pozbawienia wolności nie spełnia wymogów określonych w art. 85a k.k. Orzekając karę łączną, sąd ma bowiem obowiązek wziąć pod uwagę przede wszystkim cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego (obecne brzmienie tego przepisu). Nawet po nadaniu prymatu uprzednio obowiązującemu wymogowi, a to, by to cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, miały decydujący wpływ na jej wymiar, kara łączna 4 lat pozbawienia wolności celów tych nie spełnia.

Dlatego też i w tym zakresie zarzuty apelacji zasługiwały na uwzględnienie, choć już sam wniosek o wymierzenie kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności ocenić należało jako nazbyt surowy. I to mimo, iż Sąd odwoławczy nie podziela przy tym argumentu Sądu orzekającego, że kara w postulowanym przez oskarżyciela publicznego wymiarze uniemożliwiłaby oskarżonemu powrót do społeczeństwa i zgodne z prawem w nim funkcjonowanie (k. 689).

W ocenie Sądu ad quem Ł. C. wymaga długotrwałej resocjalizacji w warunkach kontrolowanych, tj. izolacji więziennej, bowiem jego dotychczasowy sposób funkcjonowania w społeczeństwie, rażące wręcz naruszenia zasad porządku prawnego i współżycia społecznego, czego przejawem są właśnie popełnione przez niego przestępstwa, stanowi o takiej konieczności.

Z tych też powodów Sąd odwoławczy, uwzględniając bliskość czasową popełnionych przestępstw, ujawnione okoliczności dotyczące przede wszystkim oskarżonego, jego osobowości i dotychczasowego trybu życia, podwyższył wymiar kary łącznej pozbawienia wolności do 6 lat, uznając iż jest to okres wystarczający, by cele kary w zakresie jej indywidualnego oddziaływania (wychowawczego i zapobiegawczego) na oskarżonego mogły być skutecznie zrealizowane. Tak wymierzona kara łączna winna również spełnić wymogi prewencji ogólnej. Tym samym stanowi sprawiedliwe ukaranie Ł. C., realizujące cele postępowania karnego.

Przy wymierzaniu karę łącznej pozbawienia wolności zastosowane zostały przepisy art. 85 §1 k.k. i art. 86 §1 k.k., obowiązujące w dacie orzekania, zaś wymiar tej kary ustalony został w oparciu o zasadę asperacji, z uwzględnieniem okoliczności wskazanych powyżej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec Ł. C.:

- za czyn I - na podstawie art. 164 §1 k.k. - kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

- za II czyn - kary 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny po 100 (sto) złotych za każdą stawkę;'

- za III czyn - na podstawie art. 178b k.k. - kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawiania wolności;

- na podstawie art. 85 §1 k.k. i art. 86 §1 k.k. - kary łącznej 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności i kara 300 (trzysta) stawek dziennych grzywny po 100 (sto) złotych każda stawka;

- za II czyn - na podstawie art. 70 ust. 4a ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii - orzeczenie świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 40.000 złotych;

- za III czyn - na podstawie art. 43 a §2 k.k. w zw. z art .39 pkt 7 k.k. - świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 złotych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wyżej wskazanych jednostkowe kary pozbawienia wolności podległy zmianie, poprzez ich zaostrzenie, choć nie do wysokości wskazanych w apelacji. Nie można tracić z pola widzenia, że kara ma stanowić sprawiedliwą i wyważoną odpłatę, która nie będzie przekraczać stopnia winy, lecz skłoni sprawcę do zmiany swego postępowania, który licząc się z konsekwencjami nagannych i sprzecznych z prawem zachowań, zaniecha ich.

Także kara grzywny orzeczona za czyn z art. 56 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, biorąc pod uwagę ustaloną przez Sąd Rejonowy liczbę stawek dziennych grzywny wymagała zmiany, gdyż biorąc pod uwagę okoliczności popełnionego przez oskarżonego czynu, jak też cele kary, była rażąco łagodna.

Natomiast nie zasługiwały na uwzględnienie wnioski w zakresie podwyższenia kwot orzeczonych tytułem świadczeń pieniężnych w związku ze skazaniem Ł. C. za czyn z art. 178 b k.k. oraz z art 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie można bowiem pominąć tego, że świadczenia te stanowią rodzaj środka karnego, który pełni funkcję związaną z potrzebą kształtowania świadomości prawnej, będąc wyrazem tego, że sprawca, popełniając czyn zabroniony, powinien spotkać się z pewną, nawet łagodną, formą dolegliwości. Pełnią więc one funkcje penalne i nie mają w zasadzie charakteru kompensacyjnego. Skoro tak, biorąc pod uwagę całość zapadłego rozstrzygnięcia, w tym wymiar kar zasadniczych, wymierzone przez Sąd orzekający świadczenia pieniężnego w obu przypadkach nie rażą, nie ma więc potrzeby ingerowania w ich wymiar.

