Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Adam Pietrzak
Protokolant:	Ewa Ślemp

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2016 r.

sprawy D. M.

syna T. i J. z domu B. (...) roku w Ś. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 6 października 2015 r. sygnatura akt II K 9/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 180 złotych opłaty za to postępowanie.

Sygn. akt IV Ka 957/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 października 2015 roku (sygn. akt II K 9/15) Sąd Rejonowy w Świdnicy po rozpoznaniu sprawy D. M. oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 3 września 2014 roku w Ś., woj. (...), groził G. G. pozbawieniem życia, która to groźba wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona z tym, że był już uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 24.11.2011 roku, sygn. akt II K 763/11, za czyn z art. 207 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od dnia 26.12.2013 roku do dnia 30.07.2014 roku

tj. o czyn z art. 190 §1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

II.  w dniu 3 września 2014 roku w Ś., woj. (...), groził E. Ł. pozbawieniem życia, która to groźba wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona z tym, że był już uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 24.11.2011 roku, sygn. akt II K 763/11, za czyn z art. 207 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od dnia 26.12.2013 roku do dnia 30.07.2014 roku,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

oskarżonego D. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I i II części wstępnej wyroku, tj. występków z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., przyjmując, że zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie przepisu art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności;

na podstawie art. 35 § 1 i 3 k.k. zobowiązał oskarżonego do wykonywania w trakcie odbywania kary ograniczenia wolności nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

Powyższy wyrok zaskarżył oskarżony w całości zarzucając:

1. obrazę prawa materialnego w części dotyczącej kwalifikacji prawnej czynu oraz orzeczonej kary:

a. art. 190 § 1 K.k. przez zakwalifikowanie czynu przypisywanemu oskarżonemu a popełnionego w dniu 3 września 2014 roku jako groźby karalnej, w sytuacji braku przesłanek;

b. art. 31 § 2 K.k. przez brak jego zastosowania w sytuacji możliwego stanu ograniczonej poczytalności oskarżonego wywołanej silnym wzburzeniem przez nieuzasadnioną bierność pokrzywdzonych w postępowaniu dotyczącym przyznania oskarżonemu opieki nad dziećmi;

c. art. 190 § 1 K.k. polegającego na błędnym przyjęciu, że czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona z części dyspozytywnej) tego przepisu, mimo że z prawidłowych ustaleń wynika, iż oskarżony nie dopuści! się takiego zachowania;

d. art. 190 § 1 K.k. poprzez wyrażenie błędnego poglądu, iż działanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa, podczas gdy prawidłowa ocena prawna działania oskarżonego jednoznacznie przemawia za tym, że była to wypowiedź dotycząca postępowania skargowego u przełożonego pokrzywdzonych oraz, że nie można oskarżonemu przypisać winy;

e. art. 91 § 1 K.k. poprzez błędne przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wyczerpuje przesłanki ciągu przestępstw w sytuacji, gdy działanie oskarżonego wskazane w treści wyroku było ewentualnie skierowane tylko na osobę G. G.;

f. art. 115 § 12 K.k., poprzez nie uwzględnienie wśród przesłanek mających wpływ na kwalifikację czynu dotychczasowej obszernej korespondencji oskarżonego w zakresie ochrony dziecka, które to zachowanie miało wpływ na wypowiedź oskarżonego dotyczącą wyciągnięcia konsekwencji prawnych wobec pokrzywdzonych, a co za tym idzie ma istotne znaczenie na rozstrzygnięcie sprawy;

g. art. 1 § 2 K.k., w zw. z art. 115 § 2 K.k. polegającego na błędnym przyjęciu, że czyn oskarżonego stanowi stopień społecznej szkodliwości w stopniu znacznym, przy jednoczesnym braku podstaw do takiej oceny na co wskazuje brak stosownego uzasadnienia w tym zakresie;

Podnosząc ten zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie, że czyn oskarżonego nie stanowi występku określonego w art. 190 § 1 K.k., uniewinnienie oskarżonego na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k.

2. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku:

a. art. 2 § 1 K.p.k., art. 4 K.p.k., art. 167 w zw. z art. 5 § 2 K.p.k. poprzez całkowicie bezzasadne przyjęcie, za wiarygodne r zeznania pokrzywdzonej G. G. oraz E. Ł. pomimo, iż zeznaniom tym zaprzeczy] oskarżony i nie zostały one potwierdzone w inny sposób, a także na nieodtworzeniu nagrania z przebiegu wizyty oskarżonego i przeproszenia pokrzywdzonych, które potwierdzają wyjaśnienia oskarżonego, a w konsekwencji na rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

b. art. 7 K.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i czynienie ustaleń faktycznych w oparciu o jedynie wybrane elementy zeznań pokrzywdzonych, przy jednoczesnym pominięciu innych okoliczności ujętych w relacjach osobowych i dokumentowych źródeł dowodowych, w tym nagrania, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegającym na wadliwym przyjęciu, iż oskarżony zrealizował znamiona zarzuconego mu czynu, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż nie popełnił on przestępstwa;

c. art. 7 K.p.k., art. 410 K.p.k. przez pominięcie w ocenie materiału dowodowego nagrania z przeprosin oskarżonego i braku telefonicznego zgłoszenia w dniu zdarzenia na policji, potwierdzających wersję oskarżonego i brak należytego uzasadnienia stanowiska Sądu w tym zakresie;

d. art. 7 K.p.k. i art. 389 § 2 K.p.k. przez powierzchowną jednostronną i fragmentaryczną ocenę zeznań pokrzywdzonych przejawiającą się w pominięciu występujących w nich istotnych sprzeczności z jednoczesnym uznaniem tych wyjaśnień za wiarygodne w całości oraz poczynienie ustaleń na podstawie tego dowodu;

e. art. 413 § 2 pkt.1 K.p.k. i art. 424 § 1 pkt. 2 K.p.k. przez pominięcie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku, zakwalifikowanego jako występek z art. 190 § 1 K.k, ustawowych znamion przestępstwa oraz przez brak w uzasadnieniu wyroku dostatecznego wyjaśnienia podstawy prawnej tej kwalifikacji;

f. art. 7 K.p.k. i art. 424 § 1 pkt.1 K.p.k. przez rozbieżność między sentencjąa uzasadnieniem wyroku, w zakresie ustalonego w sentencji stopnia społecznej szkodliwości czynu opisanego w wyroku;

g. art. 4 K.p.k., art. 5 § 2 K.p.k,, art. 7 K.p.k, art. 8 § 1 K.p.k., art. 366 § 1 K.p.k., art. 391 § 1 K.p.k., art. 410 K.p.k., art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 i § 2 K.p.k., mające bardzo istotny wpływ na treść wyroku, polegające na zaniechaniu konfrontacji na rozprawie świadka R. Z. i pokrzywdzonych i - co za tym idzie - zaniechaniu rozstrzygnięcia rozbieżności, w zakresie w którym zeznali odmiennie, oczywiście wadliwej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, oparciu najistotniejszych ustaleń - wbrew zasadzie bezpośredniości - o dowody z ujawnionych zeznań, ogólnikowej ocenie dowodów i pominięciu szeregu istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, wybiórczą i dowolną ocenę wyjaśnień pokrzywdzonych, co doprowadziło do całkowicie niesłusznego uznania oskarżonego za winnego dokonania zarzucanego mu występku;

Podnosząc powyższy zarzut wniósł, o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, 3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść polegający na:

a. uznaniu, że stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu jest znaczny, podczas gdy właściwa analiza kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości czynu określonych w art. 115 § 2 K.k. wskazuje na ocenę odmienną,

b. przypisaniu oskarżonemu w czynie opisanym w akcie oskarżenia, a następnie w wydanym wyroku wypowiedzenia gróźb karalnych, podczas gdy z ustaleń faktycznych, zgromadzonego materiału dowodowego i treści uzasadnienia wyroku jednoznacznie wynika, że oskarżony nie groził, co prowadzi do oczywistej sprzeczności pomiędzy sentencją wyroku, a jego uzasadnieniem;

Podnosząc powyższy zarzut wnoszę, o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Wskazując na powyższe wniósł, o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu;

ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania; albo o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd I instancji zgromadził obszerny materiał dowodowy, prawidłowo go ocenił, a wyprowadzone wnioski przekonująco uzasadnił.

Ocena materiału dowodowego zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Zawarty w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wywód, w którym sąd rejonowy poddał zgromadzone dowody ocenie pod kątem ich wiarygodności (k.3-4 uzasadnienia, k.129 -130 akt sądowych) czyni zadość wspomnianym zasadom i wskazaniom. Wnioski, do których doszedł tenże sąd mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów, w żadnym wypadku nie można im zarzucić dowolności.

Wbrew zarzutowi skarżącego jego wypowiedzi pod adresem pokrzywdzonych sąd I instancji trafnie uznał za groźby pozbawienia życia odwołując się w tej mierze do słownikowej definicji wyrażenia „załatwić” oraz orzecznictwa (k.4 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, k. 130 akt sądowych).

Za takim rozumieniem wypowiedzi oskarżonego przemawia dodatkowo fakt jego agresywnego zachowania wobec pokrzywdzonych oraz ucieczki z pomieszczenia gdy usłyszał, że pokrzywdzona G. G. telefonicznie zwraca się o pomoc. (zeznania świadka k.14 v akt sądowych). Z akt sprawy nie wynika, by zachodziły podstawy do stwierdzenia jego zniesionej bądź ograniczonej poczytalności w chwili czynu – oskarżony nie składał w tej mierze jakichkolwiek wniosków, a sytuacja w jakiej doszło do zachowania oskarżonego w żadnym wypadku nie daje podstaw do stwierdzenia wystąpienia u oskarżonego silnego wzburzenia powodującego jego ograniczoną poczytalność.

Brak jest w ocenie sądu odwoławczego podstaw do stwierdzenia, że stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów jest większy niż znaczny – w tej sytuacji sąd I instancji nie był zobligowany do rozważań w uzasadnieniu na powyższe okoliczności.

Zarzut dotyczący oceny zeznań świadków sprowadza się do polemiki z ustaleniami sądu I instancji nie zawierając argumentów mogących podważyć trafność toku rozumowania sądu I instancji.

Kwalifikacja prawna przypisanych oskarżonemu czynów nie budzi zastrzeżeń.

W świetle okoliczności sprawy i dyrektyw art. 53 kk brak jest podstaw do uznania wymierzonej oskarżonemu kary za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4) kpk, wręcz przeciwnie, przy uwzględnieniu odpowiedzialności oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk kara ta jawi się jako relatywnie łagodna.

Mając na względzie powyższe sąd okręgowy orzekł jak na wstępie.

Orzeczenie o kosztach oparte jest na przepisie art. 636 § 1 kk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.