3.2.

obrońca oskarżonego Ł. C. zarzucił rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej , gdyż suma zastosowanych kar i środków karnych za przepisane oskarżonemu czyny nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz realizuje celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

W sytuacji kiedy kary pozbawienia wolności orzeczone przez Sąd meriti okazały się rażąco łagodne, co stanowiło o konieczności ich zaostrzenia, a co zostało przez tut. Sąd odwoławczy przedstawione w sekcji 3.1 niniejszego uzasadnienia, zarzut i argumenty mające wskazywać na zbytnią surowość tych kar są pozbawione racjonalnych podstaw. W żadnym razie nie można zgodzić się z twierdzeniem, że Sąd a quo przecenił okoliczności obciążające, a nie uwzględnił w dostatecznym stopniu tych, które miałyby świadczyć na korzyść oskarżonego. Prócz tych wymienionych przez Sąd w uzasadnieniu, a których tak istotna ranga - zdaniem tut. Sądu - jest co najmniej wątpliwa, innych okoliczności, które można by poczytać na korzyść Ł. C. nie ma, skarżący również ich przedstawił. Za taką nie można bowiem uznać ani „pozytywnego" wrażenia, jakie wywarł oskarżony na osobach przeprowadzających z nim czynności procesowe, ani tym bardziej tego, że od października 2023r. pozostaje pozbawiony wolności w związku z tymczasowym aresztowaniem.

Kiedy natomiast uwzględni się wnioski biegłych lekarzy psychiatrów przedstawione w opinii sądowo – psychiatrycznej, to wzgląd na stwierdzone nieprawidłowe cechy osobowości oskarżonego o charakterze wtórnym (choćby wynikały one z przyczyn od niego niezależnych, tj. dyspozycji dziedzicznych, zaniedbań wychowawczych, itd.), nie mogą być oceniane tylko w kategorii okoliczności łagodzących, należą bowiem do właściwości osobistych sprawcy (art. 53 § 2 k.k.), określają więc stopień zagrożenia społecznego z jego strony, a tym samym winny być wzięte pod uwagę w ramach oceny celów zapobiegawczych (art. 53 § 1 k.k.), jakie ma do spełnienia kara w danym wypadku. Jak uznał to Sąd Najwyższy w konkretnym przypadku mogą one nie tylko nie przemawiać za łagodniejszym traktowaniem sprawcy przestępstwa, a wręcz przeciwnie - mogą wskazywać na potrzebę długiego procesu wdrażania go do przestrzegania norm społecznych i poszanowania prawa (vide wyrok z 11 maja 2023r., sygn. I KK 41/23, Lex nr 3565901)

Z tego też powodu żaden argument nie mógł przekonać Sądu ad quem, że oskarżony winien ponieść karę łagodniejszą aniżeli te, które mu wymierzono, wręcz przeciwnie i to ukaranie w realiach przedmiotowej sprawy ocenić należało jako nazbyt łagodne i nieadekwatne do czynów popełnionych, stopnia ich społecznej szkodliwości oraz winy oskarżonego.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez obniżenie orzeczonych kar pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazany powyżej oraz w sekcji 3.1 niniejszego uzasadnienia nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Pkt V – VII dotyczące orzeczenia o dowodach rzeczowych

Pkt VIII – dotyczący świadczenia pieniężnego orzeczonego na podstawie art. 70 ust. 4a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

Pkt IX – dotyczący środka karnego – zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat;

Pkt X – dotyczący świadczenia pieniężnego orzeczonego na podstawie art. 43a §2 k.k.

Pkt XII – dotyczący orzeczenia o kosztach postępowania sądowego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wskazanych w sekcji 3.1 Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów prokuratora dotyczących wysokości świadczeń pieniężnych orzeczonych od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, uznając że wysokość ustalona przez Sąd orzekający w okolicznościach sprawy stanowi właściwą reakcję prawnokarną.

Pozostałe rozstrzygnięcia nie były przez strony kwestionowane, a znajdują one uzasadnienie w obowiązujących przepisach z uwagi na wynik tego postępowania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt IV i XI - poprzez uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej oraz zaliczeniu na jej poczet okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego w tej sprawie;

Pkt I, II, III w zakresie kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary grzywny (pkt II) poprzez ich podwyższenie (na podstawie art. 164 §1 k.k. 3 lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – 4 lat pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, na podstawie ar.t 178b k.k. – 10 miesięcy pozbawienia wolności) oraz orzeczenie nowej kary łącznej pozbawienia wolności – 6 lat i zaliczenie na jej poczet okresu zatrzymania od 4 września 2023r. do 5 września 2023r. oraz tymczasowego aresztowania od 7 października 2023r.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn omówionych w sekcji 3.1 niniejszego uzasadnienia, wobec podzielenia zarzutów przedstawionych w apelacji przez prokuratora, Sąd odwoławczy zmienił wyżej wskazane rozstrzygnięcia, co skutkowało koniecznością uchylenia kary łącznej orzeczonej przez Sąd a quo oraz zaliczenia na jej poczet okresu pozbawienia wolności oskarżonego, a następnie biorąc za podstawy kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone przez Sąd ad quem ponownego wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności, stosując przepisy obowiązujące w dacie orzekania, tj. art. 85 §1 k.k. i art. 86 §1 k.k., jak też zaliczenia na jej poczet okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania Ł. C.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt III

Z uwagi na sytuację osobistą i majątkową Ł. C., jak też wynika postępowania odwoławczego, kiedy to jego apelacja nie została uwzględniona, co skutkować będzie sześcioletnim okresem pozbawienia wolności, zasadnym było zwolnienie oskarżonego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych związanych z tym postępowaniem, w efekcie czego wydatkami wynikłymi w jego toku obciążony został Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSO Waldemar Majka SSO Agnieszka Połyniak SSO Adriana Skorupska

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator Prokuratury Rejonowej w Lubinie

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymiar kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary grzywny za przypisane czyny oraz kary łącznej pozbawienia wolności, wysokość orzeczonych świadczeń pieniężnych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego Ł. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymiar kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary grzywny i kary łącznej pozbawienia wolności

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